ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ Α'Ι'ΒΑΛΙ

Τις μέρες που ήμασταν στη Μυτιλήνη,οργανώσαμε μια ημερήσια εκδρομή "απέναντι",στην Τουρκία,μιάμιση ώρα απόσταση με το πλοίο,στο Α'ι'βαλί.

Αν κι η γιαγιά μου ήρθε απ' τη Σμύρνη το '22 κι η θεια μου έλεγε ιστορίες της Μικρασίας,το μόνο που έρχεται στη μνήμη μου είναι το υπέροχο τραγούδι απ' το δίσκο του Απόστολου Καλδάρα με τη Χαρούλα να γραντζουνάει την ψυχή για τα "2 παλληκάρια απ' το Α'ι'βαλί που πίνανε και καπνίζανε και την αγάπη βρίζανε"...
Και δεν μπήκα ποτέ στην αρρώστια για χαμένες πατρίδες,κρυμμένους βασιλιάδες και παπάδες έτοιμους πίσω απ' τις καμπάνες να ξαναφέρουν βασιλεύουσες χίμαιρες...

'Ετσι,απλώς με τουριστική περιέργεια,αλλά και πιο σύγχρονες περιγραφές απ' τα ταξίδια φίλων στη γείτονα,μάς έβγαλε εννιά η ώρα το πρωί στα διεθνή ύδατα το επιβατηγό "Γιασμίν",με πρώτο άγχος των συμπατριωτών μου επιβατών σε ποιο μίλι θα κατέβει η ελληνική για να υψωθεί η τουρκική σημαία,στα 6,τα 8,ή στα 12- τέτοια τρέλα οι άνθρωποι...

Το επόμενο παραλήρημα συνέβη πλησιάζοντας τις απέναντι ακτές,όπου συγκινημένη μεσήλιξ με στόμφο μας προέτρεπε να κοιτάξουμε στην κορυφή τού λόφου μια μισογκρεμισμένη εκκλησία που "την έχουν παρατημένη χρόνια" και για το λυγμό που της έρχεται όποτε την αντικρύζει..
Σκέφτηκα να την ρωτήσω,σε ποιο ακριβώς σημείο στην Ελλάδα διασώζεται πλήρως κι εν λειτουργία ένα οθωμανικό τζαμί ως δείγμα της χιλιόχρονης μας.."συνύπαρξης"...αλλά ,είπαμε,θέλαμε να φτάσουμε στην Τουρκία χωρίς προκαταλήψεις και φορτίσεις που δεν αφορούν την πραγματικότητα-κι έτσι απομακρυνθήκαμε από κοντά της,κι ούτε ακολουθήσαμε το χριστεπώνυμο πλήθος όταν βγήκαμε στο τελωνείο τού Α'ι'βαλίκ,όπως το προφέρουν οι γείτονες.

Απ' το λιμάνι φαίνεται μια μάλλον άσχημη πόλη,απλωμένη χωρίς ανάσες πράσινου,χωρίς εμφανή ρυμοτομία ή ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ομορφιά,με παλιά κτήρια αφημένα στη φθορά τους- αλλά αν δεν περπατήσεις,εικόνα δεν θα έχεις σωστή για το άρωμα μιας πόλης,κι έτσι,ρωτώντας πάμε προς το κέντρο της..

Η απόσταση ώς την κεντρική αγορά τού λιμανιού είναι με τα πόδια περίπου μισήν ώρα.
Στο δρόμο βλέπεις αρχικά συνεργεία αυτοκινήτων,μετά παλιομοδίτικα κρατικά κτίσματα κι έπειτα παμπάλαιες πολυκατοικίες και ημιγκρεμισμένα σπίτια σε στενά σα μαχαλάδες,εμφανή φτώχεια,αλλά όχι κι εγκατάλειψη,παιδάκια τρέχουν,παντού σχοινιά με μπουγάδες τα ρούχα και γυναίκες με μαντήλες να καθαρίζουν αυλές και μπαλκόνια,φωνές,χρώματα,χαρούμενα πρόσωπα.

'Οσο πλησιάζεις το κέντρο, σύγχρονα μαγαζιά ηλεκτρικών δίπλα σε λουκούλειες βιτρίνες αρτοποιείων σε μορφή μεγάλης καντίνας,μυρωδιά ψημένο ψωμί,πίττες και σιροπιαστά.

Μπαίνουμε στον πεζόδρομο που με καλντερίμι στο έδαφος ξεκινά την αγορά.
Ανεβαίνουμε ένα σοκάκι που δείχνει να καταλήγει σ' ένα παρκάκι,όπου ξεπροβάλλει ένα τζαμί και ο χώρος λατρείας.
Η γυναίκα μου πηγαίνει απ ευθείας σε ένα κτίσμα με παγκάκια και γούρνα κυκλική με πολλές βρύσες,όπου παρατηρούμε όλους να στέκονται πριν μπουν μέσα.
Φυσικά κανείς εκεί δεν μιλά,παρά τη μητρική γλώσσα,η νοηματική μας βοηθάει,τρία κοριτσάκια 10-12 χρονών τής "εξηγούν" πως με το σαπούνι πλένουμε αυτιά,χέρια και πόδια,και μετά καθαροί μπαίνουν μέσα...

Εγώ περιτριγυρίζω έξω,όπου έχει καροτσάκι παρασκευαστών λουκουμάδων,καταλαβαίνω πως τους μοιράζουν ως "αντίδωρο" σε όσους βγαίνουν- και σας διαβεβαιώ ήτο νοστιμότατοι!

Στο παγκάκι βγαίνοντας, το κορίτσι μου ανάβει τσιγάρο,στην περίβολο,υπό τα έκπληκτα βλέμματα των παρισταμένων,μου εξηγεί την απλότητα τού χώρου μέσα στο ναό τους,πώς επιβαλόταν να βάλει μαντήλα και να καλύψει τα γυμνά της μπράτσα για να μπει...

Και ξαναπαίρνουμε τον εμπορικό δρόμο,κάτι σαν την αγορά στο Μοναστηράκι αλλά από παλιές φωτογραφίες του 50,δεκάδες μαγαζάκια με ρούχα,κεραμικά,παπούτσια,μικροαντικείμενα για το σπίτι.
Και μικρά καφενεία-εστιατοριάκια,όπου όλοι πίνουν κοκκινόμαυρο τσάι και διαλέγουν φαγητό από ατελείωτα πυρέξ ρύζι με αμέτρητες πολύχρωμες σάλτσες.
Στους κάθετους δρόμους σύγχρονα πολυκαταστήματα πλάι στο παζάρι όπου πουθενά δεν θα βρεις ταμπέλα με τιμές,και ποτέ δεν σταματάς να πληρώσεις την πρώτη τιμή που θ' ακούσεις.

'Εχει τρομαχτική υγρασία,έντεκα το πρωί και κολλάμε,αφόρητη αίσθηση,βρίσκουμε μιαν όμορφη γωνιά, ένα μεγάλο κλασσικό καφενείο,τραπέζια γεμάτα και παίζουν χαρτιά κι ένα παιχνίδι με ξύλινες μάρκες,εμείς παραγγέλνουμε τούρκικο καφέ,νερό κι ένα τάβλι,με νοήματα και χαμόγελα μιλάμε με τον καφετζή που μας φέρνει ένα αρωματικότατο,πηχτό καφεδάκι,το όνομά του γραμμένο στο τζάμι τού μαγαζιού του,"Καραθανάσσης".
Κερδίζω στο τάβλι και σχολιάζουμε πως όση ώρα καθόμαστε εκεί,αλλά και σε όλα τα ντόπια μη τουριστικά μαγαζιά δεν κάθεται γυναίκα πουθενά,καμιά.

Κατηφορίζουμε προς τα μαγαζιά στην παραλία.

Στάση σε μια από τις δεκάδες δημόσιες τουαλέτες,μία σχεδόν σε κάθε τετράγωνο- απ' αυτές που στην Αθήνα τριπλοκλειδώσαμε αφού δεν μπορούσαμε να συντηρούμε.
Εδώ πληρώνεις εισιτήριο πριν περάσεις μέσα από ηλεκτρικές μπάρες,όπως του ηλεκτρικού,τα πλακάκια λάμπουν από καθαριότητα,ντρέπεσαι να πατήσεις.

Εκείνο που επίσης λάμπει είναι και το πρόσωπο του Κεμάλ που συναντάμε παντού.
Σε κάθε μαγαζί,σε κάθε γωνιά,στο περίπτερο,στο καρότσι,σε όλα τα κτήρια,παντού τεράστιες φωτογραφίες του σε κορνίζες που πουλάνε όλα τα καταστήματα.
Μαζί και παντού ανεμίζουν τουρκικές σημαίες,ποτέ και πουθενά στη ζωή μου δεν είδα τόσες αναρτημένες σημαίες σε κάθε δομημένο χιλιοστό εδάφους!

'Οπως και στρατιώτες,όπως και αστυνομικούς,εκατοντάδες παντού.
Παγεροί,αγέρωχοι,οπλισμένοι αστακοί,κρανοφόροι-και πιτσιρικάδες.
Περιπολίες και φυλάκια σε κάθε στενό,ασφυκτική παρουσία,ενοχλητική με τα ερευνητικά βλέματα.

Έχουμε φτάσει στην τουριστική,πολύβουη παραλία,με τα δεκάδες κολλημένα το ένα στο άλλο,καφέ,ζαχαροπλαστεία,ταβέρνες.
Μόνο τούρκικες επιγραφές.
Και θεσπέσια εικόνα και μυρωδιά στα γλυκά,θάθελα να τα φάω όλα!
Τα φαγητά,αν και φαίνονται λαχταριστά,δεν με ελκύουν.

Τα προσπερνάμε,αφού πάμε να πάρουμε μικρό κα'ι'κάκι για να περάσουμε στα απέναντι νησάκια,τα Μοσχονήσια,μάς είπαν να πάμε εκεί αν θέλουμε να κάνουμε μπάνιο και καιγόμαστε απ' την κάψα και το αεράκι στο καραβάκι είναι βάλσαμο- αλλά βουτιά δεν κάναμε!Καθ' οδόν χαζεύαμε τεράστιες μαμάδες-μέδουσες μωβ,ενώ πλησιάζοντας δεν βλέπεις ακτή,απλώς μπαίνουν στη θάλασσα πηδώντας απ' την άκρη σκαμμένης αποβάθρας,με βράχια και μάλλον βρώμικα νερά...μπα,άσε καλύτερα,ας ιδρώσουμε λίγο ακόμα!

Τα Μοσχονήσια είναι το προάστιο για τα εξοχικά των εύπορων τού Α'ι'βαλιού,εδώ τα μαγαζιά είναι πιο εξευρωπα'ι'σμένα,βλέπεις ελάχιστες γυναίκες με μαντήλες,αγκαλιασμένα ζευγαράκια δυτικότροπων ντόπιων,ενώ και το υπαίθριο παζάρι είναι στημένο πιο σύγχρονα- και μένω άφωνος σ' ένα μαγαζί που πουλάει μόνο τάβλια,δηλαδή χιλιάδες διαφορετικά,πολύχρωμα,τέλεια σχέδια,συνδυασμοί θηκών με πούλια και φαντασία,τέχνη ανείπωτης ομορφιάς,μετανιώνω που δεν αγόρασα,κι ούτε καν πόσο κόστιζαν,με τη σκέψη πού να το κουβαλάω τώρα..!

Καθόμαστε σ' ένα καφέ-κυλικείο στην αποβάθρα.
Μας...έσυρε εκεί η μυρωδιά ψημένης βάφλας και λιωμένης καμμένης καραμέλας και βουτύρου.
Είμαστε μπροστά στην παρασκευή ενός έργου τέχνης,του πιο μοσχομυρωδάτου παγωτού που είδα ποτέ στη ζωή μου,κι όταν παραγγείλαμε ντοντουρμά και σοκολάτα,κοντέψαμε να λιποθυμήσουμε απ' την έκσταση στον ουρανίσκο! Μαστιχωτό,γεύση ανεπανάληπτη,πώς λέμε "θε'ι'κή"...αλλάχ,αλλάχ τί παγωτοπροσυλητισμός ήταν αυτός,γελώντας θυμηθήκαμε την Ντάλια τού "παρά πέντε",νάμασταν πλούσιοι,απλώς θ' αγοράζαμε όλη την επιχείρηση και θα τα φέρναμε με ψυγεία Ελλάδα!...δεν νομίζουμε θα ξαναφάμε αλλού τέτοιο θεσπέσιο κα'ι'μάκι!

Επιβίβαση στο μικρό καραβάκι,πίσω στην προκυμαία στο Α'ι'βαλί να γυρίσουμε στο τελωνείο για την επιστροφή.

Στο δρόμο πλησιάζοντας ακούμε φωνές,κόσμος μαζεμένος,γίνεται γερός καυγάς,παρατηρούμε και σκάμε στα γέλια,ένας οδηγός Μερσεντές Κομπρέσορα έχει πιαστεί στα χέρια με οδηγό ταξιτζή που τόλμησε να του κλείσει το δρόμο...
Αν βάλετε ελληνική διάλεκτο...ε!...καμιά διαφορά!,μούντζες είδαμε,σάλια εκτοξεύονταν,πάλευαν περαστικοί να τους χωρίσουν,νταηλίκι κι απειλές...τελικά εδώ ανήκουμε,αυτοί είναι οι "ούνα φάτσα,ούνα ράτσα",κι ας μην το αντέχουμε...
Ευκαιρία να σιγουρευτούμε κοιτάζοντας το ετερόκλητο πλήθος που μαζεύτηκε στον τσαμπουκά..
Πόλη της απόλυτης αντίθεσης,ρόλεξ και φτηνό πλαστικό, Άουντι και σακαράκες του 70,ακριβά κινητά και ζητιάνοι,λάπτοπ και κουρέλια,πολυκαταστήματα και δίπλα παράγκες,κομμωτηρίου πλατινέ μαλί και μπούργκα,οι έχοντες χρήματα αεράτοι και λίγο σνομπ,οι μη έχοντες κατέχουν χαμογελαστά πρόσωπα και δεν φανερώνουν εξαθλίωση.

Τελωνείο,παίρνουμε πίσω τις ταυτότητες και παραδίδουμε το πλαστικό πάσο επισκέπτη μιας ημέρας,η ώρα είναι πεντέμιση και ανεβαίνουμε στο πλοίο που θα μας γυρίσει,επτά παρά δέκα αντικρύζουμε το λιμάνι της Μυτιλήνης.
Στ' ανοιχτά,απ' το πρωί κι ώς τώρα είναι πάντα αγκυροβολημένο γιγάντιο τούρκικο αεροπλανοφόρο.
Οι συνήθεις πατριώτες μάς ενημερώνουν πως τα σχέδια αποβίβασής τους για την κατάληψη του νησιού ξεκινούν στην παραλία Βατερών...

Κατεβαίνουμε στο ελληνικό έδαφος,ταλαιπωρημένοι απ' τη φριχτή ζέστη,αλλά γεμάτοι εικόνες,αρώματα,φυσιογνωμίες,μια γερή ρουφηξιά ενός κόσμου άλλου,δίπλα μας,ίδιου και τόσο διαφορετικού,αλλού και τόσο κοντά μας.
Ανοιχτά μάτια θέλει και καλή καρδιά.
Είναι σίγουρο πως με τους απλούς ανθρώπους δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε-και χωρίζουμε πάντα τα πάντα,γιατί είμαστε εύκολοι στην παρεξήγηση και τη φασαρία.
Χωρίς χώρο για εμπιστοσύνη,διάθεση συνεργασίας,αναγνώριση διαφορετικότητας,σεβασμό,αλληλεγγύη και την "τεχνητή" λησμονιά όσων μας πληγώνουν-μια γραμμή και ας παν στην ευχή τα παλιά.



ΥΓ 1-
Επίτηδες άφησα τα πρακτικά απ' εξω,για την εξιστόρηση,ας τα αφιερώσω στον υφυπουργό τουρισμού με αγάπη..
Εισιτήριο αλέ-ρετούρ Μυτιλήνη-Α'ι'βαλί,90 λεπτά είτε άτομο,είτε αυτοκίνητο 10 ευρώ!
Το κα'ι'κάκι που σε μεταφέρει στο απέναντι νησάκι,το άτομο 1 ευρώ.
Καφεδάκι,αυτό που λέμε ελληνικό,1 ευρώ.
Ένα τοστ,υπέρδιπλο απ' αυτά που σερβίρουν εδώ,και δυο βάφλες με δυο μπαλάρες παγωτό,και δυο νερά 4,5 ευρώ (κι αυτό συζητίσιμο,αφού ο πονηρός μαγαζάτορας άλλες τιμές έλεγε στους κατέχοντες τουρκικές λίρες κι άλλες σε μας τους τουριστάκους.)
Γεύμα δύο ατόμων,με κρασί και γλυκό 18-25 ευρώ...και οι δύο,το σύνολο.
Και στο δρόμο χαζεύοντας νεοκλασσικό ανακαινισμένο σε ξενώνα,μπήκα και ρώτησα τιμή,25 ευρώ το δίκλινο με πλήρη διατροφή.
Τα περαστικά μου και να μην κλαίγεται κανείς στο κύκλωμα πρακτορείο-ξενοδόχοι.


ΥΓ2-

Την διακρατική συνεννόηση ως προς τον τελωνειακό έλεγχο,πολύ σκέφτηκα αν πρέπει να την αναφέρω,φαντάζομαι για τη διευκόλυνση και την αποφυγή ταλαιπωρίας έχουμε κι απ τις 2 πλευρές θεσπίσει την άξια τακτική "σφυρίζω αδιάφορα"...
ΚΑΝΕΝΑΣ έλεγχος,πουθενά,μονάχα ταμπέλες πως απαγορεύονται τ' αφορολόγητα τσιγάρα και ποτά και οι συσκευές,μόνο ταμπέλες.
Πουθενά δεν μας έλεγξαν αποσκευές,τί πήγαμε και τί φέραμε από χώρα σε χώρα.
ΟΚ,είπαμε μην τρομάξουμε και θυμηθούμε σκηνές "εξπρές του μεσονυχτίου"...,αλλά και η υπέροχη απάντηση της ελληνίδος φύλακα-ελεγκτή στο τελωνείο που γυρίζαμε στην ερώτηση έκπληκτης κυρίας που αρνήθηκαν καν ν' ανοίξουν 3 βαλίτσες της..."μα καλά,δεν θα δείτε τί έχω μέσα;"..."ε,τί να δούμε γλυκιά μου,αφού σας ψάξαμε το πρωί που φεύγατε!"...διεκδικεί ανέκδοτο,άρα χαλαρά μπορείς να διακινήσεις ό,τι γουστάρεις,μέχρι και μαστουρωμένη και μπα'ι'λντισμένη απ' την αφόρητη κάψα ελληνοτουρκική φιλία!!

Άφεριμ!

Η ΕΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κάθε χρόνο στις καλοκαιρινές διακοπές καθόμαστε λίγες μέρες στο χωριό,έχοντας το προνόμιο νάμαστε σε υψόμετρο για το βραδυνό αεράκι,και με κοντινές όμορφες θάλασσες και μιαν ώρα δρόμο τη μαγευτική Λευκάδα...

Όταν βαριόμαστε να οδηγούμε μιαν ώρα,στα είκοσι λεπτά απ' το σπίτι,σ' ένα χωριουδάκι που δεν υπάρχει στο χάρτη,έχει μιαν άκρη στη θάλασσα και μια παραλία ανεκτή για βουτιά,καφεδάκι,τη βόλτα της ξεκούρασης...

Στην πραγματικότητα ήταν ένα κτήμα μ' ελιές πάνω στο κύμα,όπου έξυπνος επιχειρηματίας έριξε χαλίκι στην απόκρημνη ακτή,μάζεψε τα βράχια μέσα κι έξω απ' τη θάλασσα κι έφτιαξε ένα καφέ και μια ταβέρνα να εκμεταλεύεται την παραδεισένια αίσθηση να φυσάει και να έρχεται λυτρωτική δροσιά απ' τις ελιές που τα κλαδιά τους ακουμπάν το κύμα...

Βέβαια εκεί δεν συναντάς ακριβώς τον παράδεισο,αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πολύ κι εύκολο χρήμα,έχει γεμίσει πλαστική άσπρη καρέκλα,ξαπλώστρες σε φτηνιάρικες ομπρέλες και τραπεζάκια πλαστικά κι αυτά,μηδέποτε καθαρισμένα ή αλλαγμένα απ' τα καψίματα των τσιγάρων,το χαλίκι έχει συγκεντρωμένες όλες τις γόπες των χρόνων ύπαρξής του,φοβάσαι να πατήσεις με γυμνό πέλμα μην και πατήσεις τα πάντα βρωμερά όλα,εκατοντάδες γυναικόπαιδα που χαίρονται την εύκολη πρόσβαση καταστρέφουν την πολυπόθητη ηρεμία,στα τραπέζια από νωρίς το πρωί γίνεται μπεκροδιαγωνισμός ποιος θ ' αντέξει ποικιλίες κατεψυγμένα καλαμαράκια με χύμα ούζα αγνώστου προελεύσεως,ενώ το κτίσμα που θα ήθελε να είναι τουαλέτες,αν ποτέ εμφανιζόταν υγειονομικός έλεγχος θα κατεδαφιζόταν μόνο με τηνέκρηξη μυρωδιάς χιλιομέτρων....

Αλλά είναι καλοκαίρι,είσαι διακοπές- κι είπαμε,αν έχεις 40 υπό σκιάν και κάτω απ' την ελιά σκέφτεσαι γιατί δεν έφερες μαζί σου κι ένα κουβερτάκι,τα ξεχνάς και τα παραβλέπεις όλα,βουτάς,γελάς,ονειρεύεσαι κι όλα ομορφαίνουν...

Εκεί λοιπόν,κάτω απ' τηνελιά είχαμε φέτος την ατυχία να συναεριζόμαστε με τον,κατά δήλωσή του,φυτευτή της ελιάς,τον αξέχαστο κύριο Χρήστο.

Όλα άρχισαν την ώρα που η αγάπη μου έφερνε πάλι εξάρες στο πλακωτό και μου έπιανε την παραμάνα,συνεχίζοντας να με δέρνει ανελέητα στο τάβλι για μια βδομάδα..
Μαζί με το αναφωνητό μου "ωωωχχχ!",άκουγα ταυτόχρονα ένα μπουκάλι να σκάει και να γίνεται κομμάτια στην άκρη πριν το κύμα,εκεί που θα βουτούσαμε μετά τον αγώνα των ζαριών...
Γυρνώντας έκπληκτοι είδαμε έναν πενηντάχρονο χαρούμενο,μεταξύ τσακίρ κέφι και σκνίπα-ντίρλα μουσάτο κύριο να μας λέει..."αμάν δεν έφτασε στο νερό κι έσπασε να πάρει!"...απλώς την μπίρα που έπινε,μόλις άδειασε το μπουκάλι το ανακύκλωσε στη θάλασσα-χωρίς απ' τη θολούρα του να υπολογίσει την απόσταση σωστά..

Ρωτήσαμε "καλά στο νερό πετάτε το μπουκάλι;"...και γελώντας μάς αποστώμωσε,"έχει κύμα σήμερα,θα το ξεβράσει στην απέναντι ακτή κι έχω εκεί μια γκομενίτσα που περιμένει το μήνυμά μου"...
...Περισσότερο από απορία και λιγότερο από εκνευρισμό είπα κάτι μεταξύ "πω,πω,ζώον" και "αν είναι δυνατόν...τα ζώα!"..κι εκεί αρχίζει το σώου!

Θίχτηκε ο οικολόγος-εναλλακτικός,πως τολμάμε να λέμε Εκείνον ζώον,ρε ξέρουμε ποιος είναι Εκείνος ρε,και τί θα μας κάνει...απάντησα το γνωστό για το τί ακριβώς θα μας κλάσει...και τότε έπαθε κάτι σαν αναψοκοκκίνισμα ηλίασης,ήρθε ωρυόμενος,φτύνοντας να μου κόψει αυτά ακριβώς που θα του έκλανα,ετοιμάζοντας να μου τα κόψει και να μου τα προσφέρει σε πιατέλα,κι αν δεν τα φάω τα ξεριζωμένα αμελέτητα να τα πετάξει στη θάλασσα μαζί με μένα,και να με φέρει και μένα το κύμα στην γκόμενα που μας σύστησε νωρίτερα..
Και ξανά,αν έχουμε τη διανοητική ετοιμότητα να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός-ρε!-,είναι αυτός που την έχτισε αυτήν την παραλία,αυτός που τη φύτεψε αυτήν την ελιά για να δροσιζόμαστε ανεπρόκοποι τουρίστες,είναι ο τόπος του εδώ,είναι ο ιδιοκτήτης και δεν θα του κάνουμε μαθήματα αγωγής και συμπεριφοράς που μας κάνει τη χάρη να κολυμπάμε στην ακτή Του...και το βασικότερο...ευτυχώς που δεν είχε πιει ακόμη τσιπουράκια,γιατί τον σεληνιάζουν τα τσιπουράκια και η προσβολή μας θα έβαφε τη θάλασσα κόκκινη...

Κάπου εκεί επενέβησαν ο μαγαζάτορας,ο διπλανός του και η κόρη του και μας ζήτησαν να ηρεμήσουμε και ίσως καλύτερα να φεύγαμε...ναι,ναι,εμείς είμασταν αυτοί που θα έπρεπε να ηρεμήσουμε,
...αν και κουβέντα δεν προλάβαμε ν' αρθρώσουμε,δεν ξέραμε αν έπρεπε να βάλουμε τα γέλια ή τα κλάματα και τελικά αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για έναν τόπο που φαινόταν ευλογημένος...και τον ξεσκίζουν και τον βρωμίζουν αληταράδες,βρωμιάρηδες,ντόπια δίποδα γουρούνια,δηθενοικογενειάρχες...της αρπαχτής,της τεμπελιάς,της αμορφωσιάς,της ελεεινής καπατσωσύνης,αυτής της εμετικής έκφρασης "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε!",αυτής της χυδαίας πατέντας ελληναριού,τύπων παρασιτικών,που σε ωθούν να τρέξεις στην κοντινότερη πρεσβεία ξένης χώρας και να ζητήσεις πολιτικό άσυλο,μακριά από το καρκίνωμα αυτής της γης,της πατρίδας σου την πληγή,τους ίδιους της τους ανθρώπους...!

Τον αφήσαμε μισή περίπου ώρα ακόμη να μας βρίζει μουρμουρίζοντας πίσω απ' την πλάτη μας,θα φεύγαμε σίγουρα,χάθηκε ξαφνικά το αναζωογονητικό αεράκι,το θρόισμα των κλαδιών,βουβάθηκαν τα τζιτζίκια κι έσβησε ο ήχος του κύματος...διαλύθηκε η μαγεία στον παραληρηματικό του ρόγχο...φύγαμε γρήγορα μην μαγαρίσει το καλοκαίρι μας,πριν φέρει Αύγουστο μήνα βαρυχειμωνιά,με τη θλιβερή του εξουσιομανία ιδιοκτησίας...αν έχετε το θεό σας...επί μιας ελιάς στην παραλία..!!!!!!

Η (ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΗ) ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Θα πήγαινες ποτέ να δεις έναν γάμο χωρίς να γνωρίζεις τους μελλονύμφους;

Έτσι απλά,επειδή χτυπάει η καμπάνα,πόσην ώρα θα περίμενες έξω από μιαν εκκλησία για να δεις ένα γαμπρό και μια νύφη παντελώς σου αδιάφορους;

Γιατί λοιπόν,χτες,τα 3 δελτία ειδήσεων που έπαιζαν έναν γάμο στις Σπέτσες είχαν τέτοια ακροαματικότητα;

Πώς φτιάχνεται ένα τηλεκοσμικό γεγονός σήμερα;

Γιατί ο παραζαλισμένος από την παρατεταμένη ζέστη κι ο συμπιεσμένος της οικονομικής κρίσης τηλεθεατής αποφάσισε να τον συγκινήσουν τα στέφανα του πρίγκηπος Νικολάου και της πριγκίπισσας (φαντάζομαι) Τατιάνας;

Ποια σκασίλα είχαν ένα εκατομμύριο συνέλληνες για το αν παρευρέθησαν στην τελετή η οικογένεια του εφοπλιστού τάδε ή οι απόγονοι τού δείνα θρόνου;

Ποιοι ήταν όλοι όσοι κουνούσαν σημαιάκια,παρόντες στο νησί,ντόπιοι και τουρίστες,που παράτησαν τις βουτιές τους ένα αυγουστιάτικο απόγεμα με 37 βαθμούς για να γίνουν ντεκόρ στα κανάλια;

Πόσο στερημένος και άρρωστος μπορείς να είσαι για να συμμεριστείς τα σάλια εκφώνησης παρουσιαστριών-γλαστρών στις δεξιώσεις των αφεντικών τους;

Πόσα νεκρά κύτταρα αντέχουν για να δίνεις χώρο,χρόνο,χρήματα,για να έχεις ώρες ρεπορτάζ από την εμπορική συμφωνία παρηκμασμένων,ματαιόδοξων,μοναρχοτιποτένιων ξερασμάτων της σύγχρονης ιστορίας;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί στις οθόνες;Πώς ζουν;Πώς δηλώνουν και ποια περιουσιακά στοιχεία;
Σε ποιο κράτος;Με ποια φορολόγηση;Ποιος έκλεισε εκκλησίες,ληξιαρχεία,δωμάτια,εισιτήρια;Με ποιο επίθετο;Με ποια ιδιότητα;

Και γιατί παραδινόμαστε στην τουριστική ατραξιόν του φτωχοχειροκροτητή - ακόμα και στον δήθεν σοβαρό και αντιλα'ι'κιστή ΣΚΑΙ είχαν θέμα "για τη διαφήμιση των ελληνικών νησιών",οι έγκριτοι παπαρολόγοι!

Και μαζί τους ο συρφετός της μηντιο-σκουπιδίλας,να σκουπίζει τον ξελειγωμένο του αρχοντοχωριατισμό.
Τα παράσιτα,οι κοσμικοί τηλεκλακαδόροι τού μαύρου χρήματος,οι μα'ι'ντανοί που βρέχονται με φλας και κάμερες,οι εκχυδα'ι'στές της βίζιτας,οι γλείφτες της αριστοκρατίας στα πάρτυ της κόκας...άφησαν ξάφνου στην άκρη τον πόνο του συνταξιούχου,ξέχασαν τη θλίψη της γενιάς των 700ευρώ και σιδέρωσαν τουαλέτα για νοικιασμένα κολιέ Καίσαρης.

Για το υπερθέαμα τού λεβεντομαλάκα που φόρεσε σμόκιν για να έρθει στο λιμάνι με κα'ι'κάκι.

Να ζήσουν,να ευτυχήσουν και μακριά από μας!
Δεν θέλω να κάνω πλάκα.
Δεν μου βγαίνει χιουμοριστική διάθεση.
Ηπαρέλαση του γαλαζοαίματου συρφετού,απλώς με αηδιάζει.
Ατραξιόν Γλυξμπουργκ-ατρόμητων τεμπέληδων.
Αραχτοί,εισοδηματίες,εγκληματίες τουλάχιστον αδράνειας και ηλιθιότητας όταν τους είχαν χαρίσει εξουσία,κλέφτες δημόσιας περιουσίας με τα κοντέινερ τού Μητσοτάκη,καταπατητές κτημάτων δημοσίου,αχόρταγοι τιμών και αξιωμάτων- δεν γουστάρω να διασκεδάζω με βασιλολεχρίτες.

Τα χάπια μου για τη ναυτία.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ Φ.Π.Α.

Αγαπητέ μου υπουργέ της Οικονομίας Γιώργο.

Είμαι στη δυσάρεστη θέση να σου αναφωνήσω μια πικραμένη,βαριά κουβέντα,που θα σου θυμίσει περασμένες εποχές στο βαθύ ΠΑΣΟΚ...

" Γιώργο,χάσαμε!"

Στη συγκεκριμένη περίσταση,χάσαμε εννοώ τον ΦΠΑ!
Ματαίως τον αναζήτησα σε ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα φέτος στις διακοπές μου,μέσω των περιβόητων αποδείξεων,για την ακρίβεια ευκολότερα έβρισκες πολυτελή σουίτα τζάμπα σε πεντάστερο,παρά απόδειξη ταμειακής μηχανής,έτσι για σουβενίρ,να πεις ,την έχω να θυμάμαι τον τόπο των διακοπών μου!

Και να την πω την αμαρτία μου,υπουργέ μου,μετά τις πρώτες μέρες απαίτησής τους και άγχους και ψιλοκαυγάδων,σταμάτησα να καταστρέφω τα ηλιοβασιλέματα και απλώς έπαιζα το παιχνίδι,"θα φέρει ή όχι απόδειξη" ο ελληνολαμόγιος,θα πιει ή όχι εις υγείαν τού κοροιδοτουρίστα το επόμενο σφηνάκι;

Άντε να σου γράψω ένα-δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα...

Υπέροχο ηλιοβασίλεμα,πρώτη μέρα διακοπών,αποφασίζουμε μετά τη βουτιά να χαρίσουμε φρέσκο ψαράκι στον ουρανίσκο μας,είμαστε στη μαγευτική Μυτιλήνη,να πιούμε ένα ουζάκι!
Το λαχταριστό φαγγρόπουλο δεν ζυγίστηκε ποτέ μπροστά μου κι αυτό έπρεπε να με βάλει σε υποψία,όπως και η απόδειξη που έφτασε αμέσως με τα παγάκια και τα χόρτα,έγραφε "ποτά 21 ευρώ" και θύμιζε πως ωραίο το ηλιοβασίλεμα που βλέπαμε εννιά παρά δέκα,ε π τ ά ώ ρ ε ς μ ε τ ά απ' την ώρα που ανεγράφετο σε αυτήν,14.37'...Όταν λοιπόν έφερε τον λογαριασμό στο γνωστό μπακαλόχαρτο της παραγγελίας,ξύπνησε μέσα μου ο ράμπο του ΣΔΟΕ και μας άκουσε όλο το λιμάνι για να κοπεί το συνολικό μας ποσό μπροστά μου,εκείνη τη στιγμή,σε ταμειακή μηχανή.

Τελευταίο βράδυ στη ρεσεψιόν ενός υπέροχου ξενοδοχείου συνεννοούμαι με τον κύριο ΑΒ. για την αναχώρηση και παρ'ότι η γυναίκα μου επιμένει να πληρώσουμε με κάρτα,επιμένω για μετρητά- εκεί επεμβαίνει χαμογελαστός ο ιδιοκτήτης..."αφού θα πληρώσετε με μετρητά να σας ζητήσω μιαν εξυπηρέτηση,θα με διευκολύνατε να γράφει μικρότερο ποσό η απόδειξη"....
Εκεί η σύζυγος ενθυμείται τί δεν έκανε στη γαμήλια τελετή και μου πατάει το πόδι την ώρα που το βλέμμα της λέει "στά 'λεγα μαλάκα!"...αλλά εγώ συναινώ στα πλαίσια της ειλικρινούς εγκαρδιότητας και της ευχαρίστησης των προσφερόμενων υπηρεσιών και λέω "εντάξει,μικρότερη"...αλλά δεν φανταζόμουν πόσο μικρότερη ώς την επομένη, την ώρα που φόρτωνα βαλίτσες και πήγα να αποχαιρετήσω τον ξενοδόχο κι αντίκρυσα δήθεν απορημένη τη ρεσιεψονίστ να μην ξέρει πού είναι και να λέει,μαζί του τα κανόνισα και τίποτα δεν γνωρίζει κι ούτε τί ώρα θα γυρίσει,και τότε ένιωσα κινδυνεύει το στεφάνι μου γιατί η γυναικούλα μου είπε να ζητήσω τα λεφτά πίσω για να εμφανιστεί αμέσως,μην κάνουμε φασαρία και θα χάσουμε το πλοίο,πάνε κι οι αποχαιρετισμοί κι η απόδειξη επίσης...

Μην σας τα γράφω αναλυτικότερα κύριε Παπακωνσταντίνου μας...
Περάσαμε είκοσι μέρες με το σαφάρι των ματαιωμένων προσδοκιών...
Κάθε απόδειξη που μας έδιναν την υποδεχόμασταν με τιμές αρχηγού κράτους,θρησκευτική συγκίνηση και γνήσια επιθυμία κορνιζαρίσματός της.
Πηγαίναμε πρωί στην παραλία και μέναμε εκεί ώς το βράδυ;
Η ανάμνηση της παρουσίας μας στην ταμειακή μηχανή του μαγαζιού είχε μόνο τον πρωινό διπλό ελληνικό,αγνοώντας επιδεικτικά το χυμό στις 12,το ουζάκι στις3,το παγωτό στις 5 και τον καφέ της τελευταίας βουτιάς στις7.
Και η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία στο χαρούμενο,ηλιόλουστο πρόσωπο του ιδιοκτήτη μετατρεπόταν με μιας σε σκιά πόνου δυσβάστακτου,χαροκαμένου πατέρα αν τολμούσαμε να ζητήσουμε το αγιόχαρτο-απόδειξη λιανικής..."να σας το δώσω να τους σώσετε τους λεχριτοΔουΝουΤούδες!"...και νιώθαμε πως είμαστε πια παρείσακτοι στην παραλία Του,αμαρτωλοί στον Παράδεισό Του,εστία μολύνσεως στην γη Του.

Τα ίδια παντού.
Μυτιλήνη-Χαλκιδική-Πάργα-Λευκάδα-όπου κι αν ταξιδέψαμε κύριε Γιώργο τζίφος!
Άρα και 200% να φτάσεις το ΦΠΑ ο 'Ελλην Πατριώτης θα συνεχίσει να αμύνεται περί πάρτης του.

Ηλιθίως επίμονος,ένας εμφανώς ηλίθιος ψηφοφόρος σας.

ΠΩΣ ΞΑΝΑΦΕΥΓΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕΣ;

Επιστρέφεις λοιπόν - ευτυχής,χαρούμενος,μαυρισμένος,ήρεμος,χαλαρωμένος,άντε και λίγο πικραμένος που τέλειωσαν οι διακοπές -,επιστρέφεις!

Βρίσκεις να παρκάρεις έξω απ' την πόρτα σου,ανεβάζεις βαλίτσες,ξεκλειδώνεις,ανοίγεις παράθυρο να μπει λίγος βρώμικος αέρας μεγαλούπολης (μπουκωμένος τρεις βδομάδες στο οξυγόνο,σού λείπει το νέφος,το καυσαέριο επίσης) και ανοίγεις τη βρύση να κάνεις ένα ντουζ απ' το ταξίδι να φύγει ο ιδρώτας...

...Σε αυτό ακριβώς το σημείο,ο χειμώνας προβάλλει ξάφνου από παντού και στο θολωμένο σου μάτι κοιτάς άναυδος τί τρέχει απ' τη βρύση... τ ί π ο τ α δ ε ν τ ρ έ χε ι α π ' τ η βρ ύ σ η !
Σταγόνα νερό!...Πανικοβάλεσαι,ρωτάς τη γυναίκα σου αν έχει κλειστό το διακόπτη,σού λέει αυτό που δεν θες ν' ακούσεις,πότε έληγε ο λογαριασμός κι αν τον πληρώσαμε,ναι σε όλα.
Λυγμός πρώτος - τηλέφωνο ΕΥΔΑΠ...Σάββατο απόγεμα,αυτό είναι ένα ζήτημα υπομονής,όταν τελικά απαντούν ακούς ότι καμιά διακοπή δεν έχεις,βλάβη δεν αναφέρθηκε και να πάμε στον μετρητή να δούμε αν λειτουργεί ή όχι....

Και πού είναι το ρολόι μας,ποιος θυμάται ποιο απ' τα μαγικά ατσαλένια κουτάκια νά 'ναι το δικό μας...
Τρία κιλά ιδρώτα μετά το βρήκαμε.!Και το χαζεύουμε κλειδωμένο...Γιατί;Ποιος τό 'κλεισε;Πότε;Γιατί;..Ποιος να μας το πει τί να συνέβη,είπαμε είναι σαββατιάτικο απόγεμα Αυγούστου,λείπαμε,κανείς δεν μας ειδοποίησε και κανένα θυροτηλέφωνο δεν αποκρίνεται,είμαστε μόνοι μας στην πολυκατοικία,άφαντος ο διαχειριστής,άφαντη η γριά δίπλα...μάταιος κόπος για ψυχή ζώσα τέτοια μέρα,τέτοια ώρα...

Και πώς βρίσκεις υδραυλικό πεντέμιση απόγεμα Σάββατο 21 Αυγούστου;

Θαύμα! Θαύμα!,πλησίον υδραυλικός,στο δίπλα στενό ΑΝΟΙΧΤΟΣ!..φέρνει μοχλό να κινηθεί η βάνα,ανοίγει το θαυμαστό ρολόι και νερό πλημμυρίζει το φρεάτιο,έσπασε ο σωλήνας που το ενώνει με την παροχή τού διαμερίσματος,ζημιά και φτιάχνεται...αλλά τη Δευτέρα!!!Δευτέρα;;;;;Μα είπαμε και ξαναείπαμε,είναι Σαββάτο απόγεμα κι ως τη Δευτέρα;

Τρέχουμε πανικόβλητοι να γεμίσουμε ό,τι γεμίζει με νεράκι πριν ξανακλείσει το νεράκι ο κακός υδραυλικός,κουβάδες,ποτιστήρια,λεκανίτσες,κατσαρόλες,μπουκάλια- κάνουμε κι ένα αγχωτομπάνιο,μετά γεμίζουμε και τη μπανιέρα-κι η ώρα της ανοιχτής βρύσης πέρασε και κλείνει ώς τη Δευτέρα.

Ίσια στο σούπερμάρκετ,εμφιαλωμένα για νερό και καφεδάκια και πρώτη αποτίμηση τρέλλας..
Πότε ν' άρχισε η διαρροή;
Πόσο θα έρθει ο επόμενος λογαριασμός;
Πόσα θα πάρει τη Δευτέρα ο υδραυλικός;

Πρώτο διήμερο επιστροφής,τρόμος στην έρημη Αθήνα και να μετράμε και τον πάκο με τους φακέλους κάτω απ' την κλειδωμένη πόρτα,τα χρέη του καλοκαιριού δεν πνίγηκαν σε καμιά παραλία και απλώς μετατέθηκαν για τώρα,ιδρώτας και με τη σκέψη μόνο,όχι,μην ιδρώνεις δεν έχουμε νερό.ποιος φίλος ΄ξέμεινε στη πόλη να τού κάνουμε μιαν ξαφνική επίσκεψη...γεια σου μωρέ,να, ήρθαμε,τί κάνεις,κι εμείς καλά,τί ρωτάς γιατί κρατάμε πετσέτες,βάζουμε σφουγγάρι,αφρόλουτρο και σαμπουάν,δε βάζεις μια γεμάτη μπανιέρα να κάνουμε καμιά βουτιά;