...ο Γιάννης γνώρισε την Ελένη,ερωτεύτηκαν,παντρεύτηκαν και τον Μάρτιο του 1940 γεννήθηκε η Ολυμπία.
-τον Οκτώβριο έγινε πόλεμος και ο Γιάννης έφυγε για την Αλβανία,την κόρη του τη συνάντησε άλλη μια φορά,την άνοιξη του '41,πριν ξαναφύγει για το μέτωπο τού νέου πολέμου και δεν ξαναγυρίσει ποτέ,ποτέ δε μάθαμε πότε,πώς και πού χάθηκε κι ούτε πού είναι τα κόκαλά του αφημένα,έχουμε μίαν επιστολή τού γενικού επιτελείου στρατού,περί "ηρωικού ανδραγαθήμαντος και υπερηφάνου πατρίδος" και μια φωτογραφία του με στολή
-η γιαγιά μου η ελένη και ο παππούς που εγώ γνώρισα,ο Γρηγόρης,την είδε στην καινούργια τους γειτονιά,στο διοικητήριο της Θεσσαλονίκης,με μαύρα ρούχα άπλωνε ρούχα και τραγουδούσε,την αγάπησε,την παντρεύτηκε και μ'όλη τη δυσκολία της εποχής μεγάλωσε με στοργή και φροντίδα και
τη μαμά μου και τα δυο δικά τους παιδιά,τους πιο αγαπημένους θειούς μου,την τασούλα και τον βασίλη
-η Ολυμπία μου δεν ήθελε να μιλά για τον βιολογικό της πατέρα,"μα εγώ δεν θυμάμαι κάτι κι ούτε τον γνώρισα,μπαμπάς μου ήταν αυτός που με μεγάλωσε" κι ούτε ήθελε να μιλά για κείνον ή να ψάξει,οι συγγενείς μου στη Σίνδο μου λεν είναι γραμμένο το όνομά του στο ηρώο τού χωριού κι όλο λέω θα πάω να το δω,έγινα 46 κι ούτε ποτέ τα κατάφερα
//αύριο κλείνουν και για τη μαμά 9 μήνες που έφυγε "μακρινή μητέρα,ρόδο αμάραντο" θα την τραγουδάει αιώνια ο μπιθικώτσης στα λόγια τού ελύτη με τη μαγική πνοή στη μουσική τού Μίκη μας
//το κοριτσάκι μου φτιάχνει στάρι να πάει στην εκκλησία,εγώ ακούω σοφία βέμπο και κοιτάζω στην ΕΡΤ εικόνες μιας ασπρόμαυρης ιστορικής ανάβασης στον απόμακρο κόσμο μιας γενιάς που κάηκε στα κρυοπαγήματα της Ιστορίας που μάς κορο'ι'δεύει σήμερα στα καινούργια μαντάτα των σόιμπλε
//διάβασα ξανά πρόσφατα τη "ζωή εν τάφω" τού Στράτη Μυριβήλη,αναφέρεται βέβαια στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο,αλλά η εικόνα τής σήψης,τα χνώτα της καταστροφής,η φρίκη μιας παγωνιάς που περονιάζει και της ματαιότητας μιας θυσίας χιλιάδων χωρίς όνομα,ατέλειωτων ηρωικώς πεσόμενων ψυχών που δεν γνώρισαν έρωτες,γυναίκες,χαρές,παιδιά,γλέντια,καλοκαίρια κι εξαερώθηκαν στ'απάτητα βουνά για μια γαμημένη ένδοξη ιαχή που ίπταται κατάπικρη πατριωτική παρακαταθήκη για να έχουμε σήμερα τα καλόπαιδα free wi-fi και την καμπάνια της ντόιτσε τέλεκομ για τη νέα εποχή cosmote...με ξεπερνάνε
Δεν τούς ακούμε πια
-κανέναν
//κι ειδικότερα αυτούς που φάνηκαν έντρομοι να μη χάσουν τον έλεγχο μιας δεδομένης Εξουσίας
//γιατί αυτό συμβαίνει σαράντα χρόνια τώρα και όσοι πιστέψαμε θα σταματήσει μπρος την καταστροφή των ανθρώπων τής πατρίδας,την πατήσαμε ξανά
//δεν καταλαβαίνουν τί ζούμε,πώς επιβιώνουμε και την αγωνία τής επόμενης μέρας,αν θα έχουμε ζωή και πώς θα πληρωθεί φως νερό τηλέφωνο (όχι το τελευταίο μοντέλο i-phone 6 σε 24 δόσεις),κανείς δεν έστρεξε να νιώσει πώς οι κανόνες τους συμβαίνουν βομβαρδισμό αμάχων να ξεσκίζονται οικογένειες,έχουν ξεπεράσει τα προβλήματα τού μάταιου κόσμου μας,εκατομύρια ευρώ ξεχνιούνται,διαμεσολαβούνται κολλεγιές αδήλωτες πλουσίων υπαινιγμών και σκανδαλωδών κρυμμένων απειλών συγκάλυψης κι αλληλοσπαρασσόμενη η κλικαδόρικη σιωπή τους έρχεται σε μας ως χλαπάτσα για τα κέρματα που περίσσεψαν των υποχρεωτικών τους αναπροσαρμοστικών αγχόνων για ψωμί και γάλα
-αλλά αυτό είναι λα'ι'κισμός,μισό λεπτό να δηλώσω το πόθεν αίσχες μου,που θρασύτατα δείχνω και είμαι πτωχευμένα αποτυχημένος ο τεμπέλης τζίτζικας που δεν κατάφερα ν'αποταμιεύσω παρά τα μεγάλα μου αισθήματα και να στείλω στην τράπεζα φιρμάνι να πληρώσω ως ιδιοκτήτης το δικό της στεγαστικό που με απομυζά την αναπνοή κι άρχισα να έχω δύσπνοια,αλλά μην το πω στους σταθάκηδες γιατί θα μου συμπαραστεθούν με μερικά ακόμα κιλά αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος κι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ξεράσω
Δεν ασχολούνται πια
-ψηφίσαμε και τούς αφήνουμε να ξεμαλλιαστούν ποιας διαπλοκής βρωμάν περισσότερο τα κατουρημένα τους βρακιά και σε ποιο ξενοδοχείο πολυτελείας θα γίνονται τα επόμενα deals επικυριαρχίας κι αν η σαβα'ί'δου ήξερε τα μυστικά που τής σφύριζαν οι αρχιδιαφθορείς βερολίνου ή αν ο νίκος παππάς μπορεί να εργαστεί όταν συνταξιοδοτηθεί ως κόπτης αποδείξεων στην αττική οδό τού εγγονού μπόμπολα
-παραδίδει μαθήματα ανεξαρτησίας των μέσων ενημέρωσης ο Εγώ Μπενίτος,το κάθαρμα των νόμων παραγραφής,ο δωροθέτης συχνοτήτων,ο απόλυτος χρυσοκάνθαρος επιτελάρχης πολλαπλών συμφερόντων,ο αλαζών βασιλεύς της καμαρίλας και των διαδρόμων,ένας αλήτης των θεσμικών εκτροπών,παραμορφωμένος απ'την έλλειψη επιτελικής υπουργοκαρέκλας,γελοιοποιημένος απ'τον κόσμο που τόσο τον περιφρονεί,κορο'ι'δεύει και κονιορτοποιεί με τα συνταγματικά του πραξικοπήματα
-ανακαλύπτουν την αξία της Απεργίας και τα αιτήματα των εργαζομένων τους οι ΣΚΑγΙάτοι μπαμπάρηδες που έσπαγαν κάθε αντίδραση των σκλαβοπάζαρων που διοικούσαν με παραδειγματικούς κανόνες γαλέρας,αυτοί που απέλυαν έγκυες γυναίκες και απειλούσαν με συνεχείς περικοπές μισθών και δικαιωμάτων τις ναυαρχίδες των λιμανίσιων βόθρων τους,ξάφνου τιμούν την αντίσταση στον καινούργιο νόμο κανονιστικής πληρωμής χρεών και αλλαγής συνθηκών στα μήντια που τούς στερεί τα κεκτημένα τής σαπίλας μιας μεταπολίτευσης οχετού διασύνδεσης τραπεζών και βρώμικου χρήματος στην επιχειρηματική ασυδοσία της κρατικοδίαιτης αυτοκρατορίας,εφοπλιστών,βιομηχάνων,εργολάβων,προστατών κεφαλαιοκρατών και της αποθεωτικής καφρίλας/μεγαλοδημοσιογραφίλας του υπηρετικού προσωπικού τους
Αγνώριστοι αυτοί που μάς χτυπούσαν στοργικά την πλάτη και που θα μάς βοηθούσαν να τα καταφέρουμε να ξαναναπνεύσουμε
-λυπούνται που κράτησαν τον ένφια,στενοχωριούνται που θα πληρώσουμε τριάντα φόρους σε πενήντα μέρες χωρίς σάλιο,κλαιν που υποχρεούνται να τιμήσουν την υπογραφή επιστροφής στην κανονικότητα και την υπευθυνότητα ως καταδικαστική θανατική ποινή των αντοχών μας
//που οι αγκαλιές με τους γιούνκερ και τα φιλάκια με τους φρανσουά γινήκαν η συμβιβαστική γέφυρα επίλυσης των χρεών μιας γενιάς ανικανότητας,ενός κράτους φαταούλα,μιας γενικευόμενης αρπαχτής μικρών και μεγάλων συμφερόντων που δεν τόλμησαν να κοιτάξουν κατάματα,θυσία η κατάντια μας για να γίνουν αποδεκτοί στους κύκλους βερολίνου/βρυξελών/ουάσιγκτον
//καμιά θυσία έλεγαν,μπας και τα παιδιά μας ξαναμάθουν πώς περπατάς με το κεφάλι ψηλά,χωρίς να κλαις στην κατάθλιψη μιας λεηλατημένης καθημερινότητας,πνιγμένος των αναθυμιάσεων ενός συστήματος που σε συνθλίβει για τα παιχνίδια μιας ασύλληπτης μονολιθικής λιτότητας που σχεδιάζουν κι εκτελούν κακομαθημένα γιαπηδάκια των london scool of eikonomics,που ανασυγκροτούν τον πιο στυγνά νεοπαλαιολιθικό καπιταλισμό,χωρίς γέροντες που ζουν πολύ παναθεμά τους,χωρίς παιδιά που κοστίζει πολύ η ανατροφή κι η παιδεία τους,χωρίς εργαζόμενους συλλογικών συμβάσεων και δικαιωμάτων στις αποδοχές,τις άδειες και τις ανελίξεις,παρά στην κινεζοποίηση δουλικότητας και την γκετοποίηση φάμπρικας απασχολούμενων ημιθανών ημιμάθειας uber alles ισολογιστικών αποθεμάτων και πλεονασμάτων γραβατοδήμιων
-last year όλα τούτα τα "μίζερα" κι "ουτοπικά" και ποιος "λογικός" κυβερνήτης τα θυμάται πια.
Αλλά και δεν θα καούμε περισσότερο να τούς ακούμε να παίζουν με την ελπίδα και την καρδιά μας.
Η δουλειά τους κι η δική μας
-πώς θα τα καταφέρουμε μόνοι,πώς θα κρατήσουμε την (ολοένα χειρότερων συνθηκών) δουλειά μας,πώς θα μείνει αξιοπρεπής κι ανθρώπινη η καθημερινότητά μας,πώς θα επικαλύψουμε τόσες απώλειες,πώς δεν θα είμαστε σκλάβοι ασύδοτων κι υποτακτικοί άχρηστων παρανοιών,πώς θα ξαναβρούμε αντοχές κι ελπίδες,πώς θα ξεπεράσουμε την επιδίωξή τους να εχουμε τύψεις ακόμα και για τα όνειρά μας τ'ανυπάκουα,πώς θα ξεφύγουμε απ'τη στοχοποίηση της ταξιδιάρικης ψυχής μας,πώς θα γλιτώσουμε απ'τη μετάλλαξή μας σ'αβλαβή,ρομποτάκια ανθρωπάκια χωρίς γνώση,πάθη και ουρανό να μη μάς χωράει πουθενά.
Το χειρότερο είναι που βγήκαμε έξω,φωνάξαμε,πιστέψαμε στη δύναμη των κοινοτήτων,χωρέσαμε στα ονειροπόλα ιδανικών,ξαναβρήκαμε νοήματα και ξαναδιαβάσαμε ιδεολογισμών τσιτάτα που βρήκαν αρχή κι αλήθεια στην ανατροπή των καιρών και στην σύνθλιψη των
συνανθρώπων μας κι ύστερα την αίσθηση της ματαιότητας και της προδοσίας μάς την πετάξαν στα σκουπίδια των μελοντικών "καλύτερων συνθηκών" και μπήκαν στα σαλόνια των κυρίαρχων κι άρχισαν τα κονέ με τους άγριους λυσσασμένους σκύλους και άλλαξαν ώς κι οι φάτσες τους,υπερόπτες και σοβαροί,ηγέτες ξάφνου απόμακροι οι γελαστοί συνοδοιπόροι των venceremos ιδανικών ψεμάτων τους.
Λευκή πετσέτα
στο ρινγκ με τους κυνικούς,τους κλέφτες,τους εγκληματίες,τους ευδαίμονες της χρεοκοπίας μας,τους βολεμένους,τους υπερόπτες,τους στυγερούς απατεώνες,τους φοροκλέφτες και τους φορογδάρτες,τους καρεκλοκένταυρους,τους κληρονόμους θεσιθήρες,τους λαμπρούς δημαγωγούς και τους σωτηριοθεράποντες των κρυφών μιζαδόρικων γενιών μιας πολιτικάντικης μαφίας των εκλεκτών.
Παραδομένοι ναι,αλλά επίμονα καθαροί,κούτελο και καρδιά,η αληθινή ηθική της δικής μας αλήθειας.
Καταδικασμένοι να περπατήσουμε βήμα βήμα χωρίς βοήθεια καμιά,
κουρασμένοι κι αμαθείς και σαστισμένοι σε χαμένα χρόνια,
να φτιάξουμε πάλι από τα θεμέλια τον κόσμο μας ξανά.
Απλώς παρατηρώντας τα παράσιτα κανάλια τους,
απλώς σχολιάζοντας επιφανειακά το συρφετό της κακορίζικης μοχθηρίας τού διαδικτυακού γκρεμού της νεοτεχνολογίας ενός αδυσσώπητου μεσαίωνα αξιών κι ιδανικών που μάς πλάσαραν νεωτερικότητα,
απλώς επιβιώνοντας αλληλέγγυα στη σιωπή και τα δράματα των ανώνυμων ήσυχων σαλταρισμένων δίπλα μας.
Και ίσως κάποτε να ξανατολμήσουμε να φωνάξουμε για το δίκαιο των ονειροπολήσεων και την επιμονή μας να είμαστε ευτυχισμένοι,υγιείς κι ανέμελοι εν πλήρει συνειδήσει πως στ'απλά είν'τα ωραία,στη μετρημένη μας ζωή αμέτρητα όσα προσμένουμε καλύτερα ναρθούν
-μιαν αγκαλιά,ένα ταξίδι και να ζούμε απ'τη δουλειά μας,με διαβάσματα,αποδράσεις και γειτονέματα σε παρέες που γελάν κι αγαπιούνται
-τόσο σημαντικό και δυσεύρετο...λες,αιώνες πια...
'Οταν μετακόμισα στην Αθήνα,το 2000,ήμουν σχεδόν ευτυχισμένος μόνο γι αυτό
-ότι ήρθα στην πόλη που όλα τα θεάματα ήταν δικά μου,θα πήγαινα κάθε βδομάδα θέατρο,θα έβλεπα γρήγορα τις αγαπημένες μου ταινίες,συναυλίες που δεν προλάβαινα να επιλέξω,τα μουσεία,τα χάπενιγκ,τις εκδηλώσεις που πάντα ζήλευα,όλα δίπλα μου!
Το πρώτο που σταμάτησα όταν ήρθε η Κρίση,ήταν εφημερίδες και περιοδικά,εγώ ο παμφάγος της ενημέρωσης,πρώτα οι καθημερινές,μετά του σαββάτου,τελικά κι η κυριακή δεν είχε πια ξεφύλισμα κι έγινε απλή συνήθεια αυτό που λεν σερφάρισμα στο ίντερνετ και μια θλίψη να κοντοστέκομαι λαθραναγνώστης στα περίπτερα κι άιντε καμιά μοναδική προσφορά μη χάσω τον καζαντζάκη,τον αρκά ή τα μπεστ οφ τής χαρούλας σε σιντί,δικαιολογία για να πιάσω μελάνι στο δάχτυλο και να νευριάσω για τη γνώμη στη στήλη απόψεις που δεν θυμάμαι πλέον ούτε καν ποιος τίς γράφει,τρία και τέσσερα ευρώ δεν
-καιρό τώρα.
Το δεύτερο που έκοψα ήταν το σινεμά
-δεν πειράζει είπα,τώρα μάθαμε και το downloading,άσε που δεν παχαίνει με ποπ κορν και πέπσι κόλα
- αν και το αντικαταστήσαμε με πατατάκια προσφορά σούπερ μάρκετ και παγωτό 1+1 δώρο,δυο λίτρα το επεισόδειο θέλαμε στο game of thrones και στο dowton abbey,ωραία,βλέπουμε και σειρές πλέον
Μετά σταμάτησα τα θέατρα
-έμενε βέβαια το δώρο των χριστουγέννων να πηγαίνουμε πρωτοχρονιά και φώτα
-δεν πειράζει είπα,όταν ούτε απ'εκεί έμενε κάτι εκτός χρωστούμενων,έχουμε απ'τα ραδιάκια μας να μοιράζουν προσκλήσεις,αν και όταν όλο και κάτι κερδίζουμε,ας μείνει ο βασιλιάς ληρ χωρίς αναγνώριση των υπηκόων τού στέματός του...
Με τις συναυλίες,χειρότερα,ήταν πάντα πανάκριβα τα εισιτήρια,δεν είδα σχεδόν ποτέ καμιά απ'όσες κύκλωνα στα περιοδικάκια κι ένας φίλος που μού υποσχέθηκε τον ιούνιο δωρεάν πρόσκληση για τον robbie williams,ακόμα αγνοείται και τον γιάννη χαρούλη που τον πετύχαμε οχτώ ευρώ στην αμφιλοχία τον αύγουστο,τον αφήσαμε,αφού το ίδιο βράδυ είδαμε τον παναθηνα'ι'κό στην πλατεία τού χωριού με μπίρα 1,5 ευρώ και δώρο φυστικάκια κερνούσε το κατάστημα.
Μουσεία,ε!,κυνηγούσαμε τις παγκόσμιες μέρες που ήταν τζάμπα,κάτι οικογενειακά εισιτήρια για περιήγηση με τα σχολεία δεν μάς παίρνει το φιζίκ μας,τέλως πάντων ως ωραίοι έλληνες,δεν τα επιλέγουμε και για κάθε βράδυ σαν τα σουβλάκια,ντάξει,πήγαμε και μια μεσημεριά με δροσιά στην Ακρόπολη,12 ευρώ το άτομο,νίλα,αλλά όμορφα ήτο,θά'χουμε να το θυμόμαστε σαν εμπειρία στην αλλαγή δεκαετίας,τότε ήτο.
Με τα βιβλία ήταν πιο εύκολο,αφού δεν είχα και ιδεολογικό πρόβλημα να σταματήσω μεμιας τούς αγαπημένους μου συγγραφείς που γινήκανε παρατρεχάμενοι γλείφτες και γλίτσες της εξουσίας,ο Χωμενίδης,ο Τατσόπουλος κι η ανεκδιήγητη κοσμοπολίτισσα της μνησικακίας των νεόπτωχων λούμπεν μιζεριαριστεριστών που μάθανε τα όμορφα παρίσια Σώτη Τριανταφύλλου,μέχρι και στην "τριλογία της κρίσης" δεν διάβασα τον Επίλογο διότι ο λατρευτός μου Πέτρος Μάρκαρης κατέβηκε δημοτικοσύμβουλος τού Καμίνη κι εγώ μονοσταύρι στον Γαβριήλ Σακελαρίδη
-σταμάτησαν και τα κουπόνια της εργατικής εστίας που την επήρε και τη σήκωσε το δεύτερο μνημόνιο,έκοψα και τις επισκέψεις στην "πρωτοπορία" που εργαζόμουν παλαιότερα και με κερνούσαν περαιτέρω έκπτωση κι ήταν και παράνομη πράξη για συνδικαλιστική καταγγελία κι έτσι ξανάβγαλα αράχνες απ'τη βιβλιοθήκη να ξανασυναντήσω απ'τον λουντέμη ώς και τον ιούλιο βερν δηλαδή,τί να κάμω ο πτωχός,άπαντα αλιέντε απ'το έθνος τού μπόμπολα ηναγκάσθη...
Πολιτιστικές εκδηλώσεις είχαμε κάθε τέλος καλοκαιριού μια νύχτα Ηπειρώτικη στην Ηλιούπολη που κάποτε μέναμε,ωραία κλαρίνα και νόστιμο κρέας στα κάρβουνα με τσίπουρα σε πλαστικό ποτηράκι,όλα τζάμπα,προσφορά τού δήμου,αλλά το νοίκι εκεί στο ωραίον προάστιο ήταν για νεόπλουτους και γυρίσαμε στην Κυψέλη,αφού ήμασταν στα όρια της νεότητος αλλά στο "πλουσίου" περάσαμε ξώφαλτσα και δεν μάς κράτησαν σε πολιτείες-τένις κλαμπ δίπλα στον χατζηνικολάου σε μεζονέτα τα μισθά μας .
Πνευματικές αναζητήσεις γενικώς τις μοιραζόμασταν με κρασάκια και καλαμαράκια δίπλα στο κύμα,ώσπου το κύμα της ακρίβειας αρχικώς τα περιόρισε σ'ένα κυριακάτικο μούχρωμα κι ύστερα μόνο όταν ερχόταν καμιά επίσκεψη από τα βόρεια βρίσκαμε καμιά ήσυχη γωνιά απάνεμα και φτηνιάρικα να βάλουμε καμιά κατεψυγμένη χταποδιά στο λαδόξυδο και τελικά και το μικρό μας μπαλκονάκι ήρεμα χωράει και στριμωγμένα δυο τρεις φίλους αν εμφανιστούν να τούς τρατάρουμε μακαρόνια με σάλτσα μανιτάρια.
Με τις γιορτές και τις αργίες τραπέζια τής οικογενείας και των κολλητών μάς τα έφαγε η κούραση,η υπερωριακή εργασία κι η υπερχρεωμένη μας κάρτα και τα έχουμε καταργήσει ή σπανιότερα αντικαταστήσει με ντιλίβερι προσφορές στις τρεις πίτσες των 16 κομματιών δώρο άλλη μία,μόνο 9,90 και δέκα καλαμάκια(τέως σουβλάκια) χοιρινά 10 ευρώ να τα ζηλεύουν και τ'αδέσποτα μην τα τρώνε
'Αφραγγοι στην Αθήνα
-πάρτε το υπόλοιπο τού λογαριασμού μας και κάντε το επενδύσεις να σηκώσουμε παράγγα στην Βομβάη να περάσουμε σούπερ παραντάις αμέριμνοι στα καλοκαίρια που δεν χάθηκαν στο χειμώνα,που ξοδέψαμε ό,τι υπήρχε στην άκρη στα νοσοκομεία και τις ιδιωτικές νοσηλείες πανικού και στα οικονομικά μνημόσυνα τρίτη θέση στα μνήματα για τρία χρόνια και γεια σας και σάς βιβλιάρια αποταμιεύσεων όλα μαζί δεν αντέξαν ούτε την πρώτη συμφορά,ούτε τους προσωπικούς αγώνες για να μεγαλώσει η οικογένεια,τόσες τράπεζες χαρτούρα για μηδενικά αποθέματα ευημερίας κι έχει στους απολογισμούς μιας ζωής αποτυχιών το πηλίκον μηδέν κι εις το πλεόνασμα κερδίσαμε μόνο αισθημάτων και μεγάλων προσδοκιών κι η αγάπη η μεγάλη κι ο καθαρός ουρανός και το μέτωπο τής αφοσίωσης ουδέποτε επλήρωναν δάνεια και λογαριασμούς και δεν είχαμε το μυαλό να βρούμε διεξόδους ημιλαμογιάς απαλλαγμένης των ηθικών μας χρεώσεων και δεν εκληρονομήσαμε οικογενειακήν περιουσία ικανή ν'αντέξει πάνω από μια τρέλα να μπεις στο αεροπλάνο και να πας τρεις μερες στα χανιά για χοχλιούς στην πανσιόν τού καπετάν μιχάλη και αυτό ν'αποτελεί το πλούσιο μυστικό που θα το κρατάμε ενθύμιο απ'το 2004 μαζί με το εισιτήριο δοκιμαστικής έναρξης της ολυμπιάδος τρεις μέρες νωρίτερα της γνωστής χαρισμένο απ' τη γιάννα αγγελόπουλος-δασκαλάκη.
Οπότε,άλλη μιαν Κυριακή μέσα
-ευτυχώς έχει υγρασία και βροχή και παλιόκαιρος και δεν έχει σημασία που πάλι περισσεύει χρόνος απ'το μισθό μας που λιγοστεύει κι αδυνατεί ν'ανταποκριθεί στους λογαρισμούς έστω
-και δεν έχει καφέ στην πλατεία και μπίρα στην ακροθαλασσιά και σταμάτησα και την βενζίνη στην πιστωτική διότι δεν μού ανεβάζουν το πιστωτικό οριο όσες χαρές κι αν τούς κάνω να βάζω το ελάχιστο της δόσεως εμπρόθεσμα και δεν μπορώ έτσι ούτε καν μιαν αυτοκινητάδα να σε πάω και στην πειρα'ι'κή που σού είχα υποσχεθεί να κάτσουμε για γαριδούλες με ρετσινούλα στη Μαριγώ πρόπερσι που περάσαμε απ'εξω την πρωτομαγιά.
Στ'ανήψια κορο'ι'δευόμαστε με σοκολατίτσες προσφοράς απ'τα καρφούρ και τα βρωμοτζάμπο να είναι καλά στις γιορτές τους,αλλά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τούς άνεργους συγγενείς να στείλουν σε καλύτερο σχολειό τα παιδιά,να βρουν μια θέση για το κολυμβητήριο που έχει θέμα υγείας ο μικρός και να πάμε χαλαρά να θρηνήσουμε το τρίτο μνημόνιο φοροδιαφεύγοντας να μάς τιμωρήσει ο τρύφων με αμείλικτη εισφορά αλληλεγγύης και θα με βρει τώρα πλέον που δεν έχω περάσει πέντε φορές ΚΤΕΟ και το πρόστιμο περιμένω να δω πώς θα το βάλω σε δώδεκα δόσεις που προτίμησα να πηγαίνω στο συνεργείο κανονικά για σέρβις ν'αντέχει το αυτοκινητάκι για τα φοβερά μας καλοκαιρινά ταξίδια που οργώναμε τις εθνικές να προλάβουμε ζωντανούς τους γονιούς που φεύγουν πριν προλάβουμε να τούς πάμε κι εκείνους μια βόλτα κι έμειναν στης μνήμης τις λιακάδες γελαστοί να κρατηθούμε απ'τα όμορφα χρόνια που μάς χαντάκωσαν οι χαλεποί καιροί και τελειώσαν όλα.
Δεν θέλω να γκρινιάζω,αλλά τί θα συμβεί όταν χειροτερέψουν κι άλλο τα πράγματα κι αν χάσουμε τη δουλειά 47 χρονών απόφοιτοι Λυκείου,με γνώσεις αγγλικής επιπέδου αλέξη τσίπρα,στην πρώτη του περίοδο,της "μαντάμ μέρκελ" και οσφυαλγίας και δυο δίσκοι πονεμένοι να μην προβλέπεται το ψυχολογικόν λουμπάγκο κι όλα ασήκωτα πια και σιγά μην μάς λυπηθεί και μην μάς κατανοήσει κανείς που παίζεται κάθε μέρα η επιβίωση και δεν υπάρχει σάλιο κι όπως αληθινά έχω ξαναγράψει ακόμα και τα κέρματα απ'τις βασιλόπιτες έχουμε ξοδέψει και ο κουμπαράς-γουρουνάκι μού χασκογελάει άδειος κι εγώ έχω να κάψω τουλάχιστον μπόλικες θερμίδες,αφού το πάχος μου το κάλος μου θα θυσιαστεί κι αυτό στης νέας εποχής τις ανάγκες που αποδεκάτισαν κι όνειρα και προσδοκίες κι ελπίδες και μπουρδέλο όλα και πανικός να μην χωράν τα μαγνητάκια στο ψυγείο με τα μπιλιετάκια κι άλλα χρέη που δεν μπορούμε πια να υπολογίσουμε εκτάκτως έκτακτα συμφορών και μη προβλέψιμων παλουκιών της κατεστραμένης πόλης
