ΜΟΥΝΤΙΑΛΙΣΤΑΣ!

Για ποδόσφαιρο δεν τρελαίνομαι.
Λάθος.
Το ποδόσφαιρο ήταν μια τραυματική εμπειρία,μια πληγή στην παιδική μου ηλικία.


Δεν γινόταν να αγαπήσω τη στρογγυλή θεά,όταν ήμουν στο Δημοτικό ένα παιδί υπέρβαρο,που το φωνάζαν "μπούλη" και "κωλόχοντρο" κι όταν έπαιζαν δίτερμα με είχαν αναπληρωματικό τερματοφύλακα- αφού αν έμπαινα μόνο στο τέρμα άντεχα να μην τρέχω κι ιδρώνω,αλλά δυσκίνητος έπεφταν βροχή τα γκολ κι η καζούρα δίχως τέλος!

Επίσης πώς θα μάθαινα τους κανόνες του ποδοσφαίρου σωστά,όταν τα πρότυπα περιγραφής αγώνων ανήκουν στη φαντασιακή επιστημονική εγκυκλοπαίδεια τηλεοπτικής σφαίρας με το όνομα ΥΕΝΕΔ,κι έχεις αποκτήσει από υπνηλία μέχρι νευρικό τικ ακούγοντας Γιάννη Αργυρίου,Μπάμπη Κουβαράκη,Παύλο Γερακάρη-και πάντως ποδόσφαιρο αποκλείεται να μάθεις!

Τελευταία μου ευκαιρία να λατρέψω το άθλημα ήταν η συνήθεια των αγαπημένων μου θείων να με πηγαίνουν κάθε βδομάδα στο γήπεδο,στην Τούμπα του θρυλικού ΠΑΟΚ με Κούδα,Σαράφη,Τερζανίδη,Φορτούλα,Γκουερίνο και λοιπούς ημίθεους...αλλά εγώ,είπαμε,στην ηλικία των 8-10 είχα το νου μου στην κερκίδα πότε θα περνούσε ο κυλικιτζής για την πορτοκαλάδα στην πλαστική κίτρινη μπάλα,και το χοτ-ντογκ που τότε γινόταν μόδα αντικαθιστώντας τον κλασσικό ηλλιόσπορο.

Σαφώς και με δονούσε του Διακογιάννη η φωνή,αλλά εκεί κολλούσα για τις ιστορίες που μετέφερε απ τις πόλεις,τις χώρες,τα έθιμα,τους ανθρώπους και όχι το οφσάιντ,τα τάκλιν και το 4-4-2...

Μεγαλώνοντας και μη εντασσόμενος- ως και καλά κουλτουριάρης- σε χούλιγκαν οπαδοπαρέας,απέκτησα κλασσικές τηλεοπτικές συνήθειες,βλέποντας μόνο πολύ μεγάλα σημαντικά ματς,έναν τελικό κυπέλου Αγγλίας,άντε και για χαβαλέ κανένα μεγάλο ντέρμπι.
Όταν ήμουν Θεσσαλονίκη Πάοκ-Άρη,εδώ Αθήνα Ολυμπιακό-Παναθηναικό,έξω σε καφέ,για μπιροκουβέντα και καζούρα για πέτσινα πέναλντι και για διαιτητές-υπαλλήλους του Κόκκαλη...ως εκεί!

Αλλά Μουντιάλ...ναι!
Μουντιάλ ξεκοκκαλίζω!
Αρχίζω νωρίτερα.Μαζεύω ένθετα,διαβάζω πληροφορίες,ρωτώ,ακούω.
Φτιάχνω κλίμα.Σαν να είμαι εκεί,γιατί αυτό θάθελα απελπισμένα,σε κάθε παγκόσμιο κύπελο,να ζήσω τη γιορτή.
Για όσα έλεγα πιο πάνω για τον Διακογιάννη.Για να είμαι παρών σε ένα πολύχρωμο,πολυεθνοτικό γλέντι.Για να τα χαζεύω όλα,φορεσιές και συνθήματα και τελετές κι εκδηλώσεις και γούρια και σημαίες και μουσικές.
Όλα τα γύρω,τα τριγύρω των ανθρώπων,τη διονυσιακή βουή της καρδιάς που δίνει νόημα στη ζωή.
Αλλά,έστω καρφωμένος στην Τιβί ανυπομονώ για τα πλάνα απ τις κερκίδες,να κλέβω τις ανάσες όσων τυχερών είναι μέσα.
Να υποστηρίζω ως συνήθως Ολλανδία-και να χάνω.
Και ξαφνικά φέτος,κρυφά να σκέφτομαι,μήπως αξιωθούμε άλλη μια φορά σ αυτή τη ζωή να ζήσουμε την τρέλα του 2004 που μας έβγαλε κλαίγοντας κι ουρλιάζοντας στους δρόμους,έχοντας ξεχάσει κάθε πίκρα,κάθε στεναχώρια,έχοντας τιμημένα και γαμημένα ξεσπάσει με τα παιδια τού Όττο,για το θαύμα,μονιασμένοι κι αδελφωμένοι,πειρατές ονείρου!

Κλείνω τα μάτια και αναρωτιέμαι.."ρε συ,μπας και..;"

Ας αρχίσουν λοιπόν οι χοροί.Κι οι σέντρες.Κι οι κεφαλιές.Και τα σουτ...

ΣΣΣ..το παραμύθι των 30 ημερών ξεκινά.
Ταξίδι!
..."Παράτα με τώρα,πλησίασε η ώρα,αρχίζει το ματς".