Σήμερον δύο (2) παραστάσεις.
Ο Γιώργος Παπανδρέου εορτάζει 36 χρόνια σοσιαλισμού.
Οι U2 εορτάζουν social rock.
3 του Σεπτέμβρη να ξεχνάς...
Τους U2 είδα επί σκηνής στη Θεσσαλονίκη,το 1997,με υπουργό πολιτισμού επί πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης τον Βαγγέλη Βενιζέλο,με επιδοτούμενο εισιτήριο,διαφημιζόμενο ως προσφορά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στη νεολαία,4000 δραχμές...4 ώρες στην ουρά,χαμογελώντας με την αφέλεια ενός 25χρονου,σιγά την ταλαιπωρία για τη συναυλία της ζωής μας - στην εποχή προ κομπιούτερ,προ κινητών και ίντερνετ και προ youtube και my space...ω! ναι,υπήρξε και ζωή χωρίς αυτά τα ευαγγέλια - κι ήταν χαρά να χαραμίσεις χαλαρά ένα πρωινό ακίνητος έξω από ένα εκδοτήριο για το μαγικό χαρτάκι της πιο μεγάλης γιορτής που έγινε ποτέ στη χώρα.
Και προετοιμάζεσαι,διότι ναι μεν ήτο μια συναυλία δώρο στη νέα γενιά,αλλά με κανόνες των περήφανων γηρατιών,δηλαδή εξονυχιστικόν έλεγχο για είσοδο χωρίς αλκοόλ που απαγορευόταν αυστηρώς καθ' όλην τη διάρκεια τού πολιτιστικού γεγονότος διά τη μη διατάραξη της τάξεως επί της αποβάθρας!...χιχιχι!...χεχεχε!...χοχοχχο!,πατέντα σε εποχή ποτοαπαγόρευσης...αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ τρία αθώα κουτιά ενός λίτρου χυμού πορτοκάλι και την πιο μεγάλη σύριγγα που υπάρχει στο κοντινότερο φαρμακείο (με κίνδυνο έντρομη φαρμακοποιός να τηλεφωνεί στη μαμά μας για να προλάβει τη διολίσθησή μας στον κακό το δρόμο των ναρκωτικών) ,αφαιρούμε με τη μαγική της βελόνα από το σφραγισμένο κουτί το 1/3 του χυμού και με τον ίδιο τρόπο γεμίζουμε βότκα...κύριοι στον έλεγχο,ντίρλα τρεις ώρες πριν τη συναυλία,λιμάνι Σαλονίκης,ηλιοβασίλεμα,όρθιοι 45000 ευτυχισμένοι άνθρωποι υποδεχόμαστε τον Μπόνο και την παρέα του κι είναι το πιο τρελό γλέντι της μνήμης,αξέχαστες ώρες,εμπειρία ζωής,απίθανος ήχος,φαντασμαγορική εξέδρα...
Από τότε πέρασε μια ζωή.
'Οσοι θα πάνε σήμερα στο Ολυμπιακό στάδιο μάλλον τυχεροί θα είναι αν ζήσουν την αθωότητα μιας μοναδικής στιγμής,μακάρι να είχα τα 200 ευρώ,κι ας μην είμαι καθόλου σίγουρος αν η συμμετοχή του κόσμου εκεί σήμερα είναι ανάγκη τους για ξέσπασμα,όπως τότε που σας έλεγα,το μακρινό 97 ενάντια στα συντηρητικά δεσμά μιας πόλης-φάντασμα της πολυπολιτισμικής της ιστορίας,ή μια υποχρεωτική παρουσία της ελίτ των κοσμικών,μια ακόμη επίδειξη γκλαμουριάς τελειωμένων σταρσυστημικών που " πρέπει να είναι εκεί".
Μένω με τις μνήμες μιας άλλης νιότης,να χαιρετώ νοερά τα παιδιά μιας παλιοπαρέας που δεν υπάρχει πια,στη Θεσσαλονίκη που εξακολουθεί με ρασσοφορούσα μούχλα κι αγωνιά για την τύχη των αδερφών κλόουν Ψωμιάδη,μην και δεν τους παραδώσει το βρόγχο της φτήνειας τους σ' ολόκληρη την Κεντρική Μακεδονία...
(Κι ας σβήσω απ' τη μνήμη που σας έλεγα το μεγάλο φαγοπότι της πολιτιστικής πρωτεύουσας,σας είπα ήμουν τότε χαζό παιδί χαρά γεμάτο,εδώ εισαγγελείς κι εφέτες δεν βρήκαν την άκρη της συναινετικής μάσας,για σκάνδαλα εποχής ποιος θυμάται τώρα...)
Κι οι πιο παλιές ιστορίες μνήμης να δείτε!..
Ο Αντώνης Καλογιάννης δεν θα βγει support στον Μπόνο και η 'Αλκηστις Πρωτοψάλτη θάναι Χαβάη να εξαργυρώνει τα στεγαστικά τραγουδάκια του σπόνσορα,οπότε τί να σας λέω για τον δεύτερο Πασοκικό ύμνο,μετά το "Καλημέρα ήλιε,καλημέρα"...εν πάσει περιπτώσει αυτοί οι δυο στα νιάτα τους τραγουδούσαν ντουετάκι " θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες"...-ώπα!,άγνωστη λέξη, "μπαξέδες",εν έτει 2010 ένας μπαξές αποτελεί σίγουρα χώρο οικοδομήσιμο και να ξεριζωθεί πάραυτα!...
Μαζί με το άσμα περί μπαξέδων και γλεντιών με τσικουδιές στους καφενέδες της αθωότητας,έμεινε κι η απορία γιατί γιορτάζουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα το "συμβόλαιο με το λαό",αντί να σκύβουν το κεφάλι και να σιωπούν,άντε από ντροπή κανά τρισάγιο οικογενειακό και κλειστές πόρτες αναπόλησης περασμένων μεγαλείων,ιδεαλιστικών παρορμητικών αφελειών για το σοσιαλισμό,την εθνική ανεξαρτησία και τη λα'ι'κή κυριαρχία - εδώ μπαίνουν γέλια ή κλάματα ή η Δήμητρα Λιάνη,διαλέξτε διάθεση.
Πίστεψε κανείς πως η ιστορία αλλάζει με καλές προθέσεις και καλογραμένα λόγια;
Ας μπουν στην ουρά για επίδομα επαναστατικής αλληλεγγύης οι προδομένοι απ' τα ψέματα,τη ρεμούλα,τη διαφθορά,τη λαμογιά των "συντρόφων" που νοιάστηκαν τόοοοοόσο για το λαό και καθόοοοολου για την προσωπική τους ανέλιξη...
Η προσφορά του ηλιοκινήματος στη δημιουργία αυτού του πτώματος που θρέφει 36 χρόνια μετά ακόμη με εξουσία ένα κοινωνικό σύνολο,παραζαλισμένο εκκρεμές μεταξύ διάλυσης και παρακμής είναι για περισυλλογή,εθνική ψυχανάλυση και κονσέρτο αποχαιρετισμού εις τόπον χλοερό,τόπον καταψύξεως.
'Εμπλεξα επίτηδες δυο φαινομενικά,άσχετα μεταξύ τους,γεγονότα της σημερινής 3ης Σεπτέμβρη.
'Ενα πανηγύρι με το μουσικό σώου της δεκαετίας...κι ένα πανηγυράκι πολιτικής επικοινωνίας στην επέτειο γεννεθλίων ίδρυσης ενός κόμματος.
Δηλώνω αμήχανος και για τα δύο,ή μάλλον για την αγωνία των δύο...περφόρμερ τους να με πείσουν να συμμετέχω...
Ο Μπόνο γέρασε,οι U2 ποντάρουν πια στο υπερθέαμα,συνεχίζοντας να γράφουν βέβαια όμορφα τραγούδια-αλλά όχι να σηματοδοτούν τις λέξεις της γενιάς τους...
Ο Γιώργος κι αν άσπρισε,ανασχηματίζει φθαρμένα υλικά και ξεφτισμένα πρόσωπα στο υπερθερμαινόμενο καζάνι ενός σκουριασμένου συστήματος...
Δεν έχω - και δεν θέλω πρόσκληση κι εισιτήριο για κανένα σήμερα...
...εκτός αν υπήρχε ανατροπή,κι ο ΓΑΠ άρχιζε το τραγούδι με τουρ σόλο κιθάρα σ' όλον τον κόσμο...ή ο Μπόνο κατέβαινε περιφερειάρχης ενάντια στον ΚαραγκιοζΠανίκα...αλλά τέλειωσαν οι εκπλήξεις στον αληθινό κόσμο καιρούς τώρα...
Δεν καλύπτομαι εύκολα πια.
Με συγκινούν πιο απλά μεγέθη.
Δεν έχει γιορτή απόψε για μένα καμιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου