ΩΔΗ ΣΤΟΝ Χ.Π.

Θέλω να παίξω σε σήριαλ του Παπακαλιάτη!Θέλω να χαθώ στο πιο ζαχαρωμένο όνειρο.Με τις γυναίκες της χρονιάς στην αγκαλιά μου.Μένοντας σε κουκλίστικα λοφτ νέας αρχιτεκτονικής-μπας και καούν τα ΙΚΕΑ έπιπλά μου.Οδηγώντας τ αυτοκίνητα που ζήλεψα,ταξιδεύοντας Νέα Υόρκη μόνο γιατί θέλω να δώσω ένα παθιασμένο φιλί όχι στην πλατεία Αμερικής,αλλά στη γέφυρα του Μανχάταν.Να βγαίνω κάθε βράδυ στο ιδανικό μπαράκι με την άπαιχτη μουσική και την πιο γαμάτη παρέα έτοιμους πάντα για χορό κι εξομολόγηση.Και να ξυπνώ μετά από δυο μπουκάλια ουίσκυ χωρίς καούρες κια πονοκέφαλο,σε σατέν σεντόνια πεντάστερου ρεζόρτ κι όχι στο υπόγειο της Κυψέλης με την τσιγαρίλα στη φανέλα.Και νάχω ερωτευθεί μ ένα βλέμμα..νάχω τόσο φρικάρει,τόσο γελάσει,τόσο προδώσει,τόσο τρέξει απελπισμένος σε γκαζωμένες λεωφόρους χωρίς ραντάρ τροχαίας,αλκοτέστ κι αυτόφωρο,τόσο φαγητό σε γκουρμέ στέκια-παραμένοντας στέκα αδύνατος κούκλος.Κι άλλα τόσα νάχω υποσχεθεί,τόσα νάχω μοιραστεί,τόσα να εκμυστηρευτεί-όσα δεν τόλμησα να σκεφτώ γιατί μου λείπει χρόνος,η ελευθερία του κι η ξεγνοιασιά του.Γιατί δεν αντέχω να φωνάζω σ αγαπώ όλη νύχτα μούσκεμα ώς το κόκαλο στην καταιγίδα-κι ούτε ένα κρύωμα,ένα φτάρνισμα,μια πνευμονία.Στην ανιαρή μου καθημερινότητα λίγη τρέλλα κι όνειρο.Χωρίς ανάσα σεξ όρθιος στον ακάλυπτο-χωρίς λαχάνιασμα,χωρίς εξάρθρωση αστραγάλου,χωρίς λεκέ στο παντελόνι,χωρίς να κοπεί η μέση...Σ αυτούς τους σκληρούς καιρούς είσαι ιδέα,είσαι έκσταση,είσαι ναρκωτικό,είσαι χάπι,ω!ναι σ ευχαριστώ Χριστόφωρε Παπακαλιάτη!!