ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΧΩΡΑ

Ένα παράξενο καλοκαίρι.
Μια βδομάδα 39 βαθμοί κι έλιωνες.Μια βδομάδα ψάχνεις μπουφάν,κλείνεις τον ανεμιστήρα κι ανοίγεις ομπρέλα.

Όλα μπερδεμένα. Όλα απρόσμενα.

Μακριά,πολύ μακριά,ο Καραγκούνης κλαψουρίζει στον Μέσι.
Ο Μαραντόνα ουρλιάζει σα να του κλέψανε την τελευταία σακουλίτσα κόκα και σαλπίζει επίθεση!
Νυν υπερπάντων αγών,εμείς αμυνόμαστε με πάθος κι ένταση επί των επάλξεων!
Μαραθώνας; Πλαταιές;Αργυρόκαστρο;Σμύρνη;..
Όχι! Νότιος Αφρική...Εντάξει,δέκα μέρες πριν με την Κορέα είμασταν ψιλοπαραλίες,αλλά πόσους ένδοξους αγώνες να δώσουν όλους μαζί τα παλληκάρια μας;

Πίσω στο πάτριο έδαφος αμυνόμαστε στις μπουκαπόρτες των πλοίων στα λιμάνια.
Ο συνήθης "πλανήτης ΚΚΕ",σε συνήθεις ασκήσεις αγωνιστικότητας,με την εγγύηση του δημοσίου-ότι δηλαδή έχεις τη σιγουριά πως κανείς δεν θα πληρώσει αν κάνεις ό,τι γουστάρεις,αρκεί να σερβίρεται ως "συνδικαλιστικό δικαίωμα",ότι κανείς δεν θα τιμωρηθεί αφού "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".
Το δίκιο του ταξιδιώτη;Το δίκιο του κατοίκου στο νησί που θέλει να μετακινηθεί;
Όλοι πια άδικο έχουν;

Εδώ στα πάτρια εδάφη,τηλεοπτικός σταρ είναι πια και υπουργός,ο Ανδρέας της Εργασίας.
Ιδρώνει κι αγκομαχά τώρα,για να ιδρώνουν και ν αγκομαχούν οι συνταξιούχοι τού "όποτε" και οι εργαζόμενοι τού "ποτέ πια".
Χρόνια διάλυσης,αρπαχτής και πλασματικών προνομίων σκάνε στα μούτρα μας,φέρνοντας στα χείλη όλων και παντού μια λέξη- "απελπισία".

Εδώ στον ιερό τόπο αρχίζει,αν δεν το μάθατε,συνέδριο η Ν έα Δημοκρατία.
Κι αντί να πουν "συγγνώμη,τα κάναμε θάλασσα,ντρεπόμαστε,το διαλύουμε,κλείνουμε,γεια σας!"...το διαφημίζουν κιόλας! Αφίσες,τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ,έντυπα ολοσέλιδα,ξοδεύουν με θράσος εκατομμύρια κρατικής επιδότησης μην και δεν έχουμε την τιμή να μάθουμε το όραμα ενός Ευρυπίδη Στυλιανίδη και μιας Φάνης-Πάλλης Πετραλιάς!
Και ποιο είναι το κεντρικό τους σύνθημα που εκφωνεί ο πρόεδρος Αντώνης;.."Είμαστε το κόμμα των αξιών και των άξιων"! Ναι!,όπως το διαβάσατε.
Εκτός αν έχει χιούμορ και κάνει πλάκα,εκτός κι αν μιλάει για αξίες ανταλλαγής κτημάτων σε μοναστήρια,ακίνητα,βίλες,τζακούζια,εκτός κι αν υποδεικνύει άξιους χλεύης τους θλιβερούς απολυτοτίποτες που έμαθαν να επιζούν χειροκροτώντας τον κάθε φορά αρχηγό τού χάους.

Εδώ στην πατρίδα υπάρχει μια νέα μόδα,μόδα ανάγκης.
Το κυνήγι του "τζάμπα",για προσφορές δωρεάν,για διαγωνισμών δώρα,για χαρίσματα χωρίς λεφτά.
Έτσι απολαύσαμε συνωστισμένοι με άλλους 4000 κουλτουριάρηδες καθισμένοι οκλαδών στο γρασίδι του Μεγάρου Μουσικής,δωρεάν σε γιγαντοοθόνες τη συναυλία της περίφημης Ορχήστρας της Βιέννης.Κεφτεδάκια στο τάπερ απαγορεύονταν,ενώ μέσα στην αίθουσα είχε πανάκριβα εισιτήρια,όπως αρμόζει σε όλα τα κοσμικά γεγονότα,ενώ τα δύο τελευταία μαγικά μοσχοπουλημένα χαρτάκια είχαν αγοράσει,μας ενημέρωσαν τα δελτία ειδήσεων,η πρωθιέρεια της πολιτιστικής ζωής του τόπου Ευγενία Μανωλίδου και ο μπουμπούκος της- του γνωστού Μεγάρου της φασιστοτσιρίδας.
Άξιο πολιτισμικό σοκ και δέος.

Πίσω στη Νότιο Αφρική,η ελληνική κερκίδα είχε,μεταδίδεται,8000 μέλη.
Άρα,8000 συμπατριώτες μας μπορούν και ταξιδεύουν 10ήμερα πακέτα ξοδεύοντας 5-6000 ευρώ,χαλαρά.
Άλλοι τόσοι φαντάζομαι έχουν περίσσευμα,ώστε χωρίς τον πανικό και την αγωνία των υπολοίπων που μετρούν κάθε τους έξοδο,γεμίζουν στάδια,μέγαρα,συναυλιακούς χώρους,φεστιβάλ,θέατρα.
Χωρίς το φόβο της φτώχειας,αλήθεια πόσοι;
Πόσοι είναι πραγματικά ξέγνοιαστοι και δεν στερούνται τίποτα αυτό το παράξενο καλοκαίρι;
Ποιοι τριγυρνούν αμέριμνοι πίνοντας,τρώγοντας και διασκεδάζοντας;
Πόσους δεν αγγίζει η κρίση,δεν ρωτούν τις τιμές,δεν μαζεύουν αποδείξεις,γελούν με τις ανασφάλειες των άλλων;
Πόσοι,ήθελα να μάθω πόσοι. Να τους ζηλέψω; Να τους καταραστώ; Να τους αγνοήσω; Να τους μισήσω;

Μένουμε Ελλάδα,πώς να φύγουμε που από 1η Ιουλίου ακριβαίνουν πάλι και ξανά τα διόδια;
Ούτε να δραπετεύσεις δεν είναι εφικτό.Να μπεις στο αμάξι και όπως δείχνουν τα βίντεοκλιπ με τα τραγούδια της φυγής,να πατήσεις τέρμα γκάζια-ποιο γκάζι μωρέ με αμόλυβδη 1,70 και Αττική Οδό 2,80;

Χάνουμε και τον Ρεχάγγελ.
Πίσω στη Νότια Αφρική,ο Όττο μας ευχαριστεί και φεύγει,πάει μας αφήνει-και ξέρει πως θα παραμείνει ο βασιλιάς μας στο θρόνο της μνήμης με τα ευτυχισμένα βράδυα του 2004.
Παραμύθι με συναίσθημα και καλό τέλος,αιώνια ο πιο Έλληνας Γερμανός τής ψυχής μας.

Κι άλλον χάνουμε,κι άλλον βασιλιά,τον Λουδοβίκο της Θεσσαλονίκης Βασίλειο Παπαγεωργόπουλο,που ανακοίνωσε πως αποχωρεί από τη διεκδίκηση της Δημαρχίας.Όπως όλοι όσοι ξέρουν πως πέρασε η μπογιά τους κι όλοι ετοιμάζονται να τους πετάξουν έξω με τις κλωτσιές,δήθεν αποχωρούν οικειοθελώς-στην πραγματικότητα μόλις πριν αρχίσουν να πετούν γύρω τους γιαούρτια.
Σχολή Σημίτη.
Ευτυχώς δεν ήρθε ακόμη η ώρα του έταιρου γελωτοποιού,ο Νομάρχης της καρδιάς μας,απλώς θα μετονομαστεί σε Περιφεριάρχη της καρδιάς μας,έτοιμος να σκορπίσει πάλι γέλιο στα πρωινομεσημεριανάδικα-ο Μέγας Ψωμιάδης είναι πάντα παρών,ο έλλην αγάπησε από τις παραδόσεις του τόσο τον Καραγκιόζη...

Κάποιος μας κάνει πλάκα.
Ανεβοκατεβάζει θερμοκρασίες,μπερδεύει βεβαιότητες,ζαλίζει σιγουριές,ανατρέπει προγραμματισμούς,ανακατεύει στομάχια,γρονθοκοπεί στις αδυναμίες μας.

Δεν μας λυπάται κανείς.
Ούτε τα δεύτερα της Αργεντινής δεν μας έδωσαν χώρο να πάρουμε μια μπαλιά,να οργανώσουμε ψύχραιμα μια επίθεση,να βάλουμε ένα γκολ,να πάρουμε μιαν ανάσα.
Ασφυξία.
Καλοκαίρι,θα πεις,η ασφυξία είναι μέσα στο πρόγραμμα.Να την αντιμετωπίσουμε!
Έτοιμοι;
Βγάλτε τα απαραίτητα εφόδια...παξιμαδάκι,κονιακάκι,καφεδάκι και κόλλυβα.
Ώρα να την κλάψουμε τη μακαρίτισσα γριά-Ελλάδα.