Η ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Τη μέρα που δεν θα είχε πια ειδήσεις θα βγαίναμε στους δρόμους να γλεντήσουμε το τέλος του άγχους.
Δεν θα υπήρχαν χρέη,δάνεια,πιστωτικές,υποχρεώσεις,ληξιπρόθεσμα- όλα θα είχαν σβηστεί,χάρισμά μας!
Μια γιορτή με ανοιχτές αγκαλιές,ανοιχτές πόρτες,ανοιχτή καρδιά-κανείς δεν θα απειλούσε κανέναν,κανείς δεν θα έκλεβε από κανέναν,κανένας κίνδυνος,καμιά φοβία,ουδεμία προκατάληψη.
Γενική συμφιλίωση,πανδημία μέθης,γέλιου κι ευτυχίας.
Όλοι ένας,για όλους.

Μια ουτοπία.

Απλώς σήμερα δεν έχει ειδήσεις αφού απεργούν οι δημοσιογράφοι.
Απεργούν- που λέει ο λόγος. Στις μισές σελίδες στο διαδίκτυο έχει ρεπορτάζ κι εικόνες από χαοτικές,επεισοδιακές συγκεντρώσεις,σε δρόμους και λιμάνια.Είτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν την απεργία τους,είτε τα αφεντικά τους έχουν άλλες προτεραιότητες,ειδήσεις,έστω περιορισμένες για τα εσωτερικά,κυκλοφορούν.
Η τηλεοπτική αγορά πλήττεται πιο πολύ,αλλά μάλλον καλό θα κάνει στ αυτιά μας αν δεν ουρλιάξει απόψε ο Τράγκας,μάλλον καλύτερη ψυχολογία θα έχουμε χωρίς τις εκτιμήσεις του Πρετεντέρη.
Στα ραδιόφωνα η απουσία φωνών ακούγεται ηπιότερη,η μουσική εξημερώνει τα πάθη,έχεις και την αίσθηση πως έφυγες,ταξιδεύεις,δυναμώνεις το τραγούδι,πιθανόν να προλάβεις ονειροπόληση- πριν σε κορνάρουν στο μποτιλιάρισμα,πριν μπει ο επόμενος πελάτης,πριν χτυπήσει το τηλέφωνο.

Γιατί σε μέρα γενικής απεργίας,όλοι δουλεύουν.
Όλοι,εκτός από τους επαγγελματίες απεργούς.Που σημασία πλέον δίνεις μόνο στην ανικανότητά τους να τους δίνεις σημασία.
Προττάσουν τα στήθη - και τί πρησμένα στήθη,αραγμένα κι αδούλευτα σε χρόνια απραγίας,νωχελικότητας κι αερολογίας.
Ο εχθρός δεν είναι απέναντι,είναι το είδωλο τους στον καθρέφτη,μικροί,ασήμαντοι,ψεύτικοι.
Εκστασιάζονται στον μικρόκοσμο των τίτλων τους- βαθειά νυχτωμένοι πραγματικής εργασίας,κόπων και βασάνων.
Θα τους λυπόμουν,αν δεν κάθονταν πάνω στην επιθυμία ενός τόπου να αλλάξει,να βρει χώρο στον σημερινό κόσμο,να καταλάβει την εξέλιξη,να μάθει τί καινούργιο ξημερώνει,να ανταποκριθεί με σκοπό τη βελτίωση της ζωής,κάτι να πιστέψει ξανά.

Ολοένα επιστρέφω στη λ έ ξ η που χαντακώθηκε σε μέτρα,μνημόνια,τοκοχρεωλύσια,δείχτες,σπρεντς,στατιστικές,νομοσχέδια,διακρατικές υποχρεώσεις,απειλές,αντεγκλήσεις,κατηγορίες,μηνύσεις,γρονθοκοπήματα.
Η ε λ π ί δ α.
Σαν το ιδεατό καράβι που κάποτε όλοι θα ανεβαίναμε για το ταξίδι ανταπόδοσης των κόπων μας,με ήρεμα νερά σε γαλήνιες θάλασσες κι απάνεμα λιμάνια.
Η ε λ π ί δ α .
Που τόσοι μας έταξαν,τόσοι τη χάριζαν,για μια ψήφο,μια θέση,ένα μισθό,ένα αύριο διορισμένο,μια σιγουριά,μια ασφάλεια - κι απέτυχαν.
Όλοι απέτυχαν.'Ολοι.

Γι αυτό δεν μπορώ να ακούω κανέναν τους.
Γι αυό τη μέρα που δεν θα έχει ειδήσεις θα βγούμε να γλεντήσουμε στους δρόμους που γύρισε.
Η ε λ π ί δ α .
Να μη μιλήσει ξανά κανείς τους γι αυτήν.
Κανείς να μην στρέξει να την οικειοποιηθεί.
Την λυτρωτική της δύναμη κανείς να μην την κάνει σημαία του.
Δεν είναι παράταξη,συνδικάτο,δεν έχει μόνο ένα χρώμα,κόκκινο σφυροδρέπανο δεν τη χτίζει,με γαλάζιο πυρσό δεν καίγεται,με πράσινο ήλιο δεν φωτίζεται.

Η ελπίδα που ζούσε εντός μας,ήταν χειροποίητη,ατόφια,όνειρο ήταν.
Κι άτιμη,να ξεφεύγει,να χάνεται - και στις πιο μαύρες μέρες,που πνίγεσαι απελπισμένος,να έρχεται πίσω.

Αύριο θα έχει πάλι ειδήσεις.
Θα τεντώσω το αυτί,μήπως ήρθε η μέρα κι επέστρεψε.
Μήπως κι αντέξαμε περιμένοντας και δεν ήταν μάταιο να πιστέψεις το αύριο.
Στείλε σήμα.
Να αξίζει να βγω στο δρόμο.