Αν για κάτι χαίρομαι που έφυγε το καλοκαίρι είναι γιατί μπορώ πάλι,κάθε Πέμπτη πρωί στις 8,πριν τη δουλειά,ν' ανηφορίζω την Πανόρμου για να βρω τα...αγχολυτικά μου,την ATHENS VOICE και τη LIFO.
Τα διαβάζω πάντα απόγεμα ως ιεροτελεστία ανάγνωσης,σελίδες που φαντάζομαι γράφτηκαν νύχτα με φεγγαράδα (ή καταιγίδα), με αλκοόλ (σίγουρο!), με χάπια (λες...)- κι ελπίζω με αγκαλιά γεμάτη-ή έστω γεμάτη όνειρα.
Ύφος μποέμ,λίγο "κάφτε τα όλα,δε γαμιέται τί είναι η ζωή",κι εσάνς φυγής,της πληγωμένης,λιγάκι ευφησυχασμένης και σνομπ,αστικής και ψιλοβολεμένης νέας δημοσιογραφίας.
Αν και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι "εγκέφαλοί" τους,Φώτης Γεωργελές και Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δεν ένωσαν την τρέλα τους να γίνει πυρηνική έκρηξη αισθημάτων,και δεν δέχομαι ως αιτία τη ματαιοδοξία της πρωτιάς να δηλητηριάζει μεγάλες καρδιές (που θέλω ο αφελής να είναι κι οι δυο τους).
Αυτοί κι οι συνεργάτες τους γουστάρουν ακόμη να εκτυπώνουν αυτό που φαντάζονται και μυρίζονται πως είναι η αναπνοή μιας πόλης...τους στέλνω ευχές για έμπνευση και δημιουργία!
Γνωρίζω μόνο τις φωτογραφίες τους,έχω στείλει επιθετικά φαξ και μελιστάλαχτα γράμματα,κάποια τα δημοσίευσαν κι εκείνα για τα οποία ορκιζόμουν θα τους κινούσαν το ενδιαφέρον να πουν "πω.πω τί ωραία τα λέει αυτός!"...τα έφαγε η λήθη του τυπογραφείου.
Είμαι εθισμένος.
Κυρίως όταν διαφωνώ,φτιάχνομαι να τους την πω.
Για τη χρόνια αδυναμία τους, τούς συγχωρώ κι ας με τσατίζουν,γιατί μας αγνοούν,"εμάς",τους "κανονικούς",με τα 8ωρα,τα 900 ευρώ το μήνα,τις οικογενειακές υποχρεώσεις,τις εξόδους που αντέχουν ώς τα μεσάνυχτα αφού το ξυπνητήρι ρυθμίστηκε στις 6.
Εμάς που δεν ασχολείται ( με τί θέλουμε,πως περνάμε,πού πάμε,τί ακούμε,τί διαβάζουμε ) ο κύκλος της μηντιοκαλλιτεχνίας στο status ισχύος κι εξουσίας της.
Αφού και σε μας σιγοκαίει η φλόγα για καλύτερη ζωή,έχουμε πάθος (και χωρίς κατάποση οινοπνεύματος),έρωτες χωρίς να μιλάμε βρώμικα,κραιπάλες χωρίς εκτόνωση διά της προβολής τους,φαντασία χωρίς σκανάρισμα.
Μ' αρέσει να διαβάζω για τη μουσική που προτείνουν-κι ιδέα να μην έχω γι αυτή,να θέλω μεταφραστή για τις τεχνολογικές συμβουλές τους,να μην ηδονίζομαι για το νέο i-phone,να χασκογελώ για την εμμονή μου να θεωρούμαι πρωτόγονος που απαρνιέμαι τα "ευαγγέλιά" τους,το facebook και το twitter.
Μ' αρέσει το αεράκι τους,φωνές ελεύθερες,ήσυχες στη φθορά τους,ήρεμες στον πανικό τους,σίγουρες στις γνώσεις τους,ανοιχτές σ' όσα καινούργια ξεφυτρώνουν στη γη και την καρδιά των ανθρώπων.
Ζηλεύω πολλές φορές τα μυαλά που είναι μαζεμένα εκεί.
Τους χαίρομαι.
Ταυτίζομαι,χάνομαι,ονειρεύομαι,πορώνομαι με υπογραφές,νιώθω συμμέτοχος παρέας φίλων που αντέχουν ακόμα και ψάχνουν και ψάχνονται (κι ας καταλαβαίνω αμέσως πότε "πρέπει" να καταφύγουν σε κλισέ-αφιερώματα ρουτινιάρικα, υποχρεώσεις στους διαφημιστές τους).
Κι αν μου πείτε,σαν πολύ αθώα τα βλέπω,κι είναι απλώς ένα πιο σύγχρονο παιχνίδι επιρροής μ' εξουσιολάγνους νέας αγοράς...αφήστε με να είμαι αθώος και να μην παραδέχομαι πως πίσω από ταξίδια στα ηλιοβασιλέματα,βουτιές σε νερά κρυστάλλινα και φιλιά σε σκοτάδια φωτισμένων ψυχών...κρύβονται διακινητές κι οργανωτές προπαγάνδας κι επιβολής κουλτούρας.
Ας μείνει κάτι ανέγγιχτο,μακριά απ'τους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους της κυνικότητας και των ισολογισμών.
Τα free press ξεπλένουν τις αμαρτίες των συγκροτημάτων τύπου,αποδεικνύουν πως έρευνα,γνώμη,άποψη,ρεπορτάζ και ακονισμένο μυαλό,έχουν φωνή και κρατούν απέναντι τα συστήματα επιβολής,κρατικής κι επιχειρηματικής παράδοσης.
Μακάρι ν' αντιμετωπίσουν την φτώχεια ιδεών,την άρνηση ανάγνωσης,τον ανταγωνισμό της φτήνιας και της χυδαιότητας, την κρίση που σαρώνει τη σκέψη.
Ειλικρινώς θαυμαστής και συνταξιδιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου