Δεν θυμάμαι πια πώς είναι να είσαι ήρεμος
-πέντε χρόνια τώρα είμαστε όλοι συνέχεια θυμωμένοι
(κι οργισμένοι και στενοχωρημένοι και πιεσμένοι και τραυματισμένοι και σαλταρισμένοι και πανικόβλητοι κι απορημένοι
-αλλά ,κυρίως,θυμωμένοι)
Πέντε χρόνια μάς κορο'ι'δεύουν πως η ζωή δεν αξίζει παρά μόνο τη θυσία τής ζωής
(μας όπως την ξέραμε)
-είμαστε οι τεμπέληδες,τα καλοκαίρια πάμε μύκονο και τους χειμώνες τα σπάμε στον ρέμο και στη δουλειά κάνουμε κοπάνα και κλέβουμε την εφορία και τρώμε απ'τα έτοιμα και δεν νοιαζόμαστε για την πατρίδα και πατάμε επί πτωμάτων και αλληλοκαρφωνόμαστε βουτώντας φράγκα απ'όπου μπορούμε,λουφάρουμε,θέλουμε λούσα,βόλτες,τσίπουρα,σαμπάνιες κι αστακομακαρονάδες και μπόνους και άδειες και χλιδάστερες ξάπλες και ρούχα και κινητά και-
-δεν με αναγνωρίζω σ'όλη αυτή την ευημερία των κουράδων που με μαλώνουν δασκαλίστικα και τσιρίζουν στ αυτί μου κατάπτωση,σ'όλη αυτή την τηλεφτήνια δεν ανήκαμε ποτέ
η πλειοψηφία των ανθρώπων που γνωρίζω δεν είναι με τη φαίη σκορδά στην κυλλήνη ν'αερίζει τον κώλο της με διακόσια ευρώ τη βραδυά στην κατειλλημένη παραλία των πεντάστερων αναπτυξιακών λαμόγιων
πασχίζουμε να βρούμε είκοσι μέρες το χρόνο ανάσα
και βουτιά μας δεν ήταν ποτέ ξέκωλοι,νταβατζήδες,ουισκάρες και ξηροκάρπιοι ξενύχτηδες εισοδηματίες,με ανρόιντ εφαρμογή και κινητό σούπερ ουάου και χρυσή κάρτα μπόνους μάιλς αεροπορικά ταξίδια για γουήκεντ στο ντουμπάι
και μάρκο σεφερλή είδωλο δεν είχαμε ποτέ
και δεν γελάσαμε ποτέ με τον πόνο τού γείτονα,με την ταλαιπώρια τού παππού και τη δυστυχία των κατατρεγμένων δεν τήν φέραμε απειλή εθνικής ταυτότητας
και την δοκιμασία των φίλων ν'αντέξουν άνεργοι και φτωχοποιημένοι δεν την διαδηλώσαμε στο σύνταγμα με τον άδωνη να κρώζει κατίνα "νο σταλίσνιμ ιν γκρις"
και δεν έχω παρά απέχθεια στον άρη πορτοσάλτε και μίσος για τον πρετεντέρη που μού τρώει τα σωθικά πως αξίζω την τιμωρία τής παγκάλειας οδύνης που μού φορτώσαν για να κρατήσουν την εξουσία,την μάσα,την κουτάλα
-τον έλεγχο των διοδίων τής αναπνοής μας τελικά.
δεν έχω ανάσα χωρίς νεύρα,θυμωμένοι κοιτάζουμε δέκα καθάρματα με τραπεζικούς κωθόρνους,έναν ντράγκι,μιαν λαγκάρντ,έναν ντάισενμπλουμ,αυτούς έχουν συμμάχους και θέλουν οι σταυροθεοδωράκηδες να μάς κοντρολάρουν αν θα έχουμε αύριο μισθό,επίδομα ασθενείας,σχολείο,κρεβάτι,οχτάωρο,αργία,εκδρομή,σύνταξη,ψυγείο,φούρνο,σπίτι.
-είναι οι αυθεντίες που θα συνεδριάζουν εν κρυπτώ,θ'αποφασίζουν στεγνά,στυγνά,κυνικοί,αφέντες,ζάμπλουτοι,ασύδοτοι,ανεξέλεγκτοι και απρόθυμοι να μάς συγχωρήσουν
-διότι εμείς είμεθα που αμαρτάναμε,φτιάξαμε βίλες απ'τις μίζες των εταιρειών τους,στείλαμε εκατομύρια στα νησιά κέιμαν με τις επιδοτήσεις των προμηθευτών τους,φτιάξαμε μπανγκαλόουζ με δεκάμετρες πισίνες με τα εξοπλιστικά τους συνεταιράκια,ρίξαμε κότερα στις θάλασσες με τις υπογραφές των αποθεματικών και των χεντς φαντς τις σημαίες υψώσαμε κι οργανώσαμε τον γαμωκαπιταλισμό τους.
κουνάν το δάχτυλο,ειρωνεύονται,φτύνουν τους ανηλίκους συνομιλητές τους,παραδίδουν στην χλεύη της ανωτερότητός τους τούς... κάτι ξυπόλητους που τόλμησαν απλώς να σκεφτούν μιαν πιο χαλαρή υποψία πολιτικής αναδιανομής
-γιατί βέβαια,ούτε την επανάσταση έφερε κανείς,ούτε πόλεμο στ'αφεντικά,ούτε ο λαός στην εξουσία και κολχόζ στην παραγωγή,ούτε διαγραφή επονείδιστων χρεών,ούτε λα'ι'κά δικαστήρια στο γουδί
-μια νέα κυβέρνηση που σε πέντε μήνες άρχισε ωραίες πιρουέτες,συνεννόηση,κείμενα 47 δύστροπων σελίδων κι έφερε στα σκέλια μας τα μεγάλα λόγια που ψηφίσαμε περί μιας επαναφοράς δεδομένων προστασίας τού απλού ανθρώπου,
(ούτε καν την κυριακάτικη αργία δεν έχουν ξαναφέρει)
...πατήστε τους,αγνοείστε τους,στείλτε το μήνυμα τού νέου εθνοσωτήριου παλμού
"πάσει θυσία στο ευρώ",
απειλή πολέμου,απειλή αγχόνης εν χρεωκοπία,καταστολής οξυγόνου αυτοδιάθεσης,η δημοκρατία είναι το ανέκδοτο τής χρονιάς,οι εκλογές έχουν αξία μόνο αν συμφωνούν με όσα γουστάρει το κονκλάβιο βρυξέλες-βερολίνο-ουάσιγκτον
έχουμε προθύμους να το προωθήσουν βόις οφ γκρης,κουκουλοφόροι λιτότητας,μητσοτάκηδες και σαμαράδες και πιστολάκια πήραν σφυρίχτρες και θα χυθεί αίμα στα δελτία των νταβατζήδων που ξέρουν πριν από μας τί θα φέρει ο ουρανός που θα βρέξει λιμό και καταποντισμό αν χαθεί ο έλεγχος απ'τα σοσιαλφρικιά των ινδιάνων συριζαίων απλύτων αφασικών.
και πώς να συνενοηθείς ,με ποιον να κοιταχτείς στα μάτια,ποιος ενωτικός αέρας να πάρει τις τύχες στα χέρια του,ποια αριστερά,ποιο κίνημα,ποιος νέος πατριωτισμός...η ελλάδα τρέχει να προλάβει
-γρήγορα στα ατμ να γλιτώσουμε κανά φράγκο,σαββατοκύριακο καλοκαίριασε άσε με τώρα παραλία
δεν ξέρω πώς θα βρω επαφή με αλεξανδρούπολη και χανιά και κέρκυρα και ρόδο,άλλη ζωή εδώ στο γκέτο μιας κατεστραμένης Αθήνας,άλλος ρυθμός στο νησί,άλλη στεριά στο παγγαίο,άλλη θάλασσα στα κύθηρα που ποτέ δεν θα τα βρούμε
όλοι λίγο πολύ παλεύουν να κρατηθούν,ελπίζουν και δεν γνωρίζουν,δεν διαβάζουν παρά μόνο τίτλους,θυμώνουν ακούω και βλέπω στων φέισμπουκ τα καπετανάτα παντού,
ενώ εγώ παίζω κυριακές στα γιουτιούμπ τραγουδάκια της φωτιάς,της πυρκαγιάς,αφήνομαι στης καρδιάς τον σφυγμό και παρασέρνομαι στα όνειρα που με μεγάλωσαν,αλλά μ'αφήσαν φτωχαδάκι,αλητάκι μπατιράκι,μεροδούλι μεροφάι,άνετοι με προτρέπουν να τα κάμω μπουρδέλο κι οι κραουνάκηδες που είναι χάι και κουλ γιατί ζουν απ'το δικό μας αίσθημα,απαξιωτικά με απορρίπτουν οι αγαπημένοι μου μελωδοί σαββόπουλοι,πορτοκάλογλου κι η ελευθερία (αρβανιτάκη) είναι πια θάνατος στο βαλτοποτάμι τής κοσμοπολίτικης ευημερίας που τη γέμισα σολντ άουτ πρώτο τραπέζι πίστα
και χάνομαι που ακόμα ρεμβάζω χωρίς εμβάσματα στο εξωτερικό που δεν κρατούσα φράγκα και πήγαινα παραλία να βουτήξω ξαστεριές κι ήρθαν θάνατοι κι αναποδιές και φύγαμε χωρίς άκρες,χωρίς κολλητιλίκια και καβάτζα καμιά και δεν ξέρω ποιας καταστροφής να επιπλεύσω μοναχός στο άγιον όρος τελικά,με την προσευχή των αισθημάτων καταπάνω στα βράχια
-αλλά με καθαρό κούτελο,ήσυχη συνείδηση και γεμάτος αγάπη και μνήμες πληρότητας,ευτυχίας και γαλήνιος δεν τον έβλεπα τον διασυρμό των προσδοκιών μου και των υποσχέσεων για μιαν καλύτερη ζωή σε μιαν αλιώτικη κοινωνία κι ώς τον αφανισμό χρόνων τού Τίποτα πώς να διασκεδάσω που με βρίζουν,με φτύνουν,μού ζητούν να σκάσω,να βρω απ'τη μύγα ξύγκι,να ξεχάσω πώς είναι η προσδοκία,να γίνω το γκαρσόνι τής ιδρωμένης μου αποτυχίας,να γυρίσω στην κατατρεγμένη μιζέρια που υποκύπτει στων τυράννων την μαγκιά,της επιτυχημένης πρόσδεσης στους ισχυρούς,τούς διπλωματούχους προύχοντες μιας περιούσιας αρχής διαφεντευτών τής αξιοπρέπειας,της αντοχής και τής παγιωμένης χρηματοπιστωτικής Ιεροσύνης που ξέρει πώς,πότε και πόσο θα ζήσω χαμηλά,ανίδεα,αμόρφωτα,απαίδευτα,στον πυθμένα των αναγκών,στην απουσία των επιθυμιών,στα βρωμόνερα των κουκουτσιών που θα πετάξουν οι φιλάνθρωπες αυλές των δυνατών που μάς εξουσιάζουν.
Πέντε χρόνια θυμώνω να φοβάμαι,να σκάω,να κλαίω,να μην ξέρω τί θα ξημερώσει,να κυκλοφορώ με ένα ευρώ στο πορτοφόλι,να έρχονται συγγενείς και φίλοι από μακριά και να μην μπορώ να τούς κεράσω μια μπίρα,να μην περισσεύει ούτε μια βόλτα ώς τη θάλασσα χωρίς να μετρήσω και τη γουλιά τον καφέ και να μού λεν πως φταίω που έζησα χρόνια υπεράνω των δυνατοτήτων μου-
σκασμός τώρα ανθρωπάκι,πλήρωνε πάντα φόρους επιβίωσης,εισόδημα ουδέν παρά μηδέν εις το πηλίκον,ένφια για το στεγαστικό που θα σού πάρει η τράπεζα,εκατό δόσεις αν θες να παραμιλάς στον ύπνο σου στα χρέη και θα σε στείλω και πρόστιμο που δεν πέρασες κτέο το λουξαρισμένο αυτοκινητάκι τού 2000 και γιατί δεν φρόντισες να πάρεις καινούργιο όχημα να σε πάει βόλτα ντίζελ στην πηγή με τη χρυσόσκονη τού αμερικάνικου ονείρου που θα κέρδιζες το πρώτο λαχείο να φύγεις τζαμάικα και να μην γυρίσεις πίσω ποτέ ξανά.
Τόσα χρόνια πόσον θυμό να διαχειριστώ
-και σε ποιαν λύση συμφωνίας να επισπεύσω την κρεμάλα δεν ξέρω.
-πέντε χρόνια τώρα είμαστε όλοι συνέχεια θυμωμένοι
(κι οργισμένοι και στενοχωρημένοι και πιεσμένοι και τραυματισμένοι και σαλταρισμένοι και πανικόβλητοι κι απορημένοι
-αλλά ,κυρίως,θυμωμένοι)
Πέντε χρόνια μάς κορο'ι'δεύουν πως η ζωή δεν αξίζει παρά μόνο τη θυσία τής ζωής
(μας όπως την ξέραμε)
-είμαστε οι τεμπέληδες,τα καλοκαίρια πάμε μύκονο και τους χειμώνες τα σπάμε στον ρέμο και στη δουλειά κάνουμε κοπάνα και κλέβουμε την εφορία και τρώμε απ'τα έτοιμα και δεν νοιαζόμαστε για την πατρίδα και πατάμε επί πτωμάτων και αλληλοκαρφωνόμαστε βουτώντας φράγκα απ'όπου μπορούμε,λουφάρουμε,θέλουμε λούσα,βόλτες,τσίπουρα,σαμπάνιες κι αστακομακαρονάδες και μπόνους και άδειες και χλιδάστερες ξάπλες και ρούχα και κινητά και-
-δεν με αναγνωρίζω σ'όλη αυτή την ευημερία των κουράδων που με μαλώνουν δασκαλίστικα και τσιρίζουν στ αυτί μου κατάπτωση,σ'όλη αυτή την τηλεφτήνια δεν ανήκαμε ποτέ
η πλειοψηφία των ανθρώπων που γνωρίζω δεν είναι με τη φαίη σκορδά στην κυλλήνη ν'αερίζει τον κώλο της με διακόσια ευρώ τη βραδυά στην κατειλλημένη παραλία των πεντάστερων αναπτυξιακών λαμόγιων
πασχίζουμε να βρούμε είκοσι μέρες το χρόνο ανάσα
και βουτιά μας δεν ήταν ποτέ ξέκωλοι,νταβατζήδες,ουισκάρες και ξηροκάρπιοι ξενύχτηδες εισοδηματίες,με ανρόιντ εφαρμογή και κινητό σούπερ ουάου και χρυσή κάρτα μπόνους μάιλς αεροπορικά ταξίδια για γουήκεντ στο ντουμπάι
και μάρκο σεφερλή είδωλο δεν είχαμε ποτέ
και δεν γελάσαμε ποτέ με τον πόνο τού γείτονα,με την ταλαιπώρια τού παππού και τη δυστυχία των κατατρεγμένων δεν τήν φέραμε απειλή εθνικής ταυτότητας
και την δοκιμασία των φίλων ν'αντέξουν άνεργοι και φτωχοποιημένοι δεν την διαδηλώσαμε στο σύνταγμα με τον άδωνη να κρώζει κατίνα "νο σταλίσνιμ ιν γκρις"
και δεν έχω παρά απέχθεια στον άρη πορτοσάλτε και μίσος για τον πρετεντέρη που μού τρώει τα σωθικά πως αξίζω την τιμωρία τής παγκάλειας οδύνης που μού φορτώσαν για να κρατήσουν την εξουσία,την μάσα,την κουτάλα
-τον έλεγχο των διοδίων τής αναπνοής μας τελικά.
δεν έχω ανάσα χωρίς νεύρα,θυμωμένοι κοιτάζουμε δέκα καθάρματα με τραπεζικούς κωθόρνους,έναν ντράγκι,μιαν λαγκάρντ,έναν ντάισενμπλουμ,αυτούς έχουν συμμάχους και θέλουν οι σταυροθεοδωράκηδες να μάς κοντρολάρουν αν θα έχουμε αύριο μισθό,επίδομα ασθενείας,σχολείο,κρεβάτι,οχτάωρο,αργία,εκδρομή,σύνταξη,ψυγείο,φούρνο,σπίτι.
-είναι οι αυθεντίες που θα συνεδριάζουν εν κρυπτώ,θ'αποφασίζουν στεγνά,στυγνά,κυνικοί,αφέντες,ζάμπλουτοι,ασύδοτοι,ανεξέλεγκτοι και απρόθυμοι να μάς συγχωρήσουν
-διότι εμείς είμεθα που αμαρτάναμε,φτιάξαμε βίλες απ'τις μίζες των εταιρειών τους,στείλαμε εκατομύρια στα νησιά κέιμαν με τις επιδοτήσεις των προμηθευτών τους,φτιάξαμε μπανγκαλόουζ με δεκάμετρες πισίνες με τα εξοπλιστικά τους συνεταιράκια,ρίξαμε κότερα στις θάλασσες με τις υπογραφές των αποθεματικών και των χεντς φαντς τις σημαίες υψώσαμε κι οργανώσαμε τον γαμωκαπιταλισμό τους.
κουνάν το δάχτυλο,ειρωνεύονται,φτύνουν τους ανηλίκους συνομιλητές τους,παραδίδουν στην χλεύη της ανωτερότητός τους τούς... κάτι ξυπόλητους που τόλμησαν απλώς να σκεφτούν μιαν πιο χαλαρή υποψία πολιτικής αναδιανομής
-γιατί βέβαια,ούτε την επανάσταση έφερε κανείς,ούτε πόλεμο στ'αφεντικά,ούτε ο λαός στην εξουσία και κολχόζ στην παραγωγή,ούτε διαγραφή επονείδιστων χρεών,ούτε λα'ι'κά δικαστήρια στο γουδί
-μια νέα κυβέρνηση που σε πέντε μήνες άρχισε ωραίες πιρουέτες,συνεννόηση,κείμενα 47 δύστροπων σελίδων κι έφερε στα σκέλια μας τα μεγάλα λόγια που ψηφίσαμε περί μιας επαναφοράς δεδομένων προστασίας τού απλού ανθρώπου,
(ούτε καν την κυριακάτικη αργία δεν έχουν ξαναφέρει)
...πατήστε τους,αγνοείστε τους,στείλτε το μήνυμα τού νέου εθνοσωτήριου παλμού
"πάσει θυσία στο ευρώ",
απειλή πολέμου,απειλή αγχόνης εν χρεωκοπία,καταστολής οξυγόνου αυτοδιάθεσης,η δημοκρατία είναι το ανέκδοτο τής χρονιάς,οι εκλογές έχουν αξία μόνο αν συμφωνούν με όσα γουστάρει το κονκλάβιο βρυξέλες-βερολίνο-ουάσιγκτον
έχουμε προθύμους να το προωθήσουν βόις οφ γκρης,κουκουλοφόροι λιτότητας,μητσοτάκηδες και σαμαράδες και πιστολάκια πήραν σφυρίχτρες και θα χυθεί αίμα στα δελτία των νταβατζήδων που ξέρουν πριν από μας τί θα φέρει ο ουρανός που θα βρέξει λιμό και καταποντισμό αν χαθεί ο έλεγχος απ'τα σοσιαλφρικιά των ινδιάνων συριζαίων απλύτων αφασικών.
και πώς να συνενοηθείς ,με ποιον να κοιταχτείς στα μάτια,ποιος ενωτικός αέρας να πάρει τις τύχες στα χέρια του,ποια αριστερά,ποιο κίνημα,ποιος νέος πατριωτισμός...η ελλάδα τρέχει να προλάβει
-γρήγορα στα ατμ να γλιτώσουμε κανά φράγκο,σαββατοκύριακο καλοκαίριασε άσε με τώρα παραλία
δεν ξέρω πώς θα βρω επαφή με αλεξανδρούπολη και χανιά και κέρκυρα και ρόδο,άλλη ζωή εδώ στο γκέτο μιας κατεστραμένης Αθήνας,άλλος ρυθμός στο νησί,άλλη στεριά στο παγγαίο,άλλη θάλασσα στα κύθηρα που ποτέ δεν θα τα βρούμε
όλοι λίγο πολύ παλεύουν να κρατηθούν,ελπίζουν και δεν γνωρίζουν,δεν διαβάζουν παρά μόνο τίτλους,θυμώνουν ακούω και βλέπω στων φέισμπουκ τα καπετανάτα παντού,
ενώ εγώ παίζω κυριακές στα γιουτιούμπ τραγουδάκια της φωτιάς,της πυρκαγιάς,αφήνομαι στης καρδιάς τον σφυγμό και παρασέρνομαι στα όνειρα που με μεγάλωσαν,αλλά μ'αφήσαν φτωχαδάκι,αλητάκι μπατιράκι,μεροδούλι μεροφάι,άνετοι με προτρέπουν να τα κάμω μπουρδέλο κι οι κραουνάκηδες που είναι χάι και κουλ γιατί ζουν απ'το δικό μας αίσθημα,απαξιωτικά με απορρίπτουν οι αγαπημένοι μου μελωδοί σαββόπουλοι,πορτοκάλογλου κι η ελευθερία (αρβανιτάκη) είναι πια θάνατος στο βαλτοποτάμι τής κοσμοπολίτικης ευημερίας που τη γέμισα σολντ άουτ πρώτο τραπέζι πίστα
και χάνομαι που ακόμα ρεμβάζω χωρίς εμβάσματα στο εξωτερικό που δεν κρατούσα φράγκα και πήγαινα παραλία να βουτήξω ξαστεριές κι ήρθαν θάνατοι κι αναποδιές και φύγαμε χωρίς άκρες,χωρίς κολλητιλίκια και καβάτζα καμιά και δεν ξέρω ποιας καταστροφής να επιπλεύσω μοναχός στο άγιον όρος τελικά,με την προσευχή των αισθημάτων καταπάνω στα βράχια
-αλλά με καθαρό κούτελο,ήσυχη συνείδηση και γεμάτος αγάπη και μνήμες πληρότητας,ευτυχίας και γαλήνιος δεν τον έβλεπα τον διασυρμό των προσδοκιών μου και των υποσχέσεων για μιαν καλύτερη ζωή σε μιαν αλιώτικη κοινωνία κι ώς τον αφανισμό χρόνων τού Τίποτα πώς να διασκεδάσω που με βρίζουν,με φτύνουν,μού ζητούν να σκάσω,να βρω απ'τη μύγα ξύγκι,να ξεχάσω πώς είναι η προσδοκία,να γίνω το γκαρσόνι τής ιδρωμένης μου αποτυχίας,να γυρίσω στην κατατρεγμένη μιζέρια που υποκύπτει στων τυράννων την μαγκιά,της επιτυχημένης πρόσδεσης στους ισχυρούς,τούς διπλωματούχους προύχοντες μιας περιούσιας αρχής διαφεντευτών τής αξιοπρέπειας,της αντοχής και τής παγιωμένης χρηματοπιστωτικής Ιεροσύνης που ξέρει πώς,πότε και πόσο θα ζήσω χαμηλά,ανίδεα,αμόρφωτα,απαίδευτα,στον πυθμένα των αναγκών,στην απουσία των επιθυμιών,στα βρωμόνερα των κουκουτσιών που θα πετάξουν οι φιλάνθρωπες αυλές των δυνατών που μάς εξουσιάζουν.
Πέντε χρόνια θυμώνω να φοβάμαι,να σκάω,να κλαίω,να μην ξέρω τί θα ξημερώσει,να κυκλοφορώ με ένα ευρώ στο πορτοφόλι,να έρχονται συγγενείς και φίλοι από μακριά και να μην μπορώ να τούς κεράσω μια μπίρα,να μην περισσεύει ούτε μια βόλτα ώς τη θάλασσα χωρίς να μετρήσω και τη γουλιά τον καφέ και να μού λεν πως φταίω που έζησα χρόνια υπεράνω των δυνατοτήτων μου-
σκασμός τώρα ανθρωπάκι,πλήρωνε πάντα φόρους επιβίωσης,εισόδημα ουδέν παρά μηδέν εις το πηλίκον,ένφια για το στεγαστικό που θα σού πάρει η τράπεζα,εκατό δόσεις αν θες να παραμιλάς στον ύπνο σου στα χρέη και θα σε στείλω και πρόστιμο που δεν πέρασες κτέο το λουξαρισμένο αυτοκινητάκι τού 2000 και γιατί δεν φρόντισες να πάρεις καινούργιο όχημα να σε πάει βόλτα ντίζελ στην πηγή με τη χρυσόσκονη τού αμερικάνικου ονείρου που θα κέρδιζες το πρώτο λαχείο να φύγεις τζαμάικα και να μην γυρίσεις πίσω ποτέ ξανά.
Τόσα χρόνια πόσον θυμό να διαχειριστώ
-και σε ποιαν λύση συμφωνίας να επισπεύσω την κρεμάλα δεν ξέρω.
