Το αεροπλάνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη είναι πάντα γεμάτο,
χαρούμενα πρόσωπα,γελαστέςπαρέες ταξιδεύουν σχεδιάζοντας,τραγουδιστά νομίζω, βόλτες,τραπεζώματα κι εκδρομές
-πάντα η Γιορτή ξεκινά απ'τη ζεστασιά στα μάτια των ανθρώπων,εκεί σβήνονται οι παγωνιές-
τώρα στο μεγάφωνο ο Μπίλ Κόσμπι τρελαίνει τα έλκηθρα τού άη Βασίλη πριν ανάψουν οι φωτεινές ενδείξεις "προσδεθείτε" και χαμηλώσουν τα φώτα της καμπίνας για την απογείωση.
Αλλά θολά τα κοιτάζω όλα αυτά,δεν είμαι καν στη θέση 27C
-ένα μήνα τώρα ανεβοκατεβαίνω με πανικό στην ανάσα,βαθειά λυπημένος και μια στενοχώρια που φτάνει παραλυτική ώς το μεδούλι.
Οι φίλοι μου (ή το) ταξί με περιμένουν στο αεροδρόμιο,
κλινική,εντατική,η τραχειοστομία μετά την επιτυχημένη εγχείρηση δεν βγαίνει,οι ασθενικοί πνεύμονες,η ανάταξη που δεν έρχεται,οι προβληματισμένοι γιατροί που σηκώνουν τα χέρια,το εξειδικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης με τα τρελά κόστη,το αίμα που χρειάζεται άλλες τρεις φιάλες ποιος θα το δώσει μετά τις έξι πρώτες,ζητούν νυχτικιές και κλειστά αθλητικά παπούτσια μην γλιστρά η παντόφλα,άρα καλό το δείγμα ή να μην αναθαρρήσω,το ανεβασμένο ουρικό οξύ δεν μάς ανησυχεί σ'αυτή τη φάση,ο πυρετός μην φέρνει λοίμωξη,πόσος χρόνος χρειάζεται,πώς θα πληρωθεί ο εξωφρενικός λογαριασμός,αντέχει,έχει θέληση,καταλαβαίνει,οι έξτρα αμοιβές,το μηχάνημα διήθησης νεφρού,ο χειρούργος στεγνά ζητά 6 χιλιάρικα κι απλώς τα κατεβάζει χωρίς απόδειξη στα πέντε,να ζήσει κι αυτός,μόλις δείχνει βελτίωση γυρίζει πάλι πίσω,σωληνάκι τροφής ξανά,σωληνάκι ούρων,σωληνάκι οξυγόνωση,μετρητής σφυγμών,ποια νοσήλια πώς να τα καταθέσω,
ποιος να γιορτάσει τί,να μη σαλτάρω αυτά τα Χριστούγεννα πώς.
'ΕΞΩ.
/ Ο Αντώνης Σαμαράς σεκλετίζεται να μαζέψει 180 για να κατσικωθεί άλλη μια χρονιά πρωθυπουργάρα κάνοντας γαργάρα την αξιοπρέπειά μας
-τα εκατομύρια σφυρίζουν διαλυτικά στο εξευτελιζόμενο πολίτευμα,μια δημοκρατία που ξεφτίζει,με ανέκδοτα συναλλαγών,ατιμίας κι ανηθικότητας,οι σιχαμεροί κυβερνώντες ολίγιστοι,ανεπαρκείς,εξωνημένοι,αδαείς,μαθημένοι να σκύβουν μόνο ως υπάλληλοι στους αληθινούς αφεντικούς,να δουλεύουν σπογγοκωλάριοι εξωτερικού
-τρέμουν τις Εκλογές ξορκίζοντας το κακό μιας πανούκλας που οι ίδιοι εξάπλωσαν επιδημία
...θα κλείσουν οι τράπεζες...δεν θα έχουμε πετρέλαιο...δε θα δοθούν μισθοί και συντάξεις...
-μα δ ε ν έχουμε μισθό κι η σύνταξη κατακρημνίστηκε μαμά κι ούτε ένα ευρώ να κολαρίσουμε το χαρτονόμισμα,να το κορνιζάρουμε ως ενθύμιον ευρωπα'ι'κής πίστεως-
οι βενιζέλιοι ξωφλημένοι σαλταδόροι οχυρώνονται σε θεσμικές αλητείες,οι εξουσιομανιακοί που ασελγούν των αντοχών μας ξεδιάντροπα,αποκρουστικά ελλειπείς οραμάτων,περηφάνειας και συμπόνιας,ξεκομένοι κοινωνικής πραγματικότητας που ξεχειμωνιάζει ανέχεια,ερημία κι απόγνωση,οι υπερφίαλοι τοποτηρητές επιχειρηματιών βουλιμικών,οι γλοιώδεις προσκυνητές του γερμανοθρεμένου χρηματοπιστωτικού τέρατος
-αν σώζεται η πατρίδα πριν χωνέψουν άλλη μια παρτίδα ανθρώπινο κρέας οι κανίβαλλοι πειραματιστές,οι γραβατοφορεμένοι νεκροθάφτες των ονείρων μας,οι μιζαδόροι βοθρολυμματικοί,να τούς τελειώσουμε με πάταγο πριν μάς κατασπαράξουν. /
Χτυπά πάλι τηλέφωνο απ'την εντατική
- άντεξε βρε μάνα,δε θέλω να φύγεις,κράτα-
να φύγω ξανά στο αεροδρόμιο,στην πιστωτική κάρτα μιαν ακόμα χρέωση βραχνάς,αν κρατηθώ στη δουλειά,ποιος θα πάει επισκεπτήριο σήμερα,είναι κι οι μέρες γιορτές,όλοι χρειάζονται μιαν ανάσα,πώς να τούς το ζητήσω να είναι εκεί για υποστήριξη,μην πιέζω,τώρα έχει μελομακάρονα και στο χοιρινό σως ελαιόλαδο-μουστάρδα-μέλι-μαγιονέζα,γιατί να σκάσουν που δεν έχω κουράγιο να μαγειρέψω κι αν έχει σουβλατζίδικο παραμονή πρωτοχρονιάς ανοιχτό,το κινητό φωνάζει ξανά,ναρθεί εξωτερικός πνευμονολόγος,πονάει το αυτί,γνωρίζω κανέναν ωριλά,γίνονται οι φυσιοθεραπείες ανήμερα χριστούγεννα ή τζάμπα χρέωση 205 τη βραδυά,έκτακτος συναγερμός,πλευρική πύκνωση αριστερά,δε θέλουμε παρακέντηση,κίνδυνος,μια λοίμωξη και τέλος,μιαν αντοχή και μού στερεύει,ένας λυγμός και χάνομαι,δεν προλαβαίνω να ξεσπάσω,δρομολόγια πάνω κάτω,λεωφορεία 14Α και 30,ταξί διπλή ταρίφα,ο γιατρός θα μ'ενημέρωνε,αλλά "λόγω φόρτου εργασίας θα σάς ξέχασε και σχόλασε",πώς να περιμένω ώς αύριο νέα,άλλο ένα τιμολόγιο,στα μηνύματα οι συγγενείς φέρνουν την κρίση των καιρών και λυπούνται που δεν μπορούν να βοηθήσουν οικονομικά,δεν έχω αέρα να φυσήξω στα σωληνάκια να την αποσυνδέσουν,ν'αναπνεύσει μόνη,να σωθεί,δεν ξέρω μαζί της αν είναι μέρα ή νύχτα,γιορτή δεν περιμένω χρόνια,τριάντα μέρες εντατική,τόση λαχτάρα και πάλι αδιέξοδος δρόμος.
'ΕΞΩ
/ Η σταθερότητα για τον κύριο Αλέξη Παπαχελά είναι το κλειδί για να αντέξει η Ελλάδα (του),
το σαξές στόρυ των βολεμένων συνεγελαζόντων τού βρυξελιώτικου διευθυντηρίου ξαναζεσταμένη σούπα,η συνήθης ξεχυλισμένη μερίδα φόβου,κινδυνολογία κι άγριες οι κραυγές των χυδαίων να καλύψουν τις ιαχές απ'το συνεχιζόμενο πάρτυ,να έχει ο γρηγόρης ψαριανός ρόλο και τιμητής της αριστερής του ευαισθησίας να τον βάζει στη βάρκα του να κυλά στο θολό ποτάμι ο τσουτσουλομύτης κυρσταύρος,ο ιερέας της επιστροφής στο χωροχρόνο με τον εργασιακό μεσαίωνα να χαίρονται οι αγορές κι ο μικροφωνόμαγκας πορτοσάλτε να μην αντέχει άλλον λα'ι'κισμό των αναστεναγμών τού φοροδαρμένου του "κοσμάκη",την ώρα που ο εκλεκτός τού σημίτη πρετεντέρης βουτά την αδάμαστη πένα τής ελεύθερής του μεγαλοφυούς σκέψεως να κατεβάσει κι άλλη λασπουριά να πνίξει την αντιπαθητική του ζωή κασιδιάρη κωνσταντοπούλου πού τού στέρησε τούς συριζαίους απ'την εκπομπάρα του,ακριβώς μόλις τελειώσει η χριστουγεννιάτικη συναυλία της φιλαρμονικής τού βερολίνου στην κατάμεστη απ'το ενθουσιώδες κοινό άιθουσα των φίλων τού μεγάρου μουσικής,όπου παρευρέθη και προσπαθεί να χαμογελάσει κάτω απ'τα πετρωμένα τού λίφτινγκ της χείλη,η αέναη χορηγός επιθυμιών τής Βαστίλης εξοχοτάτη αγάπη βαρδινογιάννη./
'Ωρα μία παρά είκοσι βράδυ,
προσγειώνεται στο ελ.βενιζέλος η τελευταία πτήση Θεσαλονίκη-Αθήνα,
γυρίζω και τρέχω στον κυλιόμενο διάδρομο χωρίς αποσκευές να βγω να πληρώσω το πάρκινγκ μακράς διάρκειας,το βλέμμα μου βιαστικό στα πολύχρωμα φωτεινά αστέρια που διακόσμησαν τα κτήρια των αναχωρήσεων κι αφίξεων και σκίζουν πολύχρωμα την υγρή ομίχλη που μού πονάει τη μέση και τελειώσαν και τα ρημαδοπαναντόλ και πατάω γκάζι να περάσει πίσω η αττική οδός,πάλι χωρίς καλά νέα επιστρέφω,χωρίς έξοδο μαρτυρίου,η αναμονή χειρότερος πνιγμός,η αβεβαιότητα κι η χρεωκοπία,μπερδεύομαι αν είναι μόνο για μένα ή για τον κόσμο ολόκληρο
-αλλά τουλάχιστον ο κόσμος είναι καλά από υγεία,έχει λίγες μέρες ν'ακουμπήσει μιαν ελπίδα,χαρά και γιορτή μεγάλη και μιαν αγκαλιά στο τραπέζι,να νιώσει το πολυτιμότερο δώρο,τις στιγμές των ανθρώπων χριστούγεννα,τη στοργή,την έγνοια,όσους στέκονται δίπλα,γεροί,όμορφοι,δυνατοί κι αγαπημένοι
-κι εγώ δύο η ώρα το πρωί μπαίνω πια σπίτι,το κοριτσάκι μου άναψε μια σειρά λαμπάκια στολίζοντας το καραβάκι μας,αναβοσβήνουν κι εγώ κλαίω μ'αναφιλητά μονάχος στο σαλόνι πριν την αγκαλιάσω και μην την ξυπνήσω που κοιμάται τσακισμένη απ'τα δωδεκάωρα της κακοπληρωμένης δουλειάς
-κάθε μέρα γιορτή-η παιδική μας ηλικία-οι γονείς που θα ήταν πάντα μαζί μας-η προστασία,η γαλήνη,η ζεστασιά τους
-τρίγωνα κάλαντα ασθματικά,η αστερόσκονη,οι απώλειες σωρός ήδη,ο πόνος,
αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά και δεν ξέρω τίποτα,
πώς να τη βοηθήσω που είμαι φτωχός,ασήμαντος κι απελπισμένος,δεν ξέρω.
Καλή χρονιά Ολυμπίτσα
-στη μονάδα αυξημένης φροντίδας,ανέπνεε καλά κι ήρεμα και μη φυσήξεις δυνατά,
το κεράκι σου μη σβήσει ακόμα...
χαρούμενα πρόσωπα,γελαστέςπαρέες ταξιδεύουν σχεδιάζοντας,τραγουδιστά νομίζω, βόλτες,τραπεζώματα κι εκδρομές
-πάντα η Γιορτή ξεκινά απ'τη ζεστασιά στα μάτια των ανθρώπων,εκεί σβήνονται οι παγωνιές-
τώρα στο μεγάφωνο ο Μπίλ Κόσμπι τρελαίνει τα έλκηθρα τού άη Βασίλη πριν ανάψουν οι φωτεινές ενδείξεις "προσδεθείτε" και χαμηλώσουν τα φώτα της καμπίνας για την απογείωση.
Αλλά θολά τα κοιτάζω όλα αυτά,δεν είμαι καν στη θέση 27C
-ένα μήνα τώρα ανεβοκατεβαίνω με πανικό στην ανάσα,βαθειά λυπημένος και μια στενοχώρια που φτάνει παραλυτική ώς το μεδούλι.
Οι φίλοι μου (ή το) ταξί με περιμένουν στο αεροδρόμιο,
κλινική,εντατική,η τραχειοστομία μετά την επιτυχημένη εγχείρηση δεν βγαίνει,οι ασθενικοί πνεύμονες,η ανάταξη που δεν έρχεται,οι προβληματισμένοι γιατροί που σηκώνουν τα χέρια,το εξειδικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης με τα τρελά κόστη,το αίμα που χρειάζεται άλλες τρεις φιάλες ποιος θα το δώσει μετά τις έξι πρώτες,ζητούν νυχτικιές και κλειστά αθλητικά παπούτσια μην γλιστρά η παντόφλα,άρα καλό το δείγμα ή να μην αναθαρρήσω,το ανεβασμένο ουρικό οξύ δεν μάς ανησυχεί σ'αυτή τη φάση,ο πυρετός μην φέρνει λοίμωξη,πόσος χρόνος χρειάζεται,πώς θα πληρωθεί ο εξωφρενικός λογαριασμός,αντέχει,έχει θέληση,καταλαβαίνει,οι έξτρα αμοιβές,το μηχάνημα διήθησης νεφρού,ο χειρούργος στεγνά ζητά 6 χιλιάρικα κι απλώς τα κατεβάζει χωρίς απόδειξη στα πέντε,να ζήσει κι αυτός,μόλις δείχνει βελτίωση γυρίζει πάλι πίσω,σωληνάκι τροφής ξανά,σωληνάκι ούρων,σωληνάκι οξυγόνωση,μετρητής σφυγμών,ποια νοσήλια πώς να τα καταθέσω,
ποιος να γιορτάσει τί,να μη σαλτάρω αυτά τα Χριστούγεννα πώς.
'ΕΞΩ.
/ Ο Αντώνης Σαμαράς σεκλετίζεται να μαζέψει 180 για να κατσικωθεί άλλη μια χρονιά πρωθυπουργάρα κάνοντας γαργάρα την αξιοπρέπειά μας
-τα εκατομύρια σφυρίζουν διαλυτικά στο εξευτελιζόμενο πολίτευμα,μια δημοκρατία που ξεφτίζει,με ανέκδοτα συναλλαγών,ατιμίας κι ανηθικότητας,οι σιχαμεροί κυβερνώντες ολίγιστοι,ανεπαρκείς,εξωνημένοι,αδαείς,μαθημένοι να σκύβουν μόνο ως υπάλληλοι στους αληθινούς αφεντικούς,να δουλεύουν σπογγοκωλάριοι εξωτερικού
-τρέμουν τις Εκλογές ξορκίζοντας το κακό μιας πανούκλας που οι ίδιοι εξάπλωσαν επιδημία
...θα κλείσουν οι τράπεζες...δεν θα έχουμε πετρέλαιο...δε θα δοθούν μισθοί και συντάξεις...
-μα δ ε ν έχουμε μισθό κι η σύνταξη κατακρημνίστηκε μαμά κι ούτε ένα ευρώ να κολαρίσουμε το χαρτονόμισμα,να το κορνιζάρουμε ως ενθύμιον ευρωπα'ι'κής πίστεως-
οι βενιζέλιοι ξωφλημένοι σαλταδόροι οχυρώνονται σε θεσμικές αλητείες,οι εξουσιομανιακοί που ασελγούν των αντοχών μας ξεδιάντροπα,αποκρουστικά ελλειπείς οραμάτων,περηφάνειας και συμπόνιας,ξεκομένοι κοινωνικής πραγματικότητας που ξεχειμωνιάζει ανέχεια,ερημία κι απόγνωση,οι υπερφίαλοι τοποτηρητές επιχειρηματιών βουλιμικών,οι γλοιώδεις προσκυνητές του γερμανοθρεμένου χρηματοπιστωτικού τέρατος
-αν σώζεται η πατρίδα πριν χωνέψουν άλλη μια παρτίδα ανθρώπινο κρέας οι κανίβαλλοι πειραματιστές,οι γραβατοφορεμένοι νεκροθάφτες των ονείρων μας,οι μιζαδόροι βοθρολυμματικοί,να τούς τελειώσουμε με πάταγο πριν μάς κατασπαράξουν. /
Χτυπά πάλι τηλέφωνο απ'την εντατική
- άντεξε βρε μάνα,δε θέλω να φύγεις,κράτα-
να φύγω ξανά στο αεροδρόμιο,στην πιστωτική κάρτα μιαν ακόμα χρέωση βραχνάς,αν κρατηθώ στη δουλειά,ποιος θα πάει επισκεπτήριο σήμερα,είναι κι οι μέρες γιορτές,όλοι χρειάζονται μιαν ανάσα,πώς να τούς το ζητήσω να είναι εκεί για υποστήριξη,μην πιέζω,τώρα έχει μελομακάρονα και στο χοιρινό σως ελαιόλαδο-μουστάρδα-μέλι-μαγιονέζα,γιατί να σκάσουν που δεν έχω κουράγιο να μαγειρέψω κι αν έχει σουβλατζίδικο παραμονή πρωτοχρονιάς ανοιχτό,το κινητό φωνάζει ξανά,ναρθεί εξωτερικός πνευμονολόγος,πονάει το αυτί,γνωρίζω κανέναν ωριλά,γίνονται οι φυσιοθεραπείες ανήμερα χριστούγεννα ή τζάμπα χρέωση 205 τη βραδυά,έκτακτος συναγερμός,πλευρική πύκνωση αριστερά,δε θέλουμε παρακέντηση,κίνδυνος,μια λοίμωξη και τέλος,μιαν αντοχή και μού στερεύει,ένας λυγμός και χάνομαι,δεν προλαβαίνω να ξεσπάσω,δρομολόγια πάνω κάτω,λεωφορεία 14Α και 30,ταξί διπλή ταρίφα,ο γιατρός θα μ'ενημέρωνε,αλλά "λόγω φόρτου εργασίας θα σάς ξέχασε και σχόλασε",πώς να περιμένω ώς αύριο νέα,άλλο ένα τιμολόγιο,στα μηνύματα οι συγγενείς φέρνουν την κρίση των καιρών και λυπούνται που δεν μπορούν να βοηθήσουν οικονομικά,δεν έχω αέρα να φυσήξω στα σωληνάκια να την αποσυνδέσουν,ν'αναπνεύσει μόνη,να σωθεί,δεν ξέρω μαζί της αν είναι μέρα ή νύχτα,γιορτή δεν περιμένω χρόνια,τριάντα μέρες εντατική,τόση λαχτάρα και πάλι αδιέξοδος δρόμος.
'ΕΞΩ
/ Η σταθερότητα για τον κύριο Αλέξη Παπαχελά είναι το κλειδί για να αντέξει η Ελλάδα (του),
το σαξές στόρυ των βολεμένων συνεγελαζόντων τού βρυξελιώτικου διευθυντηρίου ξαναζεσταμένη σούπα,η συνήθης ξεχυλισμένη μερίδα φόβου,κινδυνολογία κι άγριες οι κραυγές των χυδαίων να καλύψουν τις ιαχές απ'το συνεχιζόμενο πάρτυ,να έχει ο γρηγόρης ψαριανός ρόλο και τιμητής της αριστερής του ευαισθησίας να τον βάζει στη βάρκα του να κυλά στο θολό ποτάμι ο τσουτσουλομύτης κυρσταύρος,ο ιερέας της επιστροφής στο χωροχρόνο με τον εργασιακό μεσαίωνα να χαίρονται οι αγορές κι ο μικροφωνόμαγκας πορτοσάλτε να μην αντέχει άλλον λα'ι'κισμό των αναστεναγμών τού φοροδαρμένου του "κοσμάκη",την ώρα που ο εκλεκτός τού σημίτη πρετεντέρης βουτά την αδάμαστη πένα τής ελεύθερής του μεγαλοφυούς σκέψεως να κατεβάσει κι άλλη λασπουριά να πνίξει την αντιπαθητική του ζωή κασιδιάρη κωνσταντοπούλου πού τού στέρησε τούς συριζαίους απ'την εκπομπάρα του,ακριβώς μόλις τελειώσει η χριστουγεννιάτικη συναυλία της φιλαρμονικής τού βερολίνου στην κατάμεστη απ'το ενθουσιώδες κοινό άιθουσα των φίλων τού μεγάρου μουσικής,όπου παρευρέθη και προσπαθεί να χαμογελάσει κάτω απ'τα πετρωμένα τού λίφτινγκ της χείλη,η αέναη χορηγός επιθυμιών τής Βαστίλης εξοχοτάτη αγάπη βαρδινογιάννη./
'Ωρα μία παρά είκοσι βράδυ,
προσγειώνεται στο ελ.βενιζέλος η τελευταία πτήση Θεσαλονίκη-Αθήνα,
γυρίζω και τρέχω στον κυλιόμενο διάδρομο χωρίς αποσκευές να βγω να πληρώσω το πάρκινγκ μακράς διάρκειας,το βλέμμα μου βιαστικό στα πολύχρωμα φωτεινά αστέρια που διακόσμησαν τα κτήρια των αναχωρήσεων κι αφίξεων και σκίζουν πολύχρωμα την υγρή ομίχλη που μού πονάει τη μέση και τελειώσαν και τα ρημαδοπαναντόλ και πατάω γκάζι να περάσει πίσω η αττική οδός,πάλι χωρίς καλά νέα επιστρέφω,χωρίς έξοδο μαρτυρίου,η αναμονή χειρότερος πνιγμός,η αβεβαιότητα κι η χρεωκοπία,μπερδεύομαι αν είναι μόνο για μένα ή για τον κόσμο ολόκληρο
-αλλά τουλάχιστον ο κόσμος είναι καλά από υγεία,έχει λίγες μέρες ν'ακουμπήσει μιαν ελπίδα,χαρά και γιορτή μεγάλη και μιαν αγκαλιά στο τραπέζι,να νιώσει το πολυτιμότερο δώρο,τις στιγμές των ανθρώπων χριστούγεννα,τη στοργή,την έγνοια,όσους στέκονται δίπλα,γεροί,όμορφοι,δυνατοί κι αγαπημένοι
-κι εγώ δύο η ώρα το πρωί μπαίνω πια σπίτι,το κοριτσάκι μου άναψε μια σειρά λαμπάκια στολίζοντας το καραβάκι μας,αναβοσβήνουν κι εγώ κλαίω μ'αναφιλητά μονάχος στο σαλόνι πριν την αγκαλιάσω και μην την ξυπνήσω που κοιμάται τσακισμένη απ'τα δωδεκάωρα της κακοπληρωμένης δουλειάς
-κάθε μέρα γιορτή-η παιδική μας ηλικία-οι γονείς που θα ήταν πάντα μαζί μας-η προστασία,η γαλήνη,η ζεστασιά τους
-τρίγωνα κάλαντα ασθματικά,η αστερόσκονη,οι απώλειες σωρός ήδη,ο πόνος,
αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά και δεν ξέρω τίποτα,
πώς να τη βοηθήσω που είμαι φτωχός,ασήμαντος κι απελπισμένος,δεν ξέρω.
Καλή χρονιά Ολυμπίτσα
-στη μονάδα αυξημένης φροντίδας,ανέπνεε καλά κι ήρεμα και μη φυσήξεις δυνατά,
το κεράκι σου μη σβήσει ακόμα...
