ΑΘΩΟΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Επιτέλους η χώρα παράγει και κάτι,σε ποσότητα,που δεν προλαβαίνει να καταναλώσει..
...Μίζες εκατομμυρίων.

Ο κύριος Μαντέλης έχει κάτι χιλιάδες ευρουλάκια στο λογαριασμό του,που δεν κατόρθωσε ακόμα να ξοδέψει.
Με 200 χιλιάρικα σπούδασε το γιο του.
Και 250 χιλιάρικα αραχνιάζουν.Περίσσεψαν.
Πριν πάρουμε σειρά να τα διεκδικήσουμε,ας φροντίσει ο ίδιος.
Ας τα μοιράσει για παράδειγμα στους ψηφοφόρους του...
...Πώς είπατε; Δεν έχει ψηφοφόρους; Και πώς εκλέχθηκε στη Β Αθηνών;
Από παρθενεκλογή;

Γιατί,τελικά,αυτό είναι το θέμα.
Πρώτα αναδεικνύουμε αστέρια της πολιτικής ηθικής,Βουλγαράκηδες και Ρουσσόπουλους,Τσοχατζόπουλους και Τσουκάτους.
Και μετά,οργισμένοι παραπονιόμαστε- φαντάζομαι γιατί δεν μας έχρισαν συνδικαιούχους στις μίζες,που με κόπο κι ιδρώτα καρπώθηκαν.

Αυτό δε σημαίνει ότι όποιος ψηφίζει δεν δικαιούται να ομιλεί - τουλάχιστον για να περιγράψει την κοψοχεριά του.
Ίσως μάλιστα δικαίωμα σκληρής κριτικής έχει όποιος συμμετέχει κι εμπιστεύεται,για να δει στην πορεία ψέμα,λοβιτούρα κι αλαζονία.
Αφήστε που καταλαβαίνω και τη ζήλεια.Ναι,ζήλεια!
Κάποιος έχει μιαν απλή μπανιέρα σε δύο τετραγωνικά τουαλέτα με θέα φωταγωγό...και χαζεύει το υπαίθριο 6αθέσιο τζακούζι του Άρη σε 70 τετραγωνικά ταράτσα με θέα το Λυκαβητό...
΄Οσο να πεις,αλλιώς τραγουδάς με κοινό το σιφώνι της αποχέτευσης,κι αλλιώτικο το άσμα μ αιθέρια έλαια και οζοναναεώσιμο νερό τρεχούμενο,ξάστερο κι ευήλιο.

Τυχερούληδες και μπον βιβέρ,μεζονέτες σε πεζοδρόμους,ταξίδια κι εξοχικές επαύλεις.
Και μετά,η βουτιά στο κενό.
Απ τον αγώνα για την καλυτέρευση της ζωής των πολιτών στην ευζωία εις υγείαν τους,είναι καθώς φαίνεται,απλή και συνήθης διαδρομή.
"Ας μη γενικεύουμε",μας λένε.
"Δεν είμαστε όλοι ίδιοι".
Φοβάμαι ότι είναι ό λ ο ι ίδιοι και χειρότεροι.
Πιο έξυπνοι,για να τα κρύψουν.
Πιο πονηροί,για να θολώσουν και να παραπλανήσουν τις έρευνες.
Πιο επαγγελματίες απατεώνες,για να μη φαίνονται οι λαδιές πουθενά.

Όσο για μας τους κοινούς θνητούς.όντως δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Παλιότερα αυτό το φώναζαν έντιμοι κι αθώοι άνθρωποι,που και σάκο με πάκους εκατομύρια νάβρισκαν θα έτρεχαν να το παραδώσουν στην αστυνομία.
Τώρα είναι κραυγή παραπόνου,που δεν ήταν τη σωστή ώρα,στο σωστό μέρος,να πάρουν μερίδιο.
Ν αρπάξουμε κάτι κι εμείς! Έτοιμοι να βουτήξουμε το δάχτυλο στο βαζάκι με το μέλι...
Τί λέω!!!
Θυμάστε στον υπέροχο κόσμο της Λιμνούπολης και του Μίκυ Μάους τον θείο Σκρουτζ;
Ευχαρίστως να βουτήξουμε ολόκληροι στην μπανιέρα με τα χαρτονομίσματα μαζί με τον θείο-και μην τολμήσει να πει κιχ ο κωλόγερος,θα του στουμπώσουμε μια δεσμίδα στο λαιμό,ζαχαρωμένοι στην μυρωδιά του πενταβρώμικου χρήματος,πεντακαθαρίδηδες ψεύτες κι εμείς.
Κι ας καεί το σύμπαν .
Στα χρυσά μας!