Κυριακή πρωί,ολόλαμπρος ήλιος,πηγαίνω το κοριτσάκι μου στη δουλειά,έχει αρχίσει εδώ και μέρες τα 12ωρα εορταστικά τής Αγοράς
-απλήρωτα,κουραστικά,ανελέητα,τζάμπα σχεδόν,ώς τα Χριστούγεννα ένα ζόμπι
//ακούω τα Εργασιακά είναι το αγκάθι στις διαπραγματεύσεις και γελάω,
ποια προστασία,
ποιο κράτος,
ποια Αριστερά,
ανεξέλεγκτα κι ανήθικα τ'αφεντικά εν εξάλλω με πρόσχημα την Κρίση,να ισοπεδώσουν κάθε δικαίωμα,κάθε ανάσα και διεκδίκηση εργαζόμενου,ψίχουλα αποδοχών,συμπεριφορά δερβέναγα σε δούλο
-κι άμα θες,αλλιώς απ'έξω έχει λαό που θα τούς δουλεύει εκλιπαρώντας γι ακόμα φτηνότερα
Ο χρόνος τελειώνει,η ζωή περνά και χάνεται κι η κούραση πολλαπλασιάζεται,γίνεται ένα βουνό αγωνίες,η φθορά απροσμέτρητη,ένας γκρεμός χωρίς πάτο οι ήττες ,
δυο γενιές ισοπεδωμένες στο βωμό μιας απληστίας
-των Γερμανών Λεηλατών;
...τού Καπιταλισμού και των Τραπεζομεγιστάνων τού χρήματος;
...της ευρωγραφειοκρατικής αποκτήνωσης των χορτασμένων;
// όποιος κι αν είναι ο εκκινητής μιας πολεμικής καταστροφής,εμείς οι προλετάριοι της καθημερινής αναπηρίας υποφέρουμε και πια δεν υπομένουμε
-έχουμε παραδώσει πνεύμα κι ελπίδα και όνειρα,κυκλοφορούμε αμίλητοι,στενοχωρημένοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουμε ούτε πού θα βγει κι ούτε πώς θα επιβιώσουμε,
στάλα στάλα τόση ερημιά σε Πανωλεθρία το Αύριο το αδιανόητο,
χαντακωμένοι και μίζεροι ξαφνικά σε μιαν εποχή φόβου,πανικού και μίσους ολόγυρα,σεισμοί λοιμοί και καταποντισμοί στο κοινωνικό χάος μιας ασύμετρης επίθεσης
-και με τη ρετσινιά τού Τεμπέλη,τού Ανίκανου και του Κλέφτη
//γραβατωμένοι και ψηλοτάκουνοι οι Εκλεκτοί των Θεσμικών Βασανιστών μας,
σηκώνουν φρύδι και δάχτυλο,σαν να τούς βρωμάμε,
εμείς που δεν γεμίσαμε τον τοίχο πτυχία και διατριβές πανεπιστημίων τού παγκόσμιου κύρους,
εμείς που δεν παίζουμε την τεχνολογία στα χέρια των υπολογιστών,
εμείς που δεν μεταφράζουμε είκοσι λέξεις το δευτερόλεπτο σε διατριβή προφίσιενσι,
εμείς που είμεθα πτωχοί κι ανήμποροι να δούμε την Ευκαιρία μιας Χρεωκοπίας και να γεννούμε επιχειρηματίες
κι αναπτυξιακό όραμα να μάθαμε να εκπαιδεύουμε τα όνειρά μας
-χαμένα κορμιά,ξέμπαρκοι,φτωχομπινέδες,ούτε φα'ί',ούτε νερό,ούτε πρόνοια καμιά,
στη χοάνη στατιστικών,εκτός εξέλιξης,εκτός ζωής τελικά,
ενοχλητική μύγα στο γάλα των βολεμένων,
να πεθάνουμε να μην διεκδικούμε,να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα
//στην Τελική Λύση της νέας Ηγεμονίας να ψοφήσουμε
κι έχουμε και το θράσος να καταγγέλουμε τον Ανάπηρο Εξολοθρευτή των λαών!!!
...ε! αξίζουμε μια μαζική καταστροφή χωρίς σάλιο,
μόνο με τιμωρητική διάθεση εκδικητική των μεγαλομανιακών Γερμανών χωρίς οίκτο,
μιαν υπόκωφη βαρβαρότητα στα όρια εκκαθάρισης γενεών,
εξόντωση μέσω χρεωστικών,
γενοκτονία με σφραγίδα εισαγωγών-εξαγωγών,ανταγωνιστικών υπερκερδών,αναπτυξιακών στόχων,υπεραξιών αποδόσεων,εξορύξεων χρυσού,ιδιωτικοποιήσεων νερού κι ιερών πλεονασμάτων προ'υ'πολογισμών
//ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης χρήματος
κι οι απλοί άνθρωποι επί σφαγής
κι αντί απολογίας των εκτελεστών,χαιρέκακοι στόχοι οι ανάσες μας κι ανηλεής η ταπείνωσή μας.
Ο χρόνος τελειώνει,η πόλη στολίστηκε,ανάψαν φωτάκια να γιορτάσει
(ποιος και τί ακριβώς;)
-τα παιδιά περιμένουν τα δώρα,ευχές κι αγκαλιές,έχουμε ακόμα περιθώριο ένα τραπέζι,κρασί και κουβέντα με φίλους,την ψευδαίσθηση μιας αντοχής,να κλειδώσουμε για λίγες μέρες έξω τον τρόμο τού κενού,το Μέλλον να ορθώνεται Τοίχος στη σύγκρουση με τα όνειρά μας,αλλιώς περιμέναμε τη ζωή,μεγαλώσαμε με πίστη στην ανθρωπιά,την ευαισθησία και τις ιδέες μιας συντροφικότητας που θα λείανε τις κακουχίες και θα ομόρφηνε τις αγωνίες της επιβίωσης...
-κι ήρθαν και νίκησαν
ο κυνισμός,η απαξία των συναισθημάτων,η κατάκρυμνη των συλλογικών αξιών,η επιβολή της ανηθικότητας ως τρόπος αναρρίχησης και κερδοφόρας επαγγελματικής εξέλιξης,η απειλή και το μίσος τού διαφορετικού απέναντι στην περιχαρράκωση εθνοτικών καθαροτήτων ως όρο επιβίωσης,η άγνοια ιστορικών αναγκαιοτήτων για την απόκρουση επαναστατικών ανέμων ελευθερίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων
//μια αφυκτική μέγγενη καταβαράθρωσης να μην μπορείς ν'αναπνεύσεις στιγμή,ούτε διακαίωμα στο όνειρο μιας γιορτής,η αμεριμνησία και το ξέγνοιαστο βλέμμα κι η ανέμελη αγκαλιά με το γαλήνιο γέλιο μιας ευτυχισμένης στιγμής γινήκαν ουτοπία,πολυτέλεια κι αφελής παιδιάστικη αφασία,
...λες κι είμαστε άρρωστοι που αποζητάμε λίγες μέρες ταξιδάκι αναψυχής,ξεκούραστες βόλτες,παρέες φίλων,μιαν εκδρομή,ένα θέατρο,δυο βιβλία στο σάκο και το πλοίο να φεύγει στο απέραντο γαλάζιο μιας πατρίδας με τη λιακάδα καλοκαιρίας στην ψυχή των ανθρώπων της...
//ούτε αυτά τα περιθώρια αναπνοής δεν δικαιούμαστε να προγραμματίζουμε οι τυχάσπαρτοι αρνητές της προόδου και της ευημερίας τού Συστήματος Ελέγχου της Διεθνούς οικονομίας
-μάς κυνηγούν σα παλιολαμόγια,μάς επιτιμούν κι απαντούν απαξιωτικά πως με αγάπες και λουλούδια κι οράματα κοινωνίας των ανοιχτών οριζόντων κι ισότητας κι αλληλεγγύης και δικαιωμάτων δεν δημιουργούνται οικονομικά μεγέθη ανεκτά για τους Ελεγκτές των Λαών,
την Αγία Κομισιόν,
το Δικαστήριο των λαθών μας Διεθνές Νομισματικό Ταμείο
και την uber alles Ντόιτσε μπανκ...
...μα πώς τολμάτε κι ονειρεύεστε χωρίς νοιάξιμο για το υπερχρεωμένο και χρεοκοπημένο σας ισοζύγιο,
θα ενεργοποιηθεί και κόφτης γιορτών και αναγκαστικός περιορισμός υποσχέσεων κι ευχών
,σιγά να μην δικαιούστε και ήσυχες μέρες στη χιονισμένη χαρά μιας κανονικότητας,
νωθρά ανθρωπάκια που δεν σκοτίζεστε για την αναδιάρθρωση των ελλειμάτων σας χαμένοι στην αθωότητα παραμυθιών και τη χρυσόσκονη των αμέριμνων χρόνων...
Ο Χρόνος τελειώνει
-φύγαν οι άνθρωποι,δεν άντεξαν,χαθήκαν,αδειάζουν καρέκλες,ζορίζονται στους αποχαιρετισμούς οι απολογισμοί,μπερδεύονται στα βλέμματα σκοτεινιές και γλυκιές αναμνήσεις,
ακόμα κι οι μέρες της γιορτής σα να κρατούν πιο λίγην αξία
και σα να μην αντέχουν ελπίδες και νοιαξίματα
//εμπιστεύεσαι λιγότερους,
στις δυσκολίες αποδείχθηκαν ολίγιστοι οι περισσότεροι,
στην ανάγκη σου την κοπάνησαν οι κοντινότεροι και στην αγωνία σου εξαφανίστηκαν οι πολυτιμότεροι
-η απώλεια σα να έγινε καθημερινότητα
-και η σιωπή απόμακρη αναγκαιότητα
στον δύσκολο Δεκέμβρη μιας θλιβερής χειμωνιάς χωρίς έλεος.
Θα βρούμε τα επόμενα βήματα για ν'αντέξουμε άλλη μιαν χρονιά;
...έχουμε ο ένας τον άλλο και κρατηθήκαμε υγιείς κι αγαπημένοι,
έστω λίγοι οι κοντινοί μας συνοδοιπόροι,
έστω αποδεκατισμένοι ψυχικών αποθεμάτων στα ημερολόγια των ανίσχυρων προσδοκιών μας με τις λευκές σελίδες
//ας φύγουμε μαζί μακριά των απειλών τού χαιρέκακου φθόνου
//λίγην αγάπη ακόμα,
σαν κινητήρια δύναμη ,
στο αλλόκοτο τόσων μανιασμένων αέρηδων παγωνιάς η ζεστασιά μας
-να πιστέψουμε ξανά πως μπορούμε να ορίσουμε εμείς το μέλλον μας.
