ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ

Το βράδυ της Τρίτης έφυγα απ τη δουλειά όπως πάντα στις 9.
Δουλεύω κοντά στην πρεσβεία του Ισραήλ,οι δρόμοι κλειστοί,ξεκίνησα να κατέβω στην πιο κάτω στάση για να δω αν περνάνε λεωφορεία,έχει διαδήλωση,δεν έχει ακόμη φτάσει στην Κατεχάκη,ο υπεύθυνος των Ματ δεν μ αφήνει να περάσω,με στέλνει δυο στενά παρακάτω,τον ρωτώ.."μα γιατί,τί πειράζει να διασχίσω έναν εντελώς άδειο δρόμο;".Μάταιο,δεν υπάρχει λογική στο μυαλό του,εκτελεί εντολές με τυφλό σύστημα,κυριολεκτικά δεν βλέπει μπροστά του,απαγορεύτηκε η κίνηση,τέλος,κάνε γύρους!

Κάνω λοιπόν κύκλο.Στο χάος των πηγμένων μποτιλιαρισμένων παραδρόμων,κορναρίσματα,χριστοπαναγίες,πανικός.
Ανεβαίνω ξανά στην Κηφισίας,φωτογράφοι περιμένουν την κεφαλή της πορείας,ακούγονται ντουντούκες.
Νόμιζα τα συνθήματα θα στηλίτευαν τη θηριωδία στη νηοπομπή προς τη Γάζα,αλλά εδώ είναι πορεία του πλανήτηΚΚΕ,πρωτεύει ο ταξικός αγώνας και η πάλη εναντίον της πλουτοκρατίας.

Περνάω απέναντι,σουρεαλιστική εικόνα,η κάθοδος Κηφισίας ακινητοποιημένη λαμαρίνα ΙΧ,πούλμαν,φορτηγά,εκνευρισμός- η άνοδος πλημμυρίδα κόκκινων σημαιών.
Κόσμος πολύς,πάντα πολλοί,γκρουπαρισμένος,αλάνθαστα περιφρουρημένος,ποτέ χύμα,στυλ στρατιωτικό.
Σχεδόν θα ξεχνιόμουν και θα τους θαύμαζα,αν αποδεχόμουν πόσο αρκετό είναι να νιώθεις μέλος μιας ομάδας,με κοινή αγωνία και στόχευση,χωρίς βέβαια αντιρρήσεις στην κεντρική γραμμή- αλλά πρέπει να είχα κι ελεύθερο το απόγεμά μου,να μη δούλευα,για να έχω τρεις ώρες ελεύθερες να κάνω περατζάδα,6 στην Ομόνοια,9 στην Κατεχάκη.
Και καθόλου να μη με νοιάζει,αν πίσω στο τέλος της πορείας,ο εργάτης αυξάνει πίεση,ο άρρωστος το πάθει το εγκεφαλικό,ο γέροντας μπορεί να περπατήσει όλο το κέντρο για να γυρίσει σπίτι του.

Αφού δεν περνά ρημαδοτρόλει,συνεχίζω να τους παρατηρώ,χαρούμενα πρόσωπα,πολλοί νέοι,πανό,ορμητικότητα,πάθος-δείχνουν ευχαριστημένοι.Ξέρω πως για κείνους εγώ είμαι ο παραιτημένος,με ειρωνία θα μ έλεγαν "καναπεδάτο" και "μικροαστό",που δεν καταλαβαίνω πως έξω στο δρόμο θα βρω τρόπο να σπάσω τις αλυσίδες μου.
Για την ώρα,πριν σπάσουν τα νεύρα μου μπήκα σ ένα άσχετο στον προορισμό μου λεωφορείο,κατέβηκα παρακάτω,κόρνες-βρισίδι-πίεση κι εκεί,κυνηγώ και παίρνω ένα άλλο λεωφορείο,κατεβαίνω πεδίο Άρεως,νέο περπάτημα να βρω τρόλει,πετυχαίνω ένα με πρόγραμμα φουλ σάουνα για σφιχταγκαλιασμένους κάθιδρους π-αστούς,κι όταν κατεβαίνω πια στη γειτονιά,η διαδρομή των 25 λεπτών έγινε 95,κολλάω στον ιδρώτα και ζέχνω,θέλω μπάνιο κι όλα τα ρούχα πλυντήριο.

Αναρωτιέμαι πάλι γιατί μια πορεία δεν γίνεται συνήθως Δευτέρα ή Σάββατο απόγεμα,καμιά απεργία Παρασκευή,προσπερνώ την εμφανή απάντηση πως ακριβώς αυτό επιδιώκεται,ν αυξάνει η ταλαιπωρία της μάζας,ώστε να "μπολιαστούν οι ιδέες της επανάστασης"...
Ηοποία επανάσταση δεν θ αρχίσει Κυριακές κι αργίες γιατί και οι πολεμιστές θέλουν ξεκούραση κι ανασύνταξη και μοκατσίνο στην παραλία του Αστέρα και να μην γκρινιάζω ο αντιδραστικός-άλλωστε καλό μού κάνει το περπάτημα,καθιστική ζωή και μπίρες,ίσον θάνατος,χρειάζομαι επειγόντως δίαιτα.

Πάντως ένα είναι σίγουρο,φτάνοντας ράκος σπίτι είχα εντελώς ξεχάσει την οργή μου για τα ελικοπτεροκομάντο της ντροπής ενάντια στα πλοία της αλληλεγγύης.

Κι αν αλλάξω μέρα,λόγο για πορεία και διαδήλωση,όποια μέρα -να,σήμερα Πέμπτη δεν έχει μεταφορικά μέσα,όλα ακινητοποιημένα,κάτοικοι πειραματόζωα πώς θα μετακινηθούν σε συνθήκες ολοήμερου μποτιλιαρίσματος -,μια απορία μένει...
Μπορείς να ζητήσεις συμπαράσταση στο δίκιο σου,όταν χρησιμοποιείς τους πάντες ως μοχλό πίεσης;Κι αδιαφορώντας αν τους οδηγείς στην εξαγρίωση και την εξαθλίωση;

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά,έρχεται ο δίπλα,ιδιοκτήτης καταστήματος,με φωτισμένο πρόσωπο και διάπλατο χαμόγελο μου λέει..
"Έχασες που δεν κατέβηκες στην πορεία!Είχε ωραίο κόσμο,ήταν μια υπέροχη μέρα!"

Χλωμιάζω.Ζούμε μαζί,δίπλα.Και τώρα είμαστε σα δυο τρένα με παράλληλες τροχιές,κάποιος ξαφνικά ένωσε τις ράγες και πέφτουμε ο ένας καταπάνω στον άλλο.Ο καιρός της σύγκρουσης.Κι όποιος αντέξει.