'Ημουν κλεισμένα δεκαεφτά (κέρδιζα χρονιά) κι ήταν 1986.
'Ημουν απ'τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο
-και όχι για τα μαθήματα,τις εξετάσεις και τις πανελλαδικές κι αν θα έμπαινα στο Πανεπιστήμιο
-χεσμένο το είχα τότε,δεν με ενδιέφερε καθόλου μα καθόλου να χάσω στιγμή
-απ'τις χαρές,τα όνειρα,τα γλέντια,τις αγκαλιές,τις παρέες,
τούς Φίλους κορώνα στο κεφάλι
και Ιερό και Όσιο της υπάρχουσας ζωής μου το Βασίλειο...
...ήμουν ενθουσιασμένος
-γνώριζα τα καλύτερα παιδιά,
είχα ήδη ένσημα καλοκαίρια διακοπές,κατασκηνώσεις,ξενύχτια,
βουτιές γνώσεις οι παθιασμένοι μεγάλοι μου ήρωες,μιλούσαμε για τα πάντα τού κόσμου,
απ'τον Μαρξ ώς την Ορνέλα Μούτι
και από τον Τσε Γκεβάρα μέχρι το Νίκο Γκάλη
κι ακούγαμε Σαββόπουλο με έκσταση και Γουάμ με αηδία
και διαβάζαμε Απομνημονεύματα τού Μακρυγιάννη και Ντοστογιέφσκι και Αστερίξ και Κλικ
-τιτανομαχίες επίλυσης των γόρδιων δεσμών,τα δισεπίλυτα προβλήματα των καλομαθημένων αστόπαιδων
-κι η περίπτωσίς μου ...
...χάρτινα καράβια σε τρικυμία εν κρανίω
κι η επιμονή μου για τη μελαγχολία ως το μόνον της ζωής μου επιμορφωτικόν ταξίδιον
//αλλά το θέμα μου δεν είναι η εμπύρετη ενηλικίωση κι οι αναρχοαυτόνομοι μεγάλοι μου οδηγητές
//μα για την τρίτη λυκείου κάτι ακόμη να σάς πω
-δεν διάβαζα μαθήματα,δεν ήξερα να προγραμματίσω το μέλλον,
δεν ήθελα να ξέρω πόσες ώρες θέλω φροντιστήριο και πόσες στοχοπροσηλωμένος στις σχολές της ενήλικης φοίτησης
//
η παρέα είχε μεθύσια,βόλτες στα ηλιοβασιλέματα
και όνειρα δεμένα στο μουράγιο μέχρι να καλοκαιριάσει να πάμε Πλατανίτσι,
ν'ανάψουμε φωτιές,να τραγουδήσουμε στην ακροθαλασσιά,να κάνουμε μπάνιο γυμνοί φεγγαράδα,
να γίνουμε ντίρλα μετρώντας σφηνάκια,να υποσχεθούμε αιώνια πίστη
και την Αγάπη την καθηλωτική,
της ανεξάντλητης πηγής έμπνευσης που λέγονται οι Ορκισμένοι Φίλοι
// που κόβεις φλέβες για το γέλιο τους,την έγνοια και τη συντροφιά τους
//κι ήμουν ενθουσιασμένος που είχα τούς καλύτερους φίλους τού απέραντου περατοσύμπαντος
,που αγοράζαμε δίσκους βινυλίου να γράψουμε κασέτες,
ενάμιση λίτρο τσάνταλη ημίγλυκο και τηγανητές πατατούλες με ούζο στον Πρόεδρο το ταβερνείο στο Ποσειδώνειο μέσα στη θάλασσα,εκεί να κάναμε σχέδια για το Αύριο της μεγάλης Ζωής
όλοι μαζί τολμηρά,αναπάντεχα,θαρραλέα,αντισυμβατικά,τρελαμένα,στα όρια,
στη χαζομάρα και την επίγνωση πως εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ
//πού είναι η τρίτη Λυκείου να σάς την θυμίσω
-είμαστε λατρευτή ομήγυρις,
μιλάμε για πολιτική,συνθήματα,πορείες,γιορτές πολυτεχνείων κι όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες,αλλά ώσπου ο ήλιος ν'ανατείλει κόκκινος
ας βρούμε κι ευκαιρία για ταξίδια
και τη δημιουργική τρέλα μας την φτιάχνουμε εφημερίδα να προβοκάρουμε τη συντηρητική διδασκαλική νοοτροπία
και θεατρική ομάδα να είμαστε μαζί και τα σαββατοκύριακα
να μαθαίνουμε πώς χαρτογραφούνται τα όνειρα κοινής πορείας
κι ορμητικά
να μάθει βήμα βήμα ν'ανοίγεται συναδέλφωση,πάθος,νοιάξιμο και επαγγελματική αφοσίωση
με λογισμό κι όνειρο
-αχ αυτή η λέξη...
Όνειρο...
...(ονειρο) παρμένοι για τα μεγαλεπήβολα Τίποτα που μάς φτιάξαν όσα είμαστε...
//η Εκδρομή αποφοίτων στη Ρόδο
-πούλμαν από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα
Ολυμπιακή πετάει για Ρόδο
do it in Rhodes Darling γράφει το μπλουζάκι σύνθημα
-τέσσερις ξέφρενες νύχτες και μέρες
-ατσάλινες σχέσεις απόλυτης αγάπης έγινε η παρέα μας
και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ στη ζωή μας τα αδιανόητης αντοχής συναισθήματα που γεννήθηκαν
και φτιαχτήκανε σκαλοπάτια ωρίμασης,οδυνηρών ματαιοτήτων και αχαλίνωτων ψευδαισθήσεων αφοσίωσης
//
'ωπα
-λοιπόν
δεν θέλω σήμερα να σάς εξηγήσω την Τρίτη μου Λυκείου
-μα να σάς πω δ ε ν θα ήμουν ε κ ε ί
-δεν θα ήμουν με τα παιδιά που λάτρεψα,
με τούς Φίλους που έχουν απογειώσει τα καλύτερά μου αισθήματα,
με τους ανθρώπους που έμαθα
τα πιο βαθειά και μειλίχια κι απογειωτικά κι ακραία πεσιμιστικά και απροσδιόρστα μελαγχολικά
και ξέφρενα χαλαρωτικά και θωρακισμένα και χαβαλεδιάρικα και παράδοξα και σεσημασμένα αντικαθεστωτικά κι άναρχα σπαρακτικά κι αθώα παραμορφωτικά αντοχών,ορίων,παθών και νοσταλγικών ψυχανεμιστικών οραματισμών αισθήματα
-τα όριά μας ο ουρανός και το απροσμέτρητο των άστρων του
-τίποτα
αν δεν ήταν οι Δάσκαλοί μας παρόντες
//η Οικογένεια των σχολικών μας βημάτων
//στην Τρίτη Λυκείου το 1986 δεν θα ήμουν εκεί
-δεν θα ήταν κολλητοί μου ο Παύλος,ο Πέτρος,ο Βασίλης,ο Μένης,η Φωτούλα,η Γιούλη,η Λένα,η Σοφία
-δεν θα ήμουν στο δεκαπενταμελές,
δεν θα εκδίδαμε το εφημεριδάκι Τίτλος,
δεν θα κερδίζαμε το βραβείο μαθητικών θιάσων με τον Φον Δημητράκη,
δεν θα ένιωθα έκσταση στο Ντορέτα Μπητς στη Ρόδο
-
//κι όσα έγραψα ώς τώρα
είναι γιατί ήθελα τελικά να βρω μιαν αρχή κι έναν ισχυρό Λόγο να σάς μιλήσω
για έναν Άνθρωπο που πέθανε προχθές και βαθειά θλίψη
και μεγάλη πίκρα μού
έφερε το νέο τού χαμού του
-για τον καθηγητή μας των Μαθηματικών τον Γιώργο Λιώτση πραγματικά ήθελα να γράψω
//σιχαινόμουν τα Μαθηματικά
-γιατί δεν τα διάβασα ποτέ
//για την ακρίβεια στο Γυμνάσιο είχαμε καθηγήτρια μιαν απότρελη
στερημένη νιάτων κι ομορφιάς και ελαφρόμυαλη κακομοίρα παρθενόπη
-παγερά ακατάλληλη για δασκάλα,έρμαιη των αχαλίνωτων κακιασμένων εφήβων
-την κορο'ι'δεύαμε,τη γιουχάραμε,την χουλιγκανίζαμε
//κι οι βάσεις τού μαθήματος καήκαν
//και πήγα λύκειο χωρίς να ξεχωρίζω το πηλίκον απ'το πηλίκιο
(καλά αυτό το έπαθε και Πρωθυπουργός
-αλλά ούτε αυτό είνα το θέμα μου τώρα)
//κι εκεί ήρθε αυτός ο Άγιος Άνθρωπος
-ήταν δήθεν βλοσυρός,ψαρωτικός κι άγριος
-άνοιγε το βιβλιαράκι του κι έφτανε στο όνομά μου...
"Παπαδόπουλε σήμερα θα μάς πεις μάθημα;"
-μπα κύριε,δεν έχω ιδέα
"το αντίθετο θα μού προξενούσε κατάπληξη παιδί μου"
-και μετά γελούσε και μαλάκωνε κι άνοιγε καρδιά ολάκερη προστασίας μας
-και μού έβαζε δέκα,έντεκα και δώδεκα στα τρίμηνα
και πέρασα πρώτη και δευτέρα λυκείου με τη βάση,
αφού όλο και κάποιον θ'αντέγραφα στις εξετάσεις,όλο κι ένας θα μού σφύριζε κανα κλάσμα στο διαγώνισμα
-κι έτσι,εξ'αιτίας του δεν κόπηκα και προήχθη
και σάς συνάντησα να γίνει η Τρίτη μας Λυκείου
σελίδα μνήμης στο φέισμπουκ
και κοπή τη πίτα που δεν ήρθα ποτέ
(ούτε αυτό είν' το θέμα)
//γιατί ήξερε ο κύριος Γιώργος
ότι ο φευγάτος νεαρός μαλακοπίτουρας που ήμουν εγώ,φανταζόμουν άλλα,
ήθελα αλλού να πετάξω,ήθελα ήλιο και θάλασσα
κι ιστορίες κι εκθέσεις μεγάλων ιδεών και ισχυρών συμβολισμών
και δεν είχα τεμπελιά και κακοήθεια της μαθήσεως,
πώς να μού στερούσε έναν άλλον δρόμο,
με πήγαινε που λέμε
...ντάξει,μάλλον γιατί ήμουν καλό παιδί πανάθεμά με
και το πρώτο μάθημά του,αυτό που ξεπερνούσε την επιστήμη του,
ήταν να μάς δίνει ο ίδιος το παράδειγμα
να είμαστε Καλοί Άνθρωποι ρε γαμώτο
//όπως ο ίδιος.
πάντα κοντά μας,σύμβουλος,βοηθός,σιωηλός,μετρημένος,συνετός
-εντάξει,ήταν συντηρητικός
... ενώ εμείς οργανώναμε επαναστάσεις τουλάχιστον τρεις ημερησίως σαν αντιβίωση-
στήριγμα σε κάθε μας σχέδιο,εξωσχολική δρασηριότητα,παραξενιά,ζαβολιά,αντίδραση
//να μάς γειώνει,να μάς εξουθενώνει θαρρείς με την προσήλωσή του
να γίνονται όλα με ένα σκοπό...
-καλύτεροι μαθητές,ομορφότεροι νέοι,ολοκληρωμένοι άνθρωποι
//ζάχαρη και μάλαμα ο κύριος Γιώργος
-αρκεί να δείχναμε αντάξιοι της εμπιστοσύνης του να είμαστε ειλικρινείς μαθητές του
-
θυμάμαι
το πρώτο βράδυ της πενθήμερης σχολικής εκδρομής της τρίτης Λυκείου στη Ρόδο
μέσα στον τρελό χαμό,τα παράνομα φιλιά και την αλκοολική μέθη της καλοκαιριάς των μεγάλων αισθημάτων σαλπαρισμένων και σαλταρισμένων δεκαοχτάρηδων,
μια κοπελιά που αγχώθηκε που έμαθε πως οι συνοδοί καθηγητές αρχίζουν και πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους τού ξενοδοχείου να ελέγξουν αν τα οιστρογόνα των κανακάρηδών τους θα το κάψουν το μαγαζί,
πάει να ξεφύγει βγαίνοντας από το περβάζι τού μπαλκονιού να περάσει στο δίπλα
και σκοντάφτει και πέφτει στο κενό από τον πρώτο όροφο
-και ο Κύριος Γιώργος την βλέπει και πέφτει λυπόθυμος
(σίγουρος πως το κορίτσι θα σκοτωθεί
κι ο ίδιος θα καταστραφεί της εμπιστοσύνης που έδωσε στα παιδιά του ηττημένος)
-δεν θα ξεχάσω το απεγνωσμένο του βλέμμα μέχρι να σιγουρευτεί πως γλίτωσε το κοριτσόπουλο
( με ένα απλό σπάσιμο λεκάνης)
Και η χρονιά έφυγε
-και το σχολείο συνέχισε
-κι εμείς χαθήκαμε και φύγαν άλλοι στα πανεπιστήμια,
άλλοι στη ρημαδοβιοπάλη απευθείας των αποτυχιών τους
-κι οι φίλοι χαθήκαν
γιατί τα όνειρα των αυγουστιάτικων όρκων βουλιάζουν στων παγωμένων δεκέμβρηδων
την αλήθεια τού πραγματικού χειμώνα
-μπρρρ...πολύ βαρύ αυτό...
//απλώς στα δεκαοχτώ δεν έχουμε ιδέα πού πάει η Αλήθεια της Ζωής
και τίποτα δεν είναι όπως ζωγραφίζεται εντός μας
-εκτός από τη θεμελιωμένη άρνηση να δούμε όπως μάς επιβάλλουν να αναπνεύσουμε
//κι ο κύριος Γιώργος μάς έδειξε το δρόμο να περπατάμε ελεύθεροι στα λάθη μας
μέχρι να τα υποστούμε,να τα ζυγιάσουμε και να αντέξουμε αυτό που είμαστε
-για να παλέψουμε για τα καλύτερα
Το 2004 παντρεύτηκα στην Αθήνα το κορίτσι μου
-στο γάμο ήρθαν και οι αγαπημένοι μου καθηγητές των ανέμελων χρόνων
//ήταν το πιο πολύτιμό δώρο η παρουσία τους εκεί,
απρόσμενη τιμή,αλόγιστη χαρά,θεσπέσια της μνήμης η γλύκα,αγνή,ανιδιοτελής διδαχή συνέχειας,
ήταν εκεί στη χαρά μου η Αντιγόνη,η Σοφία και ο Γιώργος,
δίπλα στους Φίλους που είχα χαθεί χρόνια μα ποτέ δε χάσαμε την ορμητική ειλικρίνεια να είμαστε μαζί και χώρια,των Οριζόντων που έχουν κοινά Φεγγάρια
//δεν έχει σημασία πού γυρνάς και πώς γερνάς,
πώς καθημερινοπαλεύεις και πού βολοδέρνουν οι ματαιώσεις σου,
αλλά ότι ξέρεις πως τα χρόνια τα σχολικά,τις αγκαλιές,τα ξημερώματα,τις ευχές,τα αδειανά ποτήρια των γεμάτων αισθήσεων ευτυχίας δεν τα χωρίζει κανείς ποτέ
-και πουθενά δεν θα ξαναγίνουμε παιδιά
-και τα παιδιά μάθανε πώς ν'αγαπούν,πώς να χορεύουν στα δύσκολα
κι όλα δυνατά να γίνουν τ' αδύνατα .
Τετάρτη βράδυ
Οκτώβρης 2018 έμαθα το κακό νέο
-ο Γιώργος Λιώτσης στα 74 του
πέθανε
//γύριζα κατάκοπος από δωδεκάωρο,θόλωσε ο νους,γέμισα σιωπή και θλίψη ανείπωτη
-τη νύχτα ονειρεύτηκα πως ένα λεωφορείο όλοι οι μαθητές του από το 21ο Λύκειο τού 1986 πηγαίναμε καλοντυμένοι και αμίλητοι στην κηδεία του,ήταν σε ένα μεγάλο φωτεινό τοπίο,
μια φύση ανοιξιάτικη κι ολόλαμπρη
σαν το μονοπάτι τού παραδείγματος διδασκαλίας και ζωής του
-μα δεν είμαστε ακόμα δεκαοχτάρηδες
και δεν γελούσε κανείς,δεν φώναζε κανείς,
θέλαμε όλοι μαζί να δείξουμε το σεβασμό και την αγάπη μας για αυτόν
//να τον συνοδέψουμε στο τελευταίο ταξίδι
//κι ένα δάκρυ από καρδιάς για την τιμή πού μάς έκανε
να είναι άξιος,ωραίος και μεγάλος μας Δάσκαλος.
Αντίο Γιώργο.
Αχ μ'αυτές τις συνεχόμενες απώλειες
-σπάει η αλυσίδα που μάς ενώνει
και πόσο αδύναμος νιώθω που ήθελα κι άλλα να μάθω από σένα αγαπημένε μου κύριε Λιώτση...
