Εντάξει
-ο μικρόκοσμος των τηλεαστέρων δεν θα γίνει αγχόνη και έγνοια μας,γελάμε και διασκεδάζουμε με το ξεσάλωμα των φαντασμένων πως αυτοί είναι η αρχή και το τέλος τού κόσμου,ανακαλύπτουμε και πιο βρώμικες πτυχές μιας λερωμένης φωλιάς που ναυαγεί χρόνια και χαιρέκακα διαβάζουμε τιποτένιες κακοήθειες ασήμαντων που πίστεψαν κρατούσαν τον παππά απ'τα γένια και χάθηκαν στην έρημο της ανυπαρξίας ενός βασιλείου που είχε μόνο γυμνούς
//κανείς δεν διαβάζει τίποτα πέραν κατακίτρινων τίτλων και τρελοφυλλάδων και κοτσομπολίστικων αλητών,αλλά δεν δίνει σημασία στις κραυγάζοντες μεγαλοστομίες και τίποτα δεν σημαίνει που ξεκατινιάζεται στα κολλητηλίκια των μαφιόζικων απειλών,που likeάρουμε και tweetιβίζουμε ακατάπαυστα
-σκέτος χαβαλές κι εκτόνωση
-η κυκλοφορία εφημερίδων κι η ακροαματικότητα είναι σε καθίζηση χρόνια,απόδειξη της πραγματικής ανίσχυρης κλίκας των μανιοκαταθλιπτικών που συντρώγουν και κωλογλείφονται στις αυλές των ισχυρών,στις παράγκες των ελεεινών και στα σκοτεινά καμαράκια των "παραγόντων"
-ενστικτωδώς ο κόσμος απαξιώνει και γλυστρά απ'έξω των υπονόμων που συνδέουν τις σχέσεις των Εξουσιών,
είτε συνειδητοποιώντας πως δεν έχει καμιάν ελπίδα από τους αρρώστους της ματαιοδοξίας ν'ακτινοβολήσει την φτώχεια και την απελπισία του,
είτε απογοητευμένος που πίστεψε κάποια στιγμή τα λόγια τους ρίχνει μαύρη πέτρα οριστικά,
είτε πελαγωμένος των καημών του ξαναγυρίζει στα μεγάλα μικρά της καθημερινότητας...
...ένα χάδι,ένα βλέμμα στη θάλασσα,ένα ποίημα παλιού κιτρινισμένου βιβλίου στο ράφι,μια βόλτα,ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με τους αληθινούς φίλους.
Παρακολουθούμε τον Νυν Υπερπάντων Αγώνα των κατεστημένων Αρχόντων
-σε μια Πατρίδα που ξώκειλε και μπάζει νερά χρόνια,ο καθένας μας γλείφει τις πληγές του και σα χταπόδι χτυπιέται κάτω σε μιαν αγωνία επιβίωσης που ξεπερνά τα όρια αντοχής,νευριάζουμε,καιγόμαστε,φωνάζουμε,πιεζόμαστε,αγχωνόμαστε,μαλώνουμε
-ξέρουμε είναι στημένο το παιχνίδι των Μεγάλων Καπέλων,μεζεδάκια για πρόγευμα οι μετρημένες μας ζωές,χαμένοι,τελειωμένοι,με ποδοπατημένη περηφάνεια και προδομένοι εσαεί των προσδοκιών μας,αγόμαστε και φερόμαστε των καιροσκόπων που γνωρίζουν την αδυναμία μας\
- θέλουμε να ελπίζουμε,πρέπει να μπορούμε α κ ό μ α να ελπίζουμε στην καλύτερη ζωή
-για να μην εκραγούμε που μόνοι μας την πετάξαμε στα βράχια τους
// αυτοί κάνουν δουλίτσες,ένας ευρύς αλλά πάντως μικρός τού συνόλου εσμός,καλοβολεμένων τού δικτύου "Εξουσία", θα κερδίζουν κάθε παρτίδα,θα έχουν λόγο ύπαρξης δίπλα σε κάθε κυβέρνηση,θα γίνονται αρεστοί των ξένων αφεντάδων,θα κερδίζουν απ'τον ιδρώτα και το αίμα των απλών ανθρώπων που αγωνιούν και τρέμουν και παλεύουν για να βγει ο μήνας κέρμα κέρμα,λάθος λάθος και ψωμί το ψωμάκι
Να περνά ο καιρός
-δουλίτσα να υπάρχει
//αλλά δε βγαίνει έτσι
-αέρας σκονισμένος δηλητήριο η Κανονικότητά τους,θέλουμε την ηρεμία μας,την έγνοια των δικών μας και την πληρότητα των απλών μας ονείρων πίσω ξανά
-πώς να ξαναβγεί στον ήλιο η σμπαραλιασμένη μας ψυχή που δεν μπορούμε πια να βρούμε γωνιά να ξαποστάσουμε
//σεσημασμένοι που ποθούμε ακόμα Ελευθερία και Αισιοδοξία και Αγάπη δοτική της κοινής Χαράς
-και μάς πνίγουν χρεών,κανόνων και μιζέριας στο μοναδικό κριτήριο μέλλοντος,την Επιβίωση στο όριο τής Φτώχειας
Μνήμες αλλοτινών καιρών,νοσταλγούμε ακατάπαυστα,περονιάζοντας απ'το κρύο των ψυχών ψάχνουμε ζεστά καλοκαίρια,χαρούμενες εποχές ξεγνοιασιάς,ανέμελες εφηβείες,αμέριμνες παρέες παθιασμένων λιακάδων της ψυχής και φεγγαράδες ατέλειωτες κουβέντες και φιλοσοφίες και μουσικές κι αγκαλιές,συντροφικότητα,αλληλεγγύη και κατανόηση
//αλλά ζούμε σκληρότητα,ατομικισμό,κτηνώδη ανταγωνισμό,μεγαλομανείς και δουλικούς κυνηγούς άφιλους λύκους,φόβο και μίσος και κακία και κυνισμό και βαριά αφιλία αμάθειας κι απάθειας
Και κανένα κίνητρο για την επόμενη μέρα
//αν θα έχουμε δουλειά,πενηνταρίζουμε,χάνουμε ζωή στην σφοδρή πίεση καταρρακωμένων τυφώνων,μια στραβή και μένουμε στον αέρα,χωρίς καβάτζα καμιά,ανύπαρκτο αύριο,ανώνυμοι στους αριθμητικά τελειωμένους μιας παρακμιακά σκοτεινής πλειοψηφίας οριστικά στο περιθώριο,απλώς να βγαίνουν τα χρέη κι οι λογαριασμοί,στο τέλος τού μήνα κλαταρισμένοι,άφραγκοι
-κι απορημένοι που η κλεψύδρα τού οξυγόνου κάθε φορά μικραίνει,που δεν θυμόμαστε ανάλαφρο γέλιο και ήσυχο περπάτημα χρόνια πια,που δεν έχουμε λύση για καμιά προσδοκία αντοχής,που δεν ψάχνουμε τί άλλο και πώς αλλιώς θα ζήσουμε,που στο καβούκι μας φοβισμένοι ταλαιπωρούμαστε χωρίς να ξέρουμε ένα βήμα μετά σε ποιον δρόμο πάμε
-η αίσθηση μιας πελώριας κοινωνικής μοναξιάς,αβοήθητοι απ'τα ίδια μας τα όνειρα
-που δεν ξέρουν ποιας αμεριμνησίας να δώσουν πνοή πια.
Πελαγοδρομούμε στα πολιτικάντικα παιχνίδια,στη μηντιακή ψευδαίσθηση συμμετοχής και της πλαστής συνοδοιπορίας των μέσων δικτύωσης
//μια ψεύτικη ζωή πληκτρολογεί σκοτάδια,μεσαιωνισμό,απανθρωπιά κι αποκτηνωμένη επιθετικότητα
-άμαχος πληθυσμός σε διασταυρωνούμενα πυρά άπληστων,σαπισμένων και παρανο'ι'κών σκοπευτών
// συμμέτοχος στη φαλιρισμένη χώρα,αμέτοχος των ευθυνών τους,χαρακτηρισμένος ως "κοσμάκης"
Κρατώ μιαν αναπνοή ακόμα.
Να βγει και φέτος.
Και μετά,ποιος ξέρει τί μάς έχουν για μετά...
-ο μικρόκοσμος των τηλεαστέρων δεν θα γίνει αγχόνη και έγνοια μας,γελάμε και διασκεδάζουμε με το ξεσάλωμα των φαντασμένων πως αυτοί είναι η αρχή και το τέλος τού κόσμου,ανακαλύπτουμε και πιο βρώμικες πτυχές μιας λερωμένης φωλιάς που ναυαγεί χρόνια και χαιρέκακα διαβάζουμε τιποτένιες κακοήθειες ασήμαντων που πίστεψαν κρατούσαν τον παππά απ'τα γένια και χάθηκαν στην έρημο της ανυπαρξίας ενός βασιλείου που είχε μόνο γυμνούς
//κανείς δεν διαβάζει τίποτα πέραν κατακίτρινων τίτλων και τρελοφυλλάδων και κοτσομπολίστικων αλητών,αλλά δεν δίνει σημασία στις κραυγάζοντες μεγαλοστομίες και τίποτα δεν σημαίνει που ξεκατινιάζεται στα κολλητηλίκια των μαφιόζικων απειλών,που likeάρουμε και tweetιβίζουμε ακατάπαυστα
-σκέτος χαβαλές κι εκτόνωση
-η κυκλοφορία εφημερίδων κι η ακροαματικότητα είναι σε καθίζηση χρόνια,απόδειξη της πραγματικής ανίσχυρης κλίκας των μανιοκαταθλιπτικών που συντρώγουν και κωλογλείφονται στις αυλές των ισχυρών,στις παράγκες των ελεεινών και στα σκοτεινά καμαράκια των "παραγόντων"
-ενστικτωδώς ο κόσμος απαξιώνει και γλυστρά απ'έξω των υπονόμων που συνδέουν τις σχέσεις των Εξουσιών,
είτε συνειδητοποιώντας πως δεν έχει καμιάν ελπίδα από τους αρρώστους της ματαιοδοξίας ν'ακτινοβολήσει την φτώχεια και την απελπισία του,
είτε απογοητευμένος που πίστεψε κάποια στιγμή τα λόγια τους ρίχνει μαύρη πέτρα οριστικά,
είτε πελαγωμένος των καημών του ξαναγυρίζει στα μεγάλα μικρά της καθημερινότητας...
...ένα χάδι,ένα βλέμμα στη θάλασσα,ένα ποίημα παλιού κιτρινισμένου βιβλίου στο ράφι,μια βόλτα,ένα ποτήρι κόκκινο κρασί με τους αληθινούς φίλους.
Παρακολουθούμε τον Νυν Υπερπάντων Αγώνα των κατεστημένων Αρχόντων
-σε μια Πατρίδα που ξώκειλε και μπάζει νερά χρόνια,ο καθένας μας γλείφει τις πληγές του και σα χταπόδι χτυπιέται κάτω σε μιαν αγωνία επιβίωσης που ξεπερνά τα όρια αντοχής,νευριάζουμε,καιγόμαστε,φωνάζουμε,πιεζόμαστε,αγχωνόμαστε,μαλώνουμε
-ξέρουμε είναι στημένο το παιχνίδι των Μεγάλων Καπέλων,μεζεδάκια για πρόγευμα οι μετρημένες μας ζωές,χαμένοι,τελειωμένοι,με ποδοπατημένη περηφάνεια και προδομένοι εσαεί των προσδοκιών μας,αγόμαστε και φερόμαστε των καιροσκόπων που γνωρίζουν την αδυναμία μας\
- θέλουμε να ελπίζουμε,πρέπει να μπορούμε α κ ό μ α να ελπίζουμε στην καλύτερη ζωή
-για να μην εκραγούμε που μόνοι μας την πετάξαμε στα βράχια τους
// αυτοί κάνουν δουλίτσες,ένας ευρύς αλλά πάντως μικρός τού συνόλου εσμός,καλοβολεμένων τού δικτύου "Εξουσία", θα κερδίζουν κάθε παρτίδα,θα έχουν λόγο ύπαρξης δίπλα σε κάθε κυβέρνηση,θα γίνονται αρεστοί των ξένων αφεντάδων,θα κερδίζουν απ'τον ιδρώτα και το αίμα των απλών ανθρώπων που αγωνιούν και τρέμουν και παλεύουν για να βγει ο μήνας κέρμα κέρμα,λάθος λάθος και ψωμί το ψωμάκι
Να περνά ο καιρός
-δουλίτσα να υπάρχει
//αλλά δε βγαίνει έτσι
-αέρας σκονισμένος δηλητήριο η Κανονικότητά τους,θέλουμε την ηρεμία μας,την έγνοια των δικών μας και την πληρότητα των απλών μας ονείρων πίσω ξανά
-πώς να ξαναβγεί στον ήλιο η σμπαραλιασμένη μας ψυχή που δεν μπορούμε πια να βρούμε γωνιά να ξαποστάσουμε
//σεσημασμένοι που ποθούμε ακόμα Ελευθερία και Αισιοδοξία και Αγάπη δοτική της κοινής Χαράς
-και μάς πνίγουν χρεών,κανόνων και μιζέριας στο μοναδικό κριτήριο μέλλοντος,την Επιβίωση στο όριο τής Φτώχειας
Μνήμες αλλοτινών καιρών,νοσταλγούμε ακατάπαυστα,περονιάζοντας απ'το κρύο των ψυχών ψάχνουμε ζεστά καλοκαίρια,χαρούμενες εποχές ξεγνοιασιάς,ανέμελες εφηβείες,αμέριμνες παρέες παθιασμένων λιακάδων της ψυχής και φεγγαράδες ατέλειωτες κουβέντες και φιλοσοφίες και μουσικές κι αγκαλιές,συντροφικότητα,αλληλεγγύη και κατανόηση
//αλλά ζούμε σκληρότητα,ατομικισμό,κτηνώδη ανταγωνισμό,μεγαλομανείς και δουλικούς κυνηγούς άφιλους λύκους,φόβο και μίσος και κακία και κυνισμό και βαριά αφιλία αμάθειας κι απάθειας
Και κανένα κίνητρο για την επόμενη μέρα
//αν θα έχουμε δουλειά,πενηνταρίζουμε,χάνουμε ζωή στην σφοδρή πίεση καταρρακωμένων τυφώνων,μια στραβή και μένουμε στον αέρα,χωρίς καβάτζα καμιά,ανύπαρκτο αύριο,ανώνυμοι στους αριθμητικά τελειωμένους μιας παρακμιακά σκοτεινής πλειοψηφίας οριστικά στο περιθώριο,απλώς να βγαίνουν τα χρέη κι οι λογαριασμοί,στο τέλος τού μήνα κλαταρισμένοι,άφραγκοι
-κι απορημένοι που η κλεψύδρα τού οξυγόνου κάθε φορά μικραίνει,που δεν θυμόμαστε ανάλαφρο γέλιο και ήσυχο περπάτημα χρόνια πια,που δεν έχουμε λύση για καμιά προσδοκία αντοχής,που δεν ψάχνουμε τί άλλο και πώς αλλιώς θα ζήσουμε,που στο καβούκι μας φοβισμένοι ταλαιπωρούμαστε χωρίς να ξέρουμε ένα βήμα μετά σε ποιον δρόμο πάμε
-η αίσθηση μιας πελώριας κοινωνικής μοναξιάς,αβοήθητοι απ'τα ίδια μας τα όνειρα
-που δεν ξέρουν ποιας αμεριμνησίας να δώσουν πνοή πια.
Πελαγοδρομούμε στα πολιτικάντικα παιχνίδια,στη μηντιακή ψευδαίσθηση συμμετοχής και της πλαστής συνοδοιπορίας των μέσων δικτύωσης
//μια ψεύτικη ζωή πληκτρολογεί σκοτάδια,μεσαιωνισμό,απανθρωπιά κι αποκτηνωμένη επιθετικότητα
-άμαχος πληθυσμός σε διασταυρωνούμενα πυρά άπληστων,σαπισμένων και παρανο'ι'κών σκοπευτών
// συμμέτοχος στη φαλιρισμένη χώρα,αμέτοχος των ευθυνών τους,χαρακτηρισμένος ως "κοσμάκης"
Κρατώ μιαν αναπνοή ακόμα.
Να βγει και φέτος.
Και μετά,ποιος ξέρει τί μάς έχουν για μετά...
