Στη χρυσόσκονη μιας ανέφελης ηρεμίας πέρασαν αυτές οι γιορτές
-βάλσαμο για την καρδιά που ταξίδευε με τις απώλειές της και γλιστρούσε εύκολα στην βαθύτατη πίκρα-
Τ α βλέμματα φέτος ήταν λίγο πέρα απ'την απελπισία νομίζω
-στο περιθώριο θαρρείς,στην απόλυτη παραίτηση
-κι αυτό είναι το σπαραξικάρδιο όσων εμπιστεύτηκαν ξανά στην πολιτική και κλάταραν στα καλοκαιρινά χουνέρια και παρανόησαν με την εξουσιαστική αξία των απαράλλαχτων κυβερνητών που πέταξαν στην γωνία ό,τι τούς έδενε με το πόπολο,αριστερό γάντι γροθιά στα μούτρα μας.μπρος τα κάλη των μαξίμου τί είν'ο πόνος των ανθρώπων,άστους να καίγονται στους ένφια,στα πρόστιμα,τους λογαριασμούς,πέταξέ τους και πλαστικό χρήμα να λαλήσουν ψάχνοντας αφορολόγητο σε κάρτες που ποτέ δεν θα ξεπληρώσουν,αρκεί αν μπει χρήμα στο δημόσιο ταμείο,να μάς πει μπράβο ο μοσχοβισί,να κρύψει τα δόντια του ο σόιμπλε και να μην ξινίσει η κριστίν και τί στο διάολο,όποιος αντέξει τόση πίεση σιγά μη θέλει να πάρει και σύνταξη,χέστον,οι 153 να είναι καλά κι όλα όσα σάς τάξαμε... ψωμί κι αλάτι
Κατεστραμένες πόλεις
- η Αθήνα εόρτασε με πλιάτσικα και καπουτζίδη να ξορκίσει την ερημιά της,δεν είχε κανείς την ιδέα να πάνε όλοι αυτοί οι "λαμπεροί" να κάνουν τη γιορτή στην πλατεία Βικτωρίας,να δείξουν έμπρακτη συμπόρευση,έστω ανοχή στην εγκατάλειψη,να μοιράσουν ήχο κι αγκαλιά στους ξεβρασμένους και στους ξέμπαρκους,να φωτίσουν την πιο σκοτεινή γειτονιά της πόλης,να διώξουν μόνο για μια νύχτα το φόβο,την φτώχεια,την παρακμή,τις βρώμικες φυσιογνωμίες εμπόρων κι αλητών
...πού να τολμήσουν οι καμίνηδες να περπατήσουν εκεί που φτύνουν χρόνια την ανεπάρκεια και την άγνοιά τους
-αλλά προκύρηξε αποτεφρωτήριον χώρον ο δήμος,ελπίζω μη γίνει σαν το τζαμί κι αυτό γιοφύρι τής άρτας και θ'αρκεί να αγιοποιηθεί ο καημένος γι αυτό μόνο,αν μπει στο μάτι των εκκλησία α.ε. και κόψει τη μάσα τού επαγγέλματος "τελευταία κατοικία",ένα θλιβερό μαγαζάκι μαύρων κοράκων επί πτωμάτων-κυριολεκτικώς
Πάμε κι ερχόμαστε μαζεύοντας τα κομμάτια μας
-οι τηλεοράσεις κλειστές κι αδειανές,η κυριαρχία σκουπιδιών,πρωινάδικων και βίζιτας ψευτογκλαμουριάρικης λιαγκασκορδίλας με μουσική υπόκρουση βλαχονεοπλουτισμού,οι αληθινοί πλούσιοι δεν επιδεικνύουν πια τα κλεμένα τους,σταμάτησαν να φωτογραφίζουν τις σπονδές της απληστίας τους και την κοπανούν αθορύβως για εξωτικές παραδείσιες θαάλασσες μακριά απ'το αγριευτικό φτωχοσόι των ελληναράδων που χτυπούν μεθυσμένοι παλαμάκια σε κάθε πρεζεράκου με φτηνιάρικο χύμα νερωμένο κρασί σε πλαστική φιάλη χωρίς οξυγόνο,πίστη κι ελπίδα καμιά.
Νοσταλγία και μνήμες καταχωνιασμένα όμορφα χρόνια στο ντουλάπι με αναμνήσεις που ξεθωριάζουν,πότε ξανά θα περπατάμε αμέριμνοι πιασμένοι χέρι χέρι στους πολύβουους δρόμους ή μια ήσυχη βόλτα στην ακροθαλασσιά αγκαλιασμένοι ν'ακούμε τον ήχο των κυμάτων και να ονειρευόμαστε τα επόμενα καλοκαίρια που αξίζουν μια ζωή κερδισμένων αισθήσεων,μοιρασμένων αξιών και κοινωνικής αλληλεγγύης μ'ανθρώπους που λαχταρούν καλύτερη ζωή,την παλεύουν,την δουλεύουν δυνατά και δημιουργικά,προσπαθούν,ανταμείβονται,ιδρώνουν αλλά επιβραβεύονται,σχεδιάζουν το μελλον,συμμετέχουν στην αλλαγή και με δικαιοσύνη κι αγάπη επιλέγουν δρόμους και τη λαχτάρα τους την φτιάχνουν σπιτικό,σχέσεις,εργασία,άλματα εμπρός...
-μα πόσα παραμύθια ακόμα εφιάλτες,ούτε να τα γράψω αντέχω
Σιωπή και σκυμμένο κεφάλι.
Ο χρόνος που ξεκινάει έτσι δεν θα πάει καλά και το ξέρουμε.
Παραπατάει το νεογέννητο 2016 κι άιντε να το στηρίξουμε οι ανάπηροι και παράλυτοι προσδοκιών εμείς,οι αβέβαιοι σκυθρωποί απαισιόδοξοι γκρινιάρηδες κι εσαεί οργισμένοι...
Χλωμοί,βουβοί,σκοτεινιασμένοι.
Δεν αντέχουμε πια τη φάτσα στον καθρέφτη
- ίσως αυτό να είναι χαραμάδα να ξεγλιστρήσεις επιτέλους έξω απ'αυτό που (δεν) ζεις...
-βάλσαμο για την καρδιά που ταξίδευε με τις απώλειές της και γλιστρούσε εύκολα στην βαθύτατη πίκρα-
Τ α βλέμματα φέτος ήταν λίγο πέρα απ'την απελπισία νομίζω
-στο περιθώριο θαρρείς,στην απόλυτη παραίτηση
-κι αυτό είναι το σπαραξικάρδιο όσων εμπιστεύτηκαν ξανά στην πολιτική και κλάταραν στα καλοκαιρινά χουνέρια και παρανόησαν με την εξουσιαστική αξία των απαράλλαχτων κυβερνητών που πέταξαν στην γωνία ό,τι τούς έδενε με το πόπολο,αριστερό γάντι γροθιά στα μούτρα μας.μπρος τα κάλη των μαξίμου τί είν'ο πόνος των ανθρώπων,άστους να καίγονται στους ένφια,στα πρόστιμα,τους λογαριασμούς,πέταξέ τους και πλαστικό χρήμα να λαλήσουν ψάχνοντας αφορολόγητο σε κάρτες που ποτέ δεν θα ξεπληρώσουν,αρκεί αν μπει χρήμα στο δημόσιο ταμείο,να μάς πει μπράβο ο μοσχοβισί,να κρύψει τα δόντια του ο σόιμπλε και να μην ξινίσει η κριστίν και τί στο διάολο,όποιος αντέξει τόση πίεση σιγά μη θέλει να πάρει και σύνταξη,χέστον,οι 153 να είναι καλά κι όλα όσα σάς τάξαμε... ψωμί κι αλάτι
Κατεστραμένες πόλεις
- η Αθήνα εόρτασε με πλιάτσικα και καπουτζίδη να ξορκίσει την ερημιά της,δεν είχε κανείς την ιδέα να πάνε όλοι αυτοί οι "λαμπεροί" να κάνουν τη γιορτή στην πλατεία Βικτωρίας,να δείξουν έμπρακτη συμπόρευση,έστω ανοχή στην εγκατάλειψη,να μοιράσουν ήχο κι αγκαλιά στους ξεβρασμένους και στους ξέμπαρκους,να φωτίσουν την πιο σκοτεινή γειτονιά της πόλης,να διώξουν μόνο για μια νύχτα το φόβο,την φτώχεια,την παρακμή,τις βρώμικες φυσιογνωμίες εμπόρων κι αλητών
...πού να τολμήσουν οι καμίνηδες να περπατήσουν εκεί που φτύνουν χρόνια την ανεπάρκεια και την άγνοιά τους
-αλλά προκύρηξε αποτεφρωτήριον χώρον ο δήμος,ελπίζω μη γίνει σαν το τζαμί κι αυτό γιοφύρι τής άρτας και θ'αρκεί να αγιοποιηθεί ο καημένος γι αυτό μόνο,αν μπει στο μάτι των εκκλησία α.ε. και κόψει τη μάσα τού επαγγέλματος "τελευταία κατοικία",ένα θλιβερό μαγαζάκι μαύρων κοράκων επί πτωμάτων-κυριολεκτικώς
Πάμε κι ερχόμαστε μαζεύοντας τα κομμάτια μας
-οι τηλεοράσεις κλειστές κι αδειανές,η κυριαρχία σκουπιδιών,πρωινάδικων και βίζιτας ψευτογκλαμουριάρικης λιαγκασκορδίλας με μουσική υπόκρουση βλαχονεοπλουτισμού,οι αληθινοί πλούσιοι δεν επιδεικνύουν πια τα κλεμένα τους,σταμάτησαν να φωτογραφίζουν τις σπονδές της απληστίας τους και την κοπανούν αθορύβως για εξωτικές παραδείσιες θαάλασσες μακριά απ'το αγριευτικό φτωχοσόι των ελληναράδων που χτυπούν μεθυσμένοι παλαμάκια σε κάθε πρεζεράκου με φτηνιάρικο χύμα νερωμένο κρασί σε πλαστική φιάλη χωρίς οξυγόνο,πίστη κι ελπίδα καμιά.
Νοσταλγία και μνήμες καταχωνιασμένα όμορφα χρόνια στο ντουλάπι με αναμνήσεις που ξεθωριάζουν,πότε ξανά θα περπατάμε αμέριμνοι πιασμένοι χέρι χέρι στους πολύβουους δρόμους ή μια ήσυχη βόλτα στην ακροθαλασσιά αγκαλιασμένοι ν'ακούμε τον ήχο των κυμάτων και να ονειρευόμαστε τα επόμενα καλοκαίρια που αξίζουν μια ζωή κερδισμένων αισθήσεων,μοιρασμένων αξιών και κοινωνικής αλληλεγγύης μ'ανθρώπους που λαχταρούν καλύτερη ζωή,την παλεύουν,την δουλεύουν δυνατά και δημιουργικά,προσπαθούν,ανταμείβονται,ιδρώνουν αλλά επιβραβεύονται,σχεδιάζουν το μελλον,συμμετέχουν στην αλλαγή και με δικαιοσύνη κι αγάπη επιλέγουν δρόμους και τη λαχτάρα τους την φτιάχνουν σπιτικό,σχέσεις,εργασία,άλματα εμπρός...
-μα πόσα παραμύθια ακόμα εφιάλτες,ούτε να τα γράψω αντέχω
Σιωπή και σκυμμένο κεφάλι.
Ο χρόνος που ξεκινάει έτσι δεν θα πάει καλά και το ξέρουμε.
Παραπατάει το νεογέννητο 2016 κι άιντε να το στηρίξουμε οι ανάπηροι και παράλυτοι προσδοκιών εμείς,οι αβέβαιοι σκυθρωποί απαισιόδοξοι γκρινιάρηδες κι εσαεί οργισμένοι...
Χλωμοί,βουβοί,σκοτεινιασμένοι.
Δεν αντέχουμε πια τη φάτσα στον καθρέφτη
- ίσως αυτό να είναι χαραμάδα να ξεγλιστρήσεις επιτέλους έξω απ'αυτό που (δεν) ζεις...
