Σαν βγεις στον πηγαιμό για Κορίνθου - Πατρών- Αντιρρίου - Ιωαννίνων, να εύχεσαι να βγεις αρτιμελής απ' το δρόμο - αν και η λέξη "δρόμος" είναι μάλλον σχήμα λόγου για μια διαδρομή στην οποία δεν υπάρχει καν οδόστρωμα αφού είναι φαγωμένο/διαλυμμένο/χωρίς σήμανση/χωρίς γραμμές/χωρίς πινακίδες,με μπαλώματα,λακούβες κι άλλους καταστροφείς αναρτήσεων...μια αδιανόητη επικινδυνότητα,με συνεχείς εργοταξιακές προχειρότητες,ανυπαρξία λογικής σχεδίασης παρακάμψεων,ένα απόλυτα παράδοξο έργο συντριμιών αντί οργανωμένης ανακατασκευής.
Και τους θλιβερούς λογιστάκους εισπράκτορες κυβερνώντες να τολμούν με θράσος να ζητούν και διόδια εθνικής οδού για αυτό το αισχρό τμήμα.
Και τους θλιβερότερους τροχονόμους,αντί να βοηθούν τους σαλεμένους οδηγούς,να κρύβονται στα εναπομείνοντα ελεύθερα χιλιόμετρα και να κόβουν κλήσεις ορίων ταχύτητας...ξεδιάντροπα,χωρίς ντροπή οι ξεφτίλες!
Κι αν σου τύχει να είναι νύχτα,με βροχή καταρράχτη,ομίχλη και πηγαίνεις καταρακωμένος για έναν αποχαιρετισμό που δεν ήθελες ποτέ να πιστέψεις πως θαρχόταν η ώρα - αυτά τα χιλιόμετρα τής παράνοιας ενός καραγκιοζοκράτους είναι τεστ ορίων αντοχής - στο πιο δύσκολο δρομολόγιο,σε μιαν ώρα οδύνης,με ρίσκο και τυχερό να βγεις κομμάτια...αν ποτέ τελειώσει αυτό το σύγχρονο γεφύρι της 'Αρτας,σίγουρο θα είναι πως χιλιάδες θάχουν θαφτεί στα ερείπια ηλιθίων πρωτομαστόρων,πολλές τραγωδίες θά ' ναι στην πίσσα και τις κολώνες του..
Αλλά,όπως θα καταλάβατε,όσο κι αν θα ήθελα αυτό να είναι ένα σημείωμα οδικής ασφάλειας - α λ ί μ ο ν ο ! δεν είναι...
Είναι δυο λόγια για ένα ταξίδι που ήλπιζες ν' αργήσει,που ευχόσουν να βρεις δύναμη να το αντέξεις,την ανείπωτη θλίψη να πηγαίνεις στο πατρικό τής γυναίκας σου που θα "υποδεχθεί" τη σωρό τού πατέρα της που έφυγε το απόγεμα τής Δευτέρας στην εντατική τού Θριάσιου Νοσοκομείου.
Το κοριτσάκι μου έχασε τον μπαμπά της,γνώρισα για δέκα χρόνια τον πεθερό μου κι έγινε η οικογένειά μου,κομμάτι της καρδιάς μου.
Στα 25 είχα χάσει κι εγώ τον πατέρα μου κι έγινε πάλι το ίδιο κακό,μέρες αγωνίας στην εντατική,η μάχη με το χρόνο,ενημέρωση γιατρών,νάρκωση,αναπνευστήρας,μετρήσεις,δείχτες,επιδείνωση,βελτίωση,σταθεροποίηση - οι εβδομάδες αναμονής μισή ώρα το πρωί και μισή το απόγεμα στο διάδρομο της Μονάδας,να βλέπεις το βλέμμα των γιατρών για να γαντζωθείς απ΄μιαν ελπίδα που δεν έρχεται - κι ο άνθρωπός σου διασωληνωμένος,τα μηχανήματα,οι σφυγμοί,ο πυρετός,οι σφυγμοί,η αγωγή,η λοίμωξη,το μικρόβιο,το τέλος - πολυοργανική ανεπάρκεια/σηπτική καταπληξία - ανοίγει η πόρτα,η φράση που εξωθούσες με φόβο.."πριν λίγο έφυγε" - η συντριβή,τηλέφωνα συγγενών και φίλων,τα φριχτά γραφειοκρατικά διαδικαστικά - σκύβεις τους ώμους,σιωπή,ο θάνατος.
Πίσω στο δρόμο για το χωριό.
Ξημέρωμα στη γέφυρα τού Ρίου,πιάνει ένα ακόμη μπουρίνι,μανιασμένος αέρας,σχεδόν χαλάζι,μαύρο σύννεφο εντός κι εκτός,χαλάει ο κόσμος κι ο κόσμος όπως τον ξέραμε ποτέ ξανά ίδιος,ποτέ ξανά Πάσχα στο χωριό όπως ψήναμε,ποτέ καλοκαίρια με καλαμπούρια και πειράγματα στις ξαστεριές και κουβεντούλα μέχρι αργά δίπλα στο κρεβάτι ή γύρω απ' το τραπέζι - αχ αυτή η άδεια καρέκλα στο τραπέζι που κανείς δεν θέλει να καθήσει εκεί - η απουσία τυλίγει το σπίτι και μας αφήνει γροθιά και κάτω - και η τελετή,η ταφή,μια συμφορά η παραζάλη.
Η επιστροφή στην Αθήνα.
Η επιστροφή στην καθημερινότητα,στη δουλειά,στην μποτιλιαρισμένη Κηφισίας,ραδιόφωνο κι ειδήσεις όπως τις άφησες - οι δείκτες της οικονομίας,νέα μέτρα,οι επενδυτές οι ΚΑΤΑΡαμένοι που ματαίωσαν (φαντάζομαι θα ήρθαν να πάνε κι αυτοί οδικώς στον Αστακό κι αντικρύζοντας το δρόμο που σας έλεγα πιο πάνω όπου φύγει φύγει),οι φόροι,οι απολύσεις,η μπάλα,οι ζηλιάρηδες μέτριοι που τα βάζουν με το Νησί,λεπροί γι ανωτερότητα,οι απεργίες,το μνημόνιο κι οι εκλογές...
- όλα εδώ - ...
Ο δικός σου λυγμός δεν σταμάτησε την επικαιρότητα, εμάς πάγωσε η επικαιρότητα μωράκι μου...δεν θέλω να φοράς μαύρα,δεν θέλω να σε βλέπω να πονάς,δεν έχεις άλλα δάκρυα να πνιγείς,δεν έχεις άλλο θρήνο να χαθείς...πώς θ' αντέξεις κοριτσάκι μου την Απουσία,να κρατηθείς όρθια,ν' αποδεχθείς πως δεν θ' ακούσεις ποτέ ξανά τη φωνή του,τη συμβουλή,τα νέα του...τί να σου πω για ν' απαλύνει ο πόνος και να σηκωθείς πάλι δεν ξέρω.. - μακάρι να πίστευα πως κάπου αιωρείται η ψυχή γύρω μας -αλλά εσύ ό,τι θες και σε βοηθά και σε κρατά
να το πιστέψεις και να το βρεις,κοντά σου πάντα μαζί ό,τι θες -
- και, σίγουρο αυτό! -
όλα όσα σού έμαθε ο πατέρας σου ήταν Α γ ά π η ,και θα είναι πάντα χαραγμένα στο μυαλό και φως στην καρδιά σου - η αγάπη θα μείνει η μνήμη,η πίστη κι η παρακαταθήκη του.
Πεθερούλη μου γειά σου παλληκαράκι κιμπάρη άντρα,με την ευθύτητα και την καθαρότητα,άρχοντα γεια σου...κύριε Σπύρο...μπαμπά... καληνύχτα,ξεκουράσου πια, παιδεύτηκες πολύ..ησυχάζεις τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου