ΤΡΑΥΜΑ ΧΩΡΙΣ ΓΑΖΑ

Πίσω απ την ψηλή διπλωματία υπάρχουν ιστορίες απλών ανθρώπων.


Στο λεωφορείο που ανεβαίνω στη δουλειά,κάθε πρωί,εδώ και πέντε χρόνια,την ίδια ώρα,8 παρά το πρωί,μπαίνουν μαζί 10-12 παιδιά.
Τ αγόρια είναι 15-16 χρονών,λίγο φωνακλάδες,λίγο ψευτόμαγκες,λίγο καμακούληδες,άλλοτε ακούν μουσική και μιλούν δυνατά στ ακουστικά τους,άλλοτε κρυφές ματιές ρίχνουν στα βιβλία τους.
Τα κορίτσια,όσα είναι συνομίληκα-γιατί τα μικρότερα κάθονται πάντα σιωπηλά και κοιτούν μια τους μεγάλους και μια τα τετράδιά τους-,παίζουν το γλυκό παιχνίδι με τις δήθεν κενές ματιές,το αδιάφορο βλέμμα που όλα τα ελέγχει,και πονηρά γελάκια με ψιθύρους..
Γιατί είμαι περίεργος να τους κοιτώ;
Τα κορίτσια φορούν μαντήλες,φαρδιά μακριά ρούχα χειμώνα-καλοκαίρι,μιλούν αραβικά,είναι παιδιά που ανεβαίνουν στο δικό τους σχολειό στο Χαλάνδρι.
Κι υπάρχουν μέρες όλα αυτά τα χρόνια που είναι σιωπηλά.Κακόκεφα.Με σκοτεινά βλέμματα.Δεν αποτελούν την πρωινή ατραξιόν με το πολύβουο πάρτυ.
Και στις τσάντες τους,όποτε οι ειδήσεις απ την πατρίδα τους είναι γεμάτες αίμα και τρόμο,απλώς βάζουν σ εμφανές σημείο την κονκάρδα,και γίνονται απαθείς και ψυχροί όπως όλοι οι επιβάτες στο πρωινό λεωφορείο.
Να θυμηθώ αύριο να τους ζητήσω μία,ή έστω να μου πουν πού θα βρω την κονκάρδα που γράφει FREE GAZA.

Ο φίλος μου ο Μ.,ταξιδεύει συχνά για τη δουλειά του.
Τα πιο χαρούμενα μηνύματά του,απ τα ταβερνάκια δίπλα στη θάλασσα,από κρασιά σε μαγαζιά με ωραίες μουσικές και ωραιότερους ανθρώπους,από βράδυα με ξεφαντώματα,μου τα στέλνει απ το Τελ Αβίβ.
"Φίλε,είναι απ τις πιο ζωντανές κι όμορφες πόλεις που έχω δει" και θέλει να πηγαίνει πάντα.

Με την Ε.,είμαστε σαββατόβραδο στα μπαράκια,στο κέντρο.'Εχει χωρίσει,προσπαθούμε να της φτιάξουμε το κέφι,μουσική,σφηνάκια,να χορέψουμε.
Της φέρνω στο τραπέζι ένα παιδί πού βλεπα να την κοιτάζει ώρα επίμονα.
Είναι ο Ν.και την επομένη μαθαίνω ότι αντί για γλέντι κι αγκαλιές μιλούσαν για τη χώρα του,τον Λίβανο,πώς έφυγε κι ήρθε εδώ για να μην πάει στρατό,δεν αντέχει το μίσος και τον πόλεμο,τον κυνηγάνε,έφυγε ,αλλά δεν μπορεί να ξαναγυρίσει,η μάνα του είναι άρρωστη και τον χρειάζεται,αλλά θα τον συλλάβουν στο αεροδρόμιο.

Στο νοσοκομείο που πηγαίνει η Ε.,έχει καλή παρέα,εκεί γνώρισε τη Σ.,έξω καρδιά παιδί,χαρούμενος άνθρωπος για τις ατέλειωτες ώρες της αναμονής,μετά καφεδάκι και τηλέφωνα στο σπίτι για τ αποτελέσματα.Η Σ.είναι παλαιστίνια και σήμερα φοβάται πάλι για τους συγγενείς και φίλους της,"κάθε φορά που υπάρχει ένταση κλείνουν οι στρόφιγκες,ο αποκλεισμός γίνεται σκληρότερος,νεκρώνουν οι επικοινωνίες,μετράμε νέα θύματα".

Πίσω απ την υψηλή διπλωματία υπάρχουν οι ιστορίες των ανθρώπων.

Δεν έχω λόγια να μιλήσω για την κτηνωδία των δολοφόνων.
Το κράτος του Ισραήλ έχει ξεπέσει στη φρικτή μετάλλαξη,να χρησιμοποιεί τις πρακτικές εξόντωσης που στοίχειωσαν τη ζωή των δικών του πολιτών-και την ιστορία της ανθρωπότητας.

Δεν έχω άλλα λόγια.Η ντροπή.Βαθειά ντροπή,έχει πόλεμο εκεί πέρα.
Ο θάνατος κι η απελπισία έγινε ανάσα και δέρμα. Μια καθημερινότητα φρίκης.
Κι η ελπίδα οριστικά χαμένη,στα διεθνή φόρα,στα σαλόνια της υψηλής διπλωματίας,με το στρογγύλεμα των ευθυνών,τους πολιτικούς ελιγμούς και τις χαρτογιακάδικες τυπολατρείες.

Αυτό μού μοιάζει το χειρότερο.
Τα κτήνη είναι πάντα εξουσία,και δεν αφήνουν τους ανθρώπους να ερωτευθούν και να γλεντήσουν,να πιστέψουν πως έχει μέλλον η ζωή.

Αλίμονο.Τα παιδιά γερνάνε.