Η παραμονή της αλλαγής του χρόνου είναι για μένα η πιο αναμενόμενη μέρα και νύχτα της χρονιάς.
'Ισως γιατί είχε πάντα ομορφιές,ωραία πρόσωπα,ευτυχισμένα γεγονότα,αξέχαστες στιγμές.
'Ισως γιατί έμενε πάντα το γλυκό συναίσθημα ενός ανώδυνου τέλους και μιας ελπιδοφόρας εκκίνησης και σίγουρα γιατί είχα πάντα δίπλα μου αυτούς που αγαπώ.
Αυτό,την επιλογή να είμαι "μαζί",δεν θ' αλλάξει ποτέ,ως το πιο μεγάλο δώρο στις 12 τη νύχτα της 31ης Δεκέμβρη...
...Παλιές ιστορίες,μια για κάθε μια δεκαετία της ζωής μου...
Το πρώτο μεγάλο σοκ,την πρώτη κατάθλιψη,την πέρασα όταν συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει 'Αη-Βασίλης..
Μέχρι τα 10-11...εκεί, ήμουν ένας κλασσικός ηλίθιος πιτσιρικάς που τον δούλευαν γονείς και συγγενείς για να σπάνε πλάκα μαζί μου,στην αντίδραση και στο κυνηγητό μου να...προλάβω το έλκηθρο έξω απ' την πόρτα του σπιτιού μου...κλασσικά με ψάρεψαν κανά εικοσαήμερο νωρίτερα με την αθώα ερώτηση "τί θέλεις αγάπη μου να σου φέρει φέτος ο 'Αη-Βασίλης;"...όπου το ζαβό ετοίμαζα τη λίστα με διάφορα παιχνίδια για κάθε περίπτωση...κι είχα παιδική ταχυπαλμία δυο ώρες πριν τις δώδεκα,στο τραπέζι της γιορτής στο σαλόνι μας κόσμος και γέλια και τραγούδια...κι εγώ ν' ανοιγοκλείνω την εξώπορτα μήπως κι έρθει νωρίτερα,να προλάβω να τον δω και να του μιλήσω...μα δέκα λεπτά πριν σβήσουν τα φώτα με καταφέρνουν να ψάχνω δήθεν στο μπαλκόνι απ' όπου και καλά θα περνούσε το όχημά του..."πάει ο παλιός ο χρόνος!"...τρέχω στην πόρτα και την ανοίγω και να δέκα πακέτα στο χαλάκι και ξανατρέχω στο ασανσέρ..(μα το χαχοχαζούλικο στο ασανσέρ!),να τον δω να κατεβαίνει...το δούλεμα συνεχίζεται,ο θειος μου είναι στο παράθυρο της σκάλας και μου φωνάζει..."νάτος!νάτος!"...βγήκε απ' το ανοιχτό τζάμι!-τον βλέπεις;να η καρότσα!...κι εγώ απ' την ντροπή μου να πω ότι την τύφλα μου δεν έβλεπα...έλεγα ναι!,τον είδα...τούβλο ο χοντρός,όλοι ξεκαρδισμένοι κι εγώ χαμπάρι!
Θ' αλλάζαμε χρονιά στην Τσαγκαράδα..άλλη μιαν αρχή για καλύτερη ζωή,για τον πιο μεγάλο έρωτα,για τα πολυχρωμότερα όνειρα...όλα σε υπερθετικό βαθμό...οι παρέες,οι αγάπες,οι φιλίες,οι υποσχέσεις,τα σχέδια...εικοσιπεντάρηδες φευγάτοι,ελεύθεροι κι ωραίοι..
Ζεστή Πρωτοχρονιά,είκοσι βαθμοί νύχτα προς Πρωτοχρονιά στο Πήλιο,το τζάκι άναβε κι εμείς ορθάνοιχτα παράθυρα,τα κασκόλ μείναν στη βαλίτσα,με τα πρώτα κρασιά ξεκουμπώθηκαν και τα πουκάμισα,κουβεντούλα,ποτάκια,δυνατή μουσική,χορός,κερνάω,την άλλη γύρα εσύ,πάει ο παλιός ο χρόνος!..άσπρος πάτος,κερνάει...ποιος κερνάει...κι άλλο,μέχρι να το κλείσουμε το μαγαζί...ποιος πέταξε την ιδέα..πάμε να φωτογραφήσουμε την ανατολή...ποια ανατολή...ως τις 6 θα τα παίξουμε...τα ζευγαράκια αποχωρούν για παραδεισένια φιλιά...οι μπακούρηδες αρπάζουμε μηχανές,ανακαλύπτουμε τρίποδα στην πανσιόν και κατεβαίνουμε το δρόμο προς τον Μυλοπόταμο να βρούμε περβάζι με θέα το Αιγαίο...μαζί μπουκάλια μπίρες και πακέτα τσιγάρα και αμπελοφιλοσοφίες για το νόημα της ζωής και κάποια στιγμή ζαλίζομαι να πέσω...και το επόμενο που θυμάμαι είναι τον ήλιο στα μάτια μου...τ' ανοίγω κι είμαι πάνω σ' ένα βράχο,δίπλα στη θάλασσα,στην παραλία και κοιμάμαι..πρώτη Ιανουαρίου,πώς κατάβηκα εκεί,πώς δεν γκρεμοτσακίστηκα,με ψάχνει κανείς..δεν θυμάμαι τίποτα...πάει και το κλικ,η φωτογραφία τραβήχτηκε ερήμην μου..
Το 1997 η Θεσσαλονίκη θα γινόταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσσα της Ευρώπης και το βράδυ στην αλλαγή του χρόνου κι ώς το ξημέρωμα,είχε ετοιμαστεί ένα μεγάλο πανηγύρι υποδοχής,με συναυλίες σ' όλη την παραλία,διαφορετκές σκηνές και μουσικές απ' το Μακεδονία Παλλάς ώς την Αριστοτέλους..χαζεύαμε όλη την προηγούμενη εβδομάδα τις ετοιμασίες,στόλισμα,πεντακάθαρα και καινούργια όλα και όλα τα μπαράκια τού κέντρου με πάρτυ ώς το πρωί κι εκπλήξεις και δώρα και τραπεζώματα...ό,τι καλύτερο για τους νέους ανθρώπους της πόλης...και για να γίνει το δώρο καλύτερο χιόνιζε όλη μέρα και τη νύχτα ανέβηκε απότομα η θερμοκρασία,άπνοια κι ομίχλη...ένα απίθανο σκηνικό,από μόνο του παραμυθένιο,οι προβολείς και τα λέιζερ στις συναυλίες χάνονταν στο αγγελοπουλικό τοπίο,μυστηριώδες,απόμακρο...και οι παρέες χιλιάδες αγκαλιές χορεύουν στο πλακόστρωτο...τα βλέπαμε όλα αυτά σημάδι μιας νέας εποχής,ένα όνειρο,είμαστε εκεί με γέλια κι ευχές για γορτές σ' όλη την ανέμελη ζωή μας,φιλιά κι αγκαλιές,ποτά και τσιγάρα,σκουφιά και γάντια,σκορπίζαμε από σκηνή σε σκηνή,εμείς στους Στέρεο Νόβα,εσείς στον Παπάζογλου,εκεί οι Κράνμπερις,ποιος να πρωτομαζευτεί στο τζαζ σκηνικό...υπερθέαμα αισθημάτων,νιότη πολύβουη,χρωματιστή,αισθησιακή,ανοιχτή καρδιά,να ξεχυλίζει η ορμή και το πάθος...αξέχαστη νύχτα,μοναδική μνήμη χαράς ασίγαστης.
Πρώτες γιορτές στην Αθήνα,είχα μετακομίσει αρχές Σεπτέμβρη...δουλειά μέχρι κατάπτωσης μέρα νύχτα...τα Χριστούγεννα ωράριο δεκάξι ώρες...μια τρέλα...λίγες ώρες μόνος στο σπίτι και κοιμάμαι χωρίς όνειρα...συνειδητοποιώ πως έχω μιάμιση μέρα κενό,απ' τ' απόγεμα της παραμονής ώς τις 2 Γενάρη που θα ξαναπάω στο μαγαζί...δεν έχω προλάβει καινούργιες παρέες,αδιάφοροι κι άγνωστοί μου άνθρωποι με προσκαλούν για την αλλαγή τού χρόνου...δεν ανήκω εκεί...βγάζω εισιτήριο ν' ανέβω Σαλονίκη στ' αδέλφια,στους αγαπημένους μου,έκπληξη,να με δουν μπροστά τους χωρίς να έχουν ιδέα...
...αλλάζει χιλιετία.! 31/12/1999..κι έχει τρελή καταιγίδα όλη μέρα,θύελλα να πέφτουν κλαδιά από κομμένα στα μποφόρ δέντρα...οι κακοδαιμονισμένοι δεισιδαίμονες ολοφύρονται στα κανάλια..."να!έρχεται η συντέλεια!"...ο ιός της χιλιετίας που θα τα κάψει όλα,άρχισε απ' τη μετεωρολογία..για το μηδέν στο 2000 μού λέει κάτι ακαταλαβίστικες αρλουμποθεωρίες ο ταξιτζής που με κατεβάζει στο Ελληνικό...ρυάκια το νερό...φτάνοντας στην αίθουσα αναχωρήσεων τρομάζω...πέφτουν χοντρές στάλες μέσα...νερά τρέχουν από σπασμένες πόρτες...σε λίγες εβδομάδες το αεροδρόμιο μεταφέρεται στα Σπάτα και όλα σκορποχώρι...όλοι βρίζουν,βραχυκυκλωμένα συστήματα στο τσεκ-ιν...στη σκάλα μπαίνοντας στο αεροπλάνο φυσάει κι όλα τρίζουν,οι αεροσυνοδοί μας προειδοποιούν πως όλο το ταξίδι θα γίνει με αναταράξεις και να μη φοβηθούμε και να μείνουμε δεμένοι...κι ούτε θα ρθούν να μας σερβίρουν γιατί θα είναι δεμένοι κι αυτοί...χλωμιάζω...αλλά δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση καταστροφής σε μια πτήση 50 λεπτών σαν ταινία που γίνονται αεροπλανάκια χάρτινα συντρίμια...ό,τι θυμάμαι πανικόβλητα βλέμματα και κραυγές από ταραγμένους επιβάτες και παιδιά να κλαίνε και γέροντες να σταυροκοπιούνται και κεραυνοί απ' το φινιστρίνι και κενά αέρος και η φωνή του πιλότου να λέει να μην φοβόμαστε...πόσα χρόνια απ' τη ζωή μου έχασα...όταν προσγειωθήκαμε πατούσα γη κι άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει σαν μπλακ-ε-ντέκερ...είχα φορέσει και σωσίβιο;...μπα ιδέα μου είναι...μιαν ώρα μετά εξιστορώ τα γεγονότα στην παρέα και γελάνε με το χάλι μου..."ρε παιδιά,σκεφτόμουν πως θα πέσει το σκάφος,θα το ακούσετε στις ειδήσεις,αλλά δεν ξέρατε ότι είμαι μέσα,κανείς δεν θα με ψάξει,κανείς δεν θα κλάψει για μένα,ζωντανός επιζών κανείς;"...
'Ο,τι ζούμε σήμερα...
...τελευταίες γραμμές κι ώρες του 2010...
..κι απλώς ζωντανοί...αυτό αρκεί φέτος;
Ζητήσαμε περισσότερα απ' τη ζωή.
Ελπίζαμε περισσότερα απ' τη ζωή.
'Ισως και να δικαιούμαστε περισσότερα...αφού δεν πειράξαμε άνθρωπο,δεν πατήσαμε επί πτωμάτων,δεν εκμεταλευτήκαμε κανέναν,είχαμε μάτια ανοιχτά και στην καρδιά μας χώρο για όποιον κοιτάξει και κανέναν δεν προδώσαμε...γιατί τζάμπα τόσα όνειρα σκορποχώρι φέτος;
Γρήγορα η μνήμη να σβήσει αυτή την παραμονή που θα περάσουμε απόψε..
...δεν θέλω να μείνουν πίκρες και σκοτεινιές,όχι άλλες σκασίλες απόψε...όχι άλλο κάρβουνο..
Πιάσε μου το χέρι κοριτσάκι..ευτυχώς μαζί!
Και του χρόνου καλύτερα αγάπη μου!
Και του χρόνου θα ξαναγίνει γιορτή συνταξιδιάρηδες "πανταλλου"στές μου..
Κ Α Λ Η Χ Ρ Ο Ν Ι Α ! ,2011 ευχές για καινούργια όνειρα,παρηγοριά και ξεκίνημα-
-τα καλύτερα θαρθούν!
ΜΑΛΑΚΙΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή