ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. (Πάλι - Πάντα)

Χιλιάδες σελίδες,δεκάδες ώρες τηλεόρασης και ραδιοφώνου,ένθετα κι αφιερώματα,η εποχική "υποχρέωση" για την ώρα Θεσσαλονίκης.
Τις επόμενες μέρες η λέξη ΔΕΘ,στα χείλη όλων.
Κι οι προβολείς πάλι αναμμένοι στη γεννέθλια πόλη μου.
10 χρόνια μακριά της,ανεβαίνω πια μόνο ως τουρίστας!

Αλλά αυτό κι αν ματώνει περισσότερο την πληγή - αφού όλο σκέφτομαι πώς κατάντησε τόσο απομονωμένη,φοβική,θλιβερά σκοτεινή,κατάμαυρη,προπύργιο θρησκευτικού φανατισμού,ακροδεξιό κάστρο,εθνικιστική παραζάλη ανίκανων τσαρλατάνων.

Αλλά σήμερα δεν θα επιδοθώ σε λογίδριο αιτιών - για τη φυγή φωτισμένων μυαλών απ' την πόλη,για να μείνει εκεί μια ελιτίστικη κλειστή δημοσιο'υ'παλληλική αφρόκρεμα κουτοπόνηρων δημοσιοσχετιστών,ξεκομένων απ' την καθημερινότητα,που εξαργύρωσαν τον ευφησυχασμό τους με αραχτοσυμβόλαια σε αραχνιασμένα ΜΜΕ,για τη γραφειοκρατία μέτριων πολιτικάντηδων που στέγνωσαν αναζήτηση κι ιδεολογία αρκεί να επιβληθεί η κρατικοδίαιτη εξουσία τους..
(Εντάξει,δεν...αλλά τα είπα!)

Για τη Διεθνή 'Εκθεση θέλω να σας πω...κάνοντας πίσω,στην πόλη της παιδικής μου ηλικίας.

Λίγο μετά τα μέσα της 10ετίας του '70 και λίγες μέρες πριν εμείς,κατάμαυρα πιτσιρίκια καλοκαιρινού τριμήνου στη θάλασσα,επιστρέφουμε στα μισητά θρανία του 91ου Δημοτικού Σχολείου,με τις τάξεις των 55 μαθητών και της ημίτρελλης γριάς δασκάλας που επιβράβευε τους επιμελητές να κρατούν στο σπίτι τους τα βράδυα την αλουμινένια βέργα με την οποία έλυνε τις διαφορές της μαζί μας,περιμέναμε ως τελευταία πινελιά διακοπών,με λαχτάρα,το Σάββατο των εγκαινίων της ΔΕΘ.

Η μαμά έπιανε το σίδερο νωρίς,τα καλά τα Κυριακάτικα ρούχα,μετά έφτιαχνε το μεσημέρι τα μαλλιά της κώτσο με τόνους λακ βεβαίως.
Ενδιαμέσως χτυπούσαν κουδούνια και τηλέφωνο,να οργανωθεί η κάθοδος στο κέντρο,οι μπαμπάδες των φίλων αρνιόταν τα αυτοκίνητα-εκεί ακούσαμε την πρωτοφανέρωτη λέξη "μποτιλιάρισμα" -,ο μπαμπάς το επικύρωνε,με λεωφορείο φεύγουμε,που είναι ,τιμής ένεκεν της Εκθέσεως,"ελευθέρας",να πάμε να τριγυρίσουμε τα περίπτερα νωρίς,πριν αρχίσει η γιορτή.

Στην είσοδο απ' την πλευρά της ΧΑΝΘ,με την αψίδα πάνω απ' το ζαλισμένο θαυμασμού βλέμμα μας,τοποθετούμε το ειδικό κέρμα εισόδου,με χαραγμένη διαγώνια γραμμή και ανάγλυφη τη λέξη ΔΕΘ,στις πρώτες ηλεκτρικές μπάρες που θα χρησιμοποιήσουμε στις ουρές της ζωής μας-ανατριχιάζω ακόμη!
Και ξεχυνόμαστε μέσα!

Να περιηγηθούμε σ' όλους τους χώρους,κάθε κτήριο κι έκθεση μιας άγνωστής μας χώρας,ξεκινούσαμε πάντα απ' τις "συμμάχους"-έτσι οι γονείς μας τις ξεχώριζαν-,Γαλλία,Ιταλία,Γερμανία,Δυτική ασφαλώς!,την Ανατολική,των αντιπάλων κομμουνιστών την είχαν πάντοτε εντός του περιπτέρου που με δέος αφήναμε λίγο πριν το τέλος,το εχθρικό έδαφος της υπερδυνάμεως 'Ενωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών - εκεί μέναμε ως πιτσιρίκια άφωνα,λόγω μεγεθών,όλα τεράστια,τρακτέρ,μηχανήματα,διαστημόπλοια Γκαγκάριν,βιομηχανικά πάνελ,γιγάντιες οθόνες με παρελάσεις κι εμβατήρια,και ψυχρά αγέλαστα βλέμματα...
Γι αυτό και η τελευταία επίσκεψη,ήταν πάντα το αντίπαλον δέος,περίπτερο ΗΠΑ,η χαρά του παιδιού,πάρτυ,σημαιάκια,ευτυχισμένοι Μίκυ και Γκούφυ αγκάλιαζαν παιδάκια,μαυρούληδες με κάτασπρα δόντια μοιράζουν κονκάρδες,γλειφιντζούρια,γλυκά,καραμέλες,και ω! ναι! κόκα κόλες!!!,μας κυνηγούσαν οι γονείς μην πιούμε μονοκοπανιά πάνω από 3-4...(ο θρίαμβος της προπαγάνδας ξεκινά απ' το σχολειό,ε;)

Μετά τη συλλογή χιλιάδων διαφημιστικών που γέμιζαν σακούλες βάρους που μόνο γυμνασμένα μπράτσα θα σήκωναν,ερχόταν η κορύφωση της χαράς του μικρούλη...μπαίνουμε στο Λούνα Παρκ!...Φώτα,χρώματα,παιχνίδι,αναλάμβαναν δράση συνοδού οι γιαγιάδες κι οι παπούδες,γιατί οι "μεγάλοι" αποσύρθηκαν στα γρασίδια,γύρω απ' τα τραπεζάκια για μεζέδες και μαύρη FIX στο μεγάλο ποτήρι.

Εκεί καταλήγουμε κι εμείς,καταπονεμένοι απ' τα ουρλιαχτά και τη χαρά στα συγκρουόμενα,την αλυσίδα,την μπαλαρίνα,το τρενάκι-φάντασμα...σε μας το αραλίκι είχε χοτ ντογκ με-επιτρεπόμενη,μόνο για κείνο το μαγικό βράδυ της Έκθεσης-ασύλληπτη ποσότητα κέτσαπ και μουστάρδας,ενώ κρυφά δήθεν,με περηφάνια,ο αγαπημένος θείος μας "άφηνε" να δοκιμάσουμε απ' τον αφρό της μπίρας...

Και η πιο περίλαμπρη ώρα έφτανε!,γύρω στις 10,η ώρα των πυροτεχνημάτων.
Λουζόταν ο ουρανός εκπυρσοκροτήσεις,βολίδες χιλιόχρωμες,σχέδια στη νύχτα φωτεινά λουλούδια,μπουκέτα αστέρια,μπαλόνια,ένα απίθανο οπτικοακουστικό υπερθέαμα( - άσχετο αν ο μικρός που σας γράφει ήτο χέστης,τρόμαζα και για καλό και για κακό πλησίαζα διακριτικά τον μητρικό ποδόγυρο...)

Τρισευτυχισμένα παιδάκια πίσω στο σπίτι,πέφτοντας ξερά για ύπνο με φωτεινά όνειρα χωρίς κακούς δράκους,για κείνη τη μέρα γιορτής στην πιο όμορφη πόλη τού γνωστού μας κόσμου των 7-8 χρόνων...


'Οπως λέει κι ο "δικός" μας Νιόνιος,τα παιδιά μεγάλωσαν και φύγαν απ' το σπίτι...φύγαν κι άλλοι πολλοί...οι παπούδες κι οι γιαγιάδες πήγαν ταξίδι με τις πιο λατρεμένες θειες που ορμούσαν για ρουφηχτά φιλιά και τσιμπήματα στα μάγουλα...κι ο μπαμπάς χαμογελά γελαστός απ' τον ουρανό.."ε! μικρέ,έφτασαν οι μέρες της Διεθνούς Εκθέσεως!"...

...Οι παρέες της αλάνας και του πάρκου σκόρπισαν στα χρόνια της ενηλικίωσης,τώρα οι γιορτές περιορίστηκαν λόγω κρίσης και συμπυκνώθηκαν συλλογικότητας.
(Ευτυχώς ξαναβγήκε η FIX,αλλά όχι στο εκπληκτικό μπουκάλι της πρώτης φουρνιάς και πυροτεχνήματα πιο εντυπωσιακά περιμέναμε την Ολυμπιάδα για να σβήσει εκείνα της μνήμης).

Αυτή η ρημάδα η μνήμη δεν κουράζεται ποτέ,λίγο υγραίνει τα μάτια η νοσταλγία,λίγο μια πικρή συνειδητοποίηση πως το γλέντι ανέμελης ζωής είναι αυτό που χάθηκε ανεπιστρεπτί και τα εγκαίνια καμιάς έκθεσης δεν φέρνουνε πια ελπίδα.

Ας είναι.
Καλή ΔΕΘ συμπατριωτάκια,Σαλονικιοί συντοπίτες της ψυχής μου!