'Ερευνα αυτές τις μέρες...
-το 77% πιστεύει στο Θεό
-το 56% και στη μετά θάνατον ζωή
...αν και κανείς απ'όσους έφυγαν δεν μάς είπε τί γίνεται εκεί πάνω...
-εκτός αν ουδείς τους δεν έχει πια όρεξη να ξαναμιλήσει μ'αυτούς που αγαπούσε εν (κανονική) ζωή..
Τόσος θάνατος,τέτοιες συμφορές
-κι επιμένουμε στον ουράνιο πατέρα που θα μάς συγχωρέσει
//αλλά εκείνο που θέλει να πιστεύει κανείς σεβαστό,ας διαλέξει ο καθείς με τί ν'απαλύνει τόση επίγεια δυστυχία κι απελπισία,ας τρέχει για εξομολογήσεις κι αντίδωρα και πατήσας το θάνατο ας βαδίσει αμέριμνος στα παραδίσεια λιβάδια και στα γλέντια όσων σώθηκαν απ'τα καθημερινά βάσανα και τα θλιβερά μας ανθρώπινα...
...Παλιά,μικρός κι έφηβος είχα μανία να ειρωνεύομαι και να χλευάζω τα προσκυνήματα,τις θεούσες,τις γονυκλισίες...
-έλεγα μάλιστα αξίζει τον κόπο να φτιάξουμε μια οργάνωση που θα βάζει βόμβες σ'εκκλησίες
//-γεμάτες,Κυριακή...
-μού πέρασε ο επαναστατικός οίστρος και λυπάμαι όσους χάνουν το χρόνο τους στα ευαγγέλια και τους ακάθιστους ύμνους
- και σιχαίνομαι τόσους ψεύτες,κλέφτες,αλήτες,πατεράδες που βρίζονται ή χτυπούν τα γυναικόπαιδα στο σπίτι κι ύστερα ξεροσταλιάζουν θεοσεβούμενοι με τα καλά τους ρουχαλάκια να τούς πει η γειτονιά μπράβο
...Αλλά το θέμα μου σήμερα δεν είναι το μάταιο της Πίστης
-άλλωστε πιστεύω σ'ένα της χαμόγελο,στη δύναμη της Αγάπης,στους αιώνιους όρκους συντροφικότητας,στη θάλασσα καλοκαίρι κι ηλιοβασίλεμα βρίσκω τον παράδεισό μου,ακόμα και σ'ένα τραγούδι που θα με φέρει δάκρυα-//Πίστη το λέω α υ τ ό ...
//το θέμα μου είναι αυτή η Σκληρή Εποχή της καταβαράθρωσης κάθε Ελπίδας Σωτηρίας
//που δεν αντέχεις πια να πεις "καλή Ανάσταση"
..γενιές και γενιές μεγάλωσαν μ' α υ τ ή ν ακριβώς την προσμονή,για την καλύτερη ζωή,για έναν αλλιώτικο κόσμο,για μια διαφορετική τύχη...
εποχές ζόρικες,φτώχεια,πείνα,κατατρεγμοί,βάσανα,πόλεμοι μ'αίμα να κυλάει σε βουνά και πεδιάδες και καμένα χωριά,τάφοι νέων παιδιών,άγουροι,σκοτωμοί,έπος ανήθικο...
-αλλά εκεί,είχε Πάσχα για λύτρωση στιγμή μαγική, το φώναζες και το πίστευες,ερχόταν οι μέρες των Μεγάλων Προσδοκιών,όλοι φώναζαν Καλή Ανάσταση και ήξερες θ'αλλάξει το πεπρωμένο,θα γυρίσει η εποχή,θα φτιάξει,θα ημερέψει,θα βγει κατακόκκινος ήλιος και θ'ανθίσουν οι καρδιές και το μίσος θα γίνει αδελφοσύνη κι ισότητα κι ευκαιρίες για όλους και των ανθρώπων οι αγκαλιές η Ευτυχία που ονειρεύτηκαν...
-Καλή Ανάσταση για τον τόπο των βασάνων που θα περάσουν στη λήθη συνειδητά χωρίς μνήμη και στην κακιά σελίδα μιας πολύ παλιάς Ιστορίας...
Μα οι χρόνοι της διάλυσης,της κακορίζικης ήττας,της μισητής εκδικητικότητας,των βασανιστηρίων και των γκετοποιημένων ιδεών εξευμενίστηκαν στον επόμενο Αιώνα,της ευδαιμονίας,του Χρήματος,της Τεχνολογίας,μεγαλώσαμε παιδιά με πληροφόρηση,γνώση,ταξίδια,ησυχία,διακοπές,γεμάτα ψυγεία,ρούχα μοντέρνα,πιστωτικές,υπολογιστές,γίνηκε ο κόσμος ένα δικό μας σύμπαν...
-και;
...και ποιας γερμανίας,ποιας βρυξελιώτιδας το φάντασμα γέννησε τα σύγχρονα τέρατα,τους γραβατωμένους μηχανισμούς ντράγκηδων,γιούνκερ,λαγκάρντηδων αφεντάδων μιας μοίρας αποδεκατισμένων λαθών,στα πάθη μιας χαντακωμένης κλίκας συμφερόντων,κατασπαταλημένων ταμείων υπόπτων λαμόγιων,κυβερνώντων κορακιών βολευτάδων,επιχειρηματικών άπληστων φαντασμάτων κουκουλοφόρων που γεμίσαν πάλι πόνο και θλίψη και δυστυχία και εξαθλίωση και νέες μορφές πείνας,στέρησης,αποκλεισμού και χωρίς ν'ανοίξει ρουθούνι
-μ'ένα ΙΒΑΝ κι ένα ΡΙΝ και διαταγές απαλλοτρίωσης και στέρηση λογιστικών αναπνοών και πρόγραμμα τιμωρητικό των υπαλληλικών διατεταγμένων εξουσιαστών και την Κοινωνία Ερείπια
-μια θύελλα ανήμπορη να περιγραφεί,ν'αντιμετωπιστεί,να σώσεις κάτι,να αποφύγεις τον καταποντισμό,να προλάβεις ν'αναπνεύσεις καθαρό αέρα,να χτίσεις καταφύγιο,απάνεμο λιμάνι,να έχεις απόθεμα,κοινή αντιμετώπιση,εναλλακτικό δρόμο.
Τα χρόνια της λεηλασίας κι οι ανάπηροι τιμωροί μας
Χωρίς Ελπίδα για Ανάσταση
-όσοι μπόρεσαν φύγαν μακριά κι ίσως σωθούν δραπετεύοντας στις χώρες των μασκοφόρων της σταυροφορίας των Εκλεκτών,οι γέροντες αποδεκατίζονται,οι άνεργοι εξα'υ'λώνονται,οι παραζαλισμένοι χαντακώνονται στις γειτονιές μεγαλουπόλεων χωρίς μέλλον,φουσκωμένοι μεγάλα λόγια μικρών κυβερνώντων,βρίζοντας και μουτζώνοντας,περιχαρακωμένοι,μαλωμένοι κι εκνευρισμένοι όλοι με όλους,αντιμέτωποι με τα χειρότερα και ταπεινότερα ένστικτα,τη βία των αποκλεισμών,το μίσος,τη μοχθηρία,την απαίδευτη οκνηρή ψευτομαγκιά,ψωροπερηφάνειες αλαζονικών μετριοτήτων και φτήνεια αισθημάτων αγέννητων
Μόνο τα μικρά παιδιά περιμένουν ίσως με το κερί τους (υπερπαραγωγή τηλεκανίβαληςσκουπιδίλας) ναρθεί δώδεκα η ώρα νύχτα σαββάτου να πετάξουν βεγγαλικά να φωτίσει στην έξαψη μια καινούργια μέρα
...και ξάφνου κι εμείς που πενηνταρίζουμε,σε κατάθλιψη και νιώθοντας βάρος ασήκωτο για το πώς καταντήσαμε αποτυχημένοι κι απεγνωσμένοι χρόνια,μαζί τους να πούμε πάλι άδολα,θα τα καταφέρουμε,θαρθεί ξανά ζωή αναστημένη,να μιλήσουμε,να παλέψουμε,να βρούμε δρόμο στρωτό και την Ευτυχία που διαβάσαμε όνειρο να την ξημερώσουμε ζωγραφιά στα δικά μας βήματα θεμέλιο γερό παρέες,οικογένειες,αγαπημένοι,μονιασμένοι,αγκαλιασμένοι,ανέμελοι,χαρούμενοι,πλήρεις.
...Και στην άκρη της ηλιόλουστης μέρας η μνήμη των απόντων-
// σήμαντρο για τη χαμένη εποχή τής δικής μας αθωότητας
-αυτοί που φύγαν και πίσω δεν τούς ξανάκουσε και δεν τούς είδε κανείς να γυρίζουν,ξερόχορτα στους τάφους,κιτρινισμένες στο φως φωτογραφίες,τα γλέντια στ'αμέριμνα χρόνια,γονείς,συγγενείς,φίλοι
-ασκήσεις λυγμών,σιωπές κι ασήκωτες αδειανές καρέκλες στα τραπέζια των επιζώντων,να μού λείπουν,να μην έχω ήχο,να μην αντέχω που θυμάμαι κι όλα που ξανάρχονται κύμα εικόνες,μυρωδιές,στιγμές,χαρές,παρελθόν στο παρόν χωρίς μέλλον κανένα
Απ'την Ανάσταση στο Γκρεμό ολοταχώς
-το βλέπεις,το καταλαβαίνεις και δεν ξέρεις πια πώς να το χειριστείς,τόσο αλλόκοτο Σκοτάδι που σε περιτριγυρίζει και σε τσακίζει αδυσσώπητο.
Πώς πάμε ξανά στα Θαύματα;
'Οποιος μπορεί κι αντέχει ας κερδίσει μέρες,ανάσες,διαδρομές,φιλιά κι ευχές γιορτές μ'ανταμώματα και χάρτες αισθημάτων,τόπων κι αέρηδων στης πατρίδας τα καθάρια χώματα με τον γαλανό ουρανό
-στα νέα χρόνια της Υπομονής μπορεί και να ξαναβρεθούμε αντάμα.
-το 77% πιστεύει στο Θεό
-το 56% και στη μετά θάνατον ζωή
...αν και κανείς απ'όσους έφυγαν δεν μάς είπε τί γίνεται εκεί πάνω...
-εκτός αν ουδείς τους δεν έχει πια όρεξη να ξαναμιλήσει μ'αυτούς που αγαπούσε εν (κανονική) ζωή..
Τόσος θάνατος,τέτοιες συμφορές
-κι επιμένουμε στον ουράνιο πατέρα που θα μάς συγχωρέσει
//αλλά εκείνο που θέλει να πιστεύει κανείς σεβαστό,ας διαλέξει ο καθείς με τί ν'απαλύνει τόση επίγεια δυστυχία κι απελπισία,ας τρέχει για εξομολογήσεις κι αντίδωρα και πατήσας το θάνατο ας βαδίσει αμέριμνος στα παραδίσεια λιβάδια και στα γλέντια όσων σώθηκαν απ'τα καθημερινά βάσανα και τα θλιβερά μας ανθρώπινα...
...Παλιά,μικρός κι έφηβος είχα μανία να ειρωνεύομαι και να χλευάζω τα προσκυνήματα,τις θεούσες,τις γονυκλισίες...
-έλεγα μάλιστα αξίζει τον κόπο να φτιάξουμε μια οργάνωση που θα βάζει βόμβες σ'εκκλησίες
//-γεμάτες,Κυριακή...
-μού πέρασε ο επαναστατικός οίστρος και λυπάμαι όσους χάνουν το χρόνο τους στα ευαγγέλια και τους ακάθιστους ύμνους
- και σιχαίνομαι τόσους ψεύτες,κλέφτες,αλήτες,πατεράδες που βρίζονται ή χτυπούν τα γυναικόπαιδα στο σπίτι κι ύστερα ξεροσταλιάζουν θεοσεβούμενοι με τα καλά τους ρουχαλάκια να τούς πει η γειτονιά μπράβο
...Αλλά το θέμα μου σήμερα δεν είναι το μάταιο της Πίστης
-άλλωστε πιστεύω σ'ένα της χαμόγελο,στη δύναμη της Αγάπης,στους αιώνιους όρκους συντροφικότητας,στη θάλασσα καλοκαίρι κι ηλιοβασίλεμα βρίσκω τον παράδεισό μου,ακόμα και σ'ένα τραγούδι που θα με φέρει δάκρυα-//Πίστη το λέω α υ τ ό ...
//το θέμα μου είναι αυτή η Σκληρή Εποχή της καταβαράθρωσης κάθε Ελπίδας Σωτηρίας
//που δεν αντέχεις πια να πεις "καλή Ανάσταση"
..γενιές και γενιές μεγάλωσαν μ' α υ τ ή ν ακριβώς την προσμονή,για την καλύτερη ζωή,για έναν αλλιώτικο κόσμο,για μια διαφορετική τύχη...
εποχές ζόρικες,φτώχεια,πείνα,κατατρεγμοί,βάσανα,πόλεμοι μ'αίμα να κυλάει σε βουνά και πεδιάδες και καμένα χωριά,τάφοι νέων παιδιών,άγουροι,σκοτωμοί,έπος ανήθικο...
-αλλά εκεί,είχε Πάσχα για λύτρωση στιγμή μαγική, το φώναζες και το πίστευες,ερχόταν οι μέρες των Μεγάλων Προσδοκιών,όλοι φώναζαν Καλή Ανάσταση και ήξερες θ'αλλάξει το πεπρωμένο,θα γυρίσει η εποχή,θα φτιάξει,θα ημερέψει,θα βγει κατακόκκινος ήλιος και θ'ανθίσουν οι καρδιές και το μίσος θα γίνει αδελφοσύνη κι ισότητα κι ευκαιρίες για όλους και των ανθρώπων οι αγκαλιές η Ευτυχία που ονειρεύτηκαν...
-Καλή Ανάσταση για τον τόπο των βασάνων που θα περάσουν στη λήθη συνειδητά χωρίς μνήμη και στην κακιά σελίδα μιας πολύ παλιάς Ιστορίας...
Μα οι χρόνοι της διάλυσης,της κακορίζικης ήττας,της μισητής εκδικητικότητας,των βασανιστηρίων και των γκετοποιημένων ιδεών εξευμενίστηκαν στον επόμενο Αιώνα,της ευδαιμονίας,του Χρήματος,της Τεχνολογίας,μεγαλώσαμε παιδιά με πληροφόρηση,γνώση,ταξίδια,ησυχία,διακοπές,γεμάτα ψυγεία,ρούχα μοντέρνα,πιστωτικές,υπολογιστές,γίνηκε ο κόσμος ένα δικό μας σύμπαν...
-και;
...και ποιας γερμανίας,ποιας βρυξελιώτιδας το φάντασμα γέννησε τα σύγχρονα τέρατα,τους γραβατωμένους μηχανισμούς ντράγκηδων,γιούνκερ,λαγκάρντηδων αφεντάδων μιας μοίρας αποδεκατισμένων λαθών,στα πάθη μιας χαντακωμένης κλίκας συμφερόντων,κατασπαταλημένων ταμείων υπόπτων λαμόγιων,κυβερνώντων κορακιών βολευτάδων,επιχειρηματικών άπληστων φαντασμάτων κουκουλοφόρων που γεμίσαν πάλι πόνο και θλίψη και δυστυχία και εξαθλίωση και νέες μορφές πείνας,στέρησης,αποκλεισμού και χωρίς ν'ανοίξει ρουθούνι
-μ'ένα ΙΒΑΝ κι ένα ΡΙΝ και διαταγές απαλλοτρίωσης και στέρηση λογιστικών αναπνοών και πρόγραμμα τιμωρητικό των υπαλληλικών διατεταγμένων εξουσιαστών και την Κοινωνία Ερείπια
-μια θύελλα ανήμπορη να περιγραφεί,ν'αντιμετωπιστεί,να σώσεις κάτι,να αποφύγεις τον καταποντισμό,να προλάβεις ν'αναπνεύσεις καθαρό αέρα,να χτίσεις καταφύγιο,απάνεμο λιμάνι,να έχεις απόθεμα,κοινή αντιμετώπιση,εναλλακτικό δρόμο.
Τα χρόνια της λεηλασίας κι οι ανάπηροι τιμωροί μας
Χωρίς Ελπίδα για Ανάσταση
-όσοι μπόρεσαν φύγαν μακριά κι ίσως σωθούν δραπετεύοντας στις χώρες των μασκοφόρων της σταυροφορίας των Εκλεκτών,οι γέροντες αποδεκατίζονται,οι άνεργοι εξα'υ'λώνονται,οι παραζαλισμένοι χαντακώνονται στις γειτονιές μεγαλουπόλεων χωρίς μέλλον,φουσκωμένοι μεγάλα λόγια μικρών κυβερνώντων,βρίζοντας και μουτζώνοντας,περιχαρακωμένοι,μαλωμένοι κι εκνευρισμένοι όλοι με όλους,αντιμέτωποι με τα χειρότερα και ταπεινότερα ένστικτα,τη βία των αποκλεισμών,το μίσος,τη μοχθηρία,την απαίδευτη οκνηρή ψευτομαγκιά,ψωροπερηφάνειες αλαζονικών μετριοτήτων και φτήνεια αισθημάτων αγέννητων
Μόνο τα μικρά παιδιά περιμένουν ίσως με το κερί τους (υπερπαραγωγή τηλεκανίβαληςσκουπιδίλας) ναρθεί δώδεκα η ώρα νύχτα σαββάτου να πετάξουν βεγγαλικά να φωτίσει στην έξαψη μια καινούργια μέρα
...και ξάφνου κι εμείς που πενηνταρίζουμε,σε κατάθλιψη και νιώθοντας βάρος ασήκωτο για το πώς καταντήσαμε αποτυχημένοι κι απεγνωσμένοι χρόνια,μαζί τους να πούμε πάλι άδολα,θα τα καταφέρουμε,θαρθεί ξανά ζωή αναστημένη,να μιλήσουμε,να παλέψουμε,να βρούμε δρόμο στρωτό και την Ευτυχία που διαβάσαμε όνειρο να την ξημερώσουμε ζωγραφιά στα δικά μας βήματα θεμέλιο γερό παρέες,οικογένειες,αγαπημένοι,μονιασμένοι,αγκαλιασμένοι,ανέμελοι,χαρούμενοι,πλήρεις.
...Και στην άκρη της ηλιόλουστης μέρας η μνήμη των απόντων-
// σήμαντρο για τη χαμένη εποχή τής δικής μας αθωότητας
-αυτοί που φύγαν και πίσω δεν τούς ξανάκουσε και δεν τούς είδε κανείς να γυρίζουν,ξερόχορτα στους τάφους,κιτρινισμένες στο φως φωτογραφίες,τα γλέντια στ'αμέριμνα χρόνια,γονείς,συγγενείς,φίλοι
-ασκήσεις λυγμών,σιωπές κι ασήκωτες αδειανές καρέκλες στα τραπέζια των επιζώντων,να μού λείπουν,να μην έχω ήχο,να μην αντέχω που θυμάμαι κι όλα που ξανάρχονται κύμα εικόνες,μυρωδιές,στιγμές,χαρές,παρελθόν στο παρόν χωρίς μέλλον κανένα
Απ'την Ανάσταση στο Γκρεμό ολοταχώς
-το βλέπεις,το καταλαβαίνεις και δεν ξέρεις πια πώς να το χειριστείς,τόσο αλλόκοτο Σκοτάδι που σε περιτριγυρίζει και σε τσακίζει αδυσσώπητο.
Πώς πάμε ξανά στα Θαύματα;
'Οποιος μπορεί κι αντέχει ας κερδίσει μέρες,ανάσες,διαδρομές,φιλιά κι ευχές γιορτές μ'ανταμώματα και χάρτες αισθημάτων,τόπων κι αέρηδων στης πατρίδας τα καθάρια χώματα με τον γαλανό ουρανό
-στα νέα χρόνια της Υπομονής μπορεί και να ξαναβρεθούμε αντάμα.
