...και δεν ακούμπησε καν το θέρος,μια ματιά κι ούτε σημασία καμιά δε μου δίνει
//δεν θυμάμαι ποτέ καλοκαιράκι ή άδεια που δεν πάω πουθενά
-είμαι τυχερός για τα χρόνια που πέρασαν
... και ξέρω μια τέτοια δήλωση κλάψας μπορεί και ν'ακούγεται προκλητική για τόσον κόσμο που στη ζόρική του καθημερινότητα έχει να δει χρήματα ή χρόνο ελεύθερο εξορμήσεων βαθειά πίσω στο παρελθόν του
(να!-το κοριτσάκι μου κάθε καλοκαίρι σκιζόταν στα καπνά στο χωριό και τη θάλασσα την μύρισε είκοσι χρονώ που κατέβηκε να μείνει Αθήνα)
...αλλά ,συγχωρέστε με,αυτή την αίσθηση ήττας που οδυνηρά αισθάνομαι τώρα που καμιά θάλασσα δεν μού χτυπά την πόρτα να φύγω μακριά,τι να την κάνω,αν δεν την μοιραστώ, πώς θα την απαλύνω..
//οι μνήμες τον Αύγουστο είναι φεγγαρολουσμένες κι ηλιοκαμένες,ραχάτι,παιχνίδι και χαρά
-πιτσιρίκι κατασκήνωση,απ'τον Σταυρό ώς τη Νέα Πέραμο,
οι ατέλειωτες σεζόν ιούνιος-σεπτέμβρης στο Πολύχρονο(αφού σαν τη Χαλκιδική δεν έχει...),
η εφηβεία των κάμπινγκ...Πλατανίτσι,Αρμενιστής,Ζωγράφου,Καλαμίτσι,Τριστινίκα,Τορώνη,Ελιά,η πιο λαχταριστή Καλογριά κι οι αδιανόητες καρα'ι'βικές στις Καβουρότρυπες
οι κένταυροί μας στο Πήλιο...Πάπα νερό,η αληθινή γη της επαγγελίας είναι ο Μυλοπόταμος κι η ανατολή ηλίου για την παγασητική βουτιά τής λησμονιάς στη Μηλίνα,
η αποκάλυψη τού Παραδείσου...Κρήτη,
οι Κυκλάδες λιγοστές
και ποτέ Ρόδο κατακαλόκαιρο ξανά,
η Σάμος,
η Μυτιλήνη με τα θερμά της στον Πολυχνίτο
και στο Ιόνιο έχει την καρα'ι'βική στο Κάθισμα και τους Εγγκρεμνούς,απ'το χωριό μας μικράκι μου.."μαυρίκιος"-λευκάδα,ούτε μιαν ώρα δρόμο...
...Last year!
-τώρα μπαλκονάκι,
σα συνταξιούχοι,
ταβλάκι,παντοφλίτσα,καφεδάκι,μπισκοτάκι και στα 40άρια τον αύγουστο στην πλατεία Αμερικής ο ρόγχος του ερ κοντίσιον μεσημέρι και όσες βουτιές περίσσεψαν στα χρέη,άντε ώς την Κινέτα,ούτε 50 χιλιόμετρα
και θα χαθώ,μαζί σου θα χαθώ και ας καώ...
-ωχ,πώς νιώθω έτσι μουδιασμένος,ο γέρος που ανασύρει παλιά όνειρα,ακρογιαλιές-δειλινά και θέλει να γράφει ιστορίες,τις φωτιές στις αμμουδιές,τις υποσχέσεις μιας άλλης εξέλιξης ζωής,
πάντα πέλαγος ακύμαντο,κατάστρωμα αλμυρά φιλιά,φευγάτοι,φίλοι,τραγούδια,μπίρες,μουσικές,παρέες,χαρές,γλέντια,
ζήτα μου ό,τι θες,πάρε με όπου θες,εσύ,
γλυκά μας νιάτα,τα υπάρχοντα
-και τερματίσαμε λαχανιασμένοι.
Δεν υπάρχουν άραγε άλλα Θαύματα για μας;
-όλο αυτή η σκέψη κατατρώει τα σωθικά μου-
να μπορούσα να κυλήσω τον χρόνο λίγο μπροστά,
αν θά'μαστε καλά,αν έχουμε αντοχή να βρούμε τεχνητή ανεμελιά κι αποσκευές έτοιμο γκάζι παραλία,πώς ξεφεύγουμε από τόσα,ανώνυμου πόνου, δράματα που μάς βιδώνουν εδώ ανάμεσα σ'απώλειες,αρρώστιες,
αν θ'ανοίξει χαραμάδα στην απόγνωση και την απελπισία
-να σταματήσω να ξεφυλλίζω συνεχώς το Αναμνησιολόγιον "ήταν κάποτε ένα Καλοκαίρι"
Δεν θέλω να γκρινιάζω,δεν πρέπει να μιζεριάζω
-είμαστε πάντα και για πάντα μαζί,στην ευτυχία να σε κοιτώ στα μάτια,να λέμε σ'αγαπώ και να σβήνουν δάκρυα κι αναποδιές,έχουμε ελεύθερο χρόνο κι αφυλάκιστες προσδοκίες,
στην ερημιά της πόλης να ψάξουμε οάσεις,να μυρίσουν νυχτολούλουδα,ν'ανέβουμε στέγες να πιάσουμε φεγγάρι,περπατάδες με μεζεδάκια και ουζάκια,αφιερώσεις στα ραδιάκια,σελίδες στα βιβλία τής καρδιάς κι όσα απέμειναν υγιή κι ανέγγιχτα στην αγριάδα των καιρών της παράλυσης.
Θα σφραγίσουμε τις γρίλλιες και θα σβήσουμε τις οθόνες,ποτέ δεν σαλέψαμε χάιτεκ εφαρμογές κι υπέρλαμπρα wi-fi,κλειστή τηλεόραση μη ζέχνει απέχθεια,καλαμπαλίκι άχρηστο στους καύσωνες τα φε'ι'σμπούκια,
-θέλω μόνο τζιτζίκια στη διαπασών και λίγη παλιομοδίτικη μνήμη κύμα το κύμα την πέτρα να λιώνει και τα τσιμέντα,
προσμονή κι αναμονή λίγο ναρθεί μελτεμάκι,ξαφνική δροσιά
κι όσα μακροβούτια βολέψουμε εκτός προ'υ'πολογισμού σωτηρίας χρεών,όσες σιωπές χρειαζόμαστε ν'αναπνεύσουμε,όσες κλειστές πόρτες κι άδειες γειτονιές αν περπατήσουμε μέχρι να πατήσουμε λίγη αμμουδιά,τα λόγια σου τα ζαχαρένια,της αγάπης βλέμματα να χτίσουμε κι άλλα παλάτια στην άμμο κι ας τσαλαπατηθούν γρήγορα πάλι
-η ψευδαίσθηση έχει φέτος και σως επίγνωσης τής καταστροφής-
//μένουμε Αθήνα
-πες μου ψέματα!
-πάμε να φύγουμε μάτια μου!
-ώς την άκρη τού κόσμου...στην αγκαλιά σου ανεξερεύνητη ακτή πάντα καινούργιο καταφύγιο δικό μας!
-βρες μου δρόμο,ταξίδι κι άγνωστες θάλασσες
Θ'ανταμώσουμε ξανά το μικρό παιδί που βαθειά μέσα μας κατοικεί,να το ακολουθήσουμε πού'φυγε πάλι Εκδρομή,νά'χει κάτι καινούργιο να θυμηθεί...
...γιατί α υ τ ό είναι το Καλοκαίρι,δημιουργία νέων ονείρων,ζωή με κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ε ς αναμνήσεις για ν'αντέξουμε τούς αιώνιους χειμώνες.
Φίλοι κι αδέλφια κι άγνωστοι τού σύμπαντος pantallouίστες των κοινών αισθημάτων...
//κάντε μια βουτιά και για μας στους χάρτες των πελάγων που λατρέψαμε!
Αύγουστος πια περασμένος
-θυμάμαι το παιδικό τραγουδάκι..
"και μένω α-α-α-τα-ξί-δευ-τος-και μέ-νω-α!-α!-α-τα-ξί-δευτο;-ωεοέ!-ωεοέ!..."
...τι να ευχηθώ..
// ήσυχο Καλοκαίρι σε όλους!
//δεν θυμάμαι ποτέ καλοκαιράκι ή άδεια που δεν πάω πουθενά
-είμαι τυχερός για τα χρόνια που πέρασαν
... και ξέρω μια τέτοια δήλωση κλάψας μπορεί και ν'ακούγεται προκλητική για τόσον κόσμο που στη ζόρική του καθημερινότητα έχει να δει χρήματα ή χρόνο ελεύθερο εξορμήσεων βαθειά πίσω στο παρελθόν του
(να!-το κοριτσάκι μου κάθε καλοκαίρι σκιζόταν στα καπνά στο χωριό και τη θάλασσα την μύρισε είκοσι χρονώ που κατέβηκε να μείνει Αθήνα)
...αλλά ,συγχωρέστε με,αυτή την αίσθηση ήττας που οδυνηρά αισθάνομαι τώρα που καμιά θάλασσα δεν μού χτυπά την πόρτα να φύγω μακριά,τι να την κάνω,αν δεν την μοιραστώ, πώς θα την απαλύνω..
//οι μνήμες τον Αύγουστο είναι φεγγαρολουσμένες κι ηλιοκαμένες,ραχάτι,παιχνίδι και χαρά
-πιτσιρίκι κατασκήνωση,απ'τον Σταυρό ώς τη Νέα Πέραμο,
οι ατέλειωτες σεζόν ιούνιος-σεπτέμβρης στο Πολύχρονο(αφού σαν τη Χαλκιδική δεν έχει...),
η εφηβεία των κάμπινγκ...Πλατανίτσι,Αρμενιστής,Ζωγράφου,Καλαμίτσι,Τριστινίκα,Τορώνη,Ελιά,η πιο λαχταριστή Καλογριά κι οι αδιανόητες καρα'ι'βικές στις Καβουρότρυπες
οι κένταυροί μας στο Πήλιο...Πάπα νερό,η αληθινή γη της επαγγελίας είναι ο Μυλοπόταμος κι η ανατολή ηλίου για την παγασητική βουτιά τής λησμονιάς στη Μηλίνα,
η αποκάλυψη τού Παραδείσου...Κρήτη,
οι Κυκλάδες λιγοστές
και ποτέ Ρόδο κατακαλόκαιρο ξανά,
η Σάμος,
η Μυτιλήνη με τα θερμά της στον Πολυχνίτο
και στο Ιόνιο έχει την καρα'ι'βική στο Κάθισμα και τους Εγγκρεμνούς,απ'το χωριό μας μικράκι μου.."μαυρίκιος"-λευκάδα,ούτε μιαν ώρα δρόμο...
...Last year!
-τώρα μπαλκονάκι,
σα συνταξιούχοι,
ταβλάκι,παντοφλίτσα,καφεδάκι,μπισκοτάκι και στα 40άρια τον αύγουστο στην πλατεία Αμερικής ο ρόγχος του ερ κοντίσιον μεσημέρι και όσες βουτιές περίσσεψαν στα χρέη,άντε ώς την Κινέτα,ούτε 50 χιλιόμετρα
και θα χαθώ,μαζί σου θα χαθώ και ας καώ...
-ωχ,πώς νιώθω έτσι μουδιασμένος,ο γέρος που ανασύρει παλιά όνειρα,ακρογιαλιές-δειλινά και θέλει να γράφει ιστορίες,τις φωτιές στις αμμουδιές,τις υποσχέσεις μιας άλλης εξέλιξης ζωής,
πάντα πέλαγος ακύμαντο,κατάστρωμα αλμυρά φιλιά,φευγάτοι,φίλοι,τραγούδια,μπίρες,μουσικές,παρέες,χαρές,γλέντια,
ζήτα μου ό,τι θες,πάρε με όπου θες,εσύ,
γλυκά μας νιάτα,τα υπάρχοντα
-και τερματίσαμε λαχανιασμένοι.
Δεν υπάρχουν άραγε άλλα Θαύματα για μας;
-όλο αυτή η σκέψη κατατρώει τα σωθικά μου-
να μπορούσα να κυλήσω τον χρόνο λίγο μπροστά,
αν θά'μαστε καλά,αν έχουμε αντοχή να βρούμε τεχνητή ανεμελιά κι αποσκευές έτοιμο γκάζι παραλία,πώς ξεφεύγουμε από τόσα,ανώνυμου πόνου, δράματα που μάς βιδώνουν εδώ ανάμεσα σ'απώλειες,αρρώστιες,
αν θ'ανοίξει χαραμάδα στην απόγνωση και την απελπισία
-να σταματήσω να ξεφυλλίζω συνεχώς το Αναμνησιολόγιον "ήταν κάποτε ένα Καλοκαίρι"
Δεν θέλω να γκρινιάζω,δεν πρέπει να μιζεριάζω
-είμαστε πάντα και για πάντα μαζί,στην ευτυχία να σε κοιτώ στα μάτια,να λέμε σ'αγαπώ και να σβήνουν δάκρυα κι αναποδιές,έχουμε ελεύθερο χρόνο κι αφυλάκιστες προσδοκίες,
στην ερημιά της πόλης να ψάξουμε οάσεις,να μυρίσουν νυχτολούλουδα,ν'ανέβουμε στέγες να πιάσουμε φεγγάρι,περπατάδες με μεζεδάκια και ουζάκια,αφιερώσεις στα ραδιάκια,σελίδες στα βιβλία τής καρδιάς κι όσα απέμειναν υγιή κι ανέγγιχτα στην αγριάδα των καιρών της παράλυσης.
Θα σφραγίσουμε τις γρίλλιες και θα σβήσουμε τις οθόνες,ποτέ δεν σαλέψαμε χάιτεκ εφαρμογές κι υπέρλαμπρα wi-fi,κλειστή τηλεόραση μη ζέχνει απέχθεια,καλαμπαλίκι άχρηστο στους καύσωνες τα φε'ι'σμπούκια,
-θέλω μόνο τζιτζίκια στη διαπασών και λίγη παλιομοδίτικη μνήμη κύμα το κύμα την πέτρα να λιώνει και τα τσιμέντα,
προσμονή κι αναμονή λίγο ναρθεί μελτεμάκι,ξαφνική δροσιά
κι όσα μακροβούτια βολέψουμε εκτός προ'υ'πολογισμού σωτηρίας χρεών,όσες σιωπές χρειαζόμαστε ν'αναπνεύσουμε,όσες κλειστές πόρτες κι άδειες γειτονιές αν περπατήσουμε μέχρι να πατήσουμε λίγη αμμουδιά,τα λόγια σου τα ζαχαρένια,της αγάπης βλέμματα να χτίσουμε κι άλλα παλάτια στην άμμο κι ας τσαλαπατηθούν γρήγορα πάλι
-η ψευδαίσθηση έχει φέτος και σως επίγνωσης τής καταστροφής-
//μένουμε Αθήνα
-πες μου ψέματα!
-πάμε να φύγουμε μάτια μου!
-ώς την άκρη τού κόσμου...στην αγκαλιά σου ανεξερεύνητη ακτή πάντα καινούργιο καταφύγιο δικό μας!
-βρες μου δρόμο,ταξίδι κι άγνωστες θάλασσες
Θ'ανταμώσουμε ξανά το μικρό παιδί που βαθειά μέσα μας κατοικεί,να το ακολουθήσουμε πού'φυγε πάλι Εκδρομή,νά'χει κάτι καινούργιο να θυμηθεί...
...γιατί α υ τ ό είναι το Καλοκαίρι,δημιουργία νέων ονείρων,ζωή με κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ε ς αναμνήσεις για ν'αντέξουμε τούς αιώνιους χειμώνες.
Φίλοι κι αδέλφια κι άγνωστοι τού σύμπαντος pantallouίστες των κοινών αισθημάτων...
//κάντε μια βουτιά και για μας στους χάρτες των πελάγων που λατρέψαμε!
Αύγουστος πια περασμένος
-θυμάμαι το παιδικό τραγουδάκι..
"και μένω α-α-α-τα-ξί-δευ-τος-και μέ-νω-α!-α!-α-τα-ξί-δευτο;-ωεοέ!-ωεοέ!..."
...τι να ευχηθώ..
// ήσυχο Καλοκαίρι σε όλους!
