Ρωτάς για τις Γιορτές
-πού θα είμαστε,πώς θα τις περάσουμε,ποιες εποχές θα τις γεμίσουμε χιονοπόλεμο και φωτάκια αναμμένα και στολισμένα πρόσωπα σε κατακόκκινες λάμπες .
Μα δεν έχεις ιδέα πώς περνάμε
-ή κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις,ή πιστεύεις πως αφού είμαστε αξιοπρεπείς και δεν μάς αρέσει να γκρινιάζουμε και συνεχώς να κλαιγόμαστε,είναι όλα ζαχαρένια,πλουμιστά κι ανόθευτα ανέμελα χρόνια,άρα και τα Λευκά Χριστούγεννα των Παραμυθιών μας πλησιάζουν πάλι.
Μπερδεύεσαι με τις Ελπίδες και χάνεις την Πραγματικότητα
-ή την απωθείς πάλι.
Κουραζόμαστε
-δουλεύουμε ατέλειωτες ώρες για ψίχουλα,μ'αφεντικά απόκοσμα,στον πλανήτη τους τον κυνικό ,τούς έλεγες κάποτε κι αλήτες, δήθεν επιτυχημένοι οι καταπιεσμένες κομπλεξικές ασημαντότητες,απαίδευτες σκυλαδοπερσόνες,νεόπλουτες απάτες κι ασύντακτες προσωπικότηττες κοκορευόμενες απληστίες που το παίζουν αγέρωχοι ογκόλιθοι ποντάροντας στην ανάγκη και την αγαθότητα που μάθαμε να είναι ο πλούτος μας,η καλοσύνη μας που δε χωρά στην παγωμένη τους πέτρινη απανθρωπιά.
Αβέβαιοι για την επόμενη μέρα,
εγκλωβισμένοι στην Αθήνα που καταρρέει το Μύθο της
-αν τον είχε ποτέ-
εσύ,ένας ακόμα απ'τους άτακτους μετανάστες εσωτερικού που βιάζονται να γυρνούν σπίτι τους με κάθε ευκαιρία δραπέτευσης,κυνηγημένοι αποτυχιών και μέτριοι αναγκών και απρόσωποι κοινωνικής συνείδησης και στερημένοι αλληλεγγύης κι αποθεμάτων ένταξης στις συντροφικότητες,στις γειτονιές,στις κοινότητες έστω μιας μεγάλης παρέας
-οι διπλοκλειδωμένοι φοβίες,αρνήσεις,οι απρόθυμοι επαφής Αστοί των Προαστείων,
οι τρομοκρατημένοι που γερνούν στα Διαμερίσματα τού Δανεισμένου Ένφια Διωγμού των Ανέμελων ξεθεμελιωμένων.
Ανάψαν λαμπάκια και στολίστηκαν οι δρόμοι!!!
αρχίσαν τα Αφιερώματα των Αποδράσεων Μες την Υπέροχη πόλη!!!
...παρατηρείς μ'αθωότητα και την αμυδρή ευχή μιας κανονικότητας που την περιγράφουν οι σεσημασμένοι εφημεριδομπλόγκερς,οι υπάλληλοι των δημαρχαίων,
οι κομματόσκυλοι υπογράφοντες την λεηλασία της πατρίδας,
οι χρόνιοι μαζιταφαγάδικοι των Σο'ι'μπλέδειων προστατών τους
-περιγράφουν ήδη τα ρεβεγιόν,τις αμέτρητες προτάσεις τους για εξωκαρδιές στις αίθουσες τέχνης και πολιτισμού,στους πολυχώρους με τα σχήματα από βαρύ μπουζούκι ώς απελπισμένη αντεργκράουντ αισθητική απογειωτικής έκστασης,σπόνσορες για μιαν πρόσκληση με τζάμπα ποτά και παρέες των απρόσιτων μιας Κρίσης με τ'αποθέματα στοιβαγμένα κοκαλκοόλικα σουβενίρ φρομ Άθενς Νάιτ
- και πώς στο διάολο καταφέρνουν να κυκλοφορούν ακόμα τα βράδυα και πώς έχουν διάθεση και χρήμα να πιστέψουν την Ακμή μιας μεγαλούπολης που κρύβει την ασχήμια των ανθρώπων της σε καλλιτεχνίες αβροφροσύνης στους ξέγνοιαστους ορίζοντες αλλοτινών σταθεροτήτων.
Καθαροί χιονοσκέπαστοι γιορτινοί χαρούμενοι 'Ανθρωποι
-κάτι σαν τον Άη Βασίλη που θα φέρει τα δώρα στα παιδιά μας την παραμονή
//κιτρινισμένο το παραμύθι σου και γέμισε δράκους//
ζητάς να ξαναπιστέψεις πως έχεις προοπτική ν'αλλάξουν προς το καλύτερο τα παράγματα,
να εμπιστευτείς ξανά να σε πάει μακριά ένα 'Ονειρο,ν'αγγίξεις την Ελπίδα χωρίς καχυποψία κι αβεβαιότητα,να παρασυρθείς μ'ορμή και δοτικότητα στο θαύμα μιας προοπτικής,να ξέρεις πώς θα περάσει ο επόμενος χρόνος χωρίς εμπόδια,ανατροπές και τραγωδίες και σπασίματα και διαλύσεις οικογενειακά δράματα και πανικούς εργασιακούς και χρεωστικά υπόλοιπα ρόγχους και υποχρεωτικές εξώσεις και ληξιπρόθεμες στριγγλιές τηλεφωνικές απειλές και υπόλοιπα καταθέσεων τα μηδενικά μιας ζωής χειμάρρων που σε πνίγουν.
Ψευδαισθήσεις κυνηγάς,
το έχεις ανάγκη να πιαστείς σε ένα Χαμόγελο ν'ακουμπήσεις,
να σου πει "θα τα καταφέρουμε" κι έτσι επιτέλους να γίνει,
μιαν αγκαλιά ανοιχτή,μια μοναχικότητα μοιρασμένα απλόχερα αισθήματα πληρότητας,πολύχρωμες πινελιές που διώχνουν σκοτεινιές,γαλήνια ζεστασιά απ'την καρδιά στο μυαλό και πίσω στην αθωότητα και την άδολη Αγάπη
-δεν ήταν όλα ψέματα πού μάς μεγάλωσαν ,δεν λέγαν αλεξικέρευνες οπτασίες οι γονείς μας για να μη χρεωθούμε τα μετακατοχικά τους δράματα,δεν ήταν ουτοπικά μεγαλόστομα οράματα οι Ευχές των μεγάλων Τραπεζιών στις αληθινές Γιορτές των Ανθρώπων που φτιάχναν απ'το Τίποτα Θαύματα,
τα γλέντια,τα τραγούδια,οι απογειωτικές συνευρέσεις στα σπίτια,τις πλατείες,γέλια ώς το ξημέρωμα του Ευτυχισμένου Καινούργιου Χρόνου
-δεν αντέχεις τη Σιωπή λες,στις άδειες καρέκλες,στις ξεθωριασμένες μνήμες,στα χορταριασμένα μνήματα που κιτρίνισαν οι φωτογραφίες των πεθαμένων σου,στη χρόνια μελαγχολία σου που αποδιώχνεις μην τρελαθείς και δεν την αφήνεις να σε παρασύρει στις Χίμαιρες που έμαθες να σ'αφορούν να ψαχτείς,να βελτιώνεσαι,να προσπερνάς εμπόδια,ν'αντέχεις προσβολές,να ξανασηκώνεσαι όταν σε ρίχνουν κάτω και ποδοπατούν και μαυρίζουν την ψυχή σου.
Διωγμένος νιώθεις μού ξαναλές,
δείξε μου έναν δρόμο να χαθούμε για λίγο,πάλι μια θάλασσα θέλεις,το απάνεμό σου λιμάνι
-μα δεν βαρέθηκες όλο να σαλπάρεις για τη γη της Επαγγελίας κι όλο φουρτούνες ο καιρός και να βυθίζεις τους στόχους και τα καράβια σου να καις και να μην πας πουθενά κι όταν ξημερώνεις να βλέπεις μόνο τα επόμενα σκοτάδια;
'Ερχονται Γιορτές
-για τα παιδιά μόνο,για τούς τυχερούς που έχουν λίγο χρόνο περισσότερης ελευθερίας,αυτοί δεν σ'ενοχλούν,καλό τους δρόμο κι αέρα στα πανιά τους.
γελάς πικρόχολα και σιχαίνεσαι
τα ταξίδια των αργόσχολων,των εισοδηματιών και των λαμόγιων,
τις χρυσές πλειοψηφίες των ιλουστασιόν ένθετων,με τα γκαλά,τα σαλέ και τις πίστες των σκιέρ στα ολοφωταγωγημένα κάστρα που δεν ζήλεψες παρά μόνο τη δυνατότητά τους να το επιδεικνύουν σαν τα κοκόρια
- να μην έχουν τον Λυγμό σου
να μην τούς στερεί το ολοκάθαρο χαμόγελο που δείχνουν λαμπερόν γκροπλαν πρωτοσέλιδο γιγαμπάιτ στα ίνσταγκραμ ξεπουπουλιασμένα λευκασμένα δόντια που σε δαγκώνουν απληστία στα φωτορομάτζα τους.
'Ερχονται Γιορτές
-ήθελες ν'ανέβεις στη γενέθλια πόλη,
αλλά δεν σε βγάζει φέτος ο δρόμος,
//στην πραγματικότητα έχεις αγωνία τί θα συμβεί ώς τότε//
,η καθημερινότητά σου δεν γεμίζει βαλίτσα,το πορτοφόλι σου δεν φτάνει αεροδρόμιο,
παραμονή βράδυ δεν έχεις κουράγιο να ντυθείς μιαν ψευδαίσθηση
"άστα όλα γι αύριο και ζήσε χαρμόσυνα με τους ακριβούς σου φίλους"
(-δεν έχεις αμφιβολία πως όλα θα είναι εκεί που τα άφησες,γεμάτο το τραπέζι και πλημμύρα στην καρδιά,οι μονάκριβοί σου πιο όμορφοι και πιο γεροί από ποτέ,θα τούς σφίξεις στην αγκαλιά σου,θα τσουγγρίσεις το κρασί της λησμονημένης κοινής αγωνίας γλυκόπιοτο,θα τούς αφηγηθείς το χειμώνα,θα σε κρατήσουν ώς την Ανατολή μιας νέας Εποχής,θα είσαι περήφανος που είναι οι Φίλοι σου,θα είσαι μαγεμένος στη γαλήνη των βλεμάτων και στον πλούτο της σκέψης τους
που θα σε βγάλει στην απάτητη αμμουδιά μιας αληθινής Καλοκαιρίας)
...αλλά μιαν άλλη φορά
-όχι τώρα
και μην πιστέψεις πως όλα όσα δεν έρχονται δεν θα σε μάθουν να τα προσμένεις
θά'θελα να σού πω
...κι αν φαίνεται πως όλα τελειώνουν κι αν η απαισιοδοξία χτυπάει τον πάτο των ματαιωμένων ελπίδων
κι αν παγωνιές έχεις κι αδιέξοδα φτάνεις να σε θολώνουν
-έχε τα μάτια ανοιχτά και την αφωνία σου κρυμένη κραυγή να την ξαναβγάλεις οργισμένη πίστη,
δες πώς ξαναπαλεύεις τα κύματα,ο βρεγμένος που τη βροχή δεν τη φοβάται κι ο πνιγμένος που πιάνεται απ΄τα μαλλιά και που δεν ήθελες ποτέ να γίνεις μίζερος θυμήσου και που πάντα περίμενες ώς το τέλος να βγει απ'την καταιγίδα το αναθεματισμένο Ουράνιο Τόξο και πάλι ήλιος να φωτίσει το μέσα σου κενό
-και δεν έχεις τίποτα άλλο απ'το να έχεις ξανά ένα Αύριο να φτιάξεις.
Γκάζωσε,ξεκίνα.
Οι Μεγάλες Προσδοκίες να ξαναγίνουν ώθηση να χτίσεις Γιορτές πάλι.
-πού θα είμαστε,πώς θα τις περάσουμε,ποιες εποχές θα τις γεμίσουμε χιονοπόλεμο και φωτάκια αναμμένα και στολισμένα πρόσωπα σε κατακόκκινες λάμπες .
Μα δεν έχεις ιδέα πώς περνάμε
-ή κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις,ή πιστεύεις πως αφού είμαστε αξιοπρεπείς και δεν μάς αρέσει να γκρινιάζουμε και συνεχώς να κλαιγόμαστε,είναι όλα ζαχαρένια,πλουμιστά κι ανόθευτα ανέμελα χρόνια,άρα και τα Λευκά Χριστούγεννα των Παραμυθιών μας πλησιάζουν πάλι.
Μπερδεύεσαι με τις Ελπίδες και χάνεις την Πραγματικότητα
-ή την απωθείς πάλι.
Κουραζόμαστε
-δουλεύουμε ατέλειωτες ώρες για ψίχουλα,μ'αφεντικά απόκοσμα,στον πλανήτη τους τον κυνικό ,τούς έλεγες κάποτε κι αλήτες, δήθεν επιτυχημένοι οι καταπιεσμένες κομπλεξικές ασημαντότητες,απαίδευτες σκυλαδοπερσόνες,νεόπλουτες απάτες κι ασύντακτες προσωπικότηττες κοκορευόμενες απληστίες που το παίζουν αγέρωχοι ογκόλιθοι ποντάροντας στην ανάγκη και την αγαθότητα που μάθαμε να είναι ο πλούτος μας,η καλοσύνη μας που δε χωρά στην παγωμένη τους πέτρινη απανθρωπιά.
Αβέβαιοι για την επόμενη μέρα,
εγκλωβισμένοι στην Αθήνα που καταρρέει το Μύθο της
-αν τον είχε ποτέ-
εσύ,ένας ακόμα απ'τους άτακτους μετανάστες εσωτερικού που βιάζονται να γυρνούν σπίτι τους με κάθε ευκαιρία δραπέτευσης,κυνηγημένοι αποτυχιών και μέτριοι αναγκών και απρόσωποι κοινωνικής συνείδησης και στερημένοι αλληλεγγύης κι αποθεμάτων ένταξης στις συντροφικότητες,στις γειτονιές,στις κοινότητες έστω μιας μεγάλης παρέας
-οι διπλοκλειδωμένοι φοβίες,αρνήσεις,οι απρόθυμοι επαφής Αστοί των Προαστείων,
οι τρομοκρατημένοι που γερνούν στα Διαμερίσματα τού Δανεισμένου Ένφια Διωγμού των Ανέμελων ξεθεμελιωμένων.
Ανάψαν λαμπάκια και στολίστηκαν οι δρόμοι!!!
αρχίσαν τα Αφιερώματα των Αποδράσεων Μες την Υπέροχη πόλη!!!
...παρατηρείς μ'αθωότητα και την αμυδρή ευχή μιας κανονικότητας που την περιγράφουν οι σεσημασμένοι εφημεριδομπλόγκερς,οι υπάλληλοι των δημαρχαίων,
οι κομματόσκυλοι υπογράφοντες την λεηλασία της πατρίδας,
οι χρόνιοι μαζιταφαγάδικοι των Σο'ι'μπλέδειων προστατών τους
-περιγράφουν ήδη τα ρεβεγιόν,τις αμέτρητες προτάσεις τους για εξωκαρδιές στις αίθουσες τέχνης και πολιτισμού,στους πολυχώρους με τα σχήματα από βαρύ μπουζούκι ώς απελπισμένη αντεργκράουντ αισθητική απογειωτικής έκστασης,σπόνσορες για μιαν πρόσκληση με τζάμπα ποτά και παρέες των απρόσιτων μιας Κρίσης με τ'αποθέματα στοιβαγμένα κοκαλκοόλικα σουβενίρ φρομ Άθενς Νάιτ
- και πώς στο διάολο καταφέρνουν να κυκλοφορούν ακόμα τα βράδυα και πώς έχουν διάθεση και χρήμα να πιστέψουν την Ακμή μιας μεγαλούπολης που κρύβει την ασχήμια των ανθρώπων της σε καλλιτεχνίες αβροφροσύνης στους ξέγνοιαστους ορίζοντες αλλοτινών σταθεροτήτων.
Καθαροί χιονοσκέπαστοι γιορτινοί χαρούμενοι 'Ανθρωποι
-κάτι σαν τον Άη Βασίλη που θα φέρει τα δώρα στα παιδιά μας την παραμονή
//κιτρινισμένο το παραμύθι σου και γέμισε δράκους//
ζητάς να ξαναπιστέψεις πως έχεις προοπτική ν'αλλάξουν προς το καλύτερο τα παράγματα,
να εμπιστευτείς ξανά να σε πάει μακριά ένα 'Ονειρο,ν'αγγίξεις την Ελπίδα χωρίς καχυποψία κι αβεβαιότητα,να παρασυρθείς μ'ορμή και δοτικότητα στο θαύμα μιας προοπτικής,να ξέρεις πώς θα περάσει ο επόμενος χρόνος χωρίς εμπόδια,ανατροπές και τραγωδίες και σπασίματα και διαλύσεις οικογενειακά δράματα και πανικούς εργασιακούς και χρεωστικά υπόλοιπα ρόγχους και υποχρεωτικές εξώσεις και ληξιπρόθεμες στριγγλιές τηλεφωνικές απειλές και υπόλοιπα καταθέσεων τα μηδενικά μιας ζωής χειμάρρων που σε πνίγουν.
Ψευδαισθήσεις κυνηγάς,
το έχεις ανάγκη να πιαστείς σε ένα Χαμόγελο ν'ακουμπήσεις,
να σου πει "θα τα καταφέρουμε" κι έτσι επιτέλους να γίνει,
μιαν αγκαλιά ανοιχτή,μια μοναχικότητα μοιρασμένα απλόχερα αισθήματα πληρότητας,πολύχρωμες πινελιές που διώχνουν σκοτεινιές,γαλήνια ζεστασιά απ'την καρδιά στο μυαλό και πίσω στην αθωότητα και την άδολη Αγάπη
-δεν ήταν όλα ψέματα πού μάς μεγάλωσαν ,δεν λέγαν αλεξικέρευνες οπτασίες οι γονείς μας για να μη χρεωθούμε τα μετακατοχικά τους δράματα,δεν ήταν ουτοπικά μεγαλόστομα οράματα οι Ευχές των μεγάλων Τραπεζιών στις αληθινές Γιορτές των Ανθρώπων που φτιάχναν απ'το Τίποτα Θαύματα,
τα γλέντια,τα τραγούδια,οι απογειωτικές συνευρέσεις στα σπίτια,τις πλατείες,γέλια ώς το ξημέρωμα του Ευτυχισμένου Καινούργιου Χρόνου
-δεν αντέχεις τη Σιωπή λες,στις άδειες καρέκλες,στις ξεθωριασμένες μνήμες,στα χορταριασμένα μνήματα που κιτρίνισαν οι φωτογραφίες των πεθαμένων σου,στη χρόνια μελαγχολία σου που αποδιώχνεις μην τρελαθείς και δεν την αφήνεις να σε παρασύρει στις Χίμαιρες που έμαθες να σ'αφορούν να ψαχτείς,να βελτιώνεσαι,να προσπερνάς εμπόδια,ν'αντέχεις προσβολές,να ξανασηκώνεσαι όταν σε ρίχνουν κάτω και ποδοπατούν και μαυρίζουν την ψυχή σου.
Διωγμένος νιώθεις μού ξαναλές,
δείξε μου έναν δρόμο να χαθούμε για λίγο,πάλι μια θάλασσα θέλεις,το απάνεμό σου λιμάνι
-μα δεν βαρέθηκες όλο να σαλπάρεις για τη γη της Επαγγελίας κι όλο φουρτούνες ο καιρός και να βυθίζεις τους στόχους και τα καράβια σου να καις και να μην πας πουθενά κι όταν ξημερώνεις να βλέπεις μόνο τα επόμενα σκοτάδια;
'Ερχονται Γιορτές
-για τα παιδιά μόνο,για τούς τυχερούς που έχουν λίγο χρόνο περισσότερης ελευθερίας,αυτοί δεν σ'ενοχλούν,καλό τους δρόμο κι αέρα στα πανιά τους.
γελάς πικρόχολα και σιχαίνεσαι
τα ταξίδια των αργόσχολων,των εισοδηματιών και των λαμόγιων,
τις χρυσές πλειοψηφίες των ιλουστασιόν ένθετων,με τα γκαλά,τα σαλέ και τις πίστες των σκιέρ στα ολοφωταγωγημένα κάστρα που δεν ζήλεψες παρά μόνο τη δυνατότητά τους να το επιδεικνύουν σαν τα κοκόρια
- να μην έχουν τον Λυγμό σου
να μην τούς στερεί το ολοκάθαρο χαμόγελο που δείχνουν λαμπερόν γκροπλαν πρωτοσέλιδο γιγαμπάιτ στα ίνσταγκραμ ξεπουπουλιασμένα λευκασμένα δόντια που σε δαγκώνουν απληστία στα φωτορομάτζα τους.
'Ερχονται Γιορτές
-ήθελες ν'ανέβεις στη γενέθλια πόλη,
αλλά δεν σε βγάζει φέτος ο δρόμος,
//στην πραγματικότητα έχεις αγωνία τί θα συμβεί ώς τότε//
,η καθημερινότητά σου δεν γεμίζει βαλίτσα,το πορτοφόλι σου δεν φτάνει αεροδρόμιο,
παραμονή βράδυ δεν έχεις κουράγιο να ντυθείς μιαν ψευδαίσθηση
"άστα όλα γι αύριο και ζήσε χαρμόσυνα με τους ακριβούς σου φίλους"
(-δεν έχεις αμφιβολία πως όλα θα είναι εκεί που τα άφησες,γεμάτο το τραπέζι και πλημμύρα στην καρδιά,οι μονάκριβοί σου πιο όμορφοι και πιο γεροί από ποτέ,θα τούς σφίξεις στην αγκαλιά σου,θα τσουγγρίσεις το κρασί της λησμονημένης κοινής αγωνίας γλυκόπιοτο,θα τούς αφηγηθείς το χειμώνα,θα σε κρατήσουν ώς την Ανατολή μιας νέας Εποχής,θα είσαι περήφανος που είναι οι Φίλοι σου,θα είσαι μαγεμένος στη γαλήνη των βλεμάτων και στον πλούτο της σκέψης τους
που θα σε βγάλει στην απάτητη αμμουδιά μιας αληθινής Καλοκαιρίας)
...αλλά μιαν άλλη φορά
-όχι τώρα
και μην πιστέψεις πως όλα όσα δεν έρχονται δεν θα σε μάθουν να τα προσμένεις
θά'θελα να σού πω
...κι αν φαίνεται πως όλα τελειώνουν κι αν η απαισιοδοξία χτυπάει τον πάτο των ματαιωμένων ελπίδων
κι αν παγωνιές έχεις κι αδιέξοδα φτάνεις να σε θολώνουν
-έχε τα μάτια ανοιχτά και την αφωνία σου κρυμένη κραυγή να την ξαναβγάλεις οργισμένη πίστη,
δες πώς ξαναπαλεύεις τα κύματα,ο βρεγμένος που τη βροχή δεν τη φοβάται κι ο πνιγμένος που πιάνεται απ΄τα μαλλιά και που δεν ήθελες ποτέ να γίνεις μίζερος θυμήσου και που πάντα περίμενες ώς το τέλος να βγει απ'την καταιγίδα το αναθεματισμένο Ουράνιο Τόξο και πάλι ήλιος να φωτίσει το μέσα σου κενό
-και δεν έχεις τίποτα άλλο απ'το να έχεις ξανά ένα Αύριο να φτιάξεις.
Γκάζωσε,ξεκίνα.
Οι Μεγάλες Προσδοκίες να ξαναγίνουν ώθηση να χτίσεις Γιορτές πάλι.
