ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

'Οταν χτυπάει το τηλέφωνο ξημέρωμα Κυριακής,ξέρεις ξυπνώντας σαστισμένος,πως για καλό δεν είναι.

Μετά τρέχεις,όλα εσπευσμένα,το τηλέφωνο για το ασθενοφόρο,τα επείγοντα,οι εφημερεύοντες γιατροί,καρδιογραφήματα,κορτιζόνες,ενέσεις.

Κι έτσι είσαι Κυριακή μεσημέρι,πίνεις ελληνικό καφέ σ' ένα υπέροχο κιόσκι,μέσα στο κατάπευκο άλσος...αλλά δεν αναπνέεις οξυγόνο,έχεις δυσφορία,δεν πήγες για ρέμβη,είσαι στο Νοσοκομείο Σωτηρία κι έχεις μαζεμένη την οικογένεια που αγωνιά...

Στο μεταξύ τριγύρω η ζωή συνεχίζεται.

Ο 'Αρης θα κερδίσει τον Πάοκ...Αφήνουμε την εκμάθηση Αραβικών και μαθαίνουμε Κινέζικα..Ο Γιώργος ταξιδεύει για να διαδόσει την αειφόρο ανάπτυξη-τώρα και στη Σερβία...Ο Σαμαράς περιοδεύει τον αναγεννημένο θίασο,εκνευριστικά τσιροκοπώντας κι επιμένει να σώσει την οικονομία σε 18 μήνες-σπάζοντας τα φρένα μας γιατί ν' ανακαλύψει το μαγικό φίλτρο με καθυστέρηση ενός χρόνου μετά την απομάκρυνση απ' τη χύτρα με το εξουσιαστικό νέκταρ...Ξαναγύρισε ο Big Brother να μολύνει την ήδη σιχαμένη βιζιτηλεόραση που τσιγαρίζεται,αυγοκόβεται και σωτάρεται στα Μεγάλα απολυμαντήρια αξιοπρέπειας των Master Chef της...

Η τηλεόραση μένει ανοιχτή το βράδυ που γυρίζουμε απ' την κλινική για να καίει την ένταση και ν' αποκοιμίζει τον βρασμένο μας εγκέφαλο.
Ιδανικό προσάναμα για ν' απαλύνονται οι εφιάλτες με τα στενάχωρα αποτελέσματα,τις κακές ακτινογραφίες,τις αδύνατες επεμβάσεις,την εικόνα τού ανθρώπου σου που βασανίζεται και σιγά σιγά χάνεται στο παραλήρημα.
Σιωπές.
Αντοχές.
Αγκαλιές.
Εδώ είμαι - μείνε κοντά - οι γονείς πάντα φεύγουν μια στιγμή - κανείς δεν θά' ναι έτοιμος για κείνη τη στιγμή - έτσι συμβαίνει στους αιώνες - δεν μας ενδιαφέρουν οι αιώνες - οι δικοί μας άνθωποι θέλω να είναι άτρωτοι.

Κι η μέρα έρχεται κι ας μένει το σκοτάδι μέσα μας...κι ο Παπακωνσταντίνου μαλώνει τη Χούκλη που δεν καταλαβαίνουμε οι αγνώμονες πόσον κόπο κι ιδρώτα και πόνο και δάκρυα, δουλειά και μόχθο προσφέρει αυτή η ΥπερΚυβέρνηση στον τόπο...κι αντί οι αχάριστοι να βγούμε στις πλατείες να γιορτάσουμε γλεντώντας ένα χρόνο Νέας Σοσιαλιστικής Επανάστασης εμείς ένα τρισάγιο για τη χαντακωμένη μας ζωή το ετοιμάζουμε..πόση ακόμη επικαιροποίηση ν' αντέξει ο κώλος μας,πόσο σάλιο ακόμη για την υποδοχή κι άλλης σφαλιάρας ΦΠΑ,ρίχτε να δούμε πού βρίσκεται ο πάτος με τους διθυράμβους των αριθμών και τον αποδεκατισμό των ανθρώπων...

Θυμάμαι το βράδυ των αποτελεσμάτων των Εκλογών,11 μονάδες ξεσυγυρισμένη σφαλιάρα στη Ραφηνοτεμπελιάδα των Ανικανάχρηστων...για μια χαραμάδα ελπίδα,ένα "ρε μπας και!.."..που τόσο γρήγορα αντικαταστάθηκε απ' το "βοήθα Παναγιά!"...η μαλθακότητα έφερε τη νέα αλαζονία,η άγνοια έγινε πολυπραγματοσύνη τού ανελέητου...σοκ και δέος για τον αφανισμό μιας - άρρωστης,ναι!- κοινωνίας που επιβίωνε με ψευδαισθήσεις και τώρα τής σερβίρουνε μια πιατέλα άνοστο φαγάκι σ' ένα καμένο μέλλον.

Τα μεγάλα λόγια μιας εξουσίας που συνεχίζει να σου πετάει στη μούρη πως τώρα πια όλα πάνε καλά!- ε σ ύ δεν βλέπεις γκάβακα,ο παράδεισος ξαναδημιουργείται, ε σ ύ έχεις πρόβλημα που δεν νιώθεις το κλίμα χαράς στις αγορές τού κόσμου των στελεχών επιχειρήσεων,γιατί δεν συμμερίζεσαι την αγαλλίαση των σπρεντς που αρχίζουν ξανά να πέφτουν,γιατί δεν έχεις να πληρώσεις τα χρέη σου με την αύρα ευτυχίας που κουβαλά ο Φίλλιπος Σαχινίδης!

...Ας ξαναγυρίσουμε στην Κυριακή...κύριοι ξεφτιλόπουλοι... Κυριακή τρεις και μισή,ακόμα στα εξωτερικά ιατρεία,τ' αποτελέσματα των εξετάσεων άργησαν αλλά βγήκαν,φορεία πάνε κι έρχονται,τί να προλάβουν και πώς τρεις ειδικευόμενοι γιατροί και δυο νοσοκόμες σε μια γενική εφημερία,ιδρωμένοι κι αμήχανοι στον πανικό και την απόγνωση,ποιον να πρωτο κοιτάξουν,άλλος βήχει,άλλος λιποθυμάει,άλλος έχει πρήξιμο...η σειρά μας......εισαγωγή τώρα!...τώρα που λέει ο λόγος...αφού το περιστατικό μας είναι καρδιακό,δεν μπορούμε να τον μεταφέρουμε μόνοι μας στην κλινική,θέλει οξυγόνο και ασθενοφόρο...αυτά τα πεντακόσια μέτρα...απ' τα επείγοντα στο κτήριο νοσηλείας...πεντακόσια βήματα για τη νέα εποχή σοσιαλισμού είναι σχεδόν τ ρ ε ι ς ώ ρ ε ς..υπάρχουν δυο οχήματα για 20 (είκοσι) κλινικές,με δυό μαθητευόμενους τραυματιοφορείς κι έναν συντονιστή που κρίνει ποιος σοβαρά είναι πιο σοβαρά τού άλλου...επτά παρά δέκα φτάσαμε στο δωμάτιο..απ' τις τρεις και μισή ξεθεωμένος,έτοιμος για έμφραγμα,σχεδόν αναίσθητος,με ορό κι αντιβίωση περίμενε να μπει σ' ένα κρεβάτι...ω..υπέρλαμπρη κυβέρνηση εθνικού συστήματος υγείας...τ ρ ε ι ς ώ ρ ε ς...αλλά δε γαμιέται...τί θέλει ο παλιόγερος,75 χρονώ να τρώει τη σύνταξη τού ταμείου του...θα τους εξυγειάνετε όλους μαζί να μάθουν να ξοδεύουν για νοσήλια,οι τελειωμένοι προσφοράς στον τόπο,ας μας μείνει και κανείς στον τόπο...!

Αλίμονο σε μας που αντέχουμε και θα επιζήσουμε να τα δούμε όλα.