ΜΕΣΗΜΕΡΙ,ΔΟΥΛΕΙΑ,ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Τα μεσημέρια που σε περιμένω να κάνεις διάλειμμα και να πιούμε έναν καφέ πριν συνεχίσουμε ώς το βράδυ,μ αρέσει στην αναμονή να σχεδιάζω ταξίδια.
Απ αυτά που δεν θα κάνουμε ποτέ.
Τα πιο μακρινά,με το πιο χαζό πρόγραμμα,ή με τις πιο τρελλές διαδρομές.
Απ τα εξωτικά νησιά με το μπαλκόνι πάνω στην άμμο,της απόλυτης ξάπλας,βουτιά-ψάθα-βουτιά...ώς τις απάτητες κορφές με μαγικά ηλιοβασιλέματα,υψίπεδα,ποτάμια,μακρινοί πολιτισμοί,πού θέλεις μωρό μου,Θιβέτ;Μάγιας ίσως;στις Άνδεις έχεις φορτώσει μουσικές με πνευστά και την αύρα των βουνών,γιατί κουβαλάμε σκηνή και θα χορέψουμε τη νύχτα δίπλα στη φωτιά;

Περνάει πάντα γρήγορα η ώρα όταν σχεδιάζεις καλοκαίρια-όποια εποχή κι αν φύγουμε,καλοκαίρι γίνεται!
Και τώρα με τους καύσωνες,οι δροσιές δεν μπορεί να είναι μόνο με φουλ αιρκοντίσιον,κι όσο κι αν μπορεί να μην πάμε πουθενά,το μυαλό τουλάχιστον ν ανέβει κατάστρωμα,να κοιμηθεί κάτω απ τ αστέρια,να κάνει τσεκ-ιν στο αεροδρόμιο,τέρμα γκάζια μετά τα διόδια κι ανέβασε τον ήχο...δεν αντέχονται αυτοί οι μήνες μες την πόλη που λιώνει,δεν μπορούμε να κρατάμε μια χρονιά αντοχές μόνο με 15 μέρες τον Αύγουστο...

Και δεν είμαστε παιδιά...ξέρω μικρό μου πως πέρασες όλα τα παιδικά καλοκαίρια να τρέχεις χωράφι και καπνά,αλλά είμαι πιο τυχερός,όσο με θυμάμαι μικρό φεύγαμε πάντα 16 Ιουνίου και στεγνώμναμε απ την αρμύρα 10 Σεπτέμβρη πριν το σχολείο.
Ηπαιδική ηλικία είναι μνήμη μες το νερό,μακροβούτι,παιχνίδι,καπέλο και πάλι βουτιά-ήχος τζιτζίκι και γεύση πατάτες τηγανητές και καρπούζι.

Στα κοινά μας όνειρα θα έχει πάντα διακοπές,όπου κι αν πήγαμε,Άνδρο,Αμοργό,Χανιά,Λευκάδα,Χαλκιδική,Θάσο,Σάμο,όπου κι αν πάμε θάναι πάντα καλοκαίρι κι αγκαλιά,γέμισε βαλίτσα,φύγαμε τζάμπα όνειρα,παλάτια στην άμμο,δεν πειράζει,φυσάει δροσιά όταν θέλεις να φυσήξει,ζούμε όμορφα κι έχει τόση αγάπη ώστε αντί να καούν όλα στα γκρίζα των 40 υπό σκιάν,να γεμίσουν χρώματα σε ένα βλέμμα,τόσα χρόνια ερωτευμένος,πόσα χρόνια δεν με νοιάζει,δεν μετρώ,το "για πάντα" δεν μετριέται!

Πλησιάζει η ώρα και θαρθείς.
Θα τα πούμε,πώς πέρασες το πρωί,τί έγινε στη δουλειά,σε στεναχώρησε κανείς;
Θα περάσει η ώρα και ώς το βράδυ που θα βρεθούμε να γυρίσουμε μαζί σπίτι θα περάσει γρήγορα,όλα περνούν γρήγορα όταν μετρώ την ώρα να σε δω,όλα γλυκαίνουν αφού ξέρω θα σε δω!

Πίνω καφέ και κοιτάζω έξω απ το τζάμι .
Μέσα κλίμα-ψύξη,έξω καίγεται το σύμπαν,κοιτάζω με συγκίνηση ένα "περίεργο¨ζευγάρι,χεράκι-χεράκι,κι οι δυο τους άσπρο καπελάκι να προφυλαχθούν απ τον ανελέητο ήλιο,μικρά βήματα,προσεχτικά,είναι δυο γεροντάκια,κοιτάζονται,αγκαλιάζονται-ξέρεις πόσο με πονάει μια εικόνα που μου θυμίζει πως η μάνα μου δεν θάχει δίπλα τον μπαμπά που έφυγε νωρίς,δεν θα προσέχουν ο ένας τον άλλο μην καούν-κρυώσουν-χτυπήσουν-αρρωστήσουν...λίγο φοβάμαι μην μας συμβεί κανένα κακό,σε κανέναν δικό μου άνθρωπο δεν θέλω κάτι να συμβεί.
Μας σκέφτομαι μετά,πολύ μετά,τότε που όλα θα φθείρονται,αλλά η καρδιά μας θάναι δυνατή και θα σε κρατάω χεράκι,θα αγαπιόμαστε τρελλά,θα γεράσουμε κι ας γκρινιάζουμε,θα με ανέχεσαι,θα σε κρατώ προσεχτικά,να χαζεύεις αμέριμνα ψηλά,μπαλκόνια και σύννεφα,παντοτινό μου φιλί,με πάθος κι αγκαλιά,μοίρασμα,γενναιοδωρία,αίσθημα βαθύ κι αληθινό!

Πού είσαι;
Μην αργείς.
Μεσημέρι,καλοκαίρι,σχολάς,έλα,να σου πω σ αγαπώ,να μου πεις "κι εγώ".
Νά 'ναι πάντα καλοκαίρι.