ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Κυριακή πρωί,ολόλαμπρος ήλιος,πηγαίνω το κοριτσάκι μου στη δουλειά,έχει αρχίσει εδώ και μέρες τα 12ωρα εορταστικά τής Αγοράς
-απλήρωτα,κουραστικά,ανελέητα,τζάμπα σχεδόν,ώς τα Χριστούγεννα ένα ζόμπι
//ακούω τα Εργασιακά είναι το αγκάθι στις διαπραγματεύσεις και γελάω,
ποια προστασία,
ποιο κράτος,
ποια Αριστερά,
ανεξέλεγκτα κι ανήθικα τ'αφεντικά εν εξάλλω με πρόσχημα την Κρίση,να ισοπεδώσουν κάθε δικαίωμα,κάθε ανάσα και διεκδίκηση εργαζόμενου,ψίχουλα αποδοχών,συμπεριφορά δερβέναγα σε δούλο
-κι άμα θες,αλλιώς απ'έξω έχει λαό που θα τούς δουλεύει εκλιπαρώντας γι ακόμα φτηνότερα

Ο χρόνος τελειώνει,η ζωή περνά και χάνεται κι η κούραση πολλαπλασιάζεται,γίνεται ένα βουνό αγωνίες,η φθορά απροσμέτρητη,ένας γκρεμός χωρίς πάτο οι ήττες ,
δυο γενιές ισοπεδωμένες στο βωμό μιας απληστίας
-των Γερμανών Λεηλατών;
...τού Καπιταλισμού και των Τραπεζομεγιστάνων τού χρήματος;
...της ευρωγραφειοκρατικής αποκτήνωσης των χορτασμένων;
// όποιος κι αν είναι ο εκκινητής μιας πολεμικής καταστροφής,εμείς οι προλετάριοι της καθημερινής αναπηρίας υποφέρουμε και πια δεν υπομένουμε

-έχουμε παραδώσει πνεύμα κι ελπίδα και όνειρα,κυκλοφορούμε αμίλητοι,στενοχωρημένοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουμε ούτε πού θα βγει κι ούτε πώς θα επιβιώσουμε,
 στάλα στάλα τόση ερημιά σε Πανωλεθρία το Αύριο το αδιανόητο,
χαντακωμένοι και μίζεροι ξαφνικά σε μιαν εποχή φόβου,πανικού και μίσους ολόγυρα,σεισμοί λοιμοί και καταποντισμοί στο κοινωνικό χάος μιας ασύμετρης επίθεσης

-και με τη ρετσινιά τού Τεμπέλη,τού Ανίκανου και του Κλέφτη
//γραβατωμένοι και ψηλοτάκουνοι οι Εκλεκτοί των Θεσμικών Βασανιστών μας,
 σηκώνουν φρύδι και δάχτυλο,σαν να τούς βρωμάμε,
εμείς που δεν γεμίσαμε τον τοίχο πτυχία και διατριβές πανεπιστημίων τού παγκόσμιου κύρους,
εμείς που δεν παίζουμε την τεχνολογία στα χέρια των υπολογιστών,
εμείς που δεν μεταφράζουμε είκοσι λέξεις το δευτερόλεπτο σε διατριβή προφίσιενσι,
εμείς που είμεθα πτωχοί κι ανήμποροι να δούμε την Ευκαιρία μιας Χρεωκοπίας και να γεννούμε επιχειρηματίες
 κι αναπτυξιακό όραμα να μάθαμε να εκπαιδεύουμε τα όνειρά μας
-χαμένα κορμιά,ξέμπαρκοι,φτωχομπινέδες,ούτε φα'ί',ούτε νερό,ούτε πρόνοια καμιά,
στη χοάνη στατιστικών,εκτός εξέλιξης,εκτός ζωής τελικά,
ενοχλητική μύγα στο γάλα των βολεμένων,
να πεθάνουμε να μην διεκδικούμε,να μην έχουμε στον ήλιο μοίρα

//στην Τελική Λύση της νέας Ηγεμονίας να ψοφήσουμε

κι έχουμε και το θράσος να καταγγέλουμε τον Ανάπηρο Εξολοθρευτή των λαών!!!
...ε! αξίζουμε μια μαζική καταστροφή χωρίς σάλιο,
μόνο με τιμωρητική διάθεση εκδικητική των μεγαλομανιακών Γερμανών χωρίς οίκτο,
μιαν υπόκωφη βαρβαρότητα στα όρια εκκαθάρισης γενεών,
εξόντωση μέσω χρεωστικών,
γενοκτονία με σφραγίδα εισαγωγών-εξαγωγών,ανταγωνιστικών υπερκερδών,αναπτυξιακών στόχων,υπεραξιών αποδόσεων,εξορύξεων χρυσού,ιδιωτικοποιήσεων νερού κι ιερών πλεονασμάτων προ'υ'πολογισμών

//ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης χρήματος
 κι οι απλοί άνθρωποι επί σφαγής
 κι αντί απολογίας των εκτελεστών,χαιρέκακοι στόχοι οι ανάσες μας κι ανηλεής η ταπείνωσή μας.

Ο χρόνος τελειώνει,η πόλη στολίστηκε,ανάψαν φωτάκια να γιορτάσει
(ποιος και τί ακριβώς;)

-τα παιδιά περιμένουν τα δώρα,ευχές κι αγκαλιές,έχουμε ακόμα περιθώριο ένα τραπέζι,κρασί και κουβέντα με φίλους,την ψευδαίσθηση μιας αντοχής,να κλειδώσουμε για λίγες μέρες έξω τον τρόμο τού κενού,το Μέλλον να ορθώνεται  Τοίχος στη σύγκρουση με τα όνειρά μας,αλλιώς περιμέναμε τη ζωή,μεγαλώσαμε με πίστη στην ανθρωπιά,την ευαισθησία και τις ιδέες μιας συντροφικότητας που θα λείανε τις κακουχίες και θα ομόρφηνε τις αγωνίες της επιβίωσης...

-κι ήρθαν και νίκησαν
ο κυνισμός,η απαξία των συναισθημάτων,η κατάκρυμνη των συλλογικών αξιών,η επιβολή της ανηθικότητας ως τρόπος αναρρίχησης και κερδοφόρας επαγγελματικής εξέλιξης,η απειλή και το μίσος τού διαφορετικού απέναντι στην περιχαρράκωση εθνοτικών καθαροτήτων ως όρο επιβίωσης,η άγνοια ιστορικών αναγκαιοτήτων για την απόκρουση επαναστατικών ανέμων ελευθερίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων
//μια αφυκτική μέγγενη καταβαράθρωσης να μην μπορείς ν'αναπνεύσεις στιγμή,ούτε διακαίωμα στο όνειρο μιας γιορτής,η αμεριμνησία και το ξέγνοιαστο βλέμμα κι η ανέμελη αγκαλιά με το γαλήνιο γέλιο μιας ευτυχισμένης στιγμής γινήκαν ουτοπία,πολυτέλεια κι αφελής παιδιάστικη αφασία,
...λες κι είμαστε άρρωστοι που αποζητάμε λίγες μέρες ταξιδάκι αναψυχής,ξεκούραστες βόλτες,παρέες φίλων,μιαν εκδρομή,ένα θέατρο,δυο βιβλία στο σάκο και το πλοίο να φεύγει στο απέραντο γαλάζιο μιας πατρίδας με τη λιακάδα καλοκαιρίας στην ψυχή των ανθρώπων της...

//ούτε αυτά τα περιθώρια αναπνοής δεν δικαιούμαστε να προγραμματίζουμε οι τυχάσπαρτοι αρνητές της προόδου και της ευημερίας τού Συστήματος Ελέγχου της Διεθνούς οικονομίας
-μάς κυνηγούν σα παλιολαμόγια,μάς επιτιμούν κι απαντούν απαξιωτικά πως με αγάπες και λουλούδια κι οράματα κοινωνίας των ανοιχτών οριζόντων κι ισότητας κι αλληλεγγύης και δικαιωμάτων δεν δημιουργούνται οικονομικά μεγέθη ανεκτά για τους Ελεγκτές των Λαών,
την Αγία Κομισιόν,
το Δικαστήριο των λαθών μας Διεθνές Νομισματικό Ταμείο
 και την  uber alles Ντόιτσε μπανκ...

...μα πώς τολμάτε κι ονειρεύεστε χωρίς νοιάξιμο για το υπερχρεωμένο και χρεοκοπημένο σας ισοζύγιο,
θα ενεργοποιηθεί και κόφτης γιορτών και αναγκαστικός περιορισμός υποσχέσεων κι ευχών
,σιγά να μην δικαιούστε και ήσυχες μέρες στη χιονισμένη χαρά μιας κανονικότητας,
νωθρά ανθρωπάκια που δεν σκοτίζεστε για την αναδιάρθρωση των ελλειμάτων σας χαμένοι στην αθωότητα παραμυθιών και τη χρυσόσκονη των αμέριμνων χρόνων...

Ο Χρόνος τελειώνει
-φύγαν οι άνθρωποι,δεν άντεξαν,χαθήκαν,αδειάζουν καρέκλες,ζορίζονται στους αποχαιρετισμούς οι απολογισμοί,μπερδεύονται στα βλέμματα σκοτεινιές και γλυκιές αναμνήσεις,
ακόμα κι οι μέρες της γιορτής σα να κρατούν πιο λίγην αξία
 και σα να μην αντέχουν ελπίδες και νοιαξίματα
//εμπιστεύεσαι λιγότερους,
στις δυσκολίες αποδείχθηκαν ολίγιστοι οι περισσότεροι,
στην ανάγκη σου την κοπάνησαν οι κοντινότεροι και στην αγωνία σου εξαφανίστηκαν οι πολυτιμότεροι

-η απώλεια σα να έγινε καθημερινότητα
-και η σιωπή απόμακρη αναγκαιότητα
στον δύσκολο Δεκέμβρη μιας θλιβερής χειμωνιάς χωρίς έλεος.

Θα βρούμε τα επόμενα βήματα για ν'αντέξουμε άλλη μιαν χρονιά;
...έχουμε ο ένας τον άλλο και κρατηθήκαμε υγιείς κι αγαπημένοι,
έστω λίγοι οι κοντινοί μας συνοδοιπόροι,
έστω αποδεκατισμένοι ψυχικών αποθεμάτων στα ημερολόγια των ανίσχυρων προσδοκιών μας με τις λευκές σελίδες

//ας φύγουμε μαζί μακριά των απειλών τού χαιρέκακου φθόνου
//λίγην αγάπη ακόμα,
σαν κινητήρια δύναμη ,
στο αλλόκοτο τόσων μανιασμένων αέρηδων παγωνιάς η ζεστασιά μας
-να πιστέψουμε ξανά πως μπορούμε να ορίσουμε εμείς το μέλλον μας.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΑΣ ΤΟ ΧΑΛΙ

Δεν έχω ν'ανασχηματίσω τίποτα
-όποιο όνομα κι αν δώσω στο χάλι μου το μαύρο θα παραμείνει και χάλι και μαύρο

Φαντάζομαι στην υψηλή πολιτική,τα συμφέροντα,οι προσωπικές συμπάθειες,η αξιολόγηση,η αλλαγή συσχετισμών,μπορεί και ν'αποτελούν μια αναγκαία συνθήκη να τις μεταμορφώνεις πού και που,να διορθώνεις τα μηχανικά αντανακλαστικά σου,μπας και πάρει φόρα η παρτίδα,μήπως και συνέλθει μια παραζαλισμένη ομάδα,να κερδίσεις χρόνο,να σχηματίσεις μια καινούργια αφήγηση
-αλλά γιατί αφορά αυτό οποιαδήποτε άλλη έγνοια πέραν της αδιαφορίας μας,
δεν ξέρω να ξενύχτησε κάποιος για να πανηγυρίσει που άλλαξε ο υφυπουργός εσωτερικών

-αν και ξέρω πολλούς που έγιναν κατακόκκινοι απ'το κακό τους που παραδόθηκε στο ιερατείο το τελευταίο ψευδαισθητήριο ξεκάθαρων σχέσεων κράτους/εκκλησίας,
τέτοια νίλα υπέρ μεταθανάτιας σωτηρίας,
ούτε η εξομολόγηση πριν το δεύτε τελευταίον ασπασμόν σύντροφε Αλέξη...(μήπως ξέρεις κάτι και δεν το γνωρίζουμε;)

Πόσες μονάδες διαφορά αντέχεται ο Κούλης Μητσοτάκης Αρχηγός των Λαδιάρηδων επί της κεφαλής μας πριν μάς πιάσει αναγούλα;
-αν 42% των συμπατριωτών μας έχει τάσεις αυτοκτονίας ίσως χρειαστούμε και λιτανείες Ιερωνύμου υπέρ πάντων αγωνιών και παρακρούσεως ποιμνίου για να ρίξει μια βροχή μιαν καταιγίδα να ξεπλυθούν οι αμαρτίες της εξιδανικεύσεως της Αγίας Οικογενείας των χαιρέκακα νεοκυνικών τής ακατάπαυστης μάσας υπό γονυκλισιών κάθε Ζίμενς,
των Αφεντάδων Εξωτερικού με τη φωτογραφία τής Μαντάμ Μέρκελ να πάρει τη θέση τού Ιησου ημών Χριστού τού Θεού μας στις αίθουσες των σχολείων,των δικαστηρίων και κάθε δημοσίας υπηρεσίας (πριν ιδιωτικοποιηθούν να χορτάσει το γελαστό παιδί το πιο χαζό το παλληκάρι)

Ο Βενιζέλος στο μεταξύ ανταλάσσει ευχαριστίες με τον καθρέφτη του για το πόσο Μεγάλος Πολιτικός,Άξιος Επιστήμων και Παντογνώστης Θεσμικών Προτεραιοτήτων ο Εγώ του Εαυτός είναι και να μπορεί και μάς ανέχεται πια που δεν τον ξανακαλούμε να μάς Αναπλάσει όπως μόνο Αυτός ο Ίδιος μπορεί,οραματίζεται και σχεδιάζει,με αυτή την Παροιμιώδη του Μεγαλοσύνη,Αυτάρκεια,Αναγνωρισιμότητα,Υπευθυνότητα,Μοναδικότητα κι Αξιοσύνη που αγγίζει τα Συμπαντικά όρια τής ακαταπόνητής Του Σκέψης
-γαμώ τη φώφη του που τού κάνει νερά το παλιοκόριτσο το αχάριστο και θα τού φέρει τον Παπανδρέου πίσω στο Κόμμα Του να τού ανεβάσει το ζάχαρο να συφιλιαστεί ο...
 "πόσο πιο κοντά στο μηδέν να φέρω τα ποσοστά μου που το απαίδευτο πλήθος των απλύτων,ανεπρόκοπων και φτωχομπινέδων δεν τολμά να μού αναγνωρίσει πως είμαι εθνάρχης και μέγας Βενιζέλος αναγγενήθη ο κρητικός λεβέντης στην μακεδονία ξακουστή τού πεθερού μου η χώρα, των πέντε θαλασσών και δέκα ηπείρων...ή το αντίθετο τέλως πάντων"...;

Ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Βασίλης Λεβέντης είναι ακόμα πιο κοντά στο να λαλήσουν πριν την αυγή όταν εξαερωθούν στα μηδέν τοις εκατό οι φαντασιώσεις τους περί τού Κρίκου που κρατά την Αλυσίδα της Σωτηρίας τού 'Εθνους
-αν ποτέ τούς ενδιέφερε ν'αποκτήσουν άλλον ρόλο εκτός τού αυτοπροβαλλόμενου λα'ι'κού παιδιού που θ'αποδείξει πως ο ντιλιβεράς των εκλεκτών μπορεί και να γίνει ιδιοκτήτης καθοδηγητής των  ενστίκτων τού πόπολου

Πάνος Καμένος
-είναι πια ρόλος,απολαμβάνει τα παιδικά του παιχνίδια,τότε που παίζαμε πόλεμο και κατατροπώναμε τον εχθρό με πλαστικό μαχαίρι και σιδερένιο ατρόμητο ύφος δέκα καρδιναλίων,έχοντας δέκα λύσεις για κάθε πρόβλημα,αρκεί να μην είναι πιο περίπλοκη η εξίσωση απ'το όραμα
 "το Ξανθό Γένος θα φέρει τη Δευτέρα Παρουσία και θα συνεχίσει την Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά"
...ένα τουρλουμπούκι μύθων και ανεκδότων,σαν ποίημα σε σχολική γιορτή,σαν έκθεση ιδεών τρίτης γυμνασίου που θα παίρνει δώρο έναν κουμπαρά αποταμίευσης
-πιπίλα και μητρική αγκαλιά ιδανικών Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια επί των Ουμανιστικών Τσιτάτων ενός Ζουράρειου Μετεπαναστατικού Εφηβειανδρισμού των πανελλήνων αμήν,ευλόγησον δέσποτα.

Ο Κουτσούμπας απολαμβάνει την αυτογελοιοποίηση του παλιόπαιδου που ήθελε να είναι Αριστερός Κυβερνήτης αντί να χουχουλιάζει στα βουλευτικά έδρανα παρατηρώντας τις συνθήκες να ωριμάζουν κάθε επιχορήγησης και την επανάσταση να εξαντλείται σε εξαιρετικής περιφρούρησης πορεία δικαίων αιτημάτων τού Λαού μας για την Ανατροπή από το Σύνταγμα ώς την Αμερικάνικη Πρεσβεία κάθε 17 Νοέμβρη
-φονιάδες των λαών γραφειοκράτες,έχουμε αξία την Ήσυχη Συνείδηση των Τιτάνων τού Στάλιν,που ήξεραν πριν από μάς για μάς το δρόμο προς την Εργατική Αρετή και  για τον Σοσιαλισμό αφού δεν είσαστε άξιοι να τον απολαύσετε παλιοκαπιτάλες και φοβισμένα κωλόπαιδα των φέισμπουκ,σιγά μην σάς τον φτιάξουμε εμείς οι φωτεινοί συνεχιστές του
 και σκασίλα μας που θα μάς πείτε αραχνιασμένα μαυσωλεία της χορηγία τού Κράτους,ε αντικομμουνιστές τού κερατά,παλιοφασίστες.

...Οι οποίοι παλιοφασίστες απολαμβάνουν την παρηγορητική  εξασφάλιση του δικαστικού αφασικού χρονοκαθυστερητικού νομοχάους,
ελεύθεροι τού γενικευόμενου μίσους,αναζοπυρωμένοι των φοβικών συνδρόμων τού ανασφαλούς περίγυρου,
οι ξένοι που θα μάς κλέψουν,θα μάς βιάσουν,θα μάς αποχριστιανίσουν,θα μάς αφομοιώσουν,θα μάς ανασκολοπίσσουν,
ω καθαροί Έλληνες μοναδικοί φάροι τού πιο μάγκα,τού πιο δυνατού,τού πιο αλήτη,τού πιο θρασύτατου καθικιού,
οτιγουσταρηστές,
μοβορικοενστικτοηδονιστές,
πορτιέρηδες μαφιόζικης,γρονθοκοπητικής αντρικής σκυλαδοαισθητικής, βία επί των πάντων λεχριτών
-κρυφή ανοχή μιας κοινωνίας εν εξάλλω,εάλλω ιδανικών και αξιών,παραδομένη στις ιαχές της ανώτερης Φυλής,
προδομένη ελπίδων και προσδοκιών συννεννόησης και συναναστροφής των πολιτισμών,
καμένη των Εθνοσωτήριων ψεκασμών
//έτοιμοι να ξαναφέρουμε Μαύρες Σελίδες καταδίωξης των Αισθημάτων,τα μιάσματα,οι εντός των τειχών εχθροί,
οι κουκουλοφόροι τού πιο σκοτεινού μέλλοντος.

Και οι τηλεοράσεις παίζουν καθυστέρηση
-χυδαιότητα,παραπληροφόρηση,κουτσομπολιό,κακοήθεια,κώλοι και σώβρακα,μπάλα και τηλεμάρκετιγκ,ατέλειωτες ώρες πεντοχίλιαρα υποκουλτούρας,δώρα σεντόνια και κουβέρτες,ιαλουρονικές κρέμες και φάρμακα κάθε νόσου καθαρής σκέψης και κάθε εγρήγορσης φρονήματος,κομπιναδόρικα παρακρατικά γλοιώδικα μικρόφωνα υπερασπιζόμενα τα λιπαρά αφεντικά,τούς υπονόμους εφοπ-ληστάδων,νταβατζήδες και διαπλεκόμενα συμφέροντα,αυτοθαυμαζόμενοι πρωτοτραπ(ρ)εζάκηδες πίστας και χλιδομυκονιάτικης ανικανότητας,τηλεσκουπίδια,παρατράγουδα,χαμηλά ένστικτα,αμερικανιές αλκοολικοτελειωμένες ψωνισμενοπερσόνες,εμπόλεμοι έμποροι ντήλερς διαδρόμων,χειραγωγοί κι υποκινητές της Εθνικής μας Κατάπτωσης
-και νικητές και τροπαιούχοι των νικοπαππάδων αλαζόνων
(που βούλιαξαν στον υπόνομο που ετοίμαζαν να ξεβουλώσουν)

'Ομορφος κόσμος ο αγγελικός,
ο έκτος χρόνος των Μνημονίων
-ευχαριστούμε ω Σόιμπλε Αφέντη,
ευγνωμονούμε για την κατάντια ημών
 κι ευελπιστούμε την κατανόηση και την ελεημοσύνη σας πάντα...

Τί έχουμε άλλο να προσευχόμεθα πια,
παρά ν'απολαύσουμε την χριστουγεννιάτικη καμπάνια των Τζάμπο,

αντίστροφη μέτρηση για των παθών μας τον αδυσσώπητο χρόνο που περνάει και χάνεται...

ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΩΡΑ.

Εντάξει
-ο μικρόκοσμος των τηλεαστέρων δεν θα γίνει αγχόνη και έγνοια μας,γελάμε και διασκεδάζουμε με το ξεσάλωμα των φαντασμένων πως αυτοί είναι η αρχή και το τέλος τού κόσμου,ανακαλύπτουμε και πιο βρώμικες πτυχές μιας λερωμένης φωλιάς που ναυαγεί χρόνια και χαιρέκακα διαβάζουμε τιποτένιες κακοήθειες ασήμαντων που πίστεψαν κρατούσαν τον παππά απ'τα γένια και χάθηκαν στην έρημο της ανυπαρξίας ενός βασιλείου που είχε μόνο γυμνούς

//κανείς δεν διαβάζει τίποτα πέραν κατακίτρινων τίτλων και τρελοφυλλάδων και κοτσομπολίστικων αλητών,αλλά δεν δίνει σημασία στις κραυγάζοντες μεγαλοστομίες και τίποτα δεν σημαίνει που ξεκατινιάζεται στα κολλητηλίκια των μαφιόζικων απειλών,που  likeάρουμε και tweetιβίζουμε ακατάπαυστα
-σκέτος χαβαλές κι εκτόνωση

-η κυκλοφορία εφημερίδων κι η ακροαματικότητα είναι σε καθίζηση χρόνια,απόδειξη της πραγματικής ανίσχυρης κλίκας των μανιοκαταθλιπτικών που συντρώγουν και κωλογλείφονται στις αυλές των ισχυρών,στις παράγκες των ελεεινών και στα σκοτεινά καμαράκια των "παραγόντων"

-ενστικτωδώς ο κόσμος απαξιώνει και γλυστρά απ'έξω των υπονόμων που συνδέουν τις σχέσεις των Εξουσιών,
είτε συνειδητοποιώντας πως δεν έχει καμιάν ελπίδα από τους αρρώστους της ματαιοδοξίας ν'ακτινοβολήσει την φτώχεια και την απελπισία του,
είτε απογοητευμένος που πίστεψε κάποια στιγμή τα λόγια τους ρίχνει μαύρη πέτρα οριστικά,
είτε πελαγωμένος των καημών του ξαναγυρίζει στα μεγάλα μικρά της καθημερινότητας...
...ένα χάδι,ένα βλέμμα στη θάλασσα,ένα ποίημα παλιού κιτρινισμένου βιβλίου στο ράφι,μια βόλτα,ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με τους αληθινούς φίλους.

Παρακολουθούμε τον Νυν Υπερπάντων Αγώνα των κατεστημένων Αρχόντων
-σε μια Πατρίδα που ξώκειλε και μπάζει νερά χρόνια,ο καθένας μας γλείφει τις πληγές του και σα χταπόδι χτυπιέται κάτω σε μιαν αγωνία επιβίωσης που ξεπερνά τα όρια αντοχής,νευριάζουμε,καιγόμαστε,φωνάζουμε,πιεζόμαστε,αγχωνόμαστε,μαλώνουμε

-ξέρουμε είναι στημένο το παιχνίδι των Μεγάλων Καπέλων,μεζεδάκια για πρόγευμα οι μετρημένες μας ζωές,χαμένοι,τελειωμένοι,με ποδοπατημένη περηφάνεια και προδομένοι εσαεί των προσδοκιών μας,αγόμαστε και φερόμαστε των καιροσκόπων που γνωρίζουν την αδυναμία μας\
 - θέλουμε να ελπίζουμε,πρέπει να μπορούμε α κ ό μ α  να ελπίζουμε στην καλύτερη ζωή
-για να μην εκραγούμε που μόνοι μας την πετάξαμε στα βράχια τους
 // αυτοί κάνουν δουλίτσες,ένας ευρύς αλλά πάντως μικρός τού συνόλου εσμός,καλοβολεμένων τού δικτύου "Εξουσία", θα κερδίζουν κάθε παρτίδα,θα έχουν λόγο ύπαρξης δίπλα σε κάθε κυβέρνηση,θα γίνονται αρεστοί των ξένων αφεντάδων,θα κερδίζουν απ'τον ιδρώτα και το αίμα των απλών ανθρώπων που αγωνιούν και τρέμουν και παλεύουν για να βγει ο μήνας κέρμα κέρμα,λάθος λάθος και ψωμί το ψωμάκι

Να περνά ο καιρός
-δουλίτσα να υπάρχει
//αλλά δε βγαίνει έτσι
-αέρας σκονισμένος δηλητήριο η Κανονικότητά τους,θέλουμε την ηρεμία μας,την έγνοια των δικών μας και την πληρότητα των απλών μας ονείρων πίσω ξανά
-πώς να ξαναβγεί στον ήλιο η σμπαραλιασμένη μας ψυχή που δεν μπορούμε πια να βρούμε γωνιά να ξαποστάσουμε

//σεσημασμένοι που ποθούμε ακόμα Ελευθερία και Αισιοδοξία και Αγάπη δοτική της κοινής Χαράς
-και μάς πνίγουν χρεών,κανόνων και μιζέριας στο μοναδικό κριτήριο μέλλοντος,την Επιβίωση στο όριο τής Φτώχειας

Μνήμες αλλοτινών καιρών,νοσταλγούμε ακατάπαυστα,περονιάζοντας απ'το κρύο των ψυχών ψάχνουμε ζεστά καλοκαίρια,χαρούμενες εποχές ξεγνοιασιάς,ανέμελες εφηβείες,αμέριμνες παρέες παθιασμένων λιακάδων της ψυχής και φεγγαράδες ατέλειωτες κουβέντες και φιλοσοφίες και μουσικές κι αγκαλιές,συντροφικότητα,αλληλεγγύη  και κατανόηση
//αλλά ζούμε σκληρότητα,ατομικισμό,κτηνώδη ανταγωνισμό,μεγαλομανείς και δουλικούς κυνηγούς άφιλους λύκους,φόβο και μίσος και κακία και κυνισμό και βαριά αφιλία αμάθειας κι απάθειας

Και κανένα κίνητρο για την επόμενη μέρα
//αν θα έχουμε δουλειά,πενηνταρίζουμε,χάνουμε ζωή στην σφοδρή πίεση καταρρακωμένων τυφώνων,μια στραβή και μένουμε στον αέρα,χωρίς καβάτζα καμιά,ανύπαρκτο αύριο,ανώνυμοι στους αριθμητικά τελειωμένους μιας παρακμιακά σκοτεινής πλειοψηφίας οριστικά στο περιθώριο,απλώς να βγαίνουν τα χρέη κι οι λογαριασμοί,στο τέλος τού μήνα κλαταρισμένοι,άφραγκοι

-κι απορημένοι που η κλεψύδρα τού οξυγόνου κάθε φορά μικραίνει,που δεν θυμόμαστε ανάλαφρο γέλιο και ήσυχο περπάτημα χρόνια πια,που δεν έχουμε λύση για καμιά προσδοκία αντοχής,που δεν ψάχνουμε τί άλλο και πώς αλλιώς θα ζήσουμε,που στο καβούκι μας φοβισμένοι ταλαιπωρούμαστε χωρίς να ξέρουμε ένα βήμα μετά σε ποιον δρόμο πάμε
-η αίσθηση μιας πελώριας κοινωνικής μοναξιάς,αβοήθητοι απ'τα ίδια μας τα όνειρα
-που δεν ξέρουν ποιας αμεριμνησίας να δώσουν πνοή πια.

Πελαγοδρομούμε στα πολιτικάντικα παιχνίδια,στη μηντιακή ψευδαίσθηση συμμετοχής και της πλαστής συνοδοιπορίας των μέσων δικτύωσης
//μια ψεύτικη ζωή πληκτρολογεί σκοτάδια,μεσαιωνισμό,απανθρωπιά κι αποκτηνωμένη επιθετικότητα
-άμαχος πληθυσμός σε διασταυρωνούμενα πυρά άπληστων,σαπισμένων και παρανο'ι'κών σκοπευτών
// συμμέτοχος στη φαλιρισμένη χώρα,αμέτοχος των ευθυνών τους,χαρακτηρισμένος ως "κοσμάκης"

Κρατώ μιαν αναπνοή ακόμα.
Να βγει και φέτος.
Και μετά,ποιος ξέρει τί μάς έχουν για μετά...

ΤΑ ΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΕΙΔΩΛΑ

Οι μέρες περνούν,οι εποχές αλλάζουν

-αλλά μοιάζει το τέλμα να καταβροχθίζει κάθε διάθεση ν'αλλάξουμε,να πασχίσουμε για το καλύτερο,να ελπίσουμε στο μέλλλον μιας καλύτερης ζωής

-αυτό το κατάμαυρο πέπλο πού'φτασε ξενόφερτο στην πατρίδα απ'το Καστελόριζο και βύθισε ξαφνικά,καταχθόνια,υπόγεια και σαρωτικά σ'ένα μαζικό εθνικό πένθος μιαν ηλιόλουστη (αισθημάτων και πραγματικών φαινομένων)  χώρα

-μιαν απώλεια που οδυνηρά βιώνουμε όλοι,ο καθένας με τον τρόπο του,στον τόπο του
//τίποτα δεν είναι ομοιόμορφο βέβαια,αλλιώς ξεσπά η καταιγίδα στην Αθήνα κι αλλιώς στη Μήλο,διαφορετικά είσαι εργαζόμενος στη Θεσσαλονίκη κι αλλιώς δουλεύεις στα Χανιά
-αλλά μια βαριά πλάκα να την σηκώνεις κάθε μέρα ζορισμένος,το ακούς παντού,απ'όλους

-και δεν είναι απλή καραμέλα που εύκολα την ξεστομίζεις σαν κατάρα,είναι μια κοινή ολική ανατροπή των δεδομένων μιας πορείας πολλών περασμένων χρόνων
//απ'την πλήρη ισοπέδωση ώς τη μερική σύνθλιψη,μόνο αρνητική χροιά,μόνο φθορά,
εισπράτττεις παντού την ταπείνωση,το απροσδόκητο συναίσθημα ήττας

-μόνον οπισθοχώρηση,σε κάθε επίπεδο
//στα όνειρα που δεν αγγίζεις πια,στα σχέδια που δε θυμάσαι πουθενά να βγάζουν,στ'αποθέματα αντοχών και στα πρακτικά των αναγκών
//μια εθνική καταχνιά
-πόσα χρόνια πια
-πόσους ανθρώπους κάτω
-ποια καταστροφή να την περιγράψεις με τέτοιαν υπόκωφη βιαιότητα

-στο σκληρό,σχεδόν σαδιστικό πρόσωπο τού παγερού Σόιμπλε,όταν μιλάει για Κανόνες,Υποχρεώσεις,Σύμφωνα Σταθερότητος,Δημοσιονομική Πολιτική Πλεονασμάτων
νιώθεις την ευχαρίστηση της Τιμωρίας που εκφράζεται για τη συλλογική μας ταπείνωση
-αίσθημα που σε καταδυναστεύει και σ'εξουθενώνει πια.

Για όλα αυτά
-είναι τόσο γελοίο,φτηνιάρικο και στα όρια μικρομεγαλίστικου απωθημένου,
να πασχίζουν αμέριμνοι
οι Γυμνοί Βασιλείς,
το ατέρμονο επιδεικτικό παιχνιδάκι της (δανεικής) Εξουσίας τους
-σε ποιαν ακριβώς Ελλάδα;
//της χαρισμένης για 100 χρόνια στην "καλοσύνη" των Υπερταμιευτών μας,των Διευθυντών Εξωτερικού που πραγματικά ελέγχουν και κυβερνούν τη χώρα;

-κι οι χρεοκοπημένοι βουλιμικοί κήνσορες
 των (καταχρεωμένων) κομμάτων (που εμείς θ'αποπληρώνουμε τα γαμησιάτικά τους),
συνεχίζουν ακάθεκτοι-
οι φανταστικοί καθοδηγητές μας,στον απίθανο ανέγγιχτο υπέρλαμπρο παράλληλο κόσμο τους,απόντες τής δυστυχίας μας-
να κομπορρημονούν,να φωνασκούν,να χαχανίζουν,ν'αλληλοαποθεώνονται και να καμώνονται πως έχουν λύσεις,προτάσεις,νομοθετήματα,όραμα ώς και για το 2021 τρομάρα τους
-οι απόγονοι των επαναστατημένων ραγιάδων ετοιμάζονται για την επόμενη υπερήφανή τους μάσα,οι μεγαλο'ι'δεάτες της παπάρας

-μπούρδες για πρόβατα
-μάς θεωρούν ηλίθιους και χρυσόψαρα

//τολμούν οι Μητσοτάκηδες κι οι Βενιζέλοι να επανεμφανίζονται τιμητές και νεοσωτήρες,οι μπουκωμένοι,ελεεινοί ολετήρες

//σιγά μην κοκκινίσουν οι τσιπροπαππάδες όταν αυτοθαυμάζονται πως πράττουν όσα ακριβώς υποσχέθηκαν και δεν πέφτει κεραυνός να τούς κάψει που ούτε μια λέξη,ούτε μιαν αράδα,όχι το ηθικό πλεονέκτημα δεν κράτησαν,μια γραμμή άμυνας καν στη γενική υποχώρηση των προεκλογικών λόγων τιμής τους,ανέξοδη χορήγηση αέρα κοπανιστού ώς ένεση αδρεναλίνης κι ύστερα αφήστε μας στο κενό αέρος χωρίς δίχτυ,συνθηκολογήσαμε,αχ τι κακό είναι αυτό που ...σ ά ς  βρήκε

-και τριγύρω βροχή εκατομύρια απ'τα καθάρματα με τις γραβάτες,οι τράπεζες,οι οφσόρ των κοτεράτων,χλιδοσκυλάδων,μυκονοαραχωβίτων καλοαναθρεμένων,οι εργολαβίες των κολλητών,τα έργα των νταβατζήδων,οι προμήθειες των μιζαδόρων,η αλητεία των μαφιόζων τηλεντήλερ καπετάν εφοπλιστάδων της παρακμής

//αυτή είναι η αγωνία τους,
ποιος θα κρατά τα κλειδιά ενός Συστήματος που βασιλεύει αγέρωχα,άπληστα και παρασιτικά
-μόνο αυτό τούς νοιάζει και τούς αφορά
//και μεις,ο "κυρίαρχος Λαός" τους μέχρι την κάλπη,
ο "λαουτζίκος που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει,ο τεμπέλης κι άχρηστος" ...μετά τ'αποτελέσματα τής Νίκης,οι θεατές εμείς οι παράλυτοι,χαζεύουμε  την βούτα τους στην χρυσαφένια κολυμπήθρα τής δόξας,εμείς οι μετέχοντες μονάχα σαν μεζεδάκι τους,θυσία για την επιβίωση των καρχαριών τού ΜεγαΚράτους τους

-ενώ οι προστάτες μας γίνονται δυνάστες μας,
ξανασέρνονται για μιαν αγκαλιά κι ένα φωτοαφιέρωμα,για το ταξίδι αποδοχής τους στα σαλόνια και μιαν αποδοχή βρυξελλών,
υποταγμένοι στους Εντολείς της Μεγάλης Γερμανίας,σκύβουν και τούς φιλούν τα πόδια και γλείφουν τις Ντόιτσε μπανκ
//κι έπειτα γυρνάν το γλιδιασμένο βλέμμα τους και ξεσπούν σε μάς,τα άφωνα κι άβολα μυρμηγγάκια

//υπερβολικόν το αληθινόν//

Δεν έχουμε καμιά ψευδαίσθηση πλέον
-μπορεί να σιχαινόμαστε πιο πολύ τον Λοβέρδο απ'τον Τσακαλώτο και ν'ακούμε πιο ήσυχα τον αγγιτάτορα Αρβανίτη απ'το να ξερνάμε με τον  βρώμικο δρόμο χρήματος τού Πορτοσάλτε
-αλλά είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι πως κανείς τους δε νοιάστηκε ούτε λεπτό,ούτε ίχνος καρδιάς δεν ακούμπησε στην αγωνία των δικών μας,για τους ανώνυμους,αδύναμους,καθημερινούς ανθρώπους και την καλυτέρευση της ζωής μας,ίχνος κανένα από όποιον έταξε λαγούς με πετραχείλια
//δεν ζητήσαμε από δαύτους την ευτυχία,
μιαν ήρεμη,ήσυχη,απλή ζωή να μπορούμε να πορευτούμε,περιμέναμε απλώς
και να  φτιάξουν ξεκάθαρη και λογική φόρων και παροχών,δικαιωμάτων κι υποχρεώσεων,μια κανονικότητα θεσμών,νόμων κι αποφάσεων.

Δεν ξέρω σε ποιον φασισμό οδηγεί η απολυτότητα της απόρριψης κάθε προσδοκίας για την Πολιτική,τα κόμματα,τη Δημοκρατία ως Πολίτευμα,την οριστική εγκατάλειψή μας πως κάτι λειτουργεί και μάς αφορά
-διαλύθηκε κάθε θεσμική και κοινωνική συνοχή
-απέμεινε η ατομική ευαισθησία,η τοπική αλληλεγγύη,μικροχαρές στα σπίτια,αληθινές φιλίες δοκιμασμένες σε συμφορές και κρίσεις

Τόση εξαχρείωση εκεί έξω
-πόση παγωνιά εντός μας

-λίγες οι ανάσες χωρίς πνιγμό,μετρημένα και τα όνειρα,
ένα τραγούδι,ένα βιβλίο,ένα βλέμμα της αγάπης,το νοιάξιμο τής γεμάτης αγκαλιάς,χρώματα και ήχοι κυμάτων,η θάλασσα και το φθινόπωρο
//κι αυτά ολοένα λιγότερα σημαντικά στην καθημερινότητα και ξεχνιούνται,εξασθενημένα αναμνήσεων και πολλές φορές να σε στοιχειώνουν

Είναι μέρες που δεν τολμώ να σκεφτώ τί θ'απογίνουμε
//και τρέμω και ξαναγράφω όσα έγραψα και χτες και πρόπερσι,να τα ξορκίσω,μήπως κι αλαφρύνω
-να πατάω γκάζι και πάντα αλλού να κρύβομαι,μήπως με προσπεράσει το κακό και δεν μαρμαρώσω,δεν προλαβαίνω ούτε μια μέρα χαράς να περιμένω,δεν ελπίζω κάτι καλό πως θά'ρθει,δεν θυμάμαι πότε γέλασα αλάργα κι απανωτά ξέγνοιαστος
-πότε;

//πόσο πιο χαμηλά
-πόσο πιο δύσκολα
//πόσο πιο σκοτεινά

ΕΝΑ ΣΑΠΙΣΜΕΝΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

'Ολοι γύρισαν κρυπτόμενοι απ'το ένδοξο καλοκαίρι τους
-μόνο οι ξέμπαρκοι κι οι απροσδιόριστα "επιτυχημένοι" φωτοπούλησαν ακρογιαλιές/δειλινά και την αμέριμνη παρουσία τους στ'ακριβοθώρητα resort,που όλο αδειανά κλαψουρίζονται κι ιούλιο/αύγουστο χτυπούν διακοσάευρα τη νύχτα και δεν πέφτει χρυσή αλυσίδα ως καρφίτσα κάτω
-για να μάς τσακίσουν τα νεύρα που ψάχναμε γαυράκι μ'έξι ευρώ και καμιά κουτίσια μπίρα από καντίνα, αλλιώς δεν ξαπλώναμε παραλία κινέτα ευχαριστημένοι των batirislands αποδράσεών μας...

Γύρισαν μανιασμένοι κι  οι σκοτεινοί αφεντάδες μας
-οι στρατοί τους πιάσαν γρήγορα τα λαγούμια
-οι φρουρές τους στα κάστρα των λυσσασμένων σκουπιδοκάναλων δεν έκλεισαν μάτι το θέρος,στον νυν υπερπάντων Αγών τους να μείνουν ελεγκτές,κριτικοί προστάτες κι αδέκαστοι δήμιοι των εντολέων τους
//Λιτότις...Ευταξία...Αριστεία...//
-η Ελλάς που χτυπιέται αλύπητα υπό των Απλύτων τη Μετριοκρατία,τη δημοσιουπαλληλίστικη Χολέρα και την Πολυεθνοτική Αλληλεγγύη,που θα λεκιάσουν το αμόλυντο Γαλαζοαίματο Ορθόδοξο Νεοφιλελέδικο DNA μας

...κι όλα τούτα αν χάσει η Αννίτα Πάνια να ρεφάρει ευρώπουλα σε ιαλουρονική κιτσάτη πολυσυσκευασία κωλ γκερλς φουρθιώτη,αν το γερακίσιο μάτι της ρουσσοπολαντικειμενικής Μάρας Ζαχαρέα δεν συνδυάσει ρεπορτάζ κώλου Μυκόνου με τις φιλανθρωπίες της ασυλλήπτου Μαριάνας Αφεντικού Βαρδινογιάννη
-και ,κυρίως,αν δεν ξαναέλθει στο βήμα Του,με τις ερπύστριες της ανωτάτης ψυχωσικής αντιτσιπρικής,ο αδάμαστος γίγας της ενημέρωσης Γιάννης Πρετεντέρης.

Στο Φάληρο φαντασιώνονται οι κλόουν πορτοσάλτηδες,
της αλητοσνομπαρίας των αριστοκρατών πλουσιοφανφάρων ντόπερμαν της δουνιτίλας αγριάδας,
πως αποτελούν τούς Εκλεκτούς Σταυροφόρους της Επιστροφής των Στουρνάρηδων Νομισματοκοπείου στους κλεμένους Θρόνους Τους,
τού Κράτους που Τους Ανήκει
- "βδελύγματα" ΄χαρακτήρισε τούς αντιπάλους του ο Άδωνης,ο Μέγας Τιποτένιος καθοδηγητής τους κι ηλιοαχτινοβόλησε το δελτίο ειδήσεων των δράσεων τής οικογενείας Μητσοτάκη (τού Χριστοφοράκου)
-όσοι σώθηκαν απ'το κολαστήριο της Νέας ΤηλεΜακρονήσου κατόρθωσαν να ονοματίσουν τον βασανιστή υπουργό που εποφθαλμιά τ'ασύδοτα εκατομύρια των κόπων και των κλοπών μιας ζωής και τον είπαν
(για να θυμούνται κι οι παλιότεροι...)
 Νικόλαο Παππακό
//πορωμένοι,εμπαθείς κι αλληλοθαυμαζόμενοι,μια δράκα ελεεινών εξυπνάκηδων της τραπεζοαγυρτίας οι κέρβεροι,στην πιο χυδαία παραδημοσιογραφική προστυχιά χρόνιας αρρωστημένης κιτρινίλας
-κανένα μάθημα δεν πήραν δυο χρόνια τώρα που καγχάζουμε διασκεδάζοντας την παρακμιακή Μεγαλειότητά τους στα ξεσκισμένα καλσόν των σαλονάτων σογιών της δυναστείας των ολίγων με τον παρά τους και την αχόρταγη ξετσιπωσιά τους.

Μαζί τους,επιχειρηματίες ναρκέμποροι,υπερπατριώτες αγνοώντες έστω μιαν λέξη ελληνική να μιλήσουν, ξεπλυματίες ρώσσσικης κατάντιας σκυλαδομπράβων και δευτεράτζες νεοψιλολαμόγιοι εργολάβοι σ'αναζήτηση γεφυροποι'ί'ας με την παρένθετη Εξουσία των Συριζανέλ Κατσαπλιάδων-σαν δεν ντρέπονται να έχουν κι αυτοί Θεό το πιο μεγάλο Πορτοφόλι-
... που δείχνουν χαλκέντεροι στη θυελλώδη τους ταπείνωση απ'τους Σο'ι'μπλέδες Τιμωρούς κι όσο τα κάνουν θάλασσα κι αυτογελοιοπούνται ανεπαρκείς και χαριεντιζόμενοι στα ευρωσαλόνια που τούς παίρνουν τα σώβρακα οι γραφεικράχτες ντα'ι'σελμπούληδες,τόσο τρομάζουμε για το τί μάς περίμενε με τα κολαρισμένα Χάρβαρντ τού αστείου ανιστόρητου Κυριάκου τού Πολιτικού Κρατούμενου και τα ναπολεόντια σύνδρομα της βενιζελοπασοκίλας αν φτύναμε γρήγορα το αντιμνημονιακό κάστρο με τους αριστερίζοντες πύργους στην άμμο των συλλογικών μας αυταπατημένων χρόνων αντίστασης και πάλης στα ντράγκι-κα καμένα της θλιβερής χαμοζωής μας.

Δικαστικά προπύργια στα όρια αλεπάλληλων πραξικοπημάτων,μίζες και παράνομες οφσόρ εμπορικών και επιχειρηματικών ελίτ,αρπακτικά δημοσίων επενδύσεων,φαντ και δικηγορικά γυπάδικα βιτρίνες ξεπλύματος,εστέτ δημοσιολογούντες κι εισοδηματίες καλλιτεχνίζοντες της λιγούρικης λάιφ στάιλ ευδαιμονίας,οι πολυάσχολοι διπλωματούχοι συγγραφείς κι οι στοχαστές φιλόσοφοι των ακαθαρσιών μιας μεταπολιτευτικής σχολής μηντιακής εξωχώριας σαπουνόφουσκας
-σπαράσσεται το Σύμπαν της Εξουσίας  των Πρώην να βρει λόγο ύπαρξης,προωθητική ακτινοβολία,ιεροεξεταστική συμβουλευτική προπαγάνδιση,να ξαναγίνει κήνσορας,τιμητής κι οδηγός τού άθλιου Πόπολου
-αυτών που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι φωνάζοντας Δεν Αντέχω Άλλο-
...ουστ ρε φτωχολόγια
,μάς κρώζουν οι μπάμπηδες,
...αμόρφωτοι,τεμπελχανάδες,που θα ειρωνευτείτε μεγαλοσημιτικούς λοβέρδους και θεοντόρες μπακογιάννηδες,παλιοτίποτα εξατάξιου γυμνασίου,δεν στείλαμε τα παιδιά μας μ'έξι γλώσσες και δώδεκα μεταπτυχιακά όξω,να γίνουν ευρωαμερικανάκια κι οικονομολάγνοι για να μάς τα φραπεδοξύνετε στις θάλασσες προσευχόμενοι να πέσει η ΧουντοΚαναλίαση να μάς πλακώσει!

Με την ευκαιρία...η Πίστη σώζει!
-χαζός είναι ο Πανάρας Καμένος που επενδύει τόσα και τόσα στην μπίζνα Ορθοδοξία Α.Ε.;
//θα μάθουμε ξανά τί εστί Πατρίς/Θρησκεία/Οικογένεια...
...μέχρι να βγάλει το διάβολο από μέσα του εξορκιζόμενος ο Φίλης που θέλει να μεταμορφώσει το κρυφόν σχολείο τής κατηχητικής μας πίστεως σε μάθημα Θρησκειολογίας,ο νεοφώτιστος ταλιμπάν....στην πυρά!...στην πυρά!...
//να δακρύζει γονυπετής ο Κούλης στην εικόνα της Παναγιάς της Κανάλας που τον ανακηρύσσει στην παράσταση νίκης εν αναμονή πρωθυπουργό πασών των δημοσκόπων κι ιερών τοτέμ αλέκων παπαδόπουλων,ακλόνητο χαζοχαρούμενο αρχηγό των ατάκτων βορίδηδων
-αμήν
(εντελώς τυχαίο,
ήταν πάντα θρησκευάμενοι και ταπεινά προσευχόμενοι άπαντες μαφιόζοι,αλκαπόνηδες,ντίλιγκερ,βασανιστές και φασίστες και δολοφόνοι κάθε ηπείρου και κάθε εκκλησίας...)
-αλληλούια!

Σεπτέμβρης
-όμορφα πλάνα απ'τη φλογισμένη εργατιά,οι σφραγιδοκλειδοκράτορες συνδικάτοι γεμίζουν τα πούλμαν τού σοσιαλισμού τής αδούλωτης ΓΣΕΕ κι ανεβαίνουν σαλονίκη για της ΔΕΘ τα φουσάτα που περάσαν σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά χιλιάδες νόμοι αμετάφραστοι αλλοτρίων δικαίων,θα τονωθεί η πρόδηλη χειμαρρώδης αφασία τους κι η Κρίση που αποκλήρωσε τρεις γενιές ανωνύμων αληθινά εργαζομένων και παραπληγικών της αέναης ανεργίας θα τούς βγάζει  τη γλώσσα με κραυγές και συνθήματα και προβλεπόμενους ανιαρούς αγώνες τού μηδέν τοις εκατό και συγκρούσεις και καταστολή απ'τον ανερυθρίαστο γελαστό Αλέξη
-που μάς πρόδωσε,μάς ρήμαξε και πάντα τον γουστάρουμε ακόμα-
ρήξεις στα πεζοδρόμια που σφύζουν από προγραμματισμένες επαναστάσεις ανεξήγητης νύστας,η έκθεση,το πολυτεχνείο,ο γρηγορόπουλος
-κουκουρίκου αντίδραση,σαββατόβραδες μολότωφ στις αχανείς στέπες των ανεξαρτητοποιημένων Εξαρχείων,αχαλίνωτα τα λοιμά της ρήξης μέσω skype,
τί ωραία που καίγεται το μυαλό μας και το έχουμε συνηθίσει,
 ένα τέλμα οραματικό,μια τρύπα σκατά το Μέλλον,
ας ακουστεί συμβολική κι η ιαχή
Δεν Ξέρω Πού Πατώ Και Πού Πηγαίνω !

'Εθνος ξεπουπουλιασμένο εκσφενδονιζόμενο στο σύμπαν της γιγαντιαίας 'Αγνοιας
-χιλιάδες πλάνα συντριβής τόσα χρόνια
-βασανιζόμενοι και φυλακισμένοι στο ΓερμανοΧρηματοΓκέτο,
εδώ οι ερειπωμένοι της βαλακανικής
//κι η αγωνία μας παραμένει αν θα έχει κανάλι να βγει το μεσημέρι η Μενεγάκη κι αν ο Χατζηνικολάου θα είναι πάντα δίπλα μας,η σκληρή γραβάτα στη Δίκη του 'Εθνους,στο πάνελ με τα μαύρα τα μεσάνυχτά μας...

-της τιβίλας η ξεφτίλα έχει χρήμα γαλανόν και ολόχρυσον σταυρόν

//το μαρτύριό μας δεν θα έχει τελειωμό...




 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

...και δεν ακούμπησε καν το θέρος,μια ματιά κι ούτε σημασία καμιά δε  μου δίνει

//δεν θυμάμαι ποτέ καλοκαιράκι ή άδεια που δεν πάω πουθενά
-είμαι τυχερός για τα χρόνια που πέρασαν
... και ξέρω μια τέτοια δήλωση κλάψας μπορεί και ν'ακούγεται προκλητική για τόσον κόσμο που στη ζόρική του καθημερινότητα έχει να δει χρήματα ή χρόνο ελεύθερο εξορμήσεων βαθειά πίσω στο παρελθόν του
(να!-το κοριτσάκι μου κάθε καλοκαίρι σκιζόταν  στα καπνά στο χωριό και τη θάλασσα την μύρισε είκοσι χρονώ που κατέβηκε να μείνει Αθήνα)
...αλλά ,συγχωρέστε με,αυτή την αίσθηση ήττας που οδυνηρά αισθάνομαι τώρα που καμιά θάλασσα δεν μού χτυπά την πόρτα να φύγω μακριά,τι να την κάνω,αν δεν την μοιραστώ, πώς θα την απαλύνω..

//οι μνήμες τον Αύγουστο είναι φεγγαρολουσμένες κι ηλιοκαμένες,ραχάτι,παιχνίδι και χαρά
-πιτσιρίκι κατασκήνωση,απ'τον Σταυρό ώς τη Νέα Πέραμο,
οι ατέλειωτες σεζόν ιούνιος-σεπτέμβρης στο Πολύχρονο(αφού σαν τη Χαλκιδική δεν έχει...),
η εφηβεία των κάμπινγκ...Πλατανίτσι,Αρμενιστής,Ζωγράφου,Καλαμίτσι,Τριστινίκα,Τορώνη,Ελιά,η πιο λαχταριστή Καλογριά κι οι αδιανόητες καρα'ι'βικές στις Καβουρότρυπες
οι κένταυροί μας στο Πήλιο...Πάπα νερό,η αληθινή γη της επαγγελίας είναι ο Μυλοπόταμος κι η ανατολή ηλίου για την παγασητική βουτιά τής λησμονιάς στη Μηλίνα,
η αποκάλυψη τού Παραδείσου...Κρήτη,
οι Κυκλάδες λιγοστές
 και ποτέ Ρόδο κατακαλόκαιρο ξανά,
η Σάμος,
η Μυτιλήνη με τα θερμά της στον Πολυχνίτο
και στο Ιόνιο έχει την καρα'ι'βική στο Κάθισμα και τους Εγγκρεμνούς,απ'το χωριό μας μικράκι μου.."μαυρίκιος"-λευκάδα,ούτε μιαν ώρα δρόμο...

...Last year!
-τώρα μπαλκονάκι,
σα συνταξιούχοι,
ταβλάκι,παντοφλίτσα,καφεδάκι,μπισκοτάκι και στα 40άρια τον αύγουστο στην πλατεία Αμερικής ο ρόγχος του ερ κοντίσιον μεσημέρι και όσες βουτιές περίσσεψαν στα χρέη,άντε ώς την Κινέτα,ούτε 50 χιλιόμετρα
 και θα χαθώ,μαζί σου θα χαθώ και ας καώ...

-ωχ,πώς νιώθω έτσι μουδιασμένος,ο γέρος που ανασύρει παλιά όνειρα,ακρογιαλιές-δειλινά και θέλει να γράφει ιστορίες,τις φωτιές στις αμμουδιές,τις υποσχέσεις μιας άλλης εξέλιξης ζωής,
 πάντα πέλαγος ακύμαντο,κατάστρωμα αλμυρά φιλιά,φευγάτοι,φίλοι,τραγούδια,μπίρες,μουσικές,παρέες,χαρές,γλέντια,
ζήτα μου ό,τι θες,πάρε με όπου θες,εσύ,
γλυκά μας νιάτα,τα υπάρχοντα
-και τερματίσαμε λαχανιασμένοι.

Δεν υπάρχουν άραγε άλλα Θαύματα για μας;

-όλο αυτή η σκέψη κατατρώει τα σωθικά μου-
να μπορούσα να κυλήσω τον χρόνο λίγο μπροστά,
αν θά'μαστε καλά,αν έχουμε αντοχή να βρούμε τεχνητή ανεμελιά κι αποσκευές έτοιμο γκάζι παραλία,πώς ξεφεύγουμε από τόσα,ανώνυμου πόνου, δράματα που μάς βιδώνουν εδώ ανάμεσα σ'απώλειες,αρρώστιες,
αν θ'ανοίξει χαραμάδα στην απόγνωση και την απελπισία
-να σταματήσω να ξεφυλλίζω συνεχώς το Αναμνησιολόγιον "ήταν κάποτε ένα Καλοκαίρι"

Δεν θέλω να γκρινιάζω,δεν πρέπει να μιζεριάζω
-είμαστε πάντα και για πάντα μαζί,στην ευτυχία να σε κοιτώ στα μάτια,να λέμε σ'αγαπώ και να σβήνουν δάκρυα κι αναποδιές,έχουμε ελεύθερο χρόνο κι αφυλάκιστες προσδοκίες,
στην ερημιά της πόλης να ψάξουμε οάσεις,να μυρίσουν νυχτολούλουδα,ν'ανέβουμε στέγες να πιάσουμε φεγγάρι,περπατάδες με μεζεδάκια και ουζάκια,αφιερώσεις στα ραδιάκια,σελίδες στα βιβλία τής καρδιάς κι όσα απέμειναν υγιή κι ανέγγιχτα στην αγριάδα των καιρών της παράλυσης.

Θα σφραγίσουμε τις γρίλλιες και θα σβήσουμε τις οθόνες,ποτέ δεν σαλέψαμε  χάιτεκ εφαρμογές κι υπέρλαμπρα wi-fi,κλειστή τηλεόραση μη ζέχνει απέχθεια,καλαμπαλίκι άχρηστο στους καύσωνες τα φε'ι'σμπούκια,
-θέλω μόνο τζιτζίκια στη διαπασών και λίγη παλιομοδίτικη μνήμη κύμα το κύμα την πέτρα να λιώνει και τα τσιμέντα,
προσμονή κι αναμονή λίγο ναρθεί μελτεμάκι,ξαφνική δροσιά
κι όσα μακροβούτια βολέψουμε εκτός προ'υ'πολογισμού σωτηρίας χρεών,όσες σιωπές χρειαζόμαστε ν'αναπνεύσουμε,όσες κλειστές πόρτες κι άδειες γειτονιές αν περπατήσουμε μέχρι να πατήσουμε λίγη αμμουδιά,τα λόγια σου τα ζαχαρένια,της αγάπης βλέμματα να χτίσουμε  κι άλλα παλάτια στην άμμο κι ας τσαλαπατηθούν γρήγορα πάλι
-η ψευδαίσθηση έχει φέτος και σως επίγνωσης τής καταστροφής-

//μένουμε Αθήνα
-πες μου ψέματα!
-πάμε να φύγουμε μάτια μου!
-ώς την άκρη τού κόσμου...στην αγκαλιά σου ανεξερεύνητη ακτή πάντα καινούργιο καταφύγιο δικό μας!
-βρες μου δρόμο,ταξίδι κι άγνωστες θάλασσες

Θ'ανταμώσουμε ξανά το μικρό παιδί που βαθειά μέσα μας κατοικεί,να το ακολουθήσουμε πού'φυγε πάλι Εκδρομή,νά'χει κάτι καινούργιο να θυμηθεί...
...γιατί  α υ τ ό είναι το Καλοκαίρι,δημιουργία νέων ονείρων,ζωή με  κ α ι ν ο ύ ρ γ ι ε ς  αναμνήσεις για ν'αντέξουμε τούς αιώνιους χειμώνες.

Φίλοι κι αδέλφια κι άγνωστοι τού σύμπαντος pantallouίστες των κοινών αισθημάτων...
//κάντε μια βουτιά και για μας στους χάρτες των πελάγων που λατρέψαμε!

Αύγουστος πια περασμένος
-θυμάμαι το παιδικό τραγουδάκι..
"και μένω α-α-α-τα-ξί-δευ-τος-και μέ-νω-α!-α!-α-τα-ξί-δευτο;-ωεοέ!-ωεοέ!..."
...τι να ευχηθώ..
// ήσυχο Καλοκαίρι σε όλους!

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ψυχοΝΗΣΙΔΑ "ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ"

Κουράστηκα να μετράω κέρματα για να (μην) μπορέσω να πιω μια μπίρα στην παραλία,να ψάχνω ξαπλώστρες με χρέωση "ό,τι πάρεις χωρίς έξτρα τιμή ομπρέλας",ξερογλείφοντας οχτώ ώρες το καλαμάκι τού φραπέ που έγινε βραστός στον ήλιο που ζεματάει την πλάτη με το ληγμένο εδώ και χρόνια αντιηλιακό που όταν το αγοράσαμε απ'τον χόντο είχε δείκτη προστασίας πενήντα και ήτο δέκα+δέκα δώρο.

Κουράστηκα τόσες Κυριακές να κοιτάζω τον ανεμιστήρα οροφής μην και φτιάξει τρύπα στο ταβάνι ναρθεί γαλανός ουρανός που αστραπές κι αν τις φοβάμαι πια κι ούτε αντοχή,ούτε προσμονή για καλύτερες μέρες.

Κουράστηκα να είμαι 47 και να παραπατάω σα γηραλέων Μητσοτάκης απέθαντος με τα χέρια ψηλά,παραδομένος και μ'έτοιμο τον τάφο μου να ρίχνω πετραδάκι πετραδάκι στην χαίνουσα ανοιχτή τρύπα τις πληγές με τα όνειρα και τις ελπίδες  που μού βγάζουν επειδικτικά τη γλώσσα κορο'ι'δευτικά κι ουρλιάζουν στ'αυτί μου να σκύψω κι άλλο μες το άνυδρο χώμα,λάσπη να γεννώ και μην τολμήσω ποτέ να ξανασηκωθώ.

Κουράστηκα να μην έχω Καλοκαίρι πουθενά,παρεάκι μόνο το άγχος,την πίεση,τα χρέη,τους απλήρωτους λογαριασμούς,οικογενειακές ληξιπρόθεσμες αποδείξεις χρεοκοπίας μ'αποθέματα που δεν φτάνουν ούτε για φριγανιές στο σούπερ μάρκετ και να φωσφορίζουν πυγολαμπίδες μες τη νύχτα των καιρών οι λέξεις Αγωνία κι Απελπισία
-τις έλιωσα τις έννοιες της καταστροφής,τσιμεντώθηκαν εντός μου και καίγομαι στο λιοπύρι τους ιδρωμένος σ'εφιάλτες που έγιναν η καθημερινότητα μιας αφόρητης πίκρας.

Κουράστηκα να κρατιέμαι από Νοσταλγίες
-όλα μπούρδες-
εδώ,στεγνά,στυγνά,μοναχικά χρόνια κι η πάρτη μας να ποδοπατά κάθε φαντασιακή έγνοια Ελευθερίας,το μόνο μας φρόνημα,να διασωθεί στην αρένα το τομάρι μας τρώγοντας τη σάρκα τού διπλανού μας.

Κουράστηκα να προσπαθώ να μην παρασυρθώ στη μηδαμινότητα των νέων προτεραιοτήτων...
//τόσο νέων που θυμίζουν μεσαίωνα...//
βαρύς θρησκευτικός συντηρητισμός,γιγαντωμένος φασισμός,σπαρασσόμενος αρνητισμός,απάνθρωπος κατακερματισμός φοβικής κοινωνίας εχθρών,ημιμαθής εθνικοτζαμπαπαλληκαρισμός,αρρωστημένος απομονωτισμός,τσογλανελιτισμός βαρύς σαν αδικία στην Ιστορία
-χαμένες ευκαιρίες όλη μας η ζωή.

Κουράστηκα να μην έχω ούτε καν καρπούζι στο ψυγείο κι εναλλάξ ρύζι,πατάτες,μακαρόνια μήπως περισσέψουν τα ελάχιστα,τα δανεικά κι αγύριστα,να φύγουμε λίγες μέρες και να μη φτάνουν ώς τη Λούτσα τελικά που έτσι κι αλλιώς θα τρώγαμε πίττα γύρο μέχρι τελικού πρηξίματος και πτώσεως ηθικού τού μπάτζετ "διακοπές" ,για το οποίον και χαχανίζουν οι παλιές φωτογραφίες στα κιτρινισμένα άλμπουμ,τότε που είχα το θράσος αυτές τις 15 μέρες τής άδειας μες το χρόνο να είναι η Ανάσα για να περάσει άλλος ένας,επιπλέουσες επιθυμίες μακριά των ΚΤΕΛ Αττικής/Πόρτο Ράφτη-Βραυρώνα-Σαρωνίδα και μην σπρώχνετε μαντάμ,αυτό δεν είναι κάθισμα είναι η κοιλιά μου και μη ρεύεστε κύριος μες τα μούτρα μου και τραβήξτε λίγο πιο κει τη μασχαλίτσα σας που έχει κάνει απ'την απλυσιά στόκο χλωρίδα και πανίδα ανεξερεύνητη στο σύγχρονο πολιτισμό.

Κουράστηκα να μη θυμάμαι το ταβερνάκι στην ακροθαλασσιά,τη συναυλία στο ανοιχτό θεατράκι,σοφοκλή κι αριστοφάνη στο αρχαίο κοίλον,αεράκι με ποτάκι στην ταράτσα μπαράκι και στο πλοίον ταξιδεύων κατάστρωμα για το νησί,το ηλιοβασίλεμα της ανεμελιάς κι η ξαστεριά ξεγνοιασιά πάντα.

Κουράστηκα να μην έχω τίποτα χειροπιαστό κι η πληρότητά μου,η ευτυχία μας,τούτη η αγάπη να μην μπορεί να πληρώσει ΕΝΦΙΑ,ΔΕΗ και τη δόση τού στεγαστικού απ΄τον οργανισμό εργατικής εστίας και που λέγαμε πως μάθαμε να κολυμπάμε στα βαθειά,αλλά εδώ στα ρηχά τα παλιόνερα και μάς πατάνε το κεφάλι στο βούρκο να πνιγούμε οι αφελείς που σκεφτήκαμε πως δουλεύουμε για να ζήσουμε με καλύτερες συνθήκες κι όχι να καταντήσουμε τιμωρητικόν παράδειγμα απαξίας και αποτυχημένων στατιστικών τής βασιλίσσης αγκέλας στον τίτλο βιβλίου ιδιωτικοποιήσεων,επικεφαλίδα κεφαλαίου "σας πάω γαμιώντας ώς τον πάτο"

Κουράστηκα και ν'αμπελοφιλοσοφώ και να γράφω πληγωμένος,νευριασμένος,επιθετικός,απολογητικός,διαλυμένος και δεν μού αρέσω που μοιρολατρώ και χειμωνιάζω κατακαλόκαιρο και δεν έχω κρύο νερό να πιω και δροσιά ν'ακουμπήσω σταλιά και σε κανέναν-αφού δεν επικοινωνώ εύκολα πια τώρα που είμαστε συντετριμένοι αλλά και συνειδητοποιημένοι για την ανεπάρκεια των όρκων και τα σαθρά των θεμελίων και τώρα που το ζόρισμα έφτασε κόμπος και θηλειά κι αποδείχθηκαν όλα κι όλοι λίγοι,ψεύτικοι,υποχθόνιοι,εκδικητικοί,μη διαθέσιμοι να μοιραστούμε χαραμάδες να μπει χαρά κι ήλιος φωτεινός στην κατάμαυρη καρδιά μας

Δεν πεθαίνουν μόνο απ'τ'αληθινά της σάρκας οι άνθρωποι
-αυτό ίσως και μεγαλώνοντας να το καταλάβουμε και να το αντέχαμε-
...εκείνο που νομίζω δεν παλεύεται εύκολα,είναι που χάνονται τα ιδεατά συμβόλαια της νιότης μας,σ'εκείνα δεν υπήρξε ρήτρα συνειδητοποίησης για τη φθορά τής επιβίωσης,την κακοτυχιά,την σκατοψυχιά και τ'απροσδόκητα

Κουράστηκα που μπαίνει ο Αύγουστος και δεν έχω ούτε ψυχή να γεμίσει μπαταρία κι ούτε να φεύγουμε βλέπω ν'αναπνεύσουμε λιγάκι και με πληγώνει που δεν θυμάμαι τον ήχο τού κύματος κι ιδέα δεν έχω πότε θα βγάλει μελτεμάκι να φυσήξει στη γειτονιά των ερειπίων μας.

Και με τρελαίνει η επίγνωση πως αυτό που μάς υποχρεώνουν να ζούμε απ'το 2010 λέγεται
"πρόωρη γήρανση πληθυσμού"
-ένα σχέδιο να φυτευτεί μια γενιά στην πιο παραγωγική της ηλικία απ'ευθείας κατεστραμένη,αδιάφορη,ητημένη και τελειωμένη κάθε προσδοκίας

Τίτλος τιμής η ιδιοκτησία και περηφάνεια μας αξία ανεκτίμητη ανεξίτηλων αισθημάτων το Ελληνικό μας Καλοκαίρι
-μάς το κλέψαν οι καριόληδες...

ΔΕΝ ΠΛΙΤΣ ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΛΑΤΣ

Κάποτε έλεγαν "το καλοκαίρι είναι των φτωχών"
-μα νομίζω,η τυρανία να είσαι ξέμπαρκος και ρέστος ιούλιο-αύγουστο στην Αθήνα το 2016 είναι ήττα ολοκληρωτική...

...αδειάζει η πόλη-κι είσαι κλειδαμπαρωμένος στον ανεμιστήρα,το βράδυ χαζεύεις τα ρεπορτάζ κώλου παραλίας και τρελαίνεσαι που ούτε ώς τον Άλιμο μπορείς να κατέβεις,ούτε ομπρέλα-ξαπλώστρα,ειδικαί ακριβότεραι τιμαί τα σαββατοκύριακα βρε ηλίθιοι να μάθετε να μάς γεμίζετε τις ρακετοθέσεις να μην έχουμε να ρίξουμε μπαλάκια αι άνετοι άποικοι ακτογραμμής κι ούτε καφέ στο θερμός δηλαδή
-έσπασε πέρσι κι ουδέποτε αντικαταστάθηκε

...πιάνεις τον εαυτό σου να ζοχαδιάζεται στις αναρτήσεις των φίλων
 "ο τάδε γουστάρει στην παραλία Ναυάγιο",
ψάχνεις καρφί να τρυπήσεις το σωσίβιο να πνιγεί και παγόβουνο να βρει ο τιτανικός του,τί σκατά έχεις πάθει,κάποτε χαιρόσουν στη χαρά των άλλων,τώρα συννεφιάζεις όταν βουτάν στα κρυστάλλινα νερά  και θέλεις να στείλεις μιαν οικογένεια πεινασμένες  μέδουσες να τούς κάνουν μπλε μαρέν τους προκλητικούς που πήγαν ακροθαλασσιά

.. κι εσύ νοσταλγείς φωτογραφίες ξεγνοιασιές που διηγώντας τα να κλαις βαρέθηκες κι αυτό το μίζερον ένδοξον παρελθόν που τόκισες αέρα κοπανιστό να γίνει καταιγίδα τον αύγουστο και περιμένεις να μπει αύρα απ'το ερκοντίσιον,που πάλι στάζει αφού έχεις να το συντηρήσεις απ'το 2004 που στο έκανε  το πιο φτηνιάρικο της αγοράς δώρο γάμου απ'τα καρφούρ,μάρκα μ'έκαψες δεή και μυρίζει πίσσα έργα οδοποι'ί'ας κι ακούγεται σα ρόγχος θαλάσσιας φώκιας κι έτσι ατμόσφαιρα στην πλατεία αμερικής δεν γίνεται.

...πρέπει να σταματήσεις να μπαίνεις σούπερ μάρκετ με την πιστωτική για ένα καρπούζι αφού εξήντλησες τ'αποθέματα μακαρόνια-ρύζι-κριθαράκι απ'την 17ωρη σκληρή διαπραγμάτευση τής συνθηκολόγησης των ερειπωμένων τού ματαιωμένου 'Οχι και πίστωσις είπαμε τέλος,διότι το όριον έχει προ καιρού εκτοξευτεί στο μη περαιτέρω και βαριέσαι να σηκώνεις τηλέφωνα αξιοθρήνητων απειλών από την εταιρεία εισπαρακτικών δείνα που σε απειλεί με κατάσχεση τής φοβερής έπαυλης των 58 τετραγωνικών στην εξωτική Κυψέλη,που το στεγαστικό της το διαχειρίζεται η μεγάλη μας φίλη εθνική,αλλά τον ένφια τον πληρώνεις ως μελλοντικός ιδιοκτήτης εις τόπον χλοερόν και καταψύξεως εσύ ,κορο'ι'δάκι της αριστεροδεσποινίδος κυρίας Ελπίδας Έρχεται που θα τον καταργούσε μ'ένα άρθρο σ'έναν νόμο και πάει κι αυτή,επέταξεν εκτός πλαισίου στήριξης κι υπομονής μας και ξαναπλάθεται φαντασίωση καλύτερου αύριο για τον επόμενο σωτήρα,αμήν

...πάντως άδεια θα πάρεις και φέτος ,αλλά το επίδομα πια φτάνει μέχρι να  δοκιμάσεις το κτελ να σε πηγαίνει βάρκιζα για μπανάκι απογεματάκι αυλάκι πόρτο ράφτη
-να θυμηθείς την εφηβεία που χτυπιόσουν για θέση παράθυρο να μπαίνει αέρας μη ζέχνει ο ιδρώτας των ορθίων με τα κόπερτον,από και προς χαλκιδική που άλλην τέτοιαν δεν έχει-

..τίποτα δεν έχεις πια,παρά διάθεση να φύγεις,να ρίξεις μαύρη πέτρα και κανείς να μην ξαναρωτήσει πού πήγε αυτός ο μαλάκας,αλλά έχεις και τις υποχρεώσεις σου,μια δόση ακόμα και λίγην εφορία χωρίς σάλιο
-αλλά ευτυχώς κρατάς με νύχια και με δόντια συσκευήν με ανρόιντ εφαρμογήν για webbanking μεταφορές αγνώστων ποσών σε πιο αγνοημένες ανάγκες άφαντων πληρωμών και γρήγορον ίντερνετ διότι αν φτάσεις ώς την παραλία χωρίς μεγαμπάιτ πώς θα επιζήσεις να κοιτάς το κύμα άνευ πληροφόρηση φέισμπουκ,τόση μοναξιά δεν αντέχεται στην αφασία τού πλήθους χωρίς σήμα

...τέλειωσαν και τα παοδόσφαιρα που ήτο μιαν κάποια λύσιν και στα x-factor βγήκαν πάλι οι σκυλάδες να δοθεί εσάνς παραλιακή και κονσομασιόν ούισκι ξηροκάρπιον άλλης εποχής που ποτέ δεν σ'άρεζε κι ούτε συμμετείχες στην εθνική των καψούρηδων και ποτέ δεν της συγχωρείς τη ματαιότητα τόσης επίδειξης ψωνισμένων αλκοολικών κλεψιμέικων βεβαιοτήτων

-τρομερόν της απωλείας
-έφυγε και η ελένη διακοπές
(ποτέ δεν κατανόησες από τί κουραστικόν κι απάνθρωπον διακόπτουν ακριβώς όλες οι πλουσιοπερσόνες,αλλά προφανώς δεν θα μάθεις ο πτωχός τα βάσανα των χλιδάτων ανόητε)

..πάνε και οι Ποιοτικοί με Άποψη και στην επίδαυρο και στις συναυλίες τού καλοκαιριού ποστάρουν δέκα φεστιβάλ τί ωραία περνάμε με αλληλεγγύη και αλτρουισμό φιλάνθρωποι των απόρων και πόση αδρεναλίνη χαρίστηκε στο κουλτουροπλήθος με τις Ευαισθησίες,που αγχώνεται μην και δεν έχει άλλες εκδηλώσεις στο κλεινόν άστυ και πώς θα περνούν τα βράδυα τους να ξοδέψουν για εισοδήματα που.. πού στο διαόλο περίσσεψαν να δουν pink martini με τριάντα γιούρο έκαστος δεν το φαντάζεσαι

...κι όλο μάς χαιρετάν απ'τα ραδιόφωνα οι αγαπημένοι μας παραγωγοί και καλό σαββατοκύριακο και καλό ταξίδι και δυο βδομάδες θα λείψουνε και θα μάς στείλουν ίνσταγκραμ απ'το νησάκι που για να φτάσεις εκεί με τα ακτοπλο'ι'κά σε τιμές προσφοράς με τρεις ωνάσηδες χρέωση θέλεις δεκατρία μηνιάτικα προκαταβολή με σάντουιτς στο αλουμινόχαρτο και κιοφτέδες στο τάπερ,άσε το σαλέ με το σουηδικό κρεβάτι και την τουαλέτα μέγεθος Τήριον Λάνιστερ τού game of thrones στην μαγευτική πρώην άγονη γραμμή που έχει τιμή μεζονέτα μα'ι'άμι,πεντάστεροι στο κουφονήσι,
(οι άπλυτοι με το σανδάλι γυμνισμό είναι όνειρο απατηλό μεσοπολέμου )
και κάθε βράδυ παρτάκια με καλαμαράκια και γαρίδες και τί στο καλό το απόθεμα υπάρχει όντως στα στρώματα που μάς έπρηξαν όλοι οι τσακαλώτοι των οικονομικών;
- και μ'έπιασε να πάρω μαχαίρι να το κάνω πούπουλο κομμάτια μην κι έχω κρύψει πεντακοσάευρα και τα ξέχασα πριν τα κάπιταλ κοντρόλ και τώρα απλώς δοκιμάζω να το παίξω άφραγκος εγώ ο μικροβαρδινογιάννης με πρώιμο αλτσχάιμερ
- και τα μόνα μωβ που φαίνονται είναι κάτι ακάρεα που τα πνίξαμε στο φωτιστικόν οινόπνευμα

...ευτυχώς έχετε δουλίτσα!
-,μάς δουλεύουν οι συγγενείς στο τηλέφωνο,εννοώντας μην μείνετε άνεργοι και μάς ζητάτε δανεικά και δεν έχουμε όρεξη για μιζέρια και υποχρέωση καμία

..και συνεχίζονται τα γιούρογκρουπ και πριν πάνε διακοπές οι λαγκάρντηδες κι οι σόιμπλε κι οι ντράγκηδες των μαύρων ταμείων με τα κολάρα και τα μπόνους της απελπισίας μας,δίνουν νέα ραπόρτα τί μάς περιμένει από σεπτέμβρη που έχουμε και τόσο υψηλό βασικό μισθό οι τρισάθλιοι και χαλάμε τον μέσο όρο της αγαπημένης ευρωπα'ι'΄κής οικογένειας και κακομάθαμε τα χαμένα ελληνάκια,οι μπατιρογκαρσόνοι των εκλεκτών κρουαζιεράτων κι όπως στρώσατε να κοιμηθείτε τεμπελχανάδες που δεν φροντίσατε να γίνετε αποταμιευτές,πτυχιούχοι και διάσημοι με μπαμπά μητσοτάκη και μαμά μαριάννα λάτση και φανταστήκατε θα σάς αφήσουμε να ονειρεύεστε ήρεμα χρόνια με δροσερά απογέματα και καρπούζι στο ένα χέρι καλοκαίρι κι ουζάκια και βόλτες εξοχή,απλώς με τον ιδρώτα ενός μεροκάματου θα βγαίνατε καθαροί στων μνημονίων την τιμωρητική εποχή,άπληστοι τιποτένιοι κι ανώνυμοι μεροδούλι μεροφάι,θα σάς φάει η αποτυχία βρε μασκαράδες τής ξεγνοιασιάς και τής αθωότητος και του αθάνατου Καλοκαιριού στην υπέροχη πατρίδα των χαντακωμένων ιθαγενών χωρίς μέλλον κι έλεος.

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΠΩΘΕΙ...

Η εκκωφαντική σιωπή τού κόσμου στην απόλυτη αποκαθήλωση των Ελπίδων του,θα έπρεπε να ηχεί συναγερμός και τύψη στα βουλωμένα αυτιά ενός συστήματος Εξουσίας
-αλλά σιγά μην ιδρώσουν οι παχύδερμοι ανερυθρίαστοι πασών των φαγάνων τα παλάτια τού ΚοινοΒολευταριάτου...

Στην Κυβέρνηση της συνθηκολογημένης "Αριστεράς" η καραμέλα
"μην γκρινιάζετε,καραδοκούν αντί για μας τους ευαισθητούληδες τα κοράκια κουλησταυροβενιζέλοι"
έχει λιώσει στ'αυτιά μας,μαζί με τη
"συνέχεια τού κράτους που μάς υποχρεώνει να..."
 ...να τί άραγε ξεπουληθεί απ'αυτά που ποτέ δεν θα...αλλά να που...και τί να γίνει...
// και υπερήφανο το μέγα Θράσος να μάς κουνά το δάχτυλο...
"ποιος μάς ψήφισε τον Σεπτέμβρη,ε;...ε;"
...και πάρε κόσμε πάρε Επενδυτά μου Αναπτυξιακέ μου Γίγαντα
 και το Ελληνικό και το Νερό που να το χέσουμε το δημοψήφισμα που κοινητοποιήσαμε όλες τις γριές της σαλονίκης και στην Αφάντου Ρόδου άφαντη η οικολογική μας συνείδηση και ποιος ξανάκουσε κάτι για τις Σκουριές να στενοχωρήσουμε πια τους καλούς μπομπολαίου
-απ αππα παππα παπάαααα..

...και χαμόγελα με τον Σόιμπλε κι αγκαλιές με τον Ντάισελμπλουμ κι
 "επιστροφή στην κανονικότητα"
και 99 μόνο χρόνια να ζήσουμε να τη δούμε την "αξιοποίηση"
-πάρτε τα όλα,να ηρεμήσουμε τη βουλιμία των Τιμωρών,μήπως ξεχαστούν και μάς αφήσουν να φχαριστηθούμε που εγκαθιστούμε τη λα'ι'κή κυριαρχία των πολλάκηδων ποπολάρων,όχι δεν θα συλλάβουμε για φοροδιαφυγή τους Εφοπ-Ληστές,αυτοί οι κολοσσοί της Οικονομικής Ανάκαμψης είναι οι νέοι μας Φίλοι και σιγά,ποιος θυμάται που θα ήταν οι πρώτες κρεμάλες στο Γουδί σύντροφοι,τώρα στα "όρια ανοχής του συντάγματος" είναι όσοι θα τολμήσουν να μάς κρίνουν ολίγιστους,η αντίθετη άποψη είναι καλή μόνο αν είναι η δική μας φωνή,πανικός για τις κατσαρόλες αντίθεσης στο τσιπροσύμπαν,σιγά τους ασστικούς μύθους που θα μάθουν και τη διαδήλωση τα καρακόλια,ρίχτους κι ΕΝΦΙΑ άλλα δεκαπέντε χρόνια ώς το 2031 κι όλα τα σπίτια στα δόντια τραπεζίτη,οι ιδιωτικοποιήσεις ήτο το όνειρό μας πάντα στην μαρξιστική μας αναθεώρηση,να πάρουμε την εμπιστοσύνη τού Ντράγκι,να δώσουν λίγη δόση,καρτερούμε με πόνο ψυχής ό,τι παρεδώθη μνημονιαναγκαστικώς να επιστραφεί όταν ο ήλιος θ'ανατείλει κόκκινος με κοινωνικό πρόσημο δίκαιης αναπτύξεως εις τον αιώνα των αιώνων...αμήν!

-τόσες μπούρδες,πόση ντροπή οι όμορφες κενές λέξεις...
//πού'σαι νιότη μου αλέξη μου να δεις που θα γινόσουν άλλος...

Κι απέναντι οι κούληδες,οι φωφοβενιζέλοι,οι σταυρολεβέντες με τα σκυλάκια τους,
 τούς αρηπορτοσαλτοπρετεντέρηδες
-πιο αστείοι παρά ποτέ,ελεεινότεροι δήμοι σταρένιοι,οι κουκουλοφόροι των συμφερόντων,οι προδομένοι απατημένοι της λατρευτής γερμανΕυρώπης των Γιούνγκερ,λυσσασμένοι που χάνουν το δικό τους μηντιακοκράτος,που ανοίγουν φάκελοι,οφσόρ,λαδώματα,παραμάγαζα,κολλητιλίκια,σάπια διαπλοκή,παραμυθατζήδες του ιδιωτικού παραδείσου που φτιάξαν μονάχα  με τον ιδρώτα τους οι ανεπρόκοποι κληρονόμοι εισοδηματίες με μαύρα λεφτά και χαρισμένα δάνεια τραπεζοχρηματιστηριακών πληροφοριοδοτών αγυρτών εκσυγχρονιστικών σημιτάκηδων,οι γραβατοφορεμένοι μιζαδόροι όλων των ζίμενς τού πλανήτη
//με την εγγύηση τού
 (εχθρού για τους ηλίθιους) χρυσοτόκου Δημοσίου,
έτσι φτιάξαν έργα,λιμάνια,δρόμους,αεροδρόμια,συμβάσεις κι ΕΣΠΑ και διπλά ταμεία κι άφαντα βιβλία και ξεχασμένα στικάκια για εκβιασμούς και κασέτες μυστικών υπηρεσιών για αλληλοσυγχαρίκια δικαιοσύνης τυφλής κι αμαρτωλής ιστορίας

-τούς ξεφτιλίζουν τώρα οι συριζαίοι για ξεκάρφωμα "ηθικού πλεονεκτήματος" ,
για να χορτάσουμε σαπάκια αντί για να διαβάσουμε τόμους  μέτρων αφαίμαξης,
να γλεντήσουμε στην αρένα της αέναης μάσας και δυσωδίας εξήντα χρόνων ακάθαρτου μητσοτάκη
-η φαμίλια κάθε πετούμενης βρωμοδουλίτσας,οι ξεπλυμένοι νεοσωτήρες σαξεστορίτες που τολμούν κι ορέγονται την επιστροφή των φαντασμάτων,με τη σιχασιά των λοβερδοβενιζέλων συνδιαχειριστών τής έως τώρα ακαταδίωκτης εγωπαθητικής απληστίας γενεών,οι κήνσορες τάξης και ηθικής
-νάτοι,σταυροκοπιούνται πώς τολμά ο αλέξης να τούς παίρνει τη μπουκιά απ'το στόμα κι απορούν γιατί δεν έχει το παρασυρμένο φτωχολόι προσμονή για το comeback τους και γυρίζει  την πλάτη και κορο'ι'δεύει και χαχανίζει με τς φανφάρες τους.

'Αδειοι οι δρόμοι,μουγγοί και σιωπηλοί,θυμωμένοι με την απομακρυσμένη προοπτική ενός άλλου δρόμου, που τυφλωθήκαμε απ'το φόβο και την ανικανότητα μιας σύγκρουσης που δεν τολμήσαμε ποτέ

-κι οι καλομαθημένοι της υψωμένης γροθιάς επιβεβαιώνουν το Τίποτά τους,ευχαριστημένοι που το μηδέν τοις εκατό τους περιμένει πάντα τας συνθήκας να ωριμάσουν
// και τριγύρω τους τα ερείπια μιας κοινωνίας ακραίας φτώχειας,εκατομύρια στα όρια επιβίωσης κι ούτε γεύση στην καραμέλα τού Ξεσηκωμού οι ιστορίες ενδόξου παρελθόντος τρύπιες σημείες,διηγώντας τες να κλαις
-ούτε η συγκίνηση δεν πουλάει το ίδιο πλέον,δεν διεγείρει,δεν ωθεί σε μαζική κοινωνική αντίσταση,αλλά σε παροπλισμό

-της αμάθειας και της απάθειας-

όνειρα ευδαιμονίας και γιγαμπάιτ για σύνδεση με κάθε παραλία και να φύγεις μακριά να επιβιώσεις αν έχεις ακόμα χρήμα έξω
-περιζήτητοι γαμπροί και νύφες μιας χαμένης ευτυχίας...

Εγκλωβισμένοι στην Αθήνα που καταστρέφεται,
στην ελεημοσύνη των φίλων να πληρώνουν ληγμένους λογαριασμούς,
αλληλοκεράσματα για μιαν ανάσα βουτιά καθώς το καλοκαίρι καίει την απελπισία μας

// κι αρχίζει το ματς,παράτα με τώρα,πάμε στοίχημα το πονεμένο μας κορμί,μιας συλλογικής και συνολικής Αποτυχίας που θα την φτιάχναμε Όνειρο τη ζωή και θα παλεύαμε για καλύτερες συνθήκες,βέβαιο αύριο κι ήρεμο εργασιακό κι οικονομικό πλάνο σίγουρου μέλλοντος,κάποτε ..."φυσιολογικοί"..."κανονικοί" ..."πολιτισμένοι"...

//ο Ευτυχισμένος Άνθρωπος..
-.στην Ελλάδα φτιάχτηκε ως Μαύρο Πρόβατο σε συντριπτική οργουελική ατομική αρρώστεια παγκόσμιου Λούζερ
//στοχοποιημένος υπαίτιος ο απλός πολίτης που τσακίζεται στα χρόνια που οι καθεστωτικοί ταγοί του πασχίζουν να κρατήσουν τα καλοπληρωμένα οφίτσια τους
 κι ούτε να τούς μουτζώσει πια,που τον απαξιώνουν και τον φτύνουν και τον καταβαραθρώνουν κι άλλο
// κι αυτός ο πολτοποιημένος ανθρωπάκος δεν αντιστέκεται να τον τσαλαπατούν,απλώς γυρίζει πλάτη και φεύγει,στη μοναχικότητα μιας απειλητικής οριστικής ιδιώτευσης
-αφήνοντας πολύτιμο χώρο για σαλταδόρους,φανατικούς,φασίστες,ποντίκια διαβρωμένους

- ο παραδομένος λαός εξουθενωμένος βάζει δυνατά μουσική να μην ακούγονται οι θρήνοι των ανήμπορων,ρίχνει μαύρη πέτρα όχι πίσω του,αλλά πάνω του τη δένει και βουτά στο πηγάδι των ματαιωμένων ευχών και χάνεται
-τέλος όλα
-τίποτ'άλλο πια

(και δεν πιστεύουμε και σε κανένα Θεό να μάς βοηθήσει να χωθούμε σε κανένα άγιον όρος για δουλίτσες επικερδούς γονυκλισίας,μαστουρωμένοι της προσευχητικής σταδιοδρομίας...)

Γι αυτήν την αίσθηση Κενού
-για τον πνιγμό/λυγμό που φέρνει δάκρυα κι αργά ή γρήγορα θα γίνει ζύμη τόσος θυμός και τέτοια απόγνωση και θα φουσκώσει και θα πληρωθούν τα γραμμάτια με πάταγο και θα σκάσουν στις χυδαίες τους φάτσες και χωρίς συγχώρεση καμιά θα εξωφλήσουμε ώς την τελευταία ψήφο τέτοια ξεφτίλα που μάς έκαμαν να νιώσουμε ασήμαντοι,θλιβεροί,τελειωμένοι και τιποτένιοι...

ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ.ΠΟΥΘΕΝΑ

Πόσοι βγαίνουν στο δρόμο και γιατί;
-για τη διαδήλωση,για ν'αλλάξει η ζωή του,για να δείξει ότι ανήκει κάπου,για να εκτονώσει συμπιεστική αίσθηση απόρριψης,για να πάει να βρει φίλους,για να βρει ευκαιρία να πιει κανά καφεδάκι-
είναι πάντα ελάχιστοι
//αλλά υπάρχει πάντα η "ιστορική" βεβαιότητα,πως οι μειοψηφίες φτιάχνουν κινήματα,επαναστάσεις,ρήγματα,πως δεν χρειάζεται παρά να ωριμάσουν οι συνθήκες κι ο πλειοψηφικά μουγγός σιωπηλός Λαός,έστω ν'αποδεχθεί πως ήρθε ο καιρός της Αλλαγής
-και θάρθει.

Μόνο που δεν υπάρχει πια ο "κανονικός" πόλεμος και δεν ξέρεις από πού σού'ρχεται
-στις τράπεζες το χαράκωμα,στις γραβάτες εισαγωγής οι στρατηγοί,πίσω απ'τα κλειστά εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων ρυθμίζονται τα βήματα των χωρών,οι αναπνοές τους,το μέλλον τους
-δεν μάς ρωτάει κανείς,οι εκλογές είναι επιθυμητές μόνο αν είναι το αποτέλεσμά τους να βολέψει την Αρχή τού Τιμωρού και οι κυβερνήσεις γελοιοποιούνται κι εξα'υ'λώνονται στη συνείδηση και την καρδιά τού απλού πολίτη που σωριάζεται από μέτρα και πίεση και φορογδάρσιμο και φτώχεια και αγωνία εναλασσόμενων πνιγμών κι έκπληκτος ο πονεμένος άνθρωπος ακούει και βλέπει τους Σωτήρες του να γίνονται χαλί να τούς πατήσει η νομενκλατούρα των Μεγάλων Συμμάχων,πλακάκια,γελάκια,αριθμολαγνία,συμφωνίες,παρασιωπήσεις,καμένα χαρτιά,εκβιασμοί,παρακάλια,επιστολές συνθηκολόγησης κι ατέλειωτες χιλιάδες συμβάσεις και νόμοι εις την αγγλικήν διάλεκτο και στη στιγματισμένη παράλογη ανοχή διαθέσιμης εξωχώριας επιβολής "Δικαίου"
-τού ισχυρού,τού άπληστου,τού κτηνώδους,τού πλούτου,τού ξιπασμένου,τού ληστρικού,τού μανιακού Παντογνώστη Δυνάστη που ελέγχει τα αποθέματα,τα λογιστήρια τού κράτους χάρισμα της Αυτοκρατορίας των
ΞέρωΠόσοΑσήμαντοιΕίστε
 κι άλλωστε
 Σας'ΕχωΣεΛογαριασμουςΚαιΚλεμέναΑνΜουΚουνηθείτε

Δεν έχουμε κοινό λόγο ύπαρξης
-δεν υπάρχει  μ ί α Πατρίδα,
ζούμε στους καιρούς πολλών παρτίδων προσωπικής ευδαιμονίας,μικρών κοινοτήτων,φρουρίων καθαρότητας,γίνονται κοιτίδες καλοζωισμένων μεγαλοαστών κρυμμένων σε μικροπαραδείσια μυστικά δρομολόγια,νησιά,διακοπές,γλέντια,μακριά απ'τα φώτα μιας δημοσιότητας που δεν επιθυμούν πια να επιδεικνύονται,αποθέματα,κλοπιμαία,τυχερά,κληρονομιές,καλές εποχές
-ξεφεύγουν που και που στα κοινωνικά δίκτυα,χαζεύεις την αφασία της ηρεμίας των χρημάτων τους,θαυμάζεις την άνεση και την αφ'υψηλού κριτική τους και την παντελή τους άγνοια πώς είναι να ζεις χωρίς να μπορείς να βρεις ούτε μιας μέρας ξεγνοιασιά να κοιτάξεις ένα ηλιοβασίλεμα
// στο δόξα πατρί θα μάς καθάριζαν αν τολμούσαμε ν'αμφισβητήσουμε τον τρόπο ζωής τους,αν διεκδικούσαμε να θυσιάσουν χρόνο και χρήμα για να μοιραστούν τις συμφορές μας,την πιθανότητα να κατηφορίσουν μέχρι τη γειτονιά της ένδειας,της πυρκαγιάς και της λεηλασίας
-μπορούν άνετα να φύγουν,να ζήσουν αλλού,πολυπολιτισμικοί,πολύγλωσσοι,έτοιμοι πολίτες ενός κόσμου ακμάζουσας κυνικής μέθης υπερεγωτομαρισμού κι αλαζονίας αν νιώσουν θα χαθεί ο τρόπος κι ο λόγος να περπατούν κοντά μας,να είναι φίλοι και γνωστοί μας
-αλλά όχι και να γίνουν αλληλλέγγυοι,συντροφικοί,ελεήμονες της αποτυχίας μας και των ουμανιστικών μας φαντασιώσεων πως η κοινότητα στηρίζεται στην αλληλοβοήθεια και το μοίρασμα,σιγά μην μάς επιτραπεί τούς τεμπέληδες να μπούμε στο εκλεκτό κλαμπ των επιτυχημένων
//η Αριστοκρατία των Ατομικών Εισοδηματιών γίνεται τροχοπέδη στις Ελπίδες μιας φτωχολογιάς να συγκρουστεί με την πολιτική κηδεμονία των ευφησυχασμένων πλεονασματικών ψυχώσεων και να ζητήσει το λόγο που μάς πετάν τροφή στα σκυλιά και μας κονιορτοποιούν τα μελλούμενα χρόνια στην Κρίση των Αλγορίθμων Δημόσιων Χρεών τους.

Μπλέξαμε
-χρωστάμε τις πρόνοιες ενός κράτους που δεν υπάρχει πια,τα όνειρα που μάς έδωσαν υπόθεση μέλλοντος οι γονείς μας,τα χρόνια μιας αμέριμνης κανονικότητας,με τις ανάσες,τις εργασιακές πληρότητες,τις κοινωνικές παροχές,τις αναμνήσεις διακοπών και ταξιδεμάτων αφής μιας ευαισθησίας στα φιλοσοφημένα τίποτα ονειρικών ουτοπιών που επενδύσαμε στα κείμενα,τα τραγούδια και τα ποιήματα που μάς μάθαν να σκεφτόμαστε,να καταλαβαίνουμε,να λογαριάζουμε και να ιχνηλατούμε βήμα βήμα το καλύτερό μας Αύριο
// μάς καίνε το μυαλό σβήνοντάς μας τα σχέδια στους χάρτες και τσαλαπατώντας τα παλάτια μας στην άμμο
//χωρίς σκέψη,χωρίς αμφισβητήσεις,προλετάριοι πραγματικοί,χωρίς δεκάρα τσακιστή,χωρίς οικογένειες και σπίτια,χωρίς διέξοδο στη θάλασσα να γυμνωθεί η σιωπή μας απ'τα όνειρα,βιομηχανικοί εργάτες χωρίς δικαιώματα,πρόσφυγες σε κατεστραμένο τόπο,υπάκουοι,ψηφοφόροι τηλεοπτικών ταλέντων αφασίας,χαμένοι στο μίσος και τη ζήλεια και το φόβο των απλήρωτων χρεών,ευτυχισμένοι που μάς κρατούν στη δουλειά καθώς γερνάμε και πονάει η μέση,τα πλευρά,τα πόδια δεν βαστούν και τα τσεκάπ ανεβάζουν πίεση και τριγλυκερίδια
-τελειώσαμε-δε δικαιούμαστε αξιοπρέπεια-μη μιλάς,μη γελάς,μην ξέρεις τί θα σού ξημερώσει.

Γιατί πιστέψαμε θα γίνει κάτι καλύτερο αν πάρουν την Εξουσία οι ξέμπαρκοι τού συστήματος
-ανίκανοι κι αυτοί να ορθώσουν εναλλακτικό δρόμο απείθιας με λόγο και σχέδιο κι όνειρο μαζί;
//δεν ξέρω,μάλλον είχαμε έναν κοινό,τελευταίο σπασμό,μια συμπόνοια συλλογικής αντίδρασης στην αλητεία των τομαριών των αχόρταγων σαμαροβενιζέλειων λαμόγιων καθαρμάτων.
-γι αυτό και η αποκαθήλωσή των έντρομων εν αγνοία τους ευκολάκηδων επαγγελματιών συριζαίικου τέλματος επικερδούς χρηματοδότησης χρόνων,που ποτέ δεν μόχθησαν να δημιουργήσουν ομάδες εργασίας και τεχνικές παρέμβασης και πρακτικές αντίστασης ξεπερασμένες στην φαντασία πηγών αστείρευτης μονοτονίας,για οραματική ανατροπή συνθηκών συνοδοιπορίας ενός  κ αι ν ο ύ ρ γ ι ο υ Δήμου,
 είναι γοργή,
όση κι η αποκαθήλωση των προτερημάτων και της αξιακής τους ακτινοβολίας,όσο γίνονται ίδιοι κι απαράλλαχτοι των προκατόχων τους,όσο απολαμβάνουν κι αυτοί την ηγεμονική ακμή της Εξουσίας που τούς παρέχαμε αθώοι,όσο λεν τις ίδιες λέξεις,αγκαλιάζονται με τα ίδια κοστούμια,συγχρωτίζονται στις ίδιες εκλεκτικές συγγενείς δυνάμεις κολλητών που βαρεθήκαμε χρόνια ν'αγνοούν την καθημερινότητα και την παντελή τους άγνοια να μάς προστατέψουν,να μάς νοιαστούν και να βρουν λύσεις πραγματικές στην πρωτοφανή επίθεση των χρηματιστηριακών αρχόντων κι αφεντάδων-που γλείφονται για την αναγνώριση και την ευπείθιά τους.

Δεν έχω λύση κι ούτε άλλον δρόμο να προτείνω
-αναγνωρίζω, ακόμα ,καλύτερες προθέσεις,αλλά καθόλου δεν με νοιάζει πια-
έξω ξανά όσα παραμύθιασαν χρόνια//
ντουντούκες,τα συνήθη ξεκούραστα επαναστατάκια,με καλούν να ξαναστήσω οδοφράγματα στο δρόμο
-9με 5,δευτέρα με παρασκευή και πριν τις διακοπές τού καλοκαιριού (τους)
//σαρωθήκαν τα λόγια τα μεγάλα,μετρηθήκαν και βρέθηκαν ολίγιστοι
-όλοι-
έξι καμένα χρόνια μόνο λόγια,φαντασιακές συγκρούσεις και δρόμοι διαφορετικοί,απόκοσμου αδιέξοδου.

Δεν μάς βολέψαν ξανά στον καναπέ
-γιατί δεν έχει πια καναπέ,στο πάτωμα λιώμα και κομμάτια είμαστε
 
// ξεκλείδωτα και σκοτεινιασμένα τα βλέμματα στα έρημα σπίτια
-ας μπει όποιος θέλει να ψάξει κι αν βρει κάτι ν'αξίζει εντός μας ας μάς ξυπνήσει
-θέλω τόσο πολύ να ξαναπιστέψω,να νιώσω κάτι που θ'αξίζει να φωνάξω και να σωθεί ό,τι απομένει
//σε παγωμένη καρδιά όμως και χωρίς τύψεις που δεν με πειράζει το τέλος των ψευδαισθήσεών τους.

Δεν έχω ήχο,ψήφο κι όνειρα.
Ναυαγός
-και χαζεύοντας την εκδίκηση των κακών
//θα δούμε και πολύ χειρότερα,απολαυστικά λοβοτημένοι.

Μέχρι που κάτι να σημαίνει πάλι η Ελευθερία ...
κι όχι ,ξεδιάντροπα,δεν είναι Ελευθερία ένα εκτεταμένο δίκτυο κινητής τηλεφωνίας,όπως χυδαία διαφημίζουν οι βαρεμενοτεχνολογίτες της νέας εποχής
// η καλοσύνη ήταν πάντα καμένο χαρτί-την πατήσαμε και μας λεν,μάς άξιζε κι από πάνω...

ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΦΩΣ

'Ερευνα αυτές τις μέρες...
-το 77% πιστεύει στο Θεό
-το 56% και στη μετά θάνατον ζωή
...αν και κανείς απ'όσους έφυγαν δεν μάς είπε τί γίνεται εκεί πάνω...
-εκτός αν ουδείς τους δεν έχει πια όρεξη να ξαναμιλήσει μ'αυτούς που αγαπούσε εν (κανονική) ζωή..

Τόσος θάνατος,τέτοιες συμφορές
-κι επιμένουμε στον ουράνιο πατέρα που θα μάς συγχωρέσει
//αλλά εκείνο που θέλει να πιστεύει κανείς σεβαστό,ας διαλέξει ο καθείς με τί ν'απαλύνει τόση επίγεια δυστυχία κι απελπισία,ας τρέχει για εξομολογήσεις κι αντίδωρα και πατήσας το θάνατο ας βαδίσει αμέριμνος στα παραδίσεια λιβάδια και στα γλέντια όσων σώθηκαν απ'τα καθημερινά βάσανα και τα θλιβερά μας ανθρώπινα...

...Παλιά,μικρός κι έφηβος είχα μανία να ειρωνεύομαι και να χλευάζω τα προσκυνήματα,τις θεούσες,τις γονυκλισίες...
-έλεγα μάλιστα αξίζει τον κόπο να φτιάξουμε μια οργάνωση που θα βάζει βόμβες σ'εκκλησίες
//-γεμάτες,Κυριακή...
-μού πέρασε ο επαναστατικός οίστρος και λυπάμαι όσους χάνουν το χρόνο τους στα ευαγγέλια και τους ακάθιστους ύμνους
- και σιχαίνομαι τόσους ψεύτες,κλέφτες,αλήτες,πατεράδες που βρίζονται ή χτυπούν τα γυναικόπαιδα στο σπίτι κι ύστερα ξεροσταλιάζουν θεοσεβούμενοι με τα καλά τους ρουχαλάκια να τούς πει η γειτονιά μπράβο

...Αλλά το θέμα μου σήμερα δεν είναι το μάταιο της Πίστης
-άλλωστε πιστεύω σ'ένα της χαμόγελο,στη δύναμη της Αγάπης,στους αιώνιους όρκους συντροφικότητας,στη θάλασσα καλοκαίρι κι ηλιοβασίλεμα βρίσκω τον παράδεισό μου,ακόμα και σ'ένα τραγούδι που θα με φέρει δάκρυα-//Πίστη  το λέω  α υ τ ό ...
//το θέμα μου είναι αυτή η Σκληρή Εποχή της καταβαράθρωσης κάθε Ελπίδας Σωτηρίας

//που δεν αντέχεις πια να πεις "καλή Ανάσταση"

..γενιές και γενιές μεγάλωσαν μ' α υ τ ή ν  ακριβώς την προσμονή,για την καλύτερη ζωή,για έναν αλλιώτικο κόσμο,για μια διαφορετική τύχη...

εποχές ζόρικες,φτώχεια,πείνα,κατατρεγμοί,βάσανα,πόλεμοι μ'αίμα να κυλάει σε βουνά και πεδιάδες και καμένα χωριά,τάφοι νέων παιδιών,άγουροι,σκοτωμοί,έπος ανήθικο...
-αλλά εκεί,είχε Πάσχα για λύτρωση στιγμή μαγική, το φώναζες και το πίστευες,ερχόταν οι μέρες των Μεγάλων Προσδοκιών,όλοι φώναζαν Καλή Ανάσταση και ήξερες θ'αλλάξει το πεπρωμένο,θα γυρίσει η εποχή,θα φτιάξει,θα ημερέψει,θα βγει κατακόκκινος ήλιος και θ'ανθίσουν οι καρδιές και το μίσος θα γίνει αδελφοσύνη κι ισότητα κι ευκαιρίες για όλους και των ανθρώπων οι αγκαλιές η Ευτυχία που ονειρεύτηκαν...
-Καλή Ανάσταση για τον τόπο των βασάνων που θα περάσουν στη λήθη συνειδητά χωρίς μνήμη και στην κακιά σελίδα μιας πολύ παλιάς Ιστορίας...

Μα οι χρόνοι της διάλυσης,της κακορίζικης ήττας,της μισητής εκδικητικότητας,των βασανιστηρίων και των γκετοποιημένων ιδεών εξευμενίστηκαν στον επόμενο Αιώνα,της ευδαιμονίας,του Χρήματος,της Τεχνολογίας,μεγαλώσαμε παιδιά με πληροφόρηση,γνώση,ταξίδια,ησυχία,διακοπές,γεμάτα ψυγεία,ρούχα μοντέρνα,πιστωτικές,υπολογιστές,γίνηκε ο κόσμος ένα δικό μας σύμπαν...

-και;

...και ποιας γερμανίας,ποιας βρυξελιώτιδας το φάντασμα γέννησε τα σύγχρονα τέρατα,τους γραβατωμένους μηχανισμούς ντράγκηδων,γιούνκερ,λαγκάρντηδων αφεντάδων μιας μοίρας αποδεκατισμένων λαθών,στα πάθη μιας χαντακωμένης κλίκας συμφερόντων,κατασπαταλημένων ταμείων υπόπτων λαμόγιων,κυβερνώντων κορακιών βολευτάδων,επιχειρηματικών άπληστων φαντασμάτων κουκουλοφόρων που γεμίσαν πάλι πόνο και θλίψη και δυστυχία και εξαθλίωση και νέες μορφές πείνας,στέρησης,αποκλεισμού και χωρίς ν'ανοίξει ρουθούνι

-μ'ένα ΙΒΑΝ  κι ένα ΡΙΝ και διαταγές απαλλοτρίωσης και στέρηση λογιστικών αναπνοών και πρόγραμμα τιμωρητικό των υπαλληλικών διατεταγμένων εξουσιαστών και την Κοινωνία Ερείπια
-μια  θύελλα ανήμπορη να περιγραφεί,ν'αντιμετωπιστεί,να σώσεις κάτι,να αποφύγεις τον καταποντισμό,να προλάβεις ν'αναπνεύσεις καθαρό αέρα,να χτίσεις καταφύγιο,απάνεμο λιμάνι,να έχεις απόθεμα,κοινή αντιμετώπιση,εναλλακτικό δρόμο.

Τα χρόνια της λεηλασίας κι οι ανάπηροι τιμωροί μας
Χωρίς Ελπίδα για Ανάσταση

-όσοι μπόρεσαν φύγαν μακριά κι ίσως σωθούν δραπετεύοντας στις χώρες των μασκοφόρων της σταυροφορίας των Εκλεκτών,οι γέροντες αποδεκατίζονται,οι άνεργοι εξα'υ'λώνονται,οι παραζαλισμένοι χαντακώνονται στις γειτονιές μεγαλουπόλεων χωρίς μέλλον,φουσκωμένοι μεγάλα λόγια μικρών κυβερνώντων,βρίζοντας και μουτζώνοντας,περιχαρακωμένοι,μαλωμένοι κι εκνευρισμένοι όλοι με όλους,αντιμέτωποι με τα χειρότερα και ταπεινότερα ένστικτα,τη βία των αποκλεισμών,το μίσος,τη μοχθηρία,την απαίδευτη οκνηρή ψευτομαγκιά,ψωροπερηφάνειες αλαζονικών μετριοτήτων και φτήνεια αισθημάτων αγέννητων

Μόνο τα μικρά παιδιά περιμένουν ίσως με το κερί τους (υπερπαραγωγή τηλεκανίβαληςσκουπιδίλας) ναρθεί δώδεκα η ώρα νύχτα σαββάτου να πετάξουν βεγγαλικά να φωτίσει  στην έξαψη μια καινούργια μέρα
...και ξάφνου κι εμείς που πενηνταρίζουμε,σε κατάθλιψη και νιώθοντας βάρος ασήκωτο για το  πώς καταντήσαμε αποτυχημένοι κι απεγνωσμένοι χρόνια,μαζί τους να πούμε πάλι άδολα,θα τα καταφέρουμε,θαρθεί ξανά ζωή αναστημένη,να μιλήσουμε,να παλέψουμε,να βρούμε δρόμο στρωτό και την Ευτυχία που διαβάσαμε όνειρο να την ξημερώσουμε ζωγραφιά στα δικά μας βήματα θεμέλιο γερό παρέες,οικογένειες,αγαπημένοι,μονιασμένοι,αγκαλιασμένοι,ανέμελοι,χαρούμενοι,πλήρεις.

...Και στην άκρη της ηλιόλουστης μέρας η μνήμη των απόντων-
// σήμαντρο για τη χαμένη εποχή τής δικής μας αθωότητας
-αυτοί που φύγαν και πίσω δεν τούς ξανάκουσε και δεν τούς είδε κανείς να γυρίζουν,ξερόχορτα στους τάφους,κιτρινισμένες στο φως φωτογραφίες,τα γλέντια στ'αμέριμνα χρόνια,γονείς,συγγενείς,φίλοι
-ασκήσεις λυγμών,σιωπές κι ασήκωτες αδειανές καρέκλες στα τραπέζια των επιζώντων,να μού λείπουν,να μην έχω ήχο,να μην αντέχω που  θυμάμαι κι όλα που ξανάρχονται κύμα εικόνες,μυρωδιές,στιγμές,χαρές,παρελθόν στο παρόν χωρίς μέλλον κανένα

Απ'την Ανάσταση στο Γκρεμό ολοταχώς
-το βλέπεις,το καταλαβαίνεις και δεν ξέρεις πια πώς να το χειριστείς,τόσο αλλόκοτο Σκοτάδι που σε περιτριγυρίζει και σε τσακίζει αδυσσώπητο.

Πώς πάμε ξανά στα Θαύματα;

'Οποιος μπορεί κι αντέχει ας κερδίσει μέρες,ανάσες,διαδρομές,φιλιά κι ευχές γιορτές μ'ανταμώματα και χάρτες αισθημάτων,τόπων κι αέρηδων στης πατρίδας τα καθάρια χώματα με τον γαλανό ουρανό
-στα νέα χρόνια της Υπομονής μπορεί και να ξαναβρεθούμε αντάμα.

ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ

Πιτσιρίκος παλάβωνα να κοιτώ την Υδρόγειο
-να διαβάζω πόλεις και χώρες,να κοιτάζω πέλαγα,ποτάμια κι οροσειρές,τα νησιά τού Ατλαντικού και ποιος είναι Ειρηνικός σε τόση επιφάνεια αχανή,το Κέηπ Τάουν και την Ανταρκτική

Τη νύχτα φώτιζε για να φτιάχνουν όνειρα/ταξίδια μ'αεροπλάνα και βαπόρια
-από τότε λοιπόν τ'απωθημένο φαίνεται...-
...κι όνειρο θα μείνει να περπατήσω απ'την Αβάνα ώς το Ρέικγιαβικ,ν'ανέβω στο Μάνου Πίτσου και στο Θιβέτ ν'ατενίζω,να βουτήξω στην Καρα'ι'βική και να μετρώ τα φιορδ στη Νορβηγία,τεκίλα στο Μέξικο κι αέρα πνευστό στις Άνδεις
-στο δρόμο του μεταξιού και στον υπερσιβηρικό χωρίς προορισμό και χαλασμένη πυξίδα...

Φτιάχνω ψέματα ακόμα και τώρα που πενηνταρίζω
-είναι καλό αυτό γιατρέ μου ή τα χάνω σιγά σιγά δεν ξέρω-
είναι φυσιολογικό να έχω τάσεις φυγής πια ή την κατάθλιψή μου ξορκίζω αγναντεύοντας παραλίες,κοκοφοίνικες κι αμαζονίους σ'ό,τι κυκλοφορεί traveller παντού  να φορτώνομαι αποσκευές στο μαύρο μου το χάλι συνέχεια;

Παλιότερα ήθελα παρέα πολύβουη
-να φύγουμε μπουλούκι,πολυκοσμία,να ρουφάμε χρώματα κι αρώματα,να τα φωνάζουμε,να τα μπλέκουμε,να τα σημειολογούμε,να τα γιορτάζουμε γλέντια αχαλίνωτα πάθη,ξενύχτια κι ακρότητες
...τώρα θέλω το κορίτσι μου μόνο και κλειστά τηλέφωνα κι ημερολόγιο καταστρώματος  one way ticket το γύρο τού κόσμου
-και την τελευταία μέρα τού ταξιδιού να είναι κι η τελυταία μας επί γης
-χορτασμένοι κι ευτυχισμένοι ν'ανακράξουμε "ώς ε δ ώ ! " και να χαθούμε για πάντα αγκαλιασμένοι...

Μπούρδες
-το πορτοφόλι μας δεν φτάνει ούτε για μια βουτιά ώς την Κινέτα
//αν και ποτέ νομίζω δεν ήταν θέμα χρημάτων...η πλούσια διάθεσή μας οργάνωνε σαφάρι και διάπλους,διανυκτερεύσεις σε καλαμοκαλύβες κι αντίσκηνα και ξεκουραζόμαστε σε χαμάμ και θερμοπίδακες και γλυστράμε σε καμπίνες και κουκέτες με κουνουπιέρες και ξοδεύουμε αποθέματα ενέργειας και ανάγκη να γνωρίσουμε,να μοιραστούμε,ν'ακούμε,να χαζεύουμε,να καταλαβαίνουμε,να εμπλουτίζεται η ψυχή με άγνωστους μύθους κι ιστορίες κι ήθη κι έθιμα και προσδοκία να χανόμαστε για να μεγαλώσει η καρδιά κι όλοι να χωρέσουν σ'ένα χαμόγελο
-η ευτυχία είναι  α υ τ ό ...

Παρηγοριά κι ελπίδα που πάντα πεθαίνει τελευταία
-αν φτάσουμε  μέχρι την Αιδηψό κοψομεσιασμένοι για θεραπεία αρθριτικών,αυτό βλέπω το μόνο της ζωής μου ταξίδιον σιγουράκι εις το κατάπικρόν μας μέλλον...

...αλλά η Υδρόγειος είναι ακόμα πιο αποστράπτουσα τώρα που ξέρω είναι καταχωνιασμένη βαθειά στο πατάρι τής Μνήμης
-που συνεχίζει να καρφιτσώνει σχέδια αχαρτογράφητα,να επιλέγει καταφύγια και προορισμούς, ν'απλώνει την Αλήθεια τού κόσμου όλου και να χωρέσει όλα τα παραμύθια των λαών ώς το μεδούλι των παθών μας!

...πόση ανάγκη να συνεχίσω να πιστεύω πως θα μπορέσουμε να κλείσουμε μια βαλίτσα,να μπούμε στο αερόστατο της άγριας φαντασίας και να δραπετεύσουμε ρίχνοντας την άσπρη πέτρα πίσω μας,της αγνής αναζήτησης χωρίς επιστρεφόμενα κέρδη, παρά την περιπέτεια ώς την αυγή τής καινούργιας Ζωής

Φυλακή η καθημερινότητα
-που ολοένα θρυμματίζει κάθε παλάτι μου στην άμμο κακών καιρών κι αμέτρητων λαθών,επιλογών που μετανιώνω,βημάτων που δεν τόλμησα,αλμάτων που δεν επιχείρησα,ανθρώπων που δεν ανοίχτηκα,τελμάτων που δεν υπερπήδησα,κουράγιων που δεν δοκίμασα,φόβων που δεν αντιμετώπισα.

Κι όταν όλα τα γεφύρια γύρω καίγονται κι όταν όλα φαίνονται να έχουν κριθεί εναντίον μας κι απολύτως ηττημένοι κι άδειοι κάθε αισθήματος αξιοπρέπειας
-τώρα είναι πάλι η ευκαιρία να διώξουμε τη σκόνη,τη λάσπη και τη  βορβορώδη αδυναμία μιας καταστροφής παραλυτικής των παθιασμένων μας όρκων
-να ξαναμπεί στην πρίζα η παιδική εμμονή-
να στριφογυρίσουν ήπειροι κι ωκεανοί στο φωτισμένο Σύμπαν καθάριας σκέψης
-να δοκιμάσουμε πάλι να υψώσουμε ανάστημα,να ρισκάρουμε,να νιώσουμε ταπεινά Σημαντικοί και να φύγουμε Πάντα Αλλού Για Να Σωθούμε...

Μόνος δεν αντέχεται τίποτα
-έλα μαζί μου!

ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Κανονικός πόλεμος παντού.

Και μεις απαθείς ή αμαθείς ή απεγνωσμένα απελπισμένοι στην αδυναμία μας να βοηθήσουμε ό,τι κι αν παλεύεται να σωθεί από τούτο τον αιώνια άδικο κι αγωνιώδη πανικό να επιζήσουμε και να ξαναβρούμε ένα δρόμο για μια καλύτερη ζωή

-το ανέκδοτο γενιών ολόκληρων η Καλύτερη Ζωή,
διαλύεται σαν κακό όνειρο με μια μανιακή καταστροφή κάθε δεδομένης αξιοπρέπειας,αδιαφορία για κάθε προσπάθεια ευρύτερης κοινωνικής αξιοσύνης,απέχθεια για κάθε μορφή αλληλεγγύης,εφιαλτική κατατρόπωση όποιας ευνο'ι'κής πολιτικής για την ελευθερία,την ευδαιμονία,την βελτίωση εργασιακών και οικονομικών δεικτών,την προστασία και τα δικαιώματα,την αντίληψη προστασίας αδυνάμων,την υγειονομική ασπίδα γενεών,την ευκαιρία εκπαιδευτικής ανέλιξης,τις πολιτιστικές και αναγεννησιακές απολαβές που θ'ανυψώσουν πνεύμα και σώμα για μια αλλιώτικη προσέγγιση αντιθέσεων και διαφορών

-δεν θέλουν τον απλό άνθρωπο να βελτιώνεται,ν'ακμάζουν οι κοινωνίες,να φτιάχνονται δομές και τρόποι να εφευρίκονται για την ελεύθερη διαφυγή των σκληρών κανόνων ενός συστήματος εκμετάλλευσης κι ανταγωνισμού

-να χρωστάς,να μην ελπίζεις,να μην ανασαίνεις καθαρό αέρα και να μην περιμένεις ούτε μιαν διαφυγή,ένα ταξίδι,μιαν αγάπη,μια παρέα που θα πάει μια βόλτα,ένα γλέντι,μιαν καλοκαιριά στη θάλασσα

-τίποτα στο μέλλον,μονάχα στοχοπροσήλωση αριθμητικής υπεραξίας και δουλειά χωρίς ανταμοιβή,φορογδαρμένοι,ξυπόλητοι στ'ακανθώδη κι ερεβώδη πλεονασματικά γκέτο μιας Τιμωρίας των εθνών που αφήνονται ξανά στο μίσος των Αρίων,στις μοχθηρές αναψηλαφίσεις ιστορικών μανιακών φαντασιακών αξιών,στα πατριδοκαπηλικά αφηγήματα παρορμητικών ανωτεροτήτων,πίσω στη θρησκόληπτη ημιμάθεια,τη δαιμονοποίηση,τη συντηρητική περιχαράκωση

-ποντάρουν στο αίμα της Ιστορίας για να σβηστεί η επιθυμία Ανατροπής μιας υπερεξουσίας τραπεζοκαθαρμάτων ,ηγέτες και νομενκλατούρα ευτυχισμένων συμβουλίων κορυφής,ανέλεγκτοι μηχανισμοί,οι ίδιοι φτιάχνουν κανόνες προστασίας της αγυρτίας τους,νομοθετούν ασυλία κι υπεροψία πανίσχυρης γραφειοκρατίας υψώνουν,ευχαριστημένοι θαρρείς που λεηλατούν τ'αποθέματα κοινωνιών και τρομοκρατούν τους λαούς για τους τρομοκράτες που ποτέ δεν προσεγγίζουν τα κλειστά τους φρούρια αλλά εύκολα δυναμιτίζουν τις πλατείες,τον ακάλυπτο χώρο,το ελεύθερο σαββατοκύριακο,πόλεμοι,βομβαρδισμοί,νέοι εχθροί,πανικός και για την οριστική τους σύνθλιψη λίγη πυρηνική απειλή ακόμα

-ποτέ μην σηκώσουν κεφάλι οι χαντακωμένοι,φτωχοί και ξυπόλητοι,χωρίς ελπίδες και προσδοκίες,φοβισμένοι πάντα για να μην κυνηγήσουμε το απροσδόκητο και το καινούργιο Αύριο.


Δεν έχουμε διαφυγή
-τα σύνορα κλείστηκαν χρόνια και πρώτα μέσα μας
πριν ερμητικά τα σφραγίσουμε για τους διπλανούς μας,η αγελάδα τού γείτονα να ψοφήσει,η ζήλεια,η κακοήθεια,το ατέρμονο αλισβερίσι της πρωτιάς,η κλειδαμπαρωμένη βίλα,κάμερες και φράχτες,προάστια και σεκιουριτάδικη ασφάλεια,προστασία νομικών τειχών,υπερκέρδη και κλέψιμο φορολογικών παραδείσων προσωπικής απόλαυσης,επί πτωμάτων στη δουλειά,επί αδυνάμων η απέχθεια,ο θάνατός σου η ζωή μου,μάθε να επιβάλεσαι,ο ισχυρός εγωπαθής πλούσιος,κέρδος πάνω απ'όλα,εκμετάλευση και μανιακή επιζήτηση ατομισμού κι ευδαιμονία χλιδής,να ξεχωρίζουμε-
κλειστήκαμε στο οικογενειακό/μερικές φορές και στο προσωπικό μας φρούριο κι ήταν πιο εύκολο μετά να μάθουμε να ρίχνουμε βόμβες,αφορισμούς να κοκορευόμαστε  και πολέμιοι κάθε κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης εκπαιδευμένοι,τόσο ευεπήφοροι των αποκλεισμών,τόσο σίγουροι των απαξιώσεων και των φοβικά εκδικητικών βεβαιοτήτων μας-
δασκαλεμένοι και σκοτεινιασμένοι κλειδωμένης καρδιάς,ανήμποροι ν'ανοιχτούμε οριζόντων.αγνώμονες κι απάνθρωποι σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα όλοι μάς μυρίζουν άσχημα
 και κανείς δεν μάς φτάνει να τού επιτρέψουμε να μάς περάσει.

Βόμβες στον "πολιτισμένο" μας παράδεισο
-εγκατάλειψη και προσφυγιά και πόλεις εάλω-
ευκολάκια στανταράκια παθιασμένων εναλλαγών νεομεσαιωνικού βαρβαρισμού και λυσσώδους περιχαρακωμένου εθνοκεντρισμού.

Και το πάρτι των διαφυγόντων λαμογιών συνεχίζεται ακάθεκτο στα ερείπια των παραζαλισμένων πολιτών που έχουν ρημάξει τα έξι χρόνια κατάθλιψης κι επιθετικής λιτότητας
-οι μηντιάρχες,ο επιχειρηματίες του κρατικοδίαιτου ελληνοκαπιταλισμού,τα γλοιώδη χρηματιστηριακά κοράκια ετών σημητικοβενιζελισμού,οι γραβατοφορεμένοι κράχτες υπερκερδών

-τίποτα δεν έχει αλλάξει στην χώρα,Σύριζα επιλέξαμε κι ήρθε η ερμητικά κλειστή αφασία των δηθεναριστερών μιας αοριστολογίας καλών προθέσεων,αμαθών στην άγνοια τού σύγχρονου κόσμου στην σιγουριά κι  ιντερνετική σύνθλιψη ενός ανηλεούς άλλου τρόπου επιβίωσης και μεροκάματου τού τρόμου,στην αδυναμία προσέγγισης μιας διεθνούς τού αμοραλισμού,στην έλλειψη πραγματικής επαφής με την συντριπτική καθημερινότητα,στην πίεση των χρόνων ελλειμματικοί,κλικαρισμένων παρελθοντικών φαντασιώσεων που γίνονται αναχώματα προόδου κι αλαζονία χωρίς ακροατήριο,άφαντοι στον συλλογικό αφανισμό,ψεύτικα λόγια και μεγάλοι στόχοι τόσο χαμένοι στο ιδεατό τους παρελθόν,καρικατούρα μέλλοντος που κανέναν δεν συγκινεί και σ'όλους φέρνει πάλι το μεγάλο θυμό για ένα κοινοβουλευτικό αριστοκρατείο που δεν έχει πια άμυνες και αποθέματα ισχύος,εχθρικοί τού λαού τους κι αβλαβείς της γενικής εξαθλίωσης

-στο συλλογικό υποσυνείδητο δεν υπάρχει πια εναλλακτική πρόταση,δοκιμάσαμε τη γοητεία τού άλλου δρόμου μιας ονειρικής ευαισθησιας στην Εξουσία και κατατροπωθήκαμε απ'τα Όχι μας στα Ναι μιας συντριπτικής ήττας και τους χαζεύουμε να μην ξερουν πού πατούν και πού πηγαίνουν και γρήγορα να έχουν τις ίδιες αγκαλιές και τα χαριεντίσματα των ισχυρών που πήγαιναν κάποτε να βροντοφωνάξουν  go back και δεν έχουν λύση πουθενά και πάλι στην τσέπη μπαίνει μαχαίρι,στα μπαλώματα συνεταίροι μιας ακόμα συνδιαλλαγής τρόικας λατρείας επί εφορίας στην ένφια κακομοιριά μας

- πολιτικές και κανόνες και δικαιοσύνη  οριστικά αφημένες στην κατάντια βολεμάτων και τζακιών που μοιράζουν τ'αποθέματα και αφοινιασμένοι οι εχθροί μιας πληγωμένα πελαγωμένης Δημοκρατίας έρχονται μετά να βρουν κρεμάλες,πυρκαγιές και διαλυμένες πατρίδες εύφορο έδαφος να βαλτώσουμε και πτώματα να γεμίσουμε να το φχαριστηθούμε

-η καλύτερη μαγιά για τον Πόλεμο φούσκωσε τα χρόνια της χολερικής αποστέρησής μας απ'τον καθαρό αέρα,τη διαφυγή μας στον ήλιο,την καλύτερή μας εποχή,ένα καλοκαίρι  που έπνιξαν στο πυρρακτωμένο Αιγαίο πελαγος των βαρυχειμωνιάτικων παιχνιδιών τους-
την αίσθηση τού ανίσχυρου,τού ευτελισμένου τίποτα,τού ασήμαντου ανθρωπάκου μάς χαρίσαν πρότυπο Μέλλοντος.


Ευτυχώς για το ζεματισμενο πόπολο,είναι έτοιμος ο σάκης και έρχεται το  x-factor
-σωθήκαμε...

ΔΩΣΕ ΦΟΒΟ ΝΑ ΠΝΙΓΟΥΜΕ,ΣΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΜΗΝ ΒΓΟΥΜΕ

Νομίζω πάντα η Εξουσία πασχίζει να προλάβει τις εξεγέρσεις τού λαού της σπέρνοντας τον Φόβο
(ειδικά όταν δεν αποσυσπειρώνεται η οργή της κοινωνίας με τη Διχόνοια...)

Από το 2010 του Μνημονίου και της Κρίσης όλοι κάτι τρέμουμε...
//πως θα χαθούν τα κεκτημένα τού αιώνα...
//πως εξαερώνονται οικονομίες μιας ζωής...
//πως πεθαίνουν οι άρρωστοί μας...
//πως δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ...
//πόσο σύντομα θα μείνουμε άνεργοι και πάμφτωχοι κι άστεγοι...
//πότε θα μάς κόψουν φως νερό τηλέφωνο...
//πώς μεγαλώνουν τα πρόστιμα όσο μικραίνει η δυνατότητά μας να τα πληρώνουμε...
//πώς σκαρφαλώνει δυσθεώρητη η φορολογία εισοδήματος ώς την αγχόνη...
//πότε θα βγούμε εκτός ευρώ,ηπείρου και σύμπαντος όλου...

...άσε αν βγεις έξω να φωνάξεις φοβάσαι πόσο βρωμόξυλο θα φας κι αν αντέξεις τόσα χημικά που θα σού σερβίρουν στη μούρη οι προστάτες σου πολίτη...

Κι αν εξαντληθεί ο τρόμος της καθημερινότητας και κατακαθήσει η απελπισία τού αόρατου μέλλοντος,ύστερα έρχονται και οι αιώνιοι φόβοι της εθνικής συνείδησης,τού κυνηγημένου ανάδελφου μύθου μας...

//σήμερα φοβάσαι πως οι χαντακωμένοι της Συρίας θα σ'αλοιώσουν τον παθιασμένο ελληνάρα μέσα σου,την ώρα που τζιχαντιστές μουσουλμάνοι θα ισοπεδώνουν την ορθόδοξή σου  μοναδικότητα,ενώ θα μαγαρίζονται στα νησιά τού Αιγαίου έθιμα και παραδόσεις κι η καθαρότητα τής φυλής μας και τ'αριστοκρατικά Διαβατά (κάτι σαν το πέραμα κι ο ασπρόπυργος της θεσσαλονίκης) οι Ξένοι θα τα μετατρέψουν σε χαβούζα ασελγώντας τον φανταστικό παραδείσιο παλατιανό τους διάκοσμο...

...και σίγουρα φοβάσαι πως η Τουρκιά είναι έτοιμη να σε κατακτήσει πάλι εισβάλλοντας στη θράκη και τής πατρίδος τη σημαία πού'χει χρώμα γαλανό θα την ποδοπατήσουν οι,κατ'Άνθιμο,πιθηκάνθρωποι γυφτοσκοπιανοί που χτίζουν τείχους κι αμολούν σκυλιά στων αλεξανδρινών απογόνων τις αυλές της μακεδονίας μας και να μην τολμήσουν οι τσίπροκαμένοι να γίνουν Ιωαννίδηδες προδότες στιγματισμένοι εθνικών συμφορών ,που είπε και ο μεγάλος στρατηλάτης γιώργος τράγκας σήμερον στον αντικειμενικό real...

Κατάμαυροι ως 'Ελληνες
-ιδρωμένοι και παραλυμένοι στον φασισμό της ημιμάθειας,πνιγμένοι των παθών μας,τσακισμένοι των αντοχών μας
-οι πανικόβλητοι αδαείς,εμείς οι περσόνες τουιτερφε'ι'σμπούκηδες τρεμάμενοι

Υπάρχουν κι οι εραστές του τηλεκοντρόλ κι όσοι φοβούνται μη δεν μπορούν συντόμως ν'απολαμβάνουν πρωινά με λιάγκα και σκορδά,απογέματα να κουβεντιάζουν μ'ελένη και τατιάνα και βράδυ ν'αποκοιμιούνται με την αννίτα πάνια,στα κανάλια της ελεύθερης κι αδούλωτης εξημέρωσης
-καθρέφτης σου είμαι αρναούτογλου και σού μοιάζω..

Φοβάμαι το χρέος,
φοβάσαι τον σόιμπλε,
φοβάται την πτώση της ντόιτσεμπανκ,
φοβόμαστε το μπέιλιν στις καταθέσεις,
φοβόσαστε το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων,
φοβούνται οι ζακυνθινοί μέχρι και τον κωνσταντίνο μπογδάνο πως θα μακελέψει τον αισθαντικό τους ποιητή διονύσιο σολωμό.

Φοβάται ο ψυχάρης τον νίκο παππά
-τού κρατικοποίησε και το τελευταίο του παιχνίδι,το μέγαρο μουσικής...
//κι ο μπάμπης παπαδημητρίου τον ευκλείδη τσακαλώτο,μην τού εθνικοποιήσει καμιά τράπεζα,εικόνα χρυσή πολύτιμη ξανθιά αγαπημένη παναγιά του.

Φέτος σαλτάρουμε από φόβο κι απλώς αν γριπωθούμε,διαβεβαιώνουν κι οι ράνιες θρασκιές κι οι άννες δρούζες για τον φονιά ιό τον ανεξέλεγκτο τού φταρνίσματος τιμωρού των αμαρτιών μας...
//αυτών που είχε ψυχανεμιστεί ως κατάρα και το τέλος μας ο άγιος Πα'ί'σιοοοοος(βοήθειά μας!)

-και με την ευκαιρία...
μετανοείτε,πλησιάζει η ώρα τής κρίσεως και τής συντελείας,αρνηθείτε να δεχτείτε να βγάλετε φωτογραφίες και να δώσετε βιομετρικά δεδομένα για τις νέες διαβολοταυτότητες με το μοχθηρό τσιπάκι τού σατανά που θα μάς μεταμορφώσει στην ασημαντότητα τού παγκοσμιοποιημένου τής αφάνειας...

Α!...
...ξανάρχισαν και τα x-files...κι έτσι έρχεται πάλι κι ο φόβος των εξωγήινων,όλο και κάτι τομαχτικό υπάρχει εκεί έξω,εκεί πάνω στη μόνη μας ώς τώρα γαλήνια ενατένιση των άστρων...

Πήραν και δυο κόκκινες κάρτες και πέναλντι εναντίον τους οι υπερήρωες θρυλέοντες και φοβάσαι πια πως διαλύεται μέχρι κι η τελευταία σταθερά τού συστήματος ,η σιγουριά μας πως όλα να πα να γαμηθούν,ο ολυμπιακός να κερδά...

Φοβάσαι και τί σόι τραγούδι θα είναι αυτό που θα διάλεξε ο τσακνής για τη γιουροβίζιον κι αν θα ξεφτιλιστούμε με το ποντιακό χιπ χπο χαρουμενοβαλκανικό ήχο που ελπίζουμε να γεννήσει 12άρια στη στοκχόλμη ο φιλοπροσφυγόπουλος στίχος που ανάθεμα αν καταλαβαίνουν οι, ώς προσφάτως τρεφόμενοι με βελανίδια την ώρα που εμείς διαβάζαμε πλάτωνα κι αριστοτέλη απ'το τάμπλετ τού αδώνηδος,λοιποί κουφοστενοκεφαλάκηδες δηθενευρωπαίοι σύμμαχοι...

Φοβάμαι κι αν θα προλάβει να πηδηχτεί απ'το παράθυρο τού x-factor κι ο γιώργος λεβέντης πριν κλείσει τον ΣΚΑΙ ο,πρωτοξάδελφος μετακλητός τού κιμγιουνγκβορεοκορέα,εσπρεσοφρέντος φλαμπουράρης...

Σοβαροί ή αστείοι τόσοι συσωρευμένοι Φόβοι
 και πρωτοφανέρωτα τα έντρομα απωθημένα μας
//ξεφτίζουν οι συλλογικότητες,μειονεκτούν οι αλληλοβοήθειες,απορρυθμίζονται οι συντροφικότητες,περιγελιούνται οι αλληλεγγύες,εξαφανίζονται οι ανεκτικότητες
//υπερεκχειλίζει η κακία,ανθεί η μοχθηρία κι η αποκρουστική μας όψη δηλητηριασμένη απ'τα πιο βορβορώδη μας ένστικτα.

Η αδρεναλίνη,
μάς φροντίζει η Εξουσία να μην διοχετεύεται δημιουργικά,να μην φιλοσοφεί,να μην ονειρεύεται,να μη σχεδιάζει δραπέτευση για τον θαυμαστό κόσμο μιας ακόμα Ουτοπίας
//για να μη σαρωθεί απ'το ανελέητο της δικής της αποκτήνωσης μάς ρίχνει αγρίμια στη λάσπη,την παγωνιά,στη μισσαλοδοξία και το ανικανοποίητο μειονεκτικό χάος ενός σπαραχτικά γενικευόμενου Φόβου -Τέρατος

...να μείνουμε χωμένοι βαθειά σκυμένοι στα παρελθόντα μας συντρίμια

...να μην τολμήσουμε να βρούμε κοινή κραυγή...
" φ τ ά ν ε ι  π ι α ! "
και να μη ξαναβρεθούμε στο κύμα ενός ολόφωτου καλοκαιριού που θα ταξιδεύει κατάστρωμα με τους κατατρεγμένους τού κόσμου αγκαλιά,να σκεφτόμαστε,να τραγουδάμε,να γλεντάμε και να πετάμε στις γραμμές των οριζόντων
//μια διαφορετική Ζωή,σ'ένα καινούργιο σύνολο,ο κόσμος που θα κάψει τούς παλιούς ηγέτες τής υπέργηρης μεσαιωνικά συντηρητικής και μουχλιασμένης κυρίαρχης τάξης...

...πώς τολμήσαμε κάποτε να πιστέψουμε βαθειά πως όλα γίνονται;
//έτσι ξανά και γιατί όχι και τί έχουμε να χάσουμε τα μπατιράκια τού προλεταριάτου,
στο πιο βαθύ μας σκοτάδι,πάλι ν'ανάψει μια σπίθα
// κι η επανάσταση να ξεκινήσει μέσα μας...

ΜΟΛΥΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

'Εχουμε υπερεκτεθεί στον ιό των τεράτων που μάς τσακίζουν χρόνια και πέφτουμε από συμφορά σε συντριβές και πάλι απ'τν αρχή,να μάς πατάνε στο βούρκο τους.

Ξαναγυρίζουμε στο άλφα τής Απελπισίας,σα να μην πέρασε στιγμή απ'τη βύθισή μας στο ηλιόλουστο Καστελόριζο και τη μωβ γραβάτα του δοσατζή της κηδείας μας γιωργοπαπανδρέου
-σε ποια φυλακή θα τον κλειδώσουμε αυτόν και τον σημίτη και τον καραμανλή και τους σαμαροβενιζέλους και πότε;

...αλλά αυτοί ήδη ξεχάστηκαν και στήνουμε φρεσκογυαλισμένες κρεμάλες και για τους τσίπρηδες,τους τζαμπαμαγκίτες που πούλησαν Ελπίδα και τους πιστέψαμε..
(χρειαζόμασταν κι είχαμε ανάγκη να τους πιστέψουμε)
...πως μπορεί να νικηθεί ο στραγγαλιστής με τις τράπεζες,να διαφοροποιηθούν οι συνθήκες μιας στυγνής ευρωπα'ι'κής φενάκης και να μάς προστρέξουν οι νεόπλουτοι ισχυροί απατεώνες,οι αποκτηνωμένοι γραφειοκράτες που ελέγχουν το γνήσιο της υπογραφής Μνημονίων ξαφνικά να γλυκάνουν μόλις τούς σερβίρουμε ιδέες κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνη και σοσιαλισμό...

Τώρα αποκαθήλωση
-η οριστική πτώση,το τέλος των ψευδαισθήσεων
-οδυνηρή η προσγείωση
//γεμίζει μπλόκα κι εθνικές οδούς...
//κομποδένει γραβάτες στο σύνταγμα...
//πνίγει οικογένειες απελπισμένων στα νησιά τού αιγαίου...
//εκλέγει αδώνηδες να ξεπλένουν την ντροπή των κουκουλοφόρων νικητών τού εμφυλίου
//αποκαλύπτει τις αλαφιασμένες μετριότητες που φαντάζονταν το είδωλό τους γίγαντα και κατέρρευσαν άβουλοι και μπουκωμένοι με το ξεροκόματο της Εξουσίας που τούς χαρίσαμε οι εξαθλιωμένοι για να γελάν οι ανάπηροι βασανιστές τους πως κάνουν τη δουλειά όσο καλά ελπίζαν...
//επιλέγει αρχηγούς υπαλληλάκια πρεσβειών κι υποτακτικούς απλήστους εταιρειών διαβρωμένους μιζαδόρους τηλεκανίβαλους χαιρέκακους στα κοινωνικά ερείπια ερημωμένων μεγαλουπόλεων-φαντασμάτων...

Επιστρέφουμε στο Απόλυτο Μηδέν μιας 'Ηττας συντριπτικής
-οι λαοί τα έβαλαν με τους Αριθμούς...και λιανίστηκαν.

Κατάκοποι,γεμάτοι μίσος και θυμό,αδειανοί κάθε θετικού αισθήματος,ασήμαντοι και χωρίς καμιά διάθεση συμπόρευσης με κανένα
-αγρίμια πάλι
-μόνο κραυγές πάλι
-ο ένας να φάει ό,τι απέμεινε απ΄τις σάρκες τού άλλου πάλι
-και,δήθεν αντίσταση και πάλη... πάλι

Υπερφορολογημένοι στην μέση τού πουθενά,ξεζουμισμένοι αντοχών,οι άνεργοι κι οι καταπιεσμένοι εργασιακής γαλέρας,αλληλοκορο'ι'δευμένοι για την Ανάπτυξη που φέρνουν τα μαύρα κοράκια,οι λεηλάτες των αποθεματικών,οι επιβιώσαντες τα λυσσασμένα σκυλιά τα σαρκοβόρικα με τα κλεμένα κι αδήλωτα ενός παρηκμασμένου κράτους κι ενός συστήματος σαπισμένου στην ανικανότητα και την ανηθικότητα.

'Ολα ίδια κι η ξαναζεσταμένη σούπα γενικής Απεργίας με τις παράλυτες σφραγίδες των Τίποτα,υψωμένες γροθιές συντονισμένες στη σκοτεινιά με τους απατεώνες εργολάβους,τα τσιράκια τους τής μηντιακής αλητείας μάς χλευάζουν προστάτες-νταβατζήδες,ντουντούκες οι επιδειξίες ιδεολόγοι τής φαντασιακής αριστεροσύνης,ημιθανείς στην απραξία κάλπικης ευδαιμονίας συνθλίφτηκαν στα σύνθετα προβλήματα μιάς οικονομίας κι ενός πολιτισμού που δωρίστηκε στις ηγέτιδες δυνάμεις τόκος χρεωλύσια αδυναμίας τους,προκαθορισμένεις απολαύσεις ημιδιαμονής με μαστιγώματα μετρημένες αναπνοές που στερεύουν μέρα τη μέρα προσαρμογής μας στην καταβαράθρωση κάθε ανθρώπινης ανάγκης,στο βωμό υπερκερδών,απωθημένων και παραλογισμών κι ευχαριστούμε τους στεγνούς μας Τιμωρούς,τούς χαρίζουμε ακόμα και την αγωνία επιβίωσης να ηδονίζονται στη βαθειά αληθινή μας κατάθλιψη...

Τελειώσαν όλα
-και το ξέρουμε καιρό.

Διώξαμε τα παιδιά πού'χαν όνειρα έξω να σωθούνε
-ευχηθήκαμε η απώλεια των μεγάλων προσδοκιών να μη γίνει θυσία γερόντων κι αρρώστων
-ανεχθήκαμε να κομματιάζουν τα δικαιώματά μας οι γύπες της Ανταγωνιστικότητας
-χάσαμε μυαλό και σβήσαμε γνώσεις και ξεράσαμε οξυδέρκεια και τόλμη
-αφεθήκαμε στη χοάνη tweetαρισμένων wi-fi παραδείσων,παραδίδοντας την αλήθεια και τη φωνή μας στην ομοιομορφία τεχνοβλαμένων παροξυστικών της 4G δικτατορίας τής κλειδαρότρυπας

Να επιλέγουμε διαδρομές και να ψάχνουμε δρόμους,διαφορετικούς κόσμους,να διαλέγουμε μονοπάτια και να φτιάχνουμε τούς χάρτες μας με ιδρώτα κι αφοσίωση και χειρονακτική επιμονή και το χώμα μας να το μυρίζουμε για ν'ανθίζει,να μεγαλώσει η προσμονή κι η μνήμη να καρπίσει μέλλον...
-τ''αποδιώξαμε βιαστικά,ως παροχυμένη ευαισθησία κι απλο'ι'κότητα,αμαθείς κι αγνώμονες,σε αβλαβή νερά πολτοποιημένων συνθημάτων κι ευκολίας,φοβισμένοι για τ΄άγνωστα διλήμματα,στους μεγάλους καιρούς τα πιο μεγάλα άγχη,η Δημιουργία και το Χάος,άφραγκοι κι υπερχρεωμένοι,αδαείς,καλοκακομαθημένοι,σαν πιτσιρίκια ανώριμα και με την επαναστατική φαντασμαγορία,
(όλα μέσα μας τουρλού τουρλού και λίγο 1821,φουστανέλακαι γιουρούσι κι η τραγιάσκα τού Λένιν κι ο μπερές τού Τσεγκεβάρα,)
παρασυρμένοι κι εντελώς συγχισμένοι κι αραχνιασμένοι στις σελίδες μιας Ιστορίας που ποτέ δεν καταλάβαμε πώς προσαρμόζεται στην αριστοκρατική μας καθημερινότητα,των βεβαιοτήτων μας οι άρρωστοι,στο τέλμα ολοταχώς μιας ακόμα εθνικής τραγωδίας

- η Ελλάδα πορεύτηκε χρόνια με μεγάλα λόγια στα κοσμοπολίτικα σαλόνια που χτίσανε Μύθους αρχηγοί,παππάδες και λεφτάδες,τα τιμαλφή στο σεντούκι "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" κι απ'το 2010 εξαργυρώνονται τσίγγινα κάλπικα χρόνια χολής και φθόνου και χάντρες μάς μπουζουριάζουν τούς ιθαγενείς να τις χαζεύουμε χρυσάφι μ'υδροκυάνιο,στη βαλτωμένη,χαντακωμένη,οργωμένη των αφεντάδων της δουλική κι αφασική χώρα που διαλύθηκε,ξεπουλήθηκε και χαρίστηκε εξευτελιζόμενη να σκουριάζει οξυδωμένο αύριο κι ολοταχώς επιστροφή στο μεσαίωνα απ'την άρχουσα τάξη της,των ασήμαντων και νεκρωμένων,των ψευτοπατριωτών και των εθναρχών της.

Αμήχανοι εσαεί να ψάχνουμε θεόσταλτους Σωτήρες
-ούτε σάλιο για φτύσιμο,ούτε φωνή,ούτε βλέμμα,ούτε αίσθημα κανένα
-η άνυδρή μας Έρημος όλη δική μας να την περπατήσουμε...

...πόσα σκατά ακόμα ξύνοντας τον πάτο που ποτέ δεν αγγίξαμε,μπας κι εκεί κάτω στα θεμέλια πάλι βρίσκαμε μιαν αρχή και μιαν καινούργια συνείδηση για ν'ανεβουμε ξανά,κάπου,κάποτε,μαζί με ποιους άραγε...λίγο ψηλότερα...