-το νιώθω και το παινεύομαι σαν κατόρθωμα και πράξη ηρωική
(βέβαια στον...αναπτυξιακό κώδικα,στα πλαίσια τού στόχου "Σωτηρία κι Ανάπτυξη" για 15μέρες δεν θα είμαι όσο παραγωγικός επιβάλλει η Πατρίς...αλλά το τελευταίο που σκέφτομαι τώρα είναι να γράφω χιουμοριστικές παπαρίτσες...)
Φέτος,περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά που θυμάμαι,
αυτό δ ε ν ήταν Καλοκαίρι
-μια Μεγάλη Θλίψη,ένα λυπημένο πέπλο μάς βαραίνει
-και δεν είναι όπως άλλοτε,εννοώ πριν την Κρίση,τις απώλειες της ωριμότητας,τους πολλούς θανάτους δικών μας ανθρώπων καθώς μεγαλώνουμε,που διέλυαν το Μύθο τής Αιώνιας Λιακάδας στην ξεγνοιασιά μιας ακρογιαλιάς
-τώρα,2014 και νομίζω για δυο βδομάδες ότι βγαίνω από μια Μεγάλη Αρρώστια,σα πρόγραμμα αποθεραπείας,είμαι υποχρεωμένος να κοιτάζω και να μυρίζω θάλασσα,μετριάζοντας ένα δυσβάσταχτο εσωτερικό πόνο που ξέρω δε θα περάσει και μόνο ν'απαλύνει εύχομαι
-αληθινά το πιστεύω,αύριο στο κατάστρωμα δε θ'ακούγεται ψίθυρος,χίλια άτομα σιωπές σ'απόγνωση κοινής μοίρας,θ'απομακρύνομαι απ'τον Πειραιά μ'αίσθηση φυγής από κατεστραμένο και καταραμένο τόπο.
Εντάξει,δεν θα κρατήσω έτσι
-στο νησί θα είμαι τρισευτυχισμένος,θα σ'αγκαλιάζω,θα γελάω,θα σε φιλώ,στο πέλαγος θα μουλιάσουμε,στον ήλιο θα καούμε,μέρα νύχτα θα σ'αγαπάω,θά'χει νοστιμιές στο πιάτο και τρέλες στο ποτήρι,βουτιές στα ηλιοβασιλέματα κι ευχές στις ξαστεριές,με τραγούδια κι όνειρα κι υποσχέσεις
-αλλά θα θυμάμαι τί μού είπες μόλις έκλεισε ο φίλος μας το δωμάτιο...
..."μακάρι αυτές οι 15 μέρες να μη βιαστούν να τελειώσουν"...
//...Το καλοκαίρι τού 1994
-ήμουν 25 χρονών και μόλις είχα πληρωθεί μισθό κι επίδομα αδείας κι είχα πάρει τα ακτοπλο'ι'κά εισιτήρια για Μυτιλήνη κι είπα να γυρίσω σπίτι παραλιακά,ν'αποχαιρετήσω τη Σαλονίκη στην αγαπημένη διαδρομή Λιμάνι-Ποσειδώνειο,βοριαδάκι μελτεμάκι ονειράκι,όταν,πριν καν φτάσω στην Αριστοτέλους νιώθω στο συνωστισμό ένα χέρι στην κωλοτσέπη κι εμβρόντητος συνειδητοποιώ και φωνάζω..."κλέφτης!κλέφτης!πιάστε τον!"...κι έτρεχα βλέποντας μόνο την πλάτη του
-γύρισα κάθιδρος στη δουλειά,παρακάλεσα και μού έδωσαν προκαταβολικά το επόμενο μηνιάτικο κι έφυγα ξαναβγάζοντας εισιτήρια για λιγότερες μέρες,έψαξα το πιο φθηνό παραλιακό δωμάτιο κι όλα σχεδόν τα βράδυα που γύριζα με το διαβασμένο μου βιβλίο απ'το θαλασσοβούτι την εβγαζα με κονσέρβες και φρέσκο ψωμί στο μπαλκονάκι...α!...και ούζο Μίνι,που το αγόραζα ως το πιο φθηνό και δεν το έχω ξαναβάλει ποτέ από τότε στο στόμα...//
...Έτσι κάπως ξανά και φέτος
-ναι,μάς κλέψαν πάλι και το πορτοφόλι και τα στρώματα και την οικοσυσκευή και το παλιόσπιτο το παλατένιο των 58 τετραγωνικών όλο,επισήμως,κυβερνητικομνημονιακώς,ελεεινώς κι εξοργιστικώς,αλλά δεν τούς κυνήγησα αν και τις ξέρω τις σκατόφατσές τους και ξαναπεριμένω πώς και πώς την κάλπη στη γωνία
-ναι,μάς κλέψαν πάλι φέτος και ψάξαμε το πιο φθηνό δωμάτιο,αρκεί που είδαμε είναι φωτεινό και πάνω στο κύμα και παιδευόμαστε και ξεροσταλιάσαμε Ιούνιο κι Ιούλιο κι είκοσι μέρες Αύγουστος στην έρημη Αθήνα,στο balconaki μας resort,όλα χρεωκοπημένα και διαφυγή καμιά,καφέδες σε θερμός για τα μετρημένα όλα κι όλα πέντε μπάνια μας στην πιο κοντινή ακτή,σκέτη η βουτιά,ξηροσφύρι,δεν καθήσαμε ούτε μια φορά ταβερνάκι μπας και μάς θυμηθεί το καλαμαράκι και κάνει παράπονα,μάς πεθυμήσαν οι μυρωδιές και μάς έκοψε λόρδα,αλλά το παίζαμε σε δίαιτα για την μπυροκοιλιά,λίτρο λίτρο τη μετράγαμε και την βενζίνα,την 1,75 ακατέργαστο χρυσό,βλέπετε,πίσω στο σπίτι οροσερά λογαριασμοί και χρέη και taxisnet.gr,ανάβαση στις Άλπεις,τα δίδυμα βουνά,απ'τον Στουρνάρα στον Γκίκα Χαρδούβελη και μια χαράδρα αγεωγράφητη για σίγουρα φορογκρεμίσματα
-είχαμε να κλάψουμε πενθώντας και τις τερατώδεις μειώσεις μισθών στα όρια τής εξόντωσης,
50% κάτω ο προ'υ'πολογισμός έσοδα-έξοδα,ξεφτιλόπουλοι κι ούτε καν να σκεφτούμε να βοηθήσουμε την υπόλοιπη οικογένεια,σφυρίζουμε αδιάφορα αλλά στυφή η γεύση,παραπονιάρικη ελεγχόμενη μιζέρια πριν μάς πάρει χάμω,τύψεις κι υποχρέωση απολογίας που δουλεύουμε 350 μέρες κι ούτε για 15 ανάσες δεν περίσσεψαν απ'την κτηνώδη νέα στυγνότητα τής αλήτικης παράλογης πολιτικής τιμωρητισμού μιας ολόκληρης χώρας
- Σαν ίωση,
πως εμείς φταίμε,πως είμαστε ανάξιοι,αποτυχημένοι,ανεπρόκοποι,τιποτένιοι,
πώς γίναμε 45 χρονώ και δεν έχουμε,πρώτη φορά,στην άκρη καβάτζα ευρώ τσακιστό μην τύχει μια στραβή,αυτό φοβάμαι
κι όχι είκοσι ευρώ που δεν τα βρίσκω να κεράσω το κορίτσι μου στη φεγγαράδα,που θα βγαίνουμε βόλτα στο λιμάνι με μπατιρόσπορα και πίττα σουβλάκι με μπίρες απ'το μάρκετ να παγώνουν στο ψυγειάκι που δε χωρά ούτε το πώμα και να ευχηθώ κιόλας για το σαξές τους στόρι τ'ανελέητα καθάρματα που μερακλώσαν και μάς τάξαν δυο τουρίστες στον καθένα μας για περιποίηση και ατραξιόν να χαζεύουν την ξεφτίλα μας...
Για να ψευδίζουμε χαρά μεγάλη που γεμίσαμε πάλι βαλίτσες
-για να μπορέσουμε να πετάξουμε το βράχο και το βρόγχο τού Χειμώνα πίσω μας
-για να μην κοιτάξουμε,να μην κρατήσουμε και να μην κουβαλήσουμε ίχνος δοκιμασίας,αναξιοπρέπειας κι άπνοιας τής μισθωτής μας δουλείας στις Διακοπές μας
-για ν'αγγίξουμε τις επόμενες 15 μέρες πάλι όσα μάς όρισαν Ανθρώπους,τον ήλιο,τα χάδια,το κύμα,την πανσέληνο,τις μουσικές,τα βιβλία,την επικοινωνία,το μοίρασμα,το γάργαρο γέλιο της καλοσύνης,το αλησμόνητο γλυκόπικρο δάκρυ τής μνήμης,τους φίλους,τα ταξίδια των οριζόντων,την ελπίδα τού μέλλοντος και την Αγάπη,που όλα τα νικάει κι όλα τα σκορπίζει...
...Κι ας το ξέρουμε το τίμημα τής προσγείωσης στην επιστροφή
-όχι τώρα,όχι σήμερα άλλη έγνοια για τη μοχθηρία και την κακία τού κόσμου,για το μίσος,την εκδικητικότητα,την αγυρτία και τη διεφθαρμένη εξουσία που μάς ποδοπάτησε το σύμπαν
-όχι τώρα,όχι σήμερα
...ρίξε βαθειά το κλειδί στην τσάντα
-γερά,με πείσμα κι αντοχή και γνώση και συνείδηση
-φεύγω να ζήσω
-κλείδωσε το χθες,
ν'αναπνεύσουμε σήμερα
κι αύριο ποιος ξέρει...(τι σκατά θα φέρει...)
Ε!...γεια πια! - και σόρι που...γεια!
Καλό μας Καλοκαίρι
-ε π ι τ έ λ ο υ ς ρε γαμώτο...
-αν και το πιο σωστό είναι φέτος να το πούμε..."4 Εποχές"...
...φεύγω με την πιο βαριά διάθεση ΧΕΙΜΩΝΑ
...τώρα που είναι ακόμα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
...ελπίζοντας πάντα πως κάποτε θαρθεί ΑΝΟΙΞΗ
...και θα γυρίσω όταν πλέον θα είναι ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Καλήν αντάμωση.
Παίρνω το κ(ο)πελάκι μου και πάμε σ' άλλη παραλία
-ώρα να τα κάνουμε επιτέλους όλα θάλασσα...
