Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣ.

Αν κοιτούσες προσεχτικά τον Τσίπρα στη συνέντευξή του στον
 (επιχειρηματία της Αντικειμενικής Αλαζονίας)
 Χατζηνικολάου,
θα καταλάβαινες τα κομένα φτερά του απ'το πρώτο λεπτό
-ο,σχεδόν,χαρούμενος νέος άνθρωπος που έσφυζε από αποφασιστική ορμή προεκλογικά για να προστρέξει στο Ηθικό και Δίκαιο τής μνήμης των πολιτισμένων τής Δύσης κι η βεβαιότητά του πως η δύναμη τής αλήθειας των καταπιεσμένων κι εξαθλιωμένων συμπολιτών του θ'άγγιζε τις ευαισθησίες των άψυχων βασιλεών του Τραπεζικού Αυτοκρατορικού Βράχου και των τιμωρών της αυθάδειας των λαών να διαφεντεύουν τις τύχες τους και να επιλέγουν τούς κυβερνήτες τους
-αυτό το φωτοστέφανο Αθωότητας τρεμόσβηνε απ'τους δέκτες κατάπικρο...

Αλλά η Αθωότητα δεν έχει στον ήλιο  μοίρα για κανέναν
-πολύ περισσότερο για την Εξουσία και την Πρωθυπουργία
-είναι σίγουρη οδός για την κόλαση.

Θα μπορούσε να πει απλώς..."ας πρόσεχα"
-τιμιότερο απ'την μάταιη ένεση αισιοδοξίας πως κάτι πάλι θα ψιλοκαταφέρουμε και κάτι λίγο ακόμα μπορεί και ν'αλλάξει,πιο αργά,πιο μακριά,πιο στοχευμένα κ.λ.π....κ.λ.π...

...τρίχες κατσαρές!

...οι ατσάλινοι Σο'ι'μπλέδες έχουν τα κλειδιά,το Χρήμα και τον έλεγχο του πιο αδίστακτου στυγνού μηχανισμού ασφυξίας των μαζών,οι Εταίροι είναι ανελέητοι και τα λυσσσμένα σκυλιά τους αφημένα να τους κατασπαράξουν,δεν θα σηκώσει κεφάλι κανείς
-διακινδυνεύονται αλλιώς οι χρυσοποίκιλτοι θεσμοί να ραγίσουν
 κι η πανοπλία τους,παρ'ότι τρομοκρατείται ακόμα κι από  μια χούφτα κομφετί,αντέχει κραδασμούς και κόβει λαρύγγια πριν ανασάνει κανείς
-ονειροπόλοι,ρομαντικοί,ποιητές,μπεσαλήδες,ανθρωπιστές,δικαιωματιστές...
...αυτά είναι για σινεμά,για τραγούδια κι ηλιοβασιλέματα...
-εδώ τα Λεφτά είναι Δυνάστης,τα Συμβόλαια οι νέες Σημαίες κρατών,η Γραφειοκρατία των Χρηματιστών ηγεμονεύει υπεράνω πασών μικροψηφοφοριών μιας κάποιας μορφής τού πάλαι ποτέ ιδανικού πολιτεύματος,τής Δημοκρατίας.

...Δεν τα ήξερε όλα αυτά ο Τσίπρας;
-μας κορόιδεψε;
-τον έπεισαν οι παλιομοδίτες δραγασάκηδες πως μπορούν να συνυπάρχουν λυκοφιλίες κι είναι εφικτή η συνεργασία μέχρι και με τον διάβολο;
-απλώς για την τιμή των όπλων μιας άδολης τιμιότητας αξίζει να γίνει το πιο σύντομο αριστερό ανέκδοτο στους διαδρόμους των ΔουΝουΤάδων εκτελεστών τού ιερατείου των αχαλίνωτων μεγαφώνων του καπιταλισμού (ηλίθιε) ;

Και,επιστρέφω στο ρητό..."ας πρόσεχε!"
-ισχύει πολλαπλώς για τους εντός των τειχών τής Ελλάδας,φίλους κι εχθρούς...

Και φοβάμαι,οι αντίπαλοι είναι η εύκολη μάχη του...
-τα δουλικά των Αφεντικών,χαιρέκακα απολαμβάνουν την Πτώση στην "πραγματικότητα" που έχτιζαν με το αίμα μας τόσα χρόνια
/με νόμους χαρακίρι κάθε αξιοπρεπούς επιβίωσης,πογκρόμ σε δικαιώματα εργασίας-αμοιβής-εκπαίδευσης-υγείας,κυνηγητό ελευθερίας,αφαίμαξη χρόνου πνευματικής κι οικογενειακής απάλυνσης της σκληρής καθημερινότητας,μαζική εξολόθρευση των γερόντων (που ζουν πολύ,όπως αναιδέστατα γάβγισε ο αλητήριο-loverδος),ολική εξαφάνιση αυτόνομης παραγωγικής διαδικασίας,εμπορικής αντοχής,γεωργικής επανεκκίνησης γενεών/
-και μαζί,την αφρισμένη αντίδραση στην αλληλεγγύη και την αλληλοκατανόηση,την εμετική φασιστικοποίηση ημιμάθειας ως εχέγγυο ανέλιξης βορίδηδων συμβόλων,την εξουθενωτική κατασυκοφάντηση αξιών κι αρχών κοινωνικοποίησης,καλοσύνης κι ανοιχτής επικοινωνίας διαφορετικοτήτων,τη στοχοποίηση με φοβικά σύνδρομα των "άλλων",την κυνική εναλλαγή αυτοματισμών μεταξύ,ολοένα κι ασθενούντων,εξαθλιωμένων στην ανεργία και τη φτηνή ημιεργασία,την ολοσχερή καταβαράθρωση προτύπων κι ελπίδων καλύτερης ζωής,τη φρενήρη γελοιότητα επιδειξιομανίας success stories νέων ινδαλμάτων,αρρωστημένων με απωθημένα,ασήμαντων και διεφθαρμένων...
/οι κεδίκογλοι-βρούτσηδες-βούλτεψες τιποτένοι,οι πορτοσάλτηδες στεγνοί φερέφωνοι,οι θέμοι κι οι τράγκες στυγνοί επικυρίαρχοι δημιουργίας μιας Ζούγκλας των Εκλεκτών/
-σκυλάδες,μικροαστοί τής μυκόνου,τεχνολογικοί πλουτοκράτες των wi-fi κοσμοπολιτών,αφροδισιακοί αδώνηδες τής καγιέν κραιπάλης των πεντάστερων
-βδέλες όλοι στην μανιασμένη Ολιγαρχία κρατικοδίαιτων του Εφοπλισμού,της Βιομηχανίας των αρπακτικών,των βέβηλων του παρά/οινο/πνευματικού ταγού,οι βολεμένοι δωρολήπτες με τις οφσορίτσιες μίζες και τους κυπατζίδικους αλληλοεκβιασμούς,τα καλοτα'ι'σμένα καθάρματα των μήντια,οι γελοιοποιημένοι σταρ μιας αχαλίνωτης ξετσιπωσιάς,οι επώνυμοι αμερικανοθρεμένοι παραποτάμιοι υπόνομοι τεχνών κι (επιδοτούμενου) Πολιτισμού οι κηφήνες
-οι βασανιστές μας-
...τούς ξέρουμε,τους βλέπαμε,τους ανεχόμασταν,τούς φτύνουμε και τούς σιχαινόμαστε για πάντα.

Κι ύστερα ήρθαν,ως Φωνή Συνειδήσεων,το Φως το Αληθινό τού Αγώνα...
...οι Φαντασιόπληκτοι Σύντροφοι...
-κήνσορες αριστερίστικης δηθενουτοπίας,
(εδώ ο κόσμος χάνεται κι εκείνοι)
 κηνυγοί χίμαιρας μηδέν τοις εκατό φαντασμάτων,ξεκούραστοι και φτασμένοι,ιδεαλιστές στεγαστικών μεζονετών και πιστωτικά υπερδανεισμένοι στην i-pad υψιπετή Αριστ(ερ)οκρατία τους
-αγνοούν την κακοτράχαλη λούμπεν μισθοδοσία χειροναξίας,ορθοστασίας,στην εργασιακή κακοποίηση γραφειολάτρες επαναστατικής γυμναστικής πενθήμερων,οχτάωρων και κανονικών αδειών,ενάντιοι στους καναπεδάτους δεύτερης διαλογής προλετάριους που τολμούν να ζητούν ηρεμία,γαλήνη,κανονικότητα,απάνεμα λιμάνια και συνεννόηση για καλύτερες συνθήκες κι επιλογές
-η βουπουάδικη νοοτροπία ηθικολαγνικής επιτήρησης καθαρότητας τσιτάτων λάμψη τους,ευφησυχασμένοι στην απολυτότητα των βεβαιοτήτων τους,απαξιωτές και πικρόχολοι στ'αγνοημένα πόπολα των "συμβιβασμένων",γκρουπούσκουλα καταληψίες αργόσχολοι,φραπεδοτσιπουράτοι εκδρομείς lοng summer weekenders,ρήξη παντού,αρλουμποφορείς σφραγίδων εναλλακτικότητας μοιράζουν ανεξέλεγκτα δραχμούλες,
σχέδιο "μπουρδέλο όλα",
συγκρουσιακή διάλυση κι όποιος  δεν αντέξει σκασίλα τους
(οι πτωχοί κι οι αδύναμοι δεν κατάφεραν ένα πτυχίο,μία ξένη γλώσσα,ένα exel να διαβάσουν οι αποτυχημένοι)
,φωτιές κι αίμα στους προσκυνημένους της ληστρικής λυκοσυμμαχίας μ'επίθεση στ'ανύπαρκτα ανάκτορα,σε δρόμους συνεχούς πάλης των εσαεί πλανημένων,οι δενπληρωνίστας αφασικοί αγωνιστές,έτοιμοι για κρεμάλες,ξηροβλαμένοι facecontrolers εξαρχείων
-κι οι ίδιοι αναρχομπάτσοι στην αφυδατομένη τους ξερολίαση-
,υπεροπτικοί αλαζόνες,αμετροεπείς τιμητές με παπαγαλία ξεπατίκωμα λενινιστικά συνθήματα κολλημένα στα σοβιετ κολχόζ υπέρλαμπρα χρόνια
 (με τα ατέλειωτα φοιτητικά τους εμβάσματα οι ψιλολαμόγιοι πασοκαρίες τερατομπαμπάκες τους, γεννήσαν γενίτσαρους ιδεών)
-οι αδέκαστοι επικυρίαρχοι που δικαιολογούν τις μικρολοβιτούρες χρονιζόντων συνεργατών και συντρόφων καρεκλοκένταυρων δημοσίου συμφέροντος διορισμένων κι αυτοθαυμαζόμενων δικαιωμένων
-αριστερόμετρα σε θερμοπληξία ιστορικής συνέχειας,απόγονοι απ'ευθείας ονείρωξης νεοκαπεταναίοι,οι παντογνώστες ζηλωτές αρνητές κάθε αντίθετης γνώμης που θα βάλει σ' αμφισβήτηση την αποψάρα τους,αναζητητές μερτσεντέ και ΦΕΚ ανάθεσης κοινοβουλευτικών καθηκόντων,ή,έστω,συγχρηματοδοτούμενων κονδυλίων τής μισητής ΕΕ

-όλοι αυτοί με κοινό κωδικό...
"να οι κωλοτούμπες τού Αλέξη".

'Ολα αυτά τα Μάταια σαν να τα είδα στον πελαγωμένο,πρώτη φορά Αριστερό,Πρωθυπουργό Τσίπρα
-τον είδα χαμένο στην αναμονή ενός ένδοξου τέλους.
-και τον περιμένουμε άπαντες στη γωνία.

-κοράκια έτοιμοι όλοι να κατασπαράξουμε,
έτσι κι αλλιώς
 και τα σωθικά μας.
Δίκαιοι στο φθόνο,τη ζήλια,τη ματαιοδοξία,
άλλοι με την απελπισμένη κατάρρευση μιας κακορίζικης χρόνιας λαθρεπιβίβασης ευζωίας
κι άλλοι  στην καβατζωμένη επίγνωση αντοχής φουσκωμένων ακόμα βιβλιαρίων καταθέσεων.

-μια ολάκερη ζωή όλα μας τα κακά δαιμόνια τυρρανούν την Πατρίδα,τα ξεχαρβαλωμένα μας είδωλα των τιποτένιων μας ενστίκτων
-μάς τραβά στον πάτο αυτοκαταστροφικά η χοάνη ενός αυτοεκπληρούμενου Χάους.

Δεν έχω ιδέα τί θα γίνει μετά
-τώρα,
μια περιδίνηση ατάκτων,αγρίμια,νομάδες,φυλές κραυγάζουσσες το πυρ το εξώτερον...

...δεν κοιτάξαμε ποτέ μέσα μας για να νοιαστούμε να επιβιώνουμε Μαζί.

Πάλι Χωρίς Ελπίδα Καμιά...

ΔΕΝ ΘΑ 'ΡΘΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΓΙΑ ΠΑΣΧΑ,ΜΑΜΑ...

Οι μέρες περνούν κι οι εποχές αλλάζουν.

Ο χειμώνας θέλει δε θέλει γέρασε πάλι,επαναχαράσσονται οι παράλιοι δρόμοι,ξαφρίζουμε απ'τη σκόνη τα κύματα,μετράμε τον καιρό ώσπου να ξαναρίξουμε γαλάζιο στη θάλασσα.

Αλλά ο ξαφνικός ήλιος με αποπροσανατολίζει.

Μετά από τόση σκοτεινιά δεν θυμάμαι πώς να γράψω,αν περπατώ ή αν παραπατώ
-οδύνη-
...ο θάνατος κοντά και δεν συνηθίζεται,δεν έχω διώξει τη σκιά του,παγωνιά στην ψυχή και τώρα στέκομαι ξεκομμένος απ΄τη ρίζα.

Δεν έχω πια σπίτι,ο γεννέθλιος τόπος μου τα δυο μέτρα το τελευταίο χώμα πάνω της
-αυτό είναι κενό-

Κι αν κάθε τόσο νομίζω επανέρχομαι στα φυσιολογικά,κάτι συμβαίνει,φαινομενικά ασήμαντο
(...μπαίνουν στο μαγαζί μια γυναίκα στην ηλικία της μητέρας μου με τα παιδιά της
...βλέπω στο δρόμο πιασμένους χέρι χέρι δυο ηλικιωμένους να προσπαθούν να περάσουν απέναντι
...ακούω στο ραδιόφωνο μιαν εξαγγελία γιατρών για θέματα υγείας)
και βάζω τα κλάματα για ώρα.

Η εύθραστή μου σιωπή θρύψαλα και ψάχνω χαρτομάντηλα κάθε τόσο
-μπαίνει Μεγάλη βδομάδα κι εγώ ακόμα χαμένος στα Χριστούγεννα με τις Εντατικές,τα Χειρουργεία,τους θαλάμους Νοσηλείας...
...συνεχής Αρρώστια οι Ματαιωμένες Ελπίδες,
βρε μάνα έλεγα κι ήθελα θα τα κατάφερνες,θα άντεχες,θα σηκωνόσουν,θά'σουν τώρα καλά κι ανάμνηση κακιά η περιπέτεια και θα γυρίζαμε στα κανονικά και τα ήρεμα,θα ρωτούσες αν θ'ανεβαίναμε φέτος γι Ανάσταση,θά'βαφες αυγά,θα ζήμωνες τσουρέκια,θα ετοίμαζες την μαγειρίτσα και θα μάς περίμενες,κάθε εκατό χιλιόμετρα και τηλέφωνο στο κινητό...
..."άντε καλέ,πού είστε ακόμα;τί ώρα σάς αφησαν πια να φύγετε;καλά,μην τρέχετε,μέρα είναι ακόμα"...

...τί καταλάβαμε τόσα χρόνια,έγινα 46 χρονών και πάντα ατέρμονο κηνυγητό για δυο μέρες ανάσα,ακριβό κόσμημα οι αργίες,να προφτάσουμε να προλάβουμε πριν βραδυάσει το μεγάλο Σάββατο,να ξεκουράσουμε το ταλαίπωρο κορμί που πονάει ορθοστασίες,σκασμένοι απ'τις κακίες των ανελεήτων,κακοπληρωμένα δωδεκάωρα κι απάνθρωπους αφεντικούς...

...αλλά μάς έφτανε η έγνοια σου,το γέλιο σου στο καλωσόρισμα,η πόρτα ν'ανοίγει αγκαλιά μεγάλη,λαχτάρα στο μοίρασμα,φροντίδα στο τραπέζι,όλα τα ξεχνάμε τα δύσκολα,γιορτές να σβήνονται οι σκιές
-πολύτιμες ώρες να περιμένουν στο πατρικό οι γονιοί,χωρίς αντάλλαγμα ποτέ,δόσιμο μόνο,ολοκληρωτικό κι απόλυτο.

Απ'το 2001 που κατέβηκα Αθήνα πρώτη φορά θα μείνω εδώ για Πάσχα.
Εντάξει,φυσικά και δεν είμαι μόνος,θα μαζευτούμε πάλι για το γλέντι τής ημέρας,είναι δίπλα μου το κοριτσάκι μου,η αγάπη κι η ευτυχία μου μαζί,η καινούργια μου οικογένεια με νοιάζονται κι είναι το νέο μου σπιτικό η χαρά τους,θα είναι κοντά,σύμμαχοι στο βαθύ μου πένθος,θα βάλουμε κρασάκι,θα παίζουνε τραγούδια,τα ανηψάκια θα κελαηδούν τρέχοντας και χορεύοντας,αλλά η θλίψη μου ολόγυρα θα τούς στενοχωρεί,το ξέρω,το παλεύω,αλλά το βλέμμα μου εκεί,στο κάδρο,γελαστή φωτογραφία,η άδεια καρέκλα,το νεκρό τηλέφωνο.

Κι οι μέρες θα περνούν και δεν θα έχω να περιμένω την Ολυμπίτσα στο τρένο στη Λιοσίων την αμαξοστοιχία Θεσσαλονίκη-Αθήνα μεσημέρι Παρασκευής και τελειώνουν οι μαρμελάδες της,πίνουμε το τελευταίο λικέρ με κράνα που μάς άφησε τον Οκτώβρη σπίτι,οι σάλτσες φρέσκια ντομάτα αδειάσαν τώρα και δεν θα πάμε βόλτα αυτοκινητάδα για ουζάκια δίπλα στο κύμα ξανά.

-τουλάχιστο οι σκασίλες σου φτάσαν στην άκρη του ουρανού και γίναν η ξεκούραση που δεν σ'έβρισκε στιγμή κι ο πανικός σου αν θ'άντεχες τόσα βάσανα δεν χρειάζεται πια να ρημάζει την καρδιά σου....

...κι εγώ δεν έχω πια τη φωνή σου να μιλήσουμε χρονιάρες μέρες ποτέ ξανά.

Μεγαλώνοντας,πολλές φορές ξανάρχεται το δίλημμα,βασικό τής πορείας,ποιο από τα δυο είναι ιδεατό να έχω...Ελευθερία...ή...Αγάπη..;
-όταν πεθαίνει ένας δικός σου άνθρωπος,πολύ περισσότερο ο γονιός...κι ας είσαι Ελεύθερος πολλαπλών δεσμεύσεων μετά,η απώλεια τής πιο άδολής του Αγάπης είναι ένα συγκλονιστικό συναίσθημα,μια συνταρακτική απουσία,ισοπεδωτική η μελαγχολία τής ανυπαρξίας κι η συνειδητοποίηση για τη ματαιότητα των αγων(ι)ων μιας ζωής ολόκληρης.

Γκρίνιαζες πόσο μακριά είμαστε
-τελικά αυτό δεν ήταν τίποτα...το παραπέρα δεν έ
χει όριο,το μετά δεν έχει αέρα
-ανακοπή.

Μού λείπεις μαμά.
Δεν ήθελα να μάθω να ζω και μ'αυτό,ούτως ή άλλως ποτέ δεν πίστεψα σε καμιάν ανάσταση.
Τώρα ονειρεύομαι ένα μεγάλο Ταξίδι,όσο πιο μακριά είναι εφικτό,ψάχνοντας λησμονιά και γαλήνη.
Κάποτε θα το καταφέρουμε κι αυτό
-όχι σήμερα
-φέτος πουθενά.