Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πια επαναλαμβάνεται η ρουτίνα μιας τρέλας
-(όταν) πληρώνομαι και η διαδρομή συγκεκριμένη
...βγαίνω απ'το ΑΤΜ της μιας τράπεζας,
περνώ από άλλα δυο ευαγή ιδρύματα εξωφλώντας χρέη,εφορίες και στεγαστικό,
μπαίνω και σε,επιλεγμένων προσφορών φτηνοσούπερ μάρκετ
κι έπειτα γυρίζω σπίτι
-ήσυχος που κατάφερα να μην χρωστώ τίποτα
...κι εντελώς άφραγκος για το υπόλοιπο δεκαπενθήμερο
- και δεν είναι λα'ι'κισμός κι ούτε υπερβολή που δεν μπορώ να βγω ούτε για έναν καφέ
-το Χειμώνα μπορεί και να μη με πείραζε όλο αυτό το σκηνικό της αναξιοπρέπειας
(ή το σακουλάκι με τις φρυγανιές στη δουλειά μην και τυχόν φέρει κανείς τυρόπιτες και δεν έχω ευράκι τσακιστό στο αδειανό πορτοφόλι)
κι όσοι λιγοστοί φίλοι μάς τηλεφωνούν λέγοντας να πάμε για καμιά μπυρίτσα,να έχω εύκαιρες τις δικαιολογίες περί κούρασης,ταλαιπώριας,υποχρεώσεων και ξαφνικών αναποδιών
-με ολίγη από αυτοσαρκασμό τύπου,πως τουλάχιστον δεν κινδυνεύωνα με κλέψουν
κι ό,τι πολυτιμότερον υπάρχει πάνω μου είναι το χάλι μου το μαύρο
και άλλα τέτοια πετυχημένα...
'Ομως το Καλοκαίρι είναι ανελέητης Μνήμης πίκρα
(κάτι σαν τραγούδι τού Μάλαμα,στάζει απόγνωσης)
-θυμάσαι τούς τόπους και δεν έχεις τους τρόπους
-και δεν σ'αρέσει να κλαίγεσαι και φουντώνεις που ζηλεύεις τις γελαστές φωτογραφίες σου στις ακροθαλασσιές τότε που νόμιζες η ζωή είναι ωραία και δεν έχει σύννεφο στον καταγάλανο ουρανό και βουτάς στις καρτ ποστάλ των φίλων στα φέισμπουκ που βγήκαν στα νησιά
και να οι παραλίες και δώστου τα ουζερί
και σε πιάνουν οι μυρωδιές και δάκρυα
-και τα κλείνεις όλα και χαζεύεις το ταβάνι
μήπως βρέξει λεφτά και δεν προλάβεις να βγάλεις κουβά να τα μαζέψεις.
Και λες,πάλι καλά που υπάρχει ακόμα το Επίδομα Αδείας να το παλέψεις κάτι να περισέψει να φύγεις καμιά βδομαδούλα να σωθείς
(μη βάζεις ιδέες στην Κριστίν και θα βάλει τον Ευκλείδη να το χειρουργήσει κι αυτό
χωρίς αναισθητικό κι αριστερό ηθικό πλεονέκτημα)
-με σάντουιτς και σουβλάκια θα τη βγάλεις,αλλά έχεις βιβλία,μουσικές και την αγκαλιά σου γεμάτη και τίποτ'άλλο δε χρειάζεσαι παρά να μετράς τ'αστρα και μένεις τουλάχιστον υγιής κι όρθιος να παλέψεις και την μιζέρια που σού φορέσαν μελλούμενη ζωή σα φυλακή
-χωρίς όνειρα,με μαραζωμένες ελπίδες κι αφανισμένες τις προσδοκίες
//αποτυχημένος-τελειωμένος-ασήμαντος//
...τρομαχτική η ηχώ σκληρών λέξεων
-που δεν είναι υπερβολικές ή μελοδραματικές και γίνονται αίμα και πετσί σου
και πρέπει να προχωρήσεις μ'αυτές,να σηκωθείς όρθιος,
να μην ξεπέσεις σε κακίες,μην κατρακυλήσεις σε μοχθηρία για όσους αντέχουν
και πίκρα σε όσους μπορούν μη βγάλεις
και τ'αυτονόητα δεν είναι χλιδή
και το καλοκαιράκι μακριά να γίνει η σημαία τους,στα καράβια για τις κυκλάδες,
στα χταποδάκια τα λιαστά και τα παγάκια στα ποτάκια
κι ημερήσιες βουτιές απ'τα βαρκάκια στα τριγύρω τα νησάκια με τα κρυστάλινα νερά,
τους τουρίστες με τον moyzaka,tzatziki feta
και την greece for rent κι εγκαύματα στον καυτό ήλιο,
μην τα βάζεις με τα θρυλικά μας μπάνια τού Λαού.
Και είσαι μεσημέρι,με 40 υπό σκιάν στον ορθοπεδικό τού ΙΚΑ Αλεξάνδρας που σού γράφει φυσιοθεραπείες για τον Σεπτέμβριο..."αφού τώρα ρίξτο στα μπάνια,που σε κάνουν καλά"
και κουνάς το κεφάλι που πήγε τέλος Ιουλίου και μετράς αριθμητικώς δ ύ ο βουτιές
κι η καραντίνα θα κρατήσει ώς τα τέλη Αυγούστου
για κείνες τις γαμεπτά μέρες που λέγαμε νωρίτερα
-...αυτές τις Ήσυχες Μέρες τού Αυγούστου...-
τού Παραμυθιού μιας όμορφης πατρίδας
με τις γαλάζιες σου μνήμες τρυφερές αναμνήσεις που σέ πιάνουν τα κλάματα που δεν μπορείς να βουτήξεις
- κι ευτυχώς ήρθαν οι μέδουσες κι εγεμίσαν οι κοντινές τής Αθήνας παραλίες τσούχτρες
και τις μεταμορφώνεις στο παρανο'ικό σου το μυαλό ως τις ανήθικες τιμωρούς της κραιπάλης
και των εχόντων και κατεχόντων το προνόμιο "Εκδράμων",
που έγινες κωλόπαιδο με στερητικό σύνδρομο κι ερινύες απελευθερώνεις για τους κλειδαμπαρωμένους στα ξεροΝήσια των πολυκατοικιών που βράζεις,
αφιονισμένος τιμωρός της χαμένης ουτοπίας,ο ίδιος εσύ είδωλο ραγισμένο στον καθρέφτη σου
Μόνο η εκλεκτή κάστα των αφασικών κάθε Εξουσίας επινοεί ευτυχισμένους αποθεωτές της
και φαντάζονται τούς νιώθουμε ευεργέτες μας
-τούς βλέπεις στις φωτογραφίες
- βουλευτάδες,εφοπλιστάδες,επιτυχημένους,κυβερνώντες,μεγαλοπερσόνες της κονόμας όλων των θαυμάτων επί πτωμάτων -
πλατιά χαμόγελα,χαριεντίσματα,φωτεινές όλο νάζια φατσούλες,σαν αποστειρωμένοι κι απαλλαγμένοι κάθε ρυτίδας κι άγχους
//τρομάζεις κοιτάζοντας,δεν μοιάζουν να συνειδητοποιούν τα γύρω τους αγκομαχητά,
τις απελπισίες που κρύβουν τα ταπεράκια με τα κεφτεδάκια και τα φρούτα απ'τα λιντλ και που δεν είναι η Λούτσα Ελούντα και Σούπερ Παραντάιζ ούτε που το φαντάζονται
και πώς είναι μια ψυχική συμπίεση να σε τυφλώνει,
η κάψα των υποχρεώσεων να μη σ'αφήνει ν'αναπνεύσεις,
να έχεις νεανική διάθεση τύπου "ο γέρος για λουτρά στην Αιδηψό",
να ιδρώνεις ,να θυμώνεις,να γκρινιάζεις,να βρίζεις κι ένα μπάνιο σου να το φτύνεις κουκούτσι που σού κάθησε στο λαιμό
και να ξέρεις σ'εχουν καταδικάσει σε χρόνια Κάκκωση Ονείρου
-εξοστρακισμένοι στατιστικών βαθειάς μαράζωσης
κι ολοσχερούς καταθλίψεως υπέρ Αναπτύξεως,Ιδιωτικοποιήσεως και Παραγωγικής Ανασυγκροτήσεως,
μετά βα'ί'ων,κλάδων σ'αφανισμό και Μεταρρυθμιστικών καταναγκαστικών έργων αποθεώσεως γραβατωμένων κορακιών Βρυξελών
και λοιπών ευτυχισμένων συμπορευτών τής αγιασμένης αναπηρίας Αγίου Βόλφανγκ τού λυτρωτή των αμαρτιών μας,
προσδοκώντες Ανάσταση Καλοκαιριών και μακαρία ζωή ταχαίως,
να βγούμε από βαθειάς καταψύξεως ελειμμάτων βιαίως στις παραδείσιες Αγορές
-τα γκαρσόνια της Ευρώπης ως μελλοθάνατοι σάς χαιρετούν,
ω Καίσαρ που χαιρέκακα βλέπεις στις φλόγες να τσουρουφλίζονται δροσερές θερινές προβολές μιας Κανονικής Ζωής,που έμεινε άπνοη να μοιράζεται σκόνη και θρύψαλα,
συντρίμια χωρίς φωνή,χωρίς ανάσα καμιά και χωρίς να κοιτάζει κανείς δίπλα του να βοηθήσει που δεν μπορεί πια να σωθεί κι ο ίδιος
Βαρέλι δίχως πάτο - Πόσο χειρότερα πια
.................................................................
-θυμάστε αυτές τις δυο αγαπημένες φράσεις και πόσα εκατομύρια φορές τις επαναλαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια,σαν επίκκληση μιας σωτηρίας που δεν φαίνεται στο τέλος ενός δρόμου που ούτε ως παραίσθηση απ'την ηλίαση στην έρημο δεν μοιάζει πιθανή;
ε!,αυτό το κατάντημα δεν το ήθελες ούτε για τον εχθρό σου
και δεν θα βρεθεί ούτε μια ρηχή ή βαθειά θάλασσα να πέσεις να πνιγείς να το φχαριστηθείς να μην παλαβώνεις για κανέναν πια...
κι είναι η έσχατη ταπείνωση -
...που ακόμα κι Ιερός Μήνας Αύγουστος θα ορθωνόταν μπροστά σου σαν Τιμωρία!
-(όταν) πληρώνομαι και η διαδρομή συγκεκριμένη
...βγαίνω απ'το ΑΤΜ της μιας τράπεζας,
περνώ από άλλα δυο ευαγή ιδρύματα εξωφλώντας χρέη,εφορίες και στεγαστικό,
μπαίνω και σε,επιλεγμένων προσφορών φτηνοσούπερ μάρκετ
κι έπειτα γυρίζω σπίτι
-ήσυχος που κατάφερα να μην χρωστώ τίποτα
...κι εντελώς άφραγκος για το υπόλοιπο δεκαπενθήμερο
- και δεν είναι λα'ι'κισμός κι ούτε υπερβολή που δεν μπορώ να βγω ούτε για έναν καφέ
-το Χειμώνα μπορεί και να μη με πείραζε όλο αυτό το σκηνικό της αναξιοπρέπειας
(ή το σακουλάκι με τις φρυγανιές στη δουλειά μην και τυχόν φέρει κανείς τυρόπιτες και δεν έχω ευράκι τσακιστό στο αδειανό πορτοφόλι)
κι όσοι λιγοστοί φίλοι μάς τηλεφωνούν λέγοντας να πάμε για καμιά μπυρίτσα,να έχω εύκαιρες τις δικαιολογίες περί κούρασης,ταλαιπώριας,υποχρεώσεων και ξαφνικών αναποδιών
-με ολίγη από αυτοσαρκασμό τύπου,πως τουλάχιστον δεν κινδυνεύωνα με κλέψουν
κι ό,τι πολυτιμότερον υπάρχει πάνω μου είναι το χάλι μου το μαύρο
και άλλα τέτοια πετυχημένα...
'Ομως το Καλοκαίρι είναι ανελέητης Μνήμης πίκρα
(κάτι σαν τραγούδι τού Μάλαμα,στάζει απόγνωσης)
-θυμάσαι τούς τόπους και δεν έχεις τους τρόπους
-και δεν σ'αρέσει να κλαίγεσαι και φουντώνεις που ζηλεύεις τις γελαστές φωτογραφίες σου στις ακροθαλασσιές τότε που νόμιζες η ζωή είναι ωραία και δεν έχει σύννεφο στον καταγάλανο ουρανό και βουτάς στις καρτ ποστάλ των φίλων στα φέισμπουκ που βγήκαν στα νησιά
και να οι παραλίες και δώστου τα ουζερί
και σε πιάνουν οι μυρωδιές και δάκρυα
-και τα κλείνεις όλα και χαζεύεις το ταβάνι
μήπως βρέξει λεφτά και δεν προλάβεις να βγάλεις κουβά να τα μαζέψεις.
Και λες,πάλι καλά που υπάρχει ακόμα το Επίδομα Αδείας να το παλέψεις κάτι να περισέψει να φύγεις καμιά βδομαδούλα να σωθείς
(μη βάζεις ιδέες στην Κριστίν και θα βάλει τον Ευκλείδη να το χειρουργήσει κι αυτό
χωρίς αναισθητικό κι αριστερό ηθικό πλεονέκτημα)
-με σάντουιτς και σουβλάκια θα τη βγάλεις,αλλά έχεις βιβλία,μουσικές και την αγκαλιά σου γεμάτη και τίποτ'άλλο δε χρειάζεσαι παρά να μετράς τ'αστρα και μένεις τουλάχιστον υγιής κι όρθιος να παλέψεις και την μιζέρια που σού φορέσαν μελλούμενη ζωή σα φυλακή
-χωρίς όνειρα,με μαραζωμένες ελπίδες κι αφανισμένες τις προσδοκίες
//αποτυχημένος-τελειωμένος-ασήμαντος//
...τρομαχτική η ηχώ σκληρών λέξεων
-που δεν είναι υπερβολικές ή μελοδραματικές και γίνονται αίμα και πετσί σου
και πρέπει να προχωρήσεις μ'αυτές,να σηκωθείς όρθιος,
να μην ξεπέσεις σε κακίες,μην κατρακυλήσεις σε μοχθηρία για όσους αντέχουν
και πίκρα σε όσους μπορούν μη βγάλεις
και τ'αυτονόητα δεν είναι χλιδή
και το καλοκαιράκι μακριά να γίνει η σημαία τους,στα καράβια για τις κυκλάδες,
στα χταποδάκια τα λιαστά και τα παγάκια στα ποτάκια
κι ημερήσιες βουτιές απ'τα βαρκάκια στα τριγύρω τα νησάκια με τα κρυστάλινα νερά,
τους τουρίστες με τον moyzaka,tzatziki feta
και την greece for rent κι εγκαύματα στον καυτό ήλιο,
μην τα βάζεις με τα θρυλικά μας μπάνια τού Λαού.
Και είσαι μεσημέρι,με 40 υπό σκιάν στον ορθοπεδικό τού ΙΚΑ Αλεξάνδρας που σού γράφει φυσιοθεραπείες για τον Σεπτέμβριο..."αφού τώρα ρίξτο στα μπάνια,που σε κάνουν καλά"
και κουνάς το κεφάλι που πήγε τέλος Ιουλίου και μετράς αριθμητικώς δ ύ ο βουτιές
κι η καραντίνα θα κρατήσει ώς τα τέλη Αυγούστου
για κείνες τις γαμεπτά μέρες που λέγαμε νωρίτερα
-...αυτές τις Ήσυχες Μέρες τού Αυγούστου...-
τού Παραμυθιού μιας όμορφης πατρίδας
με τις γαλάζιες σου μνήμες τρυφερές αναμνήσεις που σέ πιάνουν τα κλάματα που δεν μπορείς να βουτήξεις
- κι ευτυχώς ήρθαν οι μέδουσες κι εγεμίσαν οι κοντινές τής Αθήνας παραλίες τσούχτρες
και τις μεταμορφώνεις στο παρανο'ικό σου το μυαλό ως τις ανήθικες τιμωρούς της κραιπάλης
και των εχόντων και κατεχόντων το προνόμιο "Εκδράμων",
που έγινες κωλόπαιδο με στερητικό σύνδρομο κι ερινύες απελευθερώνεις για τους κλειδαμπαρωμένους στα ξεροΝήσια των πολυκατοικιών που βράζεις,
αφιονισμένος τιμωρός της χαμένης ουτοπίας,ο ίδιος εσύ είδωλο ραγισμένο στον καθρέφτη σου
Μόνο η εκλεκτή κάστα των αφασικών κάθε Εξουσίας επινοεί ευτυχισμένους αποθεωτές της
και φαντάζονται τούς νιώθουμε ευεργέτες μας
-τούς βλέπεις στις φωτογραφίες
- βουλευτάδες,εφοπλιστάδες,επιτυχημένους,κυβερνώντες,μεγαλοπερσόνες της κονόμας όλων των θαυμάτων επί πτωμάτων -
πλατιά χαμόγελα,χαριεντίσματα,φωτεινές όλο νάζια φατσούλες,σαν αποστειρωμένοι κι απαλλαγμένοι κάθε ρυτίδας κι άγχους
//τρομάζεις κοιτάζοντας,δεν μοιάζουν να συνειδητοποιούν τα γύρω τους αγκομαχητά,
τις απελπισίες που κρύβουν τα ταπεράκια με τα κεφτεδάκια και τα φρούτα απ'τα λιντλ και που δεν είναι η Λούτσα Ελούντα και Σούπερ Παραντάιζ ούτε που το φαντάζονται
και πώς είναι μια ψυχική συμπίεση να σε τυφλώνει,
η κάψα των υποχρεώσεων να μη σ'αφήνει ν'αναπνεύσεις,
να έχεις νεανική διάθεση τύπου "ο γέρος για λουτρά στην Αιδηψό",
να ιδρώνεις ,να θυμώνεις,να γκρινιάζεις,να βρίζεις κι ένα μπάνιο σου να το φτύνεις κουκούτσι που σού κάθησε στο λαιμό
και να ξέρεις σ'εχουν καταδικάσει σε χρόνια Κάκκωση Ονείρου
-εξοστρακισμένοι στατιστικών βαθειάς μαράζωσης
κι ολοσχερούς καταθλίψεως υπέρ Αναπτύξεως,Ιδιωτικοποιήσεως και Παραγωγικής Ανασυγκροτήσεως,
μετά βα'ί'ων,κλάδων σ'αφανισμό και Μεταρρυθμιστικών καταναγκαστικών έργων αποθεώσεως γραβατωμένων κορακιών Βρυξελών
και λοιπών ευτυχισμένων συμπορευτών τής αγιασμένης αναπηρίας Αγίου Βόλφανγκ τού λυτρωτή των αμαρτιών μας,
προσδοκώντες Ανάσταση Καλοκαιριών και μακαρία ζωή ταχαίως,
να βγούμε από βαθειάς καταψύξεως ελειμμάτων βιαίως στις παραδείσιες Αγορές
-τα γκαρσόνια της Ευρώπης ως μελλοθάνατοι σάς χαιρετούν,
ω Καίσαρ που χαιρέκακα βλέπεις στις φλόγες να τσουρουφλίζονται δροσερές θερινές προβολές μιας Κανονικής Ζωής,που έμεινε άπνοη να μοιράζεται σκόνη και θρύψαλα,
συντρίμια χωρίς φωνή,χωρίς ανάσα καμιά και χωρίς να κοιτάζει κανείς δίπλα του να βοηθήσει που δεν μπορεί πια να σωθεί κι ο ίδιος
Βαρέλι δίχως πάτο - Πόσο χειρότερα πια
.................................................................
-θυμάστε αυτές τις δυο αγαπημένες φράσεις και πόσα εκατομύρια φορές τις επαναλαμβάνουμε τα τελευταία χρόνια,σαν επίκκληση μιας σωτηρίας που δεν φαίνεται στο τέλος ενός δρόμου που ούτε ως παραίσθηση απ'την ηλίαση στην έρημο δεν μοιάζει πιθανή;
ε!,αυτό το κατάντημα δεν το ήθελες ούτε για τον εχθρό σου
και δεν θα βρεθεί ούτε μια ρηχή ή βαθειά θάλασσα να πέσεις να πνιγείς να το φχαριστηθείς να μην παλαβώνεις για κανέναν πια...
κι είναι η έσχατη ταπείνωση -
