Το αφασικό θέαμα τής,με το ζόρι,γενικευμένης "εθνικής" Ευτυχίας με την Αμφίπολη,έχει καιρό τώρα που δεν με διασκεδάζει κι ούτε με χαλαρώνει να το κορο'ι'δεύω
-είναι κάτι χειρότερο απ'τα ενθουσιώδη λάικ,τις ιαχές πατριωτισμού και τις μανιακές αλεξανδρινές εμμονές,είναι μιαν αρρώστια βαθειάς μικρόνοιας,ασθματικής μειονεξίας και σαλταρισμένου φανατισμού,υπαρξιακής αδυναμίας και τυφλού αυτοκτονικού μαζικού στραβισμού
-όσο πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση τόσο μεγαλώνει ο φουσκωμένος θαυμασμός για τις παλιές ένδοξες ιστορίες,που θα μάς ησυχάσουν απ'τη θλιβερή ζωή μας,θα μάς απαγκιστρώσουν απ'την καταστρεπτική πραγματικότητα,θα μάς αφήσουν υπνωτισμένους στα λαμπερά σχεδιαγράμματα,τα 3d βιντεάκια,τα χαμογελαστά παιανίσματα των βλαχοδιεκδικητών τής λάμψης των προγόνων
...μα για στάσου
-γιατί τρέχουν δάκρυα στα πρόσωπα τών θεατών τής αρχαιολογικής ανακάλυψης ,συμπαταστάτες γιατί νιώθουμε σκαπανείς κι εμείς των χωμάτων τής πατρίδος;
-αν εξαιρέσουμε την επαγγελματική καταξίωση τής εργάτριας τού έργου και τής ομάδος της,που αυτή είναι η δουλειά τους και γι αυτήν καλά κάνουν να το χαίρονται και να το διαφημίζουν,γιατί να λάμπω από ηδονή που μπήκαμε στον τρίτο ταφικό χώρο κι αντικρύσαμε το κρανίο και τα σκορπισμένα κόκαλα;
αλλιώτικη και πιο προσωπική κι οδυνηρή σίγουρα και μετρημένη αποθεμάτων αντοχής και μακριά προβολέων λάμψης και μαζικής θέασης είναι η στιγμή που έρχεται μια είδηση θανάτου για τον καθένα μας
-οι νεκροί μας ,γονείς,συγγενείς,φίλοι,σύντροφοι και παιδιά μας είναι βαθειά πληγή να την ακολουθούμε στα μελλούμενα,ο αναστεναγμός τής απώλειας,η βαθειά πληγή των αποχωρισμών,η ωρίμανση των ανθρώπων που χάνουν τους δικούς τους,κλαίνε στα μνήματα,θυμούνται στα μνημόσυνα,ακουμπούν ευλαβικά τα χρόνια που πέρασαν στις φωτογραφίες,κρατούν μνήμες και προχωρούν μπροστά,ο λυγμός τους είναι να περνά στην επόμενη γενιά μην ξεχαστεί αυτός που έφυγε
-στην εκταφή,ν'αντικρύζεις κρανίο και κόκαλα είναι μια πιο οδυνηρή κηδεία,βαθειά χαραγμένος τρόμος,τον άνθρωπο που θυμάσαι τον έθαψες δέρμα,μάτια,χέρια,πόδια,αγγίγματα,ρούχα,τότε τον αντικρύζεις θρύψαλα
-τί σκατά να χαρώ στα σκόρπια κόκαλα ενός ή μιας αγνώστου;
κι αν είναι ο Μέγας Αλέξανδρος κι αν είναι ο Μπάμπης Καραθύμιος γιατί να βγάλω σημαία στο μπαλκόνι πατριώτες;
-τη γη που ζω την αγαπώ και τη νιώθω χώμα και τόπο που χώρεσαν αιώνες ιστορία,πάθη,μίση,πόλεμοι,κατακτήσεις,χαρές,λύπες,τραγωδίες,καημοί,ταξίδια,απουσίες,έπη,διχόνοιες,
λάθη,καταστροφές,γιορτές,παραδόσεις
-μπορώ να δακρύζω στο ηλιοβασιλεμα,στη μουσική,το βλέμμα των αγαπημένων,στο αεράκι στην ηλιόλουστη θάλασσα,στη μυρωδιά των ανθισμένων κήπων-
αλλά γιατί να απλώσω σημαία υπερηφάνειας που σκάψαμε 1,60 βάθος κι ανακαλύψαμε ψηφιδωτόν άρμα συνοδευόμενον από χρυσήν άρπα;
Ας το γενικέψω
-στις κλούβες των ΜΑΤ,αυτών των αφύσικων ράμπο καταστολής που τσακίζουν στο ξύλο και δακρυαγωνίζονται χημική ανωτερότητα,είναι πάντα απλωμένες ελληνικές σημαίες
-νιώθουν πιο πατριώτες;
απόγονοι στρατηλάτου κι απελευθερωτή που κυνηγούν 16χρονα στα στενά των εξαρχείων και κουτουλούν γερόντια στις πλατείες
(μη μιλήσω που δουλεύουν σαν σεκιουριτάδες αφεντάδων προστατεύοντας χυδαίες καταστροφικές εξορύξεις χρυσού,π.χ.,δέρνοντας τους κατοίκους που βλέπουν να εκχερσώνεται το μέλλον τους
-γι αυτό να πληρώνονται κιόλας από όλους μας για να γίνονται μπράβοι τού μπόμπολα
-αλλά αυτό είναι μιαν άλλη τραγική ιστορία
...τώρα έχει σημασία πόσο νιώθουν ανάγκη ν'απλώνουν τη σημαία λες και...)
ζητούν συγχώρεση όσο πιο ελληνάρες αναγνωρίζονται;
-τα κομματόσκυλα που πνίγηκαν στις μίζες των εξοπλιστικών,που έκλεψαν δέκα επόμενων γενιών ευμάρεια και κοινωνική γαλήνη βουτώντας ολόκληροι στο μέλι διεφθαρμένοι ώς το μεδούλι,καταφερτζήδες τσοχατζόπουλοι και καρατζαφέρηδες,γιατί νιώθουν πάντα την ανάγκη όλα να τα έχουν κάμει "για τη σωτηρία τής πατρίδος και των παιδιών μας" ;
-οι αθλητές που ντοπάρονται κάθε σκεύασμα πολυεθνικής μαφίας για να καρφώσουν το ακόντιο μακρύτερα και τους μυς τους τα'ί'ζουν διεγερτικά παρασκευάσματα που τούς φτιάχνουν μάρκετιγκ,εταιρείες,συμφέροντα και διαλύουν ψυχή και σώμα γιατί νιώθουν υποχρέωση να κλάψουν με τη σημαία τον αγώνα τον καλό ενός έθνους να δικαιολογηθούν όταν ξέρουν παρανομούν κι αυτοκτονούν για ένα μετάλιο,για μια χορηγία που πάντα θέλουν να το χαρίζουν "πανεθνικά"στους ταλαιπωρημένους συμπατριώτες τους;
Τελικά δεν αντέχω τις ενδόξους παρλαπίπες και καθόλου δεν προσμένω ν'αποδειχθεί το dna κανενός νεκρού ως "δικό μου"
-ο Άνθιμος κι όλο το παπαδαριό τής θρησκευόμενης εξουσίας θα δοξολογήσουν με τα χρυσοποίκιλτα άμφια τη σκόνη των αιώνων,κρυπτόμενοι κι απόντες τής αγωνίας μας,των παθών και των κατατρεγμών μας,όπως πάντα θαμένοι στην βουλιμία τής αργυρώνητης κατάκτησης των μαζών που δουλεύουν ψιλό γαζί,εκμεταλλευόμενοι τη γενικευμένη αμάθεια,απάθεια κι άγνοια κοινής συλλογικής αντίδρασης για μια καλύτερη πατρίδα,χαμένοι στα ταρατατζούμ,τις εθνικές επετείους,τις εθνικοπατριωτικές μπαρούφες των εσαεί τυχάρπαστων βολεμένων πλουτισάντων στα δικά μας κόκαλα,που τρίζουν και καίγονται και χάνονται και φτωχαίνουν και παραδίδονται
-
απελπισμένοι αποχαυνωμένοι εμείς στις γιορτές των εκλεκτών μήντια και των προστατευμένων τους αφεντικών,χάντρες και καθρεφτάκια και οι ιθαγενείς συγκινούμαστε ευκολόπιστοι στο ένδοξό μας τίποτα,κλείνουμε την τηλεόραση και κοιμόμαστε γαλήνιοι,ασυνείδητα ευχαριστημένοι που δεν πειράζει αν δεν έχουμε να βγάλουμε το μήνα,αρκεί που είναι εκεί η ιερή σκόνη,μαζί,στο ίδιο χώμα παραχωμένοι που καβαλίκεψε ο Αλέξανδρος,αφόδευσε ο Βουκεφάλας και λεηλάτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος
-ουπς,όχι! αυτός ο ήρωας θα θάψει πολλούς ακόμα μέχρι να ανακηρυχθεί Μνημείον και Μέγας...
Χαντακωμένοι κάτω απ'το χώμα,των ελλήνων τα ιερά παραμυθιασμένα,μακριά και βαθειά θαμμένα τ'αληθινά μας εφόδια ν'αλλάξει η ζωή μας
-της γνώσης,της ελπίδας,της εμπιστοσύνης των ανθρώπων,της δουλειάς και της μόρφωσης,της υγείας και της συλλογικότητας,των γιορτών και των τραγουδιών τής παρέας,τού γέλιου και τής αυτοθυσίας-
χαίρε ώ χαίρε Ελευθερία,επικοινωνιακά χαραμίζεσαι κι αποκρουστικά ξεθωριάζεις σύνθημα χωρίς περιεχόμενο όταν κατάντησες να σ'εκπροσωπεί μια Άννα Παναγιωταρέα...
-είναι κάτι χειρότερο απ'τα ενθουσιώδη λάικ,τις ιαχές πατριωτισμού και τις μανιακές αλεξανδρινές εμμονές,είναι μιαν αρρώστια βαθειάς μικρόνοιας,ασθματικής μειονεξίας και σαλταρισμένου φανατισμού,υπαρξιακής αδυναμίας και τυφλού αυτοκτονικού μαζικού στραβισμού
-όσο πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση τόσο μεγαλώνει ο φουσκωμένος θαυμασμός για τις παλιές ένδοξες ιστορίες,που θα μάς ησυχάσουν απ'τη θλιβερή ζωή μας,θα μάς απαγκιστρώσουν απ'την καταστρεπτική πραγματικότητα,θα μάς αφήσουν υπνωτισμένους στα λαμπερά σχεδιαγράμματα,τα 3d βιντεάκια,τα χαμογελαστά παιανίσματα των βλαχοδιεκδικητών τής λάμψης των προγόνων
...μα για στάσου
-γιατί τρέχουν δάκρυα στα πρόσωπα τών θεατών τής αρχαιολογικής ανακάλυψης ,συμπαταστάτες γιατί νιώθουμε σκαπανείς κι εμείς των χωμάτων τής πατρίδος;
-αν εξαιρέσουμε την επαγγελματική καταξίωση τής εργάτριας τού έργου και τής ομάδος της,που αυτή είναι η δουλειά τους και γι αυτήν καλά κάνουν να το χαίρονται και να το διαφημίζουν,γιατί να λάμπω από ηδονή που μπήκαμε στον τρίτο ταφικό χώρο κι αντικρύσαμε το κρανίο και τα σκορπισμένα κόκαλα;
αλλιώτικη και πιο προσωπική κι οδυνηρή σίγουρα και μετρημένη αποθεμάτων αντοχής και μακριά προβολέων λάμψης και μαζικής θέασης είναι η στιγμή που έρχεται μια είδηση θανάτου για τον καθένα μας
-οι νεκροί μας ,γονείς,συγγενείς,φίλοι,σύντροφοι και παιδιά μας είναι βαθειά πληγή να την ακολουθούμε στα μελλούμενα,ο αναστεναγμός τής απώλειας,η βαθειά πληγή των αποχωρισμών,η ωρίμανση των ανθρώπων που χάνουν τους δικούς τους,κλαίνε στα μνήματα,θυμούνται στα μνημόσυνα,ακουμπούν ευλαβικά τα χρόνια που πέρασαν στις φωτογραφίες,κρατούν μνήμες και προχωρούν μπροστά,ο λυγμός τους είναι να περνά στην επόμενη γενιά μην ξεχαστεί αυτός που έφυγε
-στην εκταφή,ν'αντικρύζεις κρανίο και κόκαλα είναι μια πιο οδυνηρή κηδεία,βαθειά χαραγμένος τρόμος,τον άνθρωπο που θυμάσαι τον έθαψες δέρμα,μάτια,χέρια,πόδια,αγγίγματα,ρούχα,τότε τον αντικρύζεις θρύψαλα
-τί σκατά να χαρώ στα σκόρπια κόκαλα ενός ή μιας αγνώστου;
κι αν είναι ο Μέγας Αλέξανδρος κι αν είναι ο Μπάμπης Καραθύμιος γιατί να βγάλω σημαία στο μπαλκόνι πατριώτες;
-τη γη που ζω την αγαπώ και τη νιώθω χώμα και τόπο που χώρεσαν αιώνες ιστορία,πάθη,μίση,πόλεμοι,κατακτήσεις,χαρές,λύπες,τραγωδίες,καημοί,ταξίδια,απουσίες,έπη,διχόνοιες,
λάθη,καταστροφές,γιορτές,παραδόσεις
-μπορώ να δακρύζω στο ηλιοβασιλεμα,στη μουσική,το βλέμμα των αγαπημένων,στο αεράκι στην ηλιόλουστη θάλασσα,στη μυρωδιά των ανθισμένων κήπων-
αλλά γιατί να απλώσω σημαία υπερηφάνειας που σκάψαμε 1,60 βάθος κι ανακαλύψαμε ψηφιδωτόν άρμα συνοδευόμενον από χρυσήν άρπα;
Ας το γενικέψω
-στις κλούβες των ΜΑΤ,αυτών των αφύσικων ράμπο καταστολής που τσακίζουν στο ξύλο και δακρυαγωνίζονται χημική ανωτερότητα,είναι πάντα απλωμένες ελληνικές σημαίες
-νιώθουν πιο πατριώτες;
απόγονοι στρατηλάτου κι απελευθερωτή που κυνηγούν 16χρονα στα στενά των εξαρχείων και κουτουλούν γερόντια στις πλατείες
(μη μιλήσω που δουλεύουν σαν σεκιουριτάδες αφεντάδων προστατεύοντας χυδαίες καταστροφικές εξορύξεις χρυσού,π.χ.,δέρνοντας τους κατοίκους που βλέπουν να εκχερσώνεται το μέλλον τους
-γι αυτό να πληρώνονται κιόλας από όλους μας για να γίνονται μπράβοι τού μπόμπολα
-αλλά αυτό είναι μιαν άλλη τραγική ιστορία
...τώρα έχει σημασία πόσο νιώθουν ανάγκη ν'απλώνουν τη σημαία λες και...)
ζητούν συγχώρεση όσο πιο ελληνάρες αναγνωρίζονται;
-τα κομματόσκυλα που πνίγηκαν στις μίζες των εξοπλιστικών,που έκλεψαν δέκα επόμενων γενιών ευμάρεια και κοινωνική γαλήνη βουτώντας ολόκληροι στο μέλι διεφθαρμένοι ώς το μεδούλι,καταφερτζήδες τσοχατζόπουλοι και καρατζαφέρηδες,γιατί νιώθουν πάντα την ανάγκη όλα να τα έχουν κάμει "για τη σωτηρία τής πατρίδος και των παιδιών μας" ;
-οι αθλητές που ντοπάρονται κάθε σκεύασμα πολυεθνικής μαφίας για να καρφώσουν το ακόντιο μακρύτερα και τους μυς τους τα'ί'ζουν διεγερτικά παρασκευάσματα που τούς φτιάχνουν μάρκετιγκ,εταιρείες,συμφέροντα και διαλύουν ψυχή και σώμα γιατί νιώθουν υποχρέωση να κλάψουν με τη σημαία τον αγώνα τον καλό ενός έθνους να δικαιολογηθούν όταν ξέρουν παρανομούν κι αυτοκτονούν για ένα μετάλιο,για μια χορηγία που πάντα θέλουν να το χαρίζουν "πανεθνικά"στους ταλαιπωρημένους συμπατριώτες τους;
Τελικά δεν αντέχω τις ενδόξους παρλαπίπες και καθόλου δεν προσμένω ν'αποδειχθεί το dna κανενός νεκρού ως "δικό μου"
-ο Άνθιμος κι όλο το παπαδαριό τής θρησκευόμενης εξουσίας θα δοξολογήσουν με τα χρυσοποίκιλτα άμφια τη σκόνη των αιώνων,κρυπτόμενοι κι απόντες τής αγωνίας μας,των παθών και των κατατρεγμών μας,όπως πάντα θαμένοι στην βουλιμία τής αργυρώνητης κατάκτησης των μαζών που δουλεύουν ψιλό γαζί,εκμεταλλευόμενοι τη γενικευμένη αμάθεια,απάθεια κι άγνοια κοινής συλλογικής αντίδρασης για μια καλύτερη πατρίδα,χαμένοι στα ταρατατζούμ,τις εθνικές επετείους,τις εθνικοπατριωτικές μπαρούφες των εσαεί τυχάρπαστων βολεμένων πλουτισάντων στα δικά μας κόκαλα,που τρίζουν και καίγονται και χάνονται και φτωχαίνουν και παραδίδονται
-
απελπισμένοι αποχαυνωμένοι εμείς στις γιορτές των εκλεκτών μήντια και των προστατευμένων τους αφεντικών,χάντρες και καθρεφτάκια και οι ιθαγενείς συγκινούμαστε ευκολόπιστοι στο ένδοξό μας τίποτα,κλείνουμε την τηλεόραση και κοιμόμαστε γαλήνιοι,ασυνείδητα ευχαριστημένοι που δεν πειράζει αν δεν έχουμε να βγάλουμε το μήνα,αρκεί που είναι εκεί η ιερή σκόνη,μαζί,στο ίδιο χώμα παραχωμένοι που καβαλίκεψε ο Αλέξανδρος,αφόδευσε ο Βουκεφάλας και λεηλάτησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος
-ουπς,όχι! αυτός ο ήρωας θα θάψει πολλούς ακόμα μέχρι να ανακηρυχθεί Μνημείον και Μέγας...
Χαντακωμένοι κάτω απ'το χώμα,των ελλήνων τα ιερά παραμυθιασμένα,μακριά και βαθειά θαμμένα τ'αληθινά μας εφόδια ν'αλλάξει η ζωή μας
-της γνώσης,της ελπίδας,της εμπιστοσύνης των ανθρώπων,της δουλειάς και της μόρφωσης,της υγείας και της συλλογικότητας,των γιορτών και των τραγουδιών τής παρέας,τού γέλιου και τής αυτοθυσίας-
χαίρε ώ χαίρε Ελευθερία,επικοινωνιακά χαραμίζεσαι κι αποκρουστικά ξεθωριάζεις σύνθημα χωρίς περιεχόμενο όταν κατάντησες να σ'εκπροσωπεί μια Άννα Παναγιωταρέα...
