Το περασμένο Σάββατο η Αθήνα ξεπάγιαζε,ερχόταν ένας χιονιάς ακόμα,στο κέντρο -3 βαθμοί κελσίου κι όλα ερήμωσαν νωρίς
//στο σπίτι είμαστε ξάγρυπνοι,η άνοια κρατάει όρθια και χαμένη στο χρόνο τη Θοδωρούλα.,συγχισμένη,τρομαχτικά σαλταρισμένη,απόψε ούτε τα φάρμακα την ησυχάζουν και το μάτι γυαλίζει ώρες
-κι είχε φτάσει τρεις το ξημέρωμα και καθόμασταν στον καναπέ όταν άρχισαν ν'ακούγονται κρότοι,σαν πυροβολισμοί,μετρήσαμε πάνω από είκοσι κι απ'τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα λάμψεις,φωνές,κυνηγητό...
...είναι σχεδόν δέκα μήνες τώρα,που κάθε Σαββατόβραδο στη ευρύτερη περιοχή τού Πολυτεχνείου παίζουν Κλέφτες κι Αστυνόμοι
-έχουν καεί πέντε έξι λεωφορεία και τρόλει-
-επιθέσεις στις κλούβες των ΜΑΤ,μολότωφ κι οδοφράγματα ώς το πρωί-
Υπάρχει Γιατί;
"Μια σφαίρα στα κεφάλια Κοντονή-Τόσκα"
...χτες ήταν ο Δένδιας,προχθές ο Χρυσοχο'ί'δης,παλιά ο Δροσογιάννης
//κάθε σκατόφατσα κι ένας Στόχος//
...η "επανάσταση",οι Αναρχικοί,η Ένοπλη Αριστερά
-κι ο Εχθρός...το Κράτος
κι όλοι Εμείς οι "ευφησυχασμένοι"...οι Δούλοι τού Συστήματος
-και φυσικά Χούντα...
(αλλά στην αληθινή χούντα δεν θυμάμαι κι αληθινή Αντίσταση-σαπίσανε μόνο ελάχιστοι Παναγούληδες και Μίκηδες,ενώ τριγύρω χαχανητά,πανηγύρια και φεστιβάλ τραγουδιού
-αλλά αυτά είναι μιαν άλλη κουβέντα...)
Τί ακριβώς κερδίζουν οι κουκουλοφόροι τής (ντεμέκ) Αμφισβήτησης απ'τα χρόνια τής Φωτιάς;
Απ'τα βραδυνά ξεσπάσματα και τις σπασμένες βιτρίνες ποιο λα'ι'κό αίτημα ελευθερίας και δικαιοσύνης έχει κατακτηθεί;
Ποια κοινωνική αντίληψη έχουν τροποποιήσει προς τον προοδευτικό άλλο δρόμο συντροφικότητας κι ευθύνης αν καούν οι Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι;
Ποια αλλαγή πορείας πήρε η ασθμαίνουσα των προβλημάτων και της ισοπέδωσης τάξη των εργαζομένων επειδή στη Χαριλάου Τρικούπη το ΠΑΣΟΚ δεν τολμάει να περπατήσει αμεταμφίεστο;
Ζούμε επτά χρόνια Μνημόνιο
-έχουν ρημάξει γενιές ολόκληρες,φτώχεια,πείνα,εξαθλίωση,αδυναμία βασικών προτεραιοτήτων,μια ζωή κατεστραμένη-
Τί απαντούν στ'αληθινά συντρίμια οι πόλες ρούπες της αμφισβήτησης;
-για ποια συσίτια οργάνωσαν την πάλη,
για ποιες γειτονιές έστερξαν να βοηθήσουν τούς προλετάριους πού'καψαν οι σόιμπλε,
πόσα χρήματα μοίρασαν στους ξεπαγιασμένους,στους φτωχοδιαβόλους,στα θύματα της παγκοσμοιοποιημένης λαίλαπας των ντόιτσε μπανκ;
Βγήκαν στα σχολειά να μάθουν στους νέους τη συναντίληψη,την αλληλοβοήθεια,τη διαφορετικότητα,τα κοινά ιδανικά μιάς άλλης πατρίδας;
Ενώθηκαν με τα τσακισμένα εργατάκια των μίζερων της αγοραστικής φτήνειας;
Πασχίσαν να δείξουν το πρότυπο μιας οργανωμένης αγαθής,αλτρουιστικής και παθιασμένα ερωτεύσιμης Ζωής χωρίς Σύνορα,Νόμους κι Αφορισμούς
-αλλά με την απόλυτη συγκέντρωση αγωνίας κι ευθύνης στην κατανόηση,την αλληλεπίδραση αναγκών και την Ουτοπία ως 'Αλ λ η ς νοοτροπίας πορείας;
Χαμένοι στο μικρόκοσμο,την ευωδιά των μπαρουτιών και την αυτάρκεια της Απροσωπίας
-νύχτα,αντάρτικο πόλης,μίσος και θυμός κι οι στοχοποιημένοι Τελειωμένοι τού Κυβερνομπουρδέλου
//αλλά δεν πλησιάζουν τα μεγάλα πιόνια,ευκολάκια στ'ασήμαντά τους γρανάζια,
οι αφρούρητες τράπεζες,τα χαμενονήσια,οι βουνοκορφές στα ρακόμελα και το φτηνό τσιγαριλίκι
και τα ανώνυμα πληκτρολόγια της οργής
-ξενόφερτες ομάδες,παρηκμασμένα αλάνια τής ευδαιμονίας εισοδημάτων,κουλτουριάρικα φρικιά,έφηβοι εξοστρακισμένης μοναχικότητας,αγρίμια αμάθειας κι εντυπωσιασμού
Κι ακουμπάν στο γενικευόμενο μπάχαλο των ολίγων Εκλεκτών
-και στο θυμικό της συμφοράς,
που έχει ανάγκη να στηθούν κρεμάλες,
να σαπίσουν στη φυλακή κλέφτες,
να καεί το μουρδέλο η βουλή,
να κοπούν τα κεφάλια των δημοσιογραφοκαθαρμάτων,
να πονέσουν οι αδέκαστοι προσκυνημένοι των αλαζόνων και των ευρω- αφεντικών
-φύρδην μίγδην,η αναγούλα των πολλών για την αλήτικη πλουσιοπαροχή ασυλίας Κομμάτων,Δικαστών,Επιχειρηματιών,στην ανελέητη ολιγαρχία,
μυαλά πεταμένα στο πεζοδρόμιο,να σκοτώσουμε τους φανφαρόνους της μάσας,
να πονέσει το πλέγμα της εξουσιαστικής αγχόνης που διέλυσε το Μέλλον μας
//ιδεοληπτικός πολτός ανιστόρητος
μπούμερανγκ με φαραωνική καταστολή,
ο εχθρός ξεχειλώνει τον αγώνα κερδίζοντας απ'τ'αποδυτήρια,
είναι ομεγάλος αδελφός και αποθεώνεται σε γιγαντοκάμερες
-φασισμός-ισοπέδωση
Κι όλοι νιώθουμε περαστικοί στην Αθήνα
- που κανείς δεν αγάπησε,αφού όλοι θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού
Κι όλα τα βράδυα βιαστικά κλειδαμπαρωνόμαστε δίπλα σε μιαν οθόνη
και ταξιδεύουμε σε μιαν άλλη νιότη,μιας άλλης ελπίδας,πλάι στα όνειρα που κάναμε παιδιά
και πάγωσαν στον Ατέλειωτο Χειμώνα που δεν φεύγει από το πετσί μας
και κρυστάλλωσαν αναπνοές,αντοχές και σχέδια μιας Λιακάδας των ψυχών
στην πιο όμορφη Πατρίδα που δεν θα βρεθεί ποτέ Καθάρια Μέρα της να την γιορτάσουμε
με Ομόνοια,Αγάπη και Νοιάξιμο
'Ολα να γίνουν στάχτη και σκόνη.
Κανείς δεν θα μάς ψάξει και κανέναν δεν θα χαιρετήσουμε
όταν θα βγούμε απ'αυτή τη φυλακή που κανένας δεν θα μάς περιμένει.
Πελώρια κούραση ξαφνικά
-κλείνουν τα μάτια επιτέλους,
σταμάτησε η φασαρία έξω στους δρόμους της πλατείας Αμερικής
-τελειώσαν τα πολεμοφόδια,επετεύχθη ο σκοπός και το πλάνο της καταδρομής
//κάνει εντός κι εκτός τόση ψύχρα που δεν έχω ιδέα πώς θα ξημερώσει.
Πρέπει να βρούμε έναν δρόμο να περπατήσουμε Μαζί
//κάθε Μαζί,
διαφορετικών ανθρώπων
γίνεται σχολειό να χτιστεί δυνατά η Επόμενη Μέρα
- κανείς δεν κοπιάζει να βρεθεί πάλι ένα Χαμόγελο
και μιαν Ευχή για Καλύτερη Ζωή
να ησυχάσει την Απελπισία,
να τη ζεστάνει την Απόγνωση
και να την φέρει την Άνοιξη ξανά στα μέρη των απλών κοινών αγωνιών,
που θα πάρουν τα όνειρά μας Εκδίκηση.
Γλίτωσες Θοδωρούλα μου που έχεις 'Ανοια
και δεν ξέρεις πια
πού πατάς και πού πηγαίνεις,
χωρίς έγνοια κι άγχος κανένα
-θέλω πολύ να ξεχάσω πολλά
και περισσότερους να μην τούς αναγνωρίζω
//που με τρομάζουν και τούς φοβάμαι
//στο σπίτι είμαστε ξάγρυπνοι,η άνοια κρατάει όρθια και χαμένη στο χρόνο τη Θοδωρούλα.,συγχισμένη,τρομαχτικά σαλταρισμένη,απόψε ούτε τα φάρμακα την ησυχάζουν και το μάτι γυαλίζει ώρες
-κι είχε φτάσει τρεις το ξημέρωμα και καθόμασταν στον καναπέ όταν άρχισαν ν'ακούγονται κρότοι,σαν πυροβολισμοί,μετρήσαμε πάνω από είκοσι κι απ'τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα λάμψεις,φωνές,κυνηγητό...
...είναι σχεδόν δέκα μήνες τώρα,που κάθε Σαββατόβραδο στη ευρύτερη περιοχή τού Πολυτεχνείου παίζουν Κλέφτες κι Αστυνόμοι
-έχουν καεί πέντε έξι λεωφορεία και τρόλει-
-επιθέσεις στις κλούβες των ΜΑΤ,μολότωφ κι οδοφράγματα ώς το πρωί-
Υπάρχει Γιατί;
"Μια σφαίρα στα κεφάλια Κοντονή-Τόσκα"
...χτες ήταν ο Δένδιας,προχθές ο Χρυσοχο'ί'δης,παλιά ο Δροσογιάννης
//κάθε σκατόφατσα κι ένας Στόχος//
...η "επανάσταση",οι Αναρχικοί,η Ένοπλη Αριστερά
-κι ο Εχθρός...το Κράτος
κι όλοι Εμείς οι "ευφησυχασμένοι"...οι Δούλοι τού Συστήματος
-και φυσικά Χούντα...
(αλλά στην αληθινή χούντα δεν θυμάμαι κι αληθινή Αντίσταση-σαπίσανε μόνο ελάχιστοι Παναγούληδες και Μίκηδες,ενώ τριγύρω χαχανητά,πανηγύρια και φεστιβάλ τραγουδιού
-αλλά αυτά είναι μιαν άλλη κουβέντα...)
Τί ακριβώς κερδίζουν οι κουκουλοφόροι τής (ντεμέκ) Αμφισβήτησης απ'τα χρόνια τής Φωτιάς;
Απ'τα βραδυνά ξεσπάσματα και τις σπασμένες βιτρίνες ποιο λα'ι'κό αίτημα ελευθερίας και δικαιοσύνης έχει κατακτηθεί;
Ποια κοινωνική αντίληψη έχουν τροποποιήσει προς τον προοδευτικό άλλο δρόμο συντροφικότητας κι ευθύνης αν καούν οι Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι;
Ποια αλλαγή πορείας πήρε η ασθμαίνουσα των προβλημάτων και της ισοπέδωσης τάξη των εργαζομένων επειδή στη Χαριλάου Τρικούπη το ΠΑΣΟΚ δεν τολμάει να περπατήσει αμεταμφίεστο;
Ζούμε επτά χρόνια Μνημόνιο
-έχουν ρημάξει γενιές ολόκληρες,φτώχεια,πείνα,εξαθλίωση,αδυναμία βασικών προτεραιοτήτων,μια ζωή κατεστραμένη-
Τί απαντούν στ'αληθινά συντρίμια οι πόλες ρούπες της αμφισβήτησης;
-για ποια συσίτια οργάνωσαν την πάλη,
για ποιες γειτονιές έστερξαν να βοηθήσουν τούς προλετάριους πού'καψαν οι σόιμπλε,
πόσα χρήματα μοίρασαν στους ξεπαγιασμένους,στους φτωχοδιαβόλους,στα θύματα της παγκοσμοιοποιημένης λαίλαπας των ντόιτσε μπανκ;
Βγήκαν στα σχολειά να μάθουν στους νέους τη συναντίληψη,την αλληλοβοήθεια,τη διαφορετικότητα,τα κοινά ιδανικά μιάς άλλης πατρίδας;
Ενώθηκαν με τα τσακισμένα εργατάκια των μίζερων της αγοραστικής φτήνειας;
Πασχίσαν να δείξουν το πρότυπο μιας οργανωμένης αγαθής,αλτρουιστικής και παθιασμένα ερωτεύσιμης Ζωής χωρίς Σύνορα,Νόμους κι Αφορισμούς
-αλλά με την απόλυτη συγκέντρωση αγωνίας κι ευθύνης στην κατανόηση,την αλληλεπίδραση αναγκών και την Ουτοπία ως 'Αλ λ η ς νοοτροπίας πορείας;
Χαμένοι στο μικρόκοσμο,την ευωδιά των μπαρουτιών και την αυτάρκεια της Απροσωπίας
-νύχτα,αντάρτικο πόλης,μίσος και θυμός κι οι στοχοποιημένοι Τελειωμένοι τού Κυβερνομπουρδέλου
//αλλά δεν πλησιάζουν τα μεγάλα πιόνια,ευκολάκια στ'ασήμαντά τους γρανάζια,
οι αφρούρητες τράπεζες,τα χαμενονήσια,οι βουνοκορφές στα ρακόμελα και το φτηνό τσιγαριλίκι
και τα ανώνυμα πληκτρολόγια της οργής
-ξενόφερτες ομάδες,παρηκμασμένα αλάνια τής ευδαιμονίας εισοδημάτων,κουλτουριάρικα φρικιά,έφηβοι εξοστρακισμένης μοναχικότητας,αγρίμια αμάθειας κι εντυπωσιασμού
Κι ακουμπάν στο γενικευόμενο μπάχαλο των ολίγων Εκλεκτών
-και στο θυμικό της συμφοράς,
που έχει ανάγκη να στηθούν κρεμάλες,
να σαπίσουν στη φυλακή κλέφτες,
να καεί το μουρδέλο η βουλή,
να κοπούν τα κεφάλια των δημοσιογραφοκαθαρμάτων,
να πονέσουν οι αδέκαστοι προσκυνημένοι των αλαζόνων και των ευρω- αφεντικών
-φύρδην μίγδην,η αναγούλα των πολλών για την αλήτικη πλουσιοπαροχή ασυλίας Κομμάτων,Δικαστών,Επιχειρηματιών,στην ανελέητη ολιγαρχία,
μυαλά πεταμένα στο πεζοδρόμιο,να σκοτώσουμε τους φανφαρόνους της μάσας,
να πονέσει το πλέγμα της εξουσιαστικής αγχόνης που διέλυσε το Μέλλον μας
//ιδεοληπτικός πολτός ανιστόρητος
μπούμερανγκ με φαραωνική καταστολή,
ο εχθρός ξεχειλώνει τον αγώνα κερδίζοντας απ'τ'αποδυτήρια,
είναι ομεγάλος αδελφός και αποθεώνεται σε γιγαντοκάμερες
-φασισμός-ισοπέδωση
Κι όλοι νιώθουμε περαστικοί στην Αθήνα
- που κανείς δεν αγάπησε,αφού όλοι θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού
Κι όλα τα βράδυα βιαστικά κλειδαμπαρωνόμαστε δίπλα σε μιαν οθόνη
και ταξιδεύουμε σε μιαν άλλη νιότη,μιας άλλης ελπίδας,πλάι στα όνειρα που κάναμε παιδιά
και πάγωσαν στον Ατέλειωτο Χειμώνα που δεν φεύγει από το πετσί μας
και κρυστάλλωσαν αναπνοές,αντοχές και σχέδια μιας Λιακάδας των ψυχών
στην πιο όμορφη Πατρίδα που δεν θα βρεθεί ποτέ Καθάρια Μέρα της να την γιορτάσουμε
με Ομόνοια,Αγάπη και Νοιάξιμο
'Ολα να γίνουν στάχτη και σκόνη.
Κανείς δεν θα μάς ψάξει και κανέναν δεν θα χαιρετήσουμε
όταν θα βγούμε απ'αυτή τη φυλακή που κανένας δεν θα μάς περιμένει.
Πελώρια κούραση ξαφνικά
-κλείνουν τα μάτια επιτέλους,
σταμάτησε η φασαρία έξω στους δρόμους της πλατείας Αμερικής
-τελειώσαν τα πολεμοφόδια,επετεύχθη ο σκοπός και το πλάνο της καταδρομής
//κάνει εντός κι εκτός τόση ψύχρα που δεν έχω ιδέα πώς θα ξημερώσει.
Πρέπει να βρούμε έναν δρόμο να περπατήσουμε Μαζί
//κάθε Μαζί,
διαφορετικών ανθρώπων
γίνεται σχολειό να χτιστεί δυνατά η Επόμενη Μέρα
- κανείς δεν κοπιάζει να βρεθεί πάλι ένα Χαμόγελο
και μιαν Ευχή για Καλύτερη Ζωή
να ησυχάσει την Απελπισία,
να τη ζεστάνει την Απόγνωση
και να την φέρει την Άνοιξη ξανά στα μέρη των απλών κοινών αγωνιών,
που θα πάρουν τα όνειρά μας Εκδίκηση.
Γλίτωσες Θοδωρούλα μου που έχεις 'Ανοια
και δεν ξέρεις πια
πού πατάς και πού πηγαίνεις,
χωρίς έγνοια κι άγχος κανένα
-θέλω πολύ να ξεχάσω πολλά
και περισσότερους να μην τούς αναγνωρίζω
//που με τρομάζουν και τούς φοβάμαι
