ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ήρθα στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2000.
Πριν,ερχόμουν transit.Για κάπου αλλού.Πάντα αλλού.(Άλλωστε γι αυτή μου την αίσθηση ονόμασα έτσι τη σελίδα-αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία,για ένα άλλο κείμενο).

Μαθητής Γ' λυκείου το 1986,δυο νύχτες πριν και μια μετά την 5ήμερη εκδρομή της Ρόδου.
Έμπαινα πρώτη φορά σε αεροπλάνο,η διαδρομή Σύνταγμα-Ελληνικό ήταν μια λεωφόρος αποκάλυψη της μεγαλούπολης που με προσγείωνε απ τα εφηβικά όνειρατης χάρτινης Νέας Υόρκης στην άναρχη γκριζάδα μιας πολύβουης απάντησης στην ερώτηση "πώς ζεις εδώ άραγε;"...Πέταξα στα σύννεφα και ξέχασα και τις απορίες κι όλα...

Κι όταν ξανάρθα ήταν 13 Μαρτίου 1989,δυο μέρες πριν παρουσιαστώ φαντάρος στην Κόρινθο.
Ήρθα γιατί δεν μπορούσα αλλιώς-τη μέρα που έμπαινα μέσα είχε γενική απεργία,δεν κυκλοφορούσαν λεωφορεία,τρόλει,πλοία,αεροπλάνα,ούτε καν ταξί-μόνο τρένα.Έμεινα στην καλή μου φίλη απ το σχολείο πού χε κατέβει για σπουδές,στην Αγίας Ζώνης,στην Κυψέλη,πριν πεζοδρομηθεί.Δυο μέρες τριγυρνούσαμε,πίναμε συνεχώς,καφέδες και κρασιά,Φωκίωνος Νέγρη και κέντρο,κουβέντα,βόλτες,αγωνία,κοιτούσα ρουφώντας νέες εικόνες ελεγχόμενου χάους,"πω πω,πώς προσανατολίζεσαι εδώ πέρα!",εύκολο μού λεγε,3-4 κάθετους και παράλληλους δρόμους να μάθεις,το έμαθες το κέντρο...Το πρωινό απεργίας και χακί ο φίλος της με πήγε με τη μηχανή του σταθμό Πελοπονήσου,στους δρόμους μαζεύονταν διαδηλωτές,για την "κάθαρση",αν θυμάστε κάτι...

1993,για έναν γάμο στην εκκλησία στον πεζόδρομο της Αιόλου.
Μένουμε στο ξενοδοχείο Ξενοφών,στην Αχαρνών και θυμάμαι τη γύρω περιοχή σαν μια μεγάλη γειτονιά με σκαμένα πρόσωπα,μικρά φωτεινά μαγαζιά,δρομάκια με φωνές παρέας και χωμένα στενάκια φωταγωγών με θέα πλατείες που παίζουνε παιδιά...-όσα θυμάμαι δηλαδή,μπορεί και ιδέα μου να είναι η γλυκιά απλότητα-σ αυτό το ταξίδι γάμου κατανάλωσα τόσες μπίρες,ήταν τέτοια κραιπάλη κι η ζαλάδα τόση που μπορεί όλα θολά να ξανάρχονται,κι η πιο αστεία ξεκάθαρή μου μνήμη,η καμαριέρα να με ξυπνά,είμαι με το σλιπάκι πεσμένος έξω απ την πόρτα του δωματίου και ροχαλίζω στη μοκέτα,ντίρλα σηκώθηκα για τουαλέτα,άνοιξα τη λάθος πόρτα κι απλώς ξεράθηκα..

Με γεμάτες βαλίτσες οι επόμενες εικόνες της Αθήνας καλοκαίρια για πέρασμα προς διακοπές.
Πριν τα Χανιά βρήκαμε δροσιά στου Φιλοπάπου.
Πριν τη Μυτιλήνη παγωτό στο καφέ του Καλλιμάρμαρου.

Ξανά Αθήνα για μέρες,μέσα του '90 στο Γαλάτσι,με άδεια απ τη δουλειά,για να δω όσα δεν είχα στην μικρή πόλη,θέατρο και μουσικές,στερημένος επαρχιώτης,έτοιμος να χωρέσω όλα τα πυρο-τεχνήματα δημιουργών,εναλλακτικά θεάματα,όλο το Αθηνόραμα,σελίδες νύχτα.
Πριν τις νύχτες της κουλτούρας και της διασκέδασης,κι όσο έλειπε στη δουλειά η νοικοκυρά του σπιτιού,σεργιανούσα αμέριμνος με μια εφημερίδα στο χέρι.
Περπάτημα απ την Αγίας Γλυκερίας,πρώτη στάση Φωκίωνος,έβγαινα Πατησίων να περπατήσω προς τη Σταδίου.Χαρούμενος.Τουρίστας που όλα του άρεζαν.
Με φωτογραφική μηχανή,στην πύλη του Πολυτεχνείου,στο άγαλμα της Κλαυθμώνος,στις πάπιες του Εθνικού Κήπου,στην στρογγυλή αίθουσα του Ζαπείου,τρία φιλμ στην Πλάκα που περπατούσα σχεδόν δακρυσμένος απ την ομορφιά και τις γωνιές με τους αέρηδες της μνήμης να γίνονται βόλτα σήμερα.Ηλεκτρικός απ το Μοναστηράκι,να δω το Ολυμπιακό στάδιο.Πάλι πίσω Σύνταγμα,αλλαγή φρουράς και σουσάμι στα περιστέρια...τουρίστας λέω!!

Άνοιξη 2000.Ξαφνική επαγγελματική πρόταση,αφορμή να φύγω απ την "επαρχία"-αιτία πνιγμός κι ανάγκη ν αλλάξω τη ζωή μου.

Σεπτέμβριος 2000.Μετακόμιση.Πρώτο νοίκι στην Κυψέλη,Ευελπίδων.
Δουλειά στην πλατεία Συντάγματος.Ωράριο εξόντωσης,εκτός Κυριακής 7 το πρωί ώς τις 9 το βράδυ-και το Σάββατο ώς τις 5...αυτό το θυμάμαι ως θριαμβευτικό σχόλασμα ανακάλυψης!
Απόγεμα Σαββάτου,η Αθήνα που λάτρεψα!
Ήσυχες βόλτες στο,επιτέλους,άδειο κέντρο.Αποσυμπίεση,με τα χρώματα και τ αρώματα λίγο πριν τη δύση στα σοκάκια κάτω απ την πλατεία,τα μαγαζάκια,οι στοές,οι ωραίοι άνθρωποι της καινούργιας γειτονιάς,σιωπηλά ευτυχισμένος...Όχι πως δεν μ άρεζε η πολύβουη τρέλα των πρωινών,αν έβρισκα λίγο χρόνο,ανεβοκατέβαινα Πανεπιστημίου-ΒασιλίσηςΣοφίας,χάζευα τις άπλες των λεωφόρων,τους χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους που κάτι έψαχναν,κάτι έχαναν,κάπου έβρισκαν την άκρη,γελούσαν,μάλωναν,φώναζαν-κρατούσα την ένταση,τη χάριζα άνοιγμα για τα επόμενα όνειρα,και φανταζόμουν αυτό που μου έλειπε,θάλασσα,ναι,έχει θάλασσα το Σύνταγμα,αν κοιτάξεις την Ερμού κάτω προς το Αιγάλεω δεν είναι θάλασσα;

Σαββατόβραδο βλέπω πολύ θέατρο,σινεμά,κι ύστερα το μόνο μου ξενύχτι να το φχαριστηθώ,να προλάβω όλα να τα δω,όλα να τα πιω,να χορτάσω πρόσωπα,ιστορίες,αγκαλιές.
Δουλεύοντας τόσες ώρες στο κέντρο μαθαίνω την ανάσα του.Και μ αρέσει όλο και περισσότερο.Τα γεμάτα μαγαζιά.Άνθρωποι μυριάδες μ ένα ρολόι στο χέρι,πάντα τρεχάλα κι άγχος.Και πάντα μια στάση στα καφέ.Στους παράλληλους και κάθετους δρόμους απ το Σύνταγμα,μελισσοφωλιά,ακούω,μιλάω,γνωρίζω,συναναστρέφομαι,συμφωνίες,εταιρίες,φαγητό,γλυκά,ποτά.Μοναξιές.Γνωριμίες.Επαφές.Σχέδια.Λεφτά.Χαμένες ώρες.Ιδρώτας.Αναπνοές

Οι μήνες περνούν.Χρόνια κερδισμένα.Αλλά και φτηνοί συνεργάτες.Και αλήτες απάνθρωπα αφεντικά.Και φίλοι καινούργιοι-ευτυχώς!
Κι ένα πρωί μπαίνει στη δουλειά και λέει καλημέρα η μεγάλη μου αγάπη,έχει πάλι φως και είναι όλα χαμόγελο.
Όλα εκεί.Σύνταγμα.

Πλησιάζει ολυμπιάδα,2004,νιώθεις αναδημιουργία εκεί,στο κέντρο,κάτι θα συμβεί,κάτι ομορφαίνει και το χώρο και τους περιηγητές και τους εργαζόμενους και τους χαμένους.Όλοι νιώθουμε κάτι ν αλλάζει προς το καλύτερο.
(Εκ των υστέρων,τώρα,φοβάμαι πως το 2004 ήταν η τελευταία αναλαμπή του μακαρίτη πριν ξεψυχήσει.Αλλά όποιος λέει ότι τότε ήξερε τί θ ακολουθήσει,ας μεγαλώνει η μύτη του).
Τότε λοιπόν,οι αναποδιές στη δουλειά με την αλητεία που έλεγα πιο πάνω(κι αυτές μιαν άλλη ιστορία που θαρθεί η ώρα να εξιστορήσω),ναι,ο καιρός τότε έφερνε την αίσθηση πως η κρίση είναι ευκαιρία!

Παντρεμένος πια,ζω στην Ηλιούπολη,πήγα για τους μεγάλους δρόμους και το πολύ πράσινο,να μου θυμίζει την πατρίδα,να ξεφεύγω πάντα-αλλά έχω απολυθεί και τα λεφτά τελειώνουν και δε φτάνουν,συνεντεύξεις,βιογραφικά,από αγγελία μπαίνω υπάλληλος στηνΟλυμπιάδα,ως οδηγός των επισκεπτών..(τρίτη ιστορία που θα πούμε κάποτε).
Εδώ μένω στο τριγύρισμα στην πόλη,καλοκαίρι στις ολυμπιακές λωρίδες και σε όλες τις πιθανές διαδρομές-γειτονιές που θέλουν να δουν οι ξένοι επίσημοι-το πιο εντυπωσιακό μωσα'ι'κό ηλικιών,συμπεριφορών,χαρακτήρων,γούστων,παθών-σε τρεις μήνες γνωρίζω τους πιο απίθανους ανθρώπους,σε όλο το μήκος και πλάτος της Αθήνας.
Κι είναι το κέντρο της γιορτή.Ένα κέντρο πανηγύρι.Μέρα νύχτα μουσικές εξαίσιες ενός ορατού θριάμβου,νιάτα,έξαψη,νομίζεις έχει απλωθεί φίλτρο αγάπης παντού!
Πυροτεχνήματα.
Τέλος.

Κυριολεκτικά τ έ λ ο ς .
Τί έγινε ξαφνικά και σήμερα χάσκει η καμένη Marfin στη Σταδίου σαν μια τρύπα στην καρδιά μετά τον πυροβολισμό;
Το 2004 είναι πίσω μόλις 6 χρόνια,γαμώτο!
Όλα αυτά σήμερα τα έγραψα,να δω πάλι το φιλμ στη σειρά του,μήπως νιώσω κι εγώ τί είναι αυτή η απελπισία που με πιάνει,ο κόμπος στο λαιμό,τώρα που το σπίτι μου είναι στην πλατεία Αμερικής και είμαστε νύχτα Σύνταγμα και λέμε να γυρίσουμε περπατάδα.
Και περπατώ γερασμένος απ τις εικόνες εγκατάλειψης,τις λαμαρίνες που υψώνονται γκρίζες παγωμένες αντί για στολίδι στις βιτρίνες-και υψώνονται να κρύψουν τ αστέρια,να σβήσουν ουρανό.Τις τρύπες στα κράσπεδα,τα γκρεμισμένα μάρμαρα,τον πολτό με τις αφίσες να χάσκουν βρωμιά σε κάθε εκατοστό τοίχων,συνθήματα γραμμένα παντού,κολώνες βρώμικες,κάδοι παρατημένοι,γκράφιτι-δήθεν έμπνευση-μουντζούρες παντού.
Κλειστά,ερειπωμένα τετρέγωνα,θυμωμένες,αγριεμένες,απειλητικές φάτσες,
η Αθήνα πληγή στην ψυχή,
το κέντρο της πια,γκέτο!

Βαριά έκφραση;Να γράψω πως ερημοποιείται;..

...Ίσως όχι ακόμα!
Κάπου ακούω μουσικές.
Κάποιοι χορεύουν ακόμα στα στενά.
Ζευγάρια φιλιούνται ακόμα,κι εγώ σ έχω χεράκι-χεράκι,όπως και τότε.
Έστω υποψιασμένοι πως τα θαύματα δεν κρατούν παρά τρεις μέρες.Και μάλλον βέβαιοι πλέον πως την α ν ά σ τ α σ η δεν την περιμένουμε ούτε στα παραμύθια..