Ποιος Χειμώνας έρχεται;
Διάχυτα,σιωπές,θυμοί,αγωνίες,αγανακτήσεις,απογοητεύσεις,απελπισίες
-και οι ξορκισμένες ελπίδες καράβια τού καθενός πέσαν σε θάλασσες
και φύγαν μακριά κι έπιασαν αέρηδες κι απαγορεύτηκε ο απόπλους σχεδιών σωτηρίας τους.
Κατεβάζουμε χοντρά ρούχα
-οι μήνες οι δεκέμβρηδες αρχίζουν πάντα με τη διάθεση βαριά,
καθώς βαρεθήκαμε ν'αποχαιρετούμε καλοκαίρια,λιακάδες κι ανθρώπους καλούς που δεν άντεξαν κι εξαφανίστηκαν,χάνονται,απομονώνονται,δεν βγαίνουν έξω από ένα καβούκι που περικλείει μαύρες σκέψεις κι ασήκωτους φόβους για χειρότερες μέρες
Επιστροφή
- σε τηλεοπτικά σκουπίδια,πολιτικάντικες μηχανορραφίες,γραβατωμένες αξιολογήσεις κι αδίστακτα κυνικές επιτροπίες,μαφιόζικα σκάνδαλα
και χυδαίες ρουλέτες που ποντάρουν τις ζωές μας,τράβα σκανδάλη κατακέφαλα.
Δείξε μου ταυτότητα ν'αποδείξω αν είμαι χριστιανός,οικογενειάρχης και πατριδολάτρης,
γυρίζω στο 1950,τρομάζω με το καινούργιο,αντιστέκομαι στο διαφορετικό,αγνοώ το κύμα των καιρών,εχθρεύομαι ό,τι δεν καταλαβαίνω και σκιάζομαι σ'ό,τι μού φορτώνει έγνοιες
-έμαθα σκυφτός και να περνάει ο καιρός ίδιος,
αγγιστρωμένος σ΄όσες σταθερές μού μάθαν οι παλαιοί μου πρόγονοι,
σταυροκοπιέμαι αποφασίζοντας πως έτσι πιο εύκολα θα κλάψω τη μοίρα μου την κακορίζικη,θ'απαλύνω τη φτώχεια μου την ανεκδιήγητη και θα ανήκω σε μια κοινωνία αντίληψης "απειλούμαι απ'όλα όσα δεν κατέχω",
...τί όμορφα που περνούσαμε κάποτε καθαροί των αλλότριων,των ξένων,των μαγισσών και των πνευμάτων αλλαγής,ανυπακοής και δοτικότητας,
είμαι σκληρός,μόνος και μοχθηρός και θα σπάσω τα μούτρα όποιου
μού γελά,δείχνει χαρά,κέφι κι άνετα συνεχίζει ταξιδιώτης τού κόσμου χωρίς σύνορα
και μού εμφανίζεται χαλαρός κι υπεράνω με σημαία του την αγάπη και την κατανόηση και την αλληλεγγύη...
... και την ανεκτικότητα να την κρατήσει μακριά απ'την εστία μου την αμόλυντη,την άσπιλη και την χριστεπώνυμη,την αγιασμένη.
Κλείσαμε τις μπαλκονόπορτες,κρύωσε πάλι ο αέρας.
Τραβήξαμε κουρτίνες να μη φανερώνονται αδυναμίες,να μην κοιτάν τα δάκρυά μας για το άγνωστο.
Το Αύριο
- που ασήκωτο ορθώνεται στην αδυναμία μας να το ορίσουμε ανεκτή καθημερινότητα.
Οι δουλειές
- κακοπληρωμένες κι αβέβαιες,
τα χρέη μας βουνό,οι υποχρεώσεις δεν βγάζουν ούτε βδομάδα πια,
δάνεια,κάρτες,λογαριασμοί,έκτακτα παλούκια σε τακτική επιθετική επέλαση πανικού κι άγχους,
περάσαν χρόνια αμέτρητα αποδιοργάνωσης κι αποτυχίας,της αίσθησης κενού που ολοένα και ζαλίζει ως τέλμα,βούρκος που πατώ και χάνομαι,
δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα βγούμε στέρεο έδαφος,προοπτική,προγραμματισμό,σχέδια και βεβαιότητες νηνεμίας
-είναι σκληρό να γερνώ και να νιώθω ασήμαντος και να ξέρω μόλις στραβώσει οριστικά η εργατική μου ανυπαρξία θα συντριβώ,θα ποδοπατηθώ στατιστικών και δεν θα θυμάται κανείς ούτε τ'όνομά μου καθώς θα καίγομαι
-ο Ανώνυμος Δυστυχισμένος,
άφραγκος,προλετάριος,ανίκανος,εκτός επιβίωσης,
περιθωριακά ο Κύριος Κανένας.
Και δεν θέλω να είμαι αυτό
-ξέρω να την παλεύω,έμαθα να δουλεύω,να χαίρομαι,να παθιάζομαι,να έχω όνειρα και να ζω ήσυχα και να μοιράζομαι,
μικρές γιορτές,όμορφα ηλιοβασιλέματα,έγνοιες και φίλοι και βιβλία και μουσικές και θέατρα και κουβέντες και (αμπελο)φιλοσοφίες και πολιτικές και γέλια
και τα καλοκαίρια να κρατούν και να χουχουλιάζουν οι χειμώνες ,
ν'αντέχονται οι αναποδιές,
έτσι έμαθα κι έτσι έζησα
-αλλά την άπνοια και την απληστία και την κακοήθεια των πιεσμένων ανθρώπων
και την σκληρότητα και την αδιαφορία και την αγυρτία και την ανηθικότητα και την αμορφωσιά
και την προχειρότητα και την απύθμενη βλακεία
ποτέ μου δεν τα χώρεσα κοινότητα και συμπόρευση
-και τώρα που δυσκόλεψαν τα χρόνια ορθώνονται όλα Βουνό και με συνθλίβουν
-κι ας κάνω πως δεν βλέπω κι ας δείχνω δε με νοιάζουν κι ας προσποιούμαι αντέχω
//ιδέα δεν έχω πώς θα βγει κι αυτός ο Χειμώνας
κι αν θά'χω υγεία,κουράγιο και δύναμη ,μαζί να τα καταφέρουμε,
να μην σ'αφήσω να χαθείς,να μη με δεις να κλαίω,να πονώ,να πέφτω
-να μην νιώσω πως κλαις,πονάς,πέφτεις
//να μη μάς δουν καλά και μάς πατήσουν,να μην μας δουν ηττημένους και μάς λιανίσουν.
Με έναν αναστεναγμό κι εφόδια δυο τρεις καλούς φίλους
και μιαν δυο ελπίδες που ακόμα κρατάμε μνήμη οδηγό
κι εφόδια γνώσης τους δρόμους της καρδιάς
και πυξίδα τη λογική
και το γαλάζιο τού Ουρανού μόνιμη απαντοχή
και ταξίδι στο μυαλό σαν αντίσταση στη σκουριασμένη εποχή των 'Ακρων...
...καλωσόρισες Χειμώνα μου άκαρδε,
βάζω παλτό,ετοιμάζω σκούφο και γάντια
και θα την παλέψω την παγωνιά,πώς αλλιώς και τί στο διάολο,
βαρέθηκα πια να είμαι νικημένος απ'τ'αποδυτήρια,
αγώνας πάλι ξεκινά,εκτός έδρας κι αυτή τη χρονιά,
αλλά άπραγος,αφασικός κι ανύπαρκτος δε γουστάρω να ξυλιάσω,
έντρομος στις θύελλες δεν θα μείνω.
