ΟΣΟ Ο ΝΟΥΣ ΚΙ ΑΝ ΤΥΡΑΝΝΙΕΤΑΙ...ΑΣΠΡΗ ΕΙΝ'Η ΜΕΡΑ,ΠΕΘΥΜΙΕΤΑΙ!

Χρόνια τώρα,απ'όταν έχασε τον άντρα της η μάνα μου έλεγε αυτές τις μέρες...
"δεν θέλω με τίποτα να έρχονται οι Γιορτές"
...τη μάλωνα,έλα μωρέ,μην τα σκέφτεσαι,οι ζωντανοί με τους ζωντανούς,προσπαθούσα (ματαίως) να την βγάλω απ'το σπίτι,δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει σε μας,ανεβαίναμε συνήθως παραμονή Πρωτοχρονιάς Θεσσαλονίκη,το σπίτι μύριζε μελομακάρονα,κουραμπιέδες,σπανακόπιττα,το γιομήδι για την κότα τσιγαρισμένο,μάς περίμενε στην πόρτα,ζέστη και χαμόγελο ώς τ'αυτιά,το μικρό δεντράκι με τα φωτάκια στο σαλόνι,τα μικροδωράκια,λίγη γκρίνια ακόμα για το καλό συναπάντημα κι η συνήθης ερώτηση τί ώρα να ετοιμάσει το τραπέζι
-τώρα δεν υπάρχει τίποτα πια,ούτε Ολυμπίτσα,ούτε σπίτι στην πατρίδα κι ούτε Γιορτή ξέρω πώς να ξανακουμπήσω κι είμαι εγώ που δεν θέλω ναρθούν τέτοιες μέρες με το λυγμό ακόμα στο λαιμό,τα κάδρα με τις γελαστές φωτογραφίες,τις εικόνες που με παιδεύουν στις εντατικές...
-θα το παλέψω να διώξω το πένθος,Χριστούγεννα θα γεμίσει το δικό μας σπίτι γέλια παιδιών κι αγκαλιές οικογένειας,το κοριτσάκι μου αγκαλιά,θαρθούν όλοι να φωτίσει το αδειανό μας πολυθρονάκι που καθόταν η μαμά όποτε μάς έκανε τη χαρά να κατέβει Αθήνα,ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για την Απουσία που με στοιχειώνει-αυτό έμεινε πια και να πασχίζω να θυμάμαι τη φωνή και να κοιτάζω τις φωτογραφίες χωρίς να θολώνω τα ρημαδοδάκρυα που με παραλύουν κάθε τόσο αβάσταχτα.

Έβγαλε ήλιο και αυτή τη χρονιά,λίγο ν'απαλύνει τα εξοντωτικά ωράρια,τις αβεβαιότητες,τις χαντακωμένες ειδοποιήσεις ληξιπρόθεσμων παλαβομένων τιμωρών ελεγκτών εορταστικών αποθεματικών,οι τεχνοκράτες είναι οι αηβασίληδες πια, που λες και σιχαίνονται να μάς βλέπουν ξέγνοιαστους κι αγαπημένους και πριν φύγουν για σκι και χλιδοδιακοπέςεκ βρυξελών παλατιών ρομανιέμι μάς σέρνουν πέντ-έξι ακόμα προαπαιτούμενες φρίκες να τις στολίσουμε αγχόνη στην κορυφή τού δέντρου νά'χουμε να πασπαλίσουμε άγχος και πανικό κι αυτά τα χριστούγεννα τού μνημονίου που το ξορκίσαμε,το ψηφίσαμε αριστερά να φύγει κι όλο θεριεύει κι αγριεύει και μάς ποδοπατά και δεν ψήνεται να μάς αφήσει ήσυχους να ρίξουμε έναν χορό,να χτυπήσουμε παλαμάκια και μια γυροβολιά ανέμελη ζωή να χωρέσει στην κάλτσα με τα δώρα που πάλι  μένει αδειανή αφού λήγουν κάθε εφοριάς καρύδι οι συφοριασμένες δεσμεύσεις της κυβερνητικής σιγουριάς στα μούτρα μας

Φεύγαμε παλιά
-πότε ήταν νέα τα παιδιά,ε μ ε ί ς  είμασταν παιδιά και παρέες τα χριστούγεννα οργανώναμε απόδραση,γλέντια στα όρη τ'απάτητα βουνά,στις θάλασσες με τα κύματα τού χειμώνα,τζάκι,ούζα κι όνειρα υποσχέσεις,μεγάλοι έρωτες και πολύβουες παρέες,ξενύχτια,φιλοσοσφικές συζητήσεις και καυγάδες επίμονες βεβαιότητες και πλάκες ώς το ξημέρωμα,γκάζια κι οι κασέτες στο αυτοκίνητο δυνατά δυνατά,όλα να γίνουν δυνατά τ'αδύνατα και δεν θα χαθούμε ποτέ κι όλοι μαζί ώς την αιωνιότητα γεροί,αγαπημένοι,παθιασμένοι στα καλύτερα,κερδισμένοι,ποτέ νικημένοι στο γαμωσύστημα που θα τα παίξει μπρος την ορμή,τα νιάτα και την αποφασιστικότητά μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι,ομορφότερης ζωής στο πιο δίκαιο σύμπαν
-ήμασταν νέοι κι αφελείς,ε;

Ψωνίζω τρόφιμα για το τραπέζι με τα τελευταία αποθέματα της πιστωτικής κάρτας,που δεν ξέρω αν θα περισσέψει να βάλω το ελάχιστο της δόσης της μην μπλοκάρει κι αυτό,μετράω πόσα ακόμα χρωστώ και πάλι περισσεύουν λογαριασμοί κι όχι χρήματα,ψάχνω τον ακατάσχετο αριθμό στο taxisnet και τζακ ποτ στα προποτζίδικα και το ετήσιο ονειράκι/λαχείο να την κάνω,κουρασμένα μικροαστικά νέφη σκιάζουν τον καταγάλανο ουρανό και δεν παλεύεται ν'ακούς ειδήσεις που γεμίζει η θάλασσα πτώματα,η πόλη φωταγωγημένη ταράζει τις σκιές των ξενιτεμένων ανθρώπων-σκουπίδια να μαζεύονται οι αγωνίες των κατεστραμένων,να ποδοπατείται ο πολιτισμός των μεγάλων λόγων και των τρομοκρατημένων νεόπτωχων,να σκορπιέται μίσος,απέχθεια,άγνοια και απαίδευτος πρωτογονισμός στην καταβαράθρωση των αξιών που πάλεψε ο κόσμος να μπολιάσει την καρδιά των γενιών που δεν θα ζούσαν πόλεμο
-στα καβούκια μας,πεντακάθαροι,ομοιογενείς κι ευτυχείς να μην ακούμε,να μη βλέπουμε,να μην νοιαζόμαστε,να μην καταλαβαίνουμε και να μην μαθαίνουμε

Η γιαγιά μου δεν ήθελε να θυμάται το χωριό της πέρα απ'το Α'ι'βαλί,η άλλη μου η προγιαγιά απ'τον μπαμπά ήταν Ματίκω τ'όνομα και δεν είχε χώμα να πατήσει τις συμφορές της γενιάς της,περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα στα βουνά ν'ανέβει γυμνός κι έρημος ο παππούς απ'τη ναυπακτία στο βορρά ν'αρχίσει άλλη ζωή,κυνηγήθηκε ο θειος να ξεράσει το αίμα και την πίστη του στο μακρονήσι,όργωσαν νοικιαζόμενα χωράφια για να σηκώνονται άγρια χαράματα τα παιδιά να κουβαλούν σιδεροσωλήνες στις πλαγιές με τα καπνά βρόγχος να γεμίσει η κατσαρόλα πέντε νομά σ'ένα (ασοβάντιστο υγρασία υπόγειο)δωμά,φτώχεια καταραμένη

-οι μνήμες μακριά μας,αλλού βαλμένες στο χωροχρόνο οι πληγές κάθε σπιτικού,στις νέες εποχές οι ματαιωμένοι χρόνοι,οι απώλειες τού καθενός πληγή και πόνος και δεν αντέχουμε όλα να τα χωρέσουμε,να τα παλέψουμε άλλο δεν έχουμε θάρρος και δεν υπάρχει λόγος να μετρηθεί τόση αποτυχιά,τέτοια απόρριψη ονείρων και ποδοπάτημα ελπίδων πώς να την φτιάξεις μιαν ψευδαίσθηση Γιορτή,να την ευχηθείς την καλή χρονιά προσμένοντας αυτή τη φορά να μη σιχτιρίζεις πάλι τού χρόνου τέτοιες μέρες έναν ακόμα γαμημένο χρόνο να πάει στο διαόλο και να μην ξαναγυρίσει...

Πάμε ξανά στα θαύματα
-τι άλλο να περιμένω δεν ξέρω

ΧΡΟΝΙΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΑΤΕ,ΠΟΥ ' Ν ' Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑΞΑΤΕ...

Ο οχτάχρονος ανηψούλης μου έγραψε γράμμα στον Άγιο Βασίλη και τού ζήτησε να τού φέρει ένα tablet
-γυρίζω αρχές και μέσα δεκαετίας τού '70 και θυμάμαι στον μπαμπά και τη μαμά να ζητάω,τρενάκι με γραμμές,ποδοσφαιράκι και ηλεκτρική κιθάρα(πλαστική,ε;)
...άλλες εποχές,άλλα παιδιά μεγαλώνουν...

...αλλά οι γονείς (κι οι θειοι κι οι γιαγιάδες κι ο παππούδες) βρίσκονται οικονομικά και πιο πολλές δεκαετίες πίσω νομίζω
-άνεργος χρόνια ο κουνιάδος,ευτυχώς είναι τεχνίτης και βρίσκει ξέμπαρκες δουλειές,πενήντα φεύγα κανείς δεν τον παίρνει σε κανονική δουλειά,χωρίς ένσημα,χωρίς κανένα ωράριο,από δω κι από κει,η γυναίκα του που είπε να ψάξει κι εκείνη,όπου απευθύνθηκε και τόλμησε να πει για τρία παιδιά ήταν σαν να τούς έλεγε είναι κλέφτρα ή έχει θανατηφόρο μεταδιδόμενο νόσημα κι έτρωγε πόρτα και πώς μεγαλώνουν τρία πιτσιρίκια  και ποιος θα τού πει ποιο γαμωtablet δείχνει Ατμόσφαιρα Χριστουγέννων να την φέρει βόλτα και να ελπίσει κάτι καλύτερο...απόμακρος,στη λογική "όλοι είναι ίδιοι"...φτάνει με φοβίες και κατάρες ώς και στην επίθεση των τζιχαντιστών να προκρίνει πιθανότερο σενάριο απ'το να βγει ξανά για μεροκάματο
-φτύνει στην τηλεόραση,μαυρίζει στην καρδιά,αγριεύει στο πολίτευμα και δεν ψηφίζει χρόνια

...Χριστούγεννα
-πώς το λεν το άλλο με τον Τοτό...

...φορτώνεις την τελευταία κάρτα να βγει το γιορτινό τραπέζι,συλλέγεις λογαριασμούς κάτω απ'τα μαγνητάκια τού ψυγείου και σαλεύεις αν και πότε θα πληρωθείς κι αν θα φτάσουν έστω για μια βόλτα,δεν ξέρεις τί άλλο χρωστάς μην ξεχάσεις κάτι,ποιον λογαριασμό σε παίρνει ν'αφήσεις και ποιος θα σε χτυπήσει την πόρτα να σού ζητήσει βοήθεια και δεν έχεις να τού δώσεις ούτε μελομακάρονο-αυτό που βρήκες προσφορά 800 γραμμάρια 3,5 ευρώ απ'το σούπερ μάρκετ δεν τρώγεται καν,αλλά δεν υπάρχει πια μαμά να σού φτιάξει σπιτικά και δεν γίνεται να δώσεις ούτε δέκα ευρώ το κιλό-
...τού αγίου σταθάκη δεηθώμεν,έλεγχος τιμών αγοράς,α παπαπαππα πα,δεν προλαβαίνουν τώρα,έχουν ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και ασφαλιστικό και κούρεμα χρέους και σιγά μην ασχοληθούν με τέτοια πεζά πράγματα,καλάθια νοικοκυράς,ωράρια εργαζομένων,απολαβές και ατομικές συμβάσεις και είναι βέβαιο δεν θα χρειαστεί να μπούμε ούτε στη λογική πόση σύνταξη θα πάρουμε,αφού τόσο και τέτοιο άγχος,μπαμ και κατω γρήγορα θα φύγουμε ν'ανακαλύψουμε μήπως η καλύτερη ζωή είναι όντως η μετά θάνατον και μάς το κρύβανε τόσα χρόνια.

Κι έχεις και τους Δήμους όλων των ταλαιπωρημένων να το αποφάσισαν φέτος να ξετρελαθούμε στα φώτα και τα πανηγύρια και τις πλατείες των αγαλιασμένων τουριστικών ατραξιόν με τα χαρούμενα ξέκωλα κι είδωλα των τιβι παράσιτων χρόνων της παρακμιακής δηθενιάς ν'αφρίζουν από Αγάπη κι Αγωνία Ευχών προς τον Πλησίον,όλες οι φιλάνθρωπες Κυρίες επί των επάλξεων δίνουν Χαρά μεγάλη στ'αποσβολωμένα φτωχαδάκια των πόλεων και υπόσχονται χορό,τραγούδι,κέφι κι αποθεματικά στα λεηλατημένα ταμεία για παράτες δίπλα στα ξεσκισμένα παραγκόσπιτα των αστέγων,των μεταναστών και των μνημονιακών πετρωμένων ψυχών που καημό μεγάλο έχουν ν'ακούσουν τον Σάκη να δίνει ρεσιτάλ στο imagine,που τον  μόνο κόσμο που φαντάζεσαι τώρα να γίνει ένας,είναι της συμφοράς και της τραγωδίας
-αλλά ας παιανίσουμε όλοι στο ρυθμό τού σαξόφωνου τού γιώργου κατσαρού,διότι τί είναι παρά θέμα Ψυχολογίας τόση μελαγχολία,το είπε και ο αριστερός πρωθυπουργός μας,αν αλλάξουμε Ψυχολογία όλα θα γίνουν καλύτερα και θα πληρώσουμε και πέντε δόσεις ένφια με καλή Ψυχολογία κι εκατό άτοκες δόσεις στον βρόγχο της εφορίας μας που κάμει νυχθημερόν ελέγχους μην κι έχει απομείνει κανά πεντάευρο στον κουμπαρά και δεν το έχουμε ακόμα κορνιζάρει ως εξαφανισμένο συγγενή σε παλιά χρόνια Ευτυχίας

Ευτυχώς έξω έχει τρομοκράτες κι έτσι τουλάχιστο φέτος δεν θα ψυχοπλακωθούμε που δεν κλείσαμε πακέτο για Ροβανιέμι-Ντίσνειλαντ και Καζίνο Μόντε Κάρλο,τζάμπα πουλάει φτηνά εισιτήρια η Ετζίαν κι η Ράιανειρ,εκτός αν το κάνουν επίτηδες,να μπαίνουμε σε ημερομηνίες,αξιοθέατα,ξενοδοχεία,σαλέ και χιονοδρομικά να χαζεύουμε πώς αντέχουν ακόμα οι πλούσιοι τού κόσμου να μάς νιώθουν συμπολίτες ενός τόσο άδικου και σκοτεινού κόσμου που αλληλοσιχαινόμαστε για την εμπειρία μιας πολυπολιτισμικής σκατοψυχίας
-ούτε καλή χρονιά να έχετε χαμένα κορμιά κι ούτε εξάρι πάλι στο τζόκερ,να έρθω στην καρα'ι'βική να σάς κάνω καυγά στον κοκοφοίνικα με την απληστία και την λωποδίτικη μιζολαμογιά σας που μού φάγατε το απόθεμα κοινωνικής ευθύνης και δεν έχω ούτε μιαν οφσόρ να τη χαρίσω τόκο κι αχυράνθρωπος να γίνω στο χαρέμι με τους κρατικοδίαιτους μεγιστάνες που ορίζουν τις κωλομπούντενσμπάνκ σας
-ρεζίλια τής οικουμένης και ζάμπλουτα αρπακτικά των ελπίδων μας

Γενικά,μια τάση να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη την έχω ακουμπισμένη στην πόρτα
-αλλά είμαι ένα γαληνεμένο στη μαγεία των Εορτών καλόβουλο πλάσμα,που ακούω ειδήσεις,κάμω ζάπινγκ,σερφάρω και λα'ι'κάρω στο ίντερνετ και τα βράδυα σαν πέφτω να (μην) κοιμηθώ με τέτοιο άγχος μην και δεν πάει καλά ο στόχος να βγούμε απ'το τούνελ,να μάς αγαπήσει ο Σόιμπλε,να μάς συγχωρέσει  η κριστίν Λαγκάρντ και ο Άρης Πορτοσάλτε που τόσα μικροαστικά όνειρα ακουμπήσαμε και τί θέλαμε τα σκατόπαιδα,άλλη μια φορά θα τα σκεφτώ να τα γράψω τα ξεφτιλίκια μου τα σχέδια μιας ζωής χαρισάμενης,μιαν αγκαλίά,μιαν δουλειά,ένα εισόδημα για μια παρέα την πρωτοχρονιά,ένα σινεμά,ένα θέατρο,μια συναυλία κι ένα μπάνιο στη θάλασσα αμέριμνες μέρες σαν σαββατοκύριακα κανά δυο φορές το χρόνο
-μα πόσες μαζεμένες αμαρτίες γι αυτόν τον αλήτικό τους κόσμο οι τόσες πόσες φαντασιώσεις μου
-στον στυγνό τους Τιμωρητήριο Πύργο είμαστε μόνο τροφή στη θηριώδη τους όρεξη να φτύσουμε και το γάλα τής μάνας μας οι ασήμαντοι,εμείς.

Θα πεις,κάτσε μωρέ,πέρσι ήσουν χειρότερα,
εντάξει,έτρεχα σε νοσοκομεία κι εντατικές,ξόδευα οικονομίες μιας ζωής να κάνει ήσυχα Χριστούγεννα ο χειρούργος τής μαμάς με λεφτά χωρίς απόδειξη,με κρατικά νοσοκομεία χωρίς μοσχεύματα,με τράνζιτ ελπίδες στις ιδιωτικές κλινικές των συγκοινωνούντων δοχείων αφαίμαξης μεγαλοντοκτόρων χειριστών συμφορών κι επειγόντων περιστατικών,με πρόγραμμα αποκατάστασης κι επανένταξης χωρίς αντίκρυσμα κι  επιτυχία χωρίς αποτέλεσμα και γιορτές χωρίς εφημερίες και χωρίς αναπνοή σωστή στους χαλασμένους πνεύμονες και με κηδεία χωρίς επιστροφή
-τί είναι τα προβλήματα επιβίωσης μπρος στον τόπο χλοερό,στον τόπο αναπαύσεως...

-ναι,πέρσι ήμουν σαλταρισμένος,φέτος είμαι χαντακωμένος
-βρείτε τις διαφορές και κερδίστε δυο διπλές προσκλήσεις για τη φαντασμαγορική τελετή επανενθρόνησης του Βασιλέα Γλύξμπουργκ...
...ωχ,σαλεύω,τελικά είναι όντως 1960 το ρημαδιασμένο 2015 κι εγώ ποιος είμαι και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό και όλα ν'αλλάζουν χωρίς να κοιτάν τη δική μου μελαγχολία
..μα είδατε πόσα κοινά κωμικοτραγικά όλα θα τα ξαναζήσουμε στην επαναλαμβανόμενη φάρσα μιας Ιστορίας που δεν τη λες και Ζωή τελικά,έτσι;

ας τον γράψω τον τίτλο κι εδώ,στίχος που ολοένα και μού ξανάρχεται απ'το παλιό αγαπημένο τραγούδι
-αντί για Ευχή για τις Γιορτές επαναλαμβανόμενη αθωοαπορία...

-χρόνια χελιδόνια που πετάξατε πού είναι η ευτυχία που μού τάξατε;