ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ

Τρεις μέρες τώρα..
..."καταδικάζει ο πολιτικός κόσμος την επίθεση στον βουλευτή Χατζιδάκη"...

Σύσσωμοι. Ευθυτενείς. Δήθεν έκπληκτοι πεφτωσυννεφάκηδες. Και με κροκοδείλια δάκρυα.

Λυπάμαι που δεν λυπάμαι.

'Οταν αλληλωαθωόνονται και μας κορο'ι'δεύουν.
'Οταν τρώνε και πίνουν,διατηρώντας τα προνόμιά τους σαν να μην άλλαξε τίποτα.

Τότε πια μόνο ο φόβος έχει μείνει μια δίκαιη απάντηση τού κόσμου απέναντι στην τυφλότητα μιας εξουσίας που νταλάκιασε χρήμα,δόξα,τιμές,ασυλία,ασυδοσία...
και τώρα φτύνει στη ζωή μας και θέλει πίσω τα γραμμάτια που επένδυσε το μέλλον μας.

Λυπάμαι που δεν λυπάμαι.

...'Η για την ακρίβεια,με στενοχώρησε η εικόνα του...ένας κακομοίρης,αιμόφυρτος,τρομαγμένος και μόνος στις διαθέσεις τού όχλου -
αλλά,με το χέρι στην καρδιά,δεν ξέρω αν ήμουν δίπλα του αν θα έκανα κάτι να τον βοηθήσω.

Η εύκολη εξήγηση είναι πως μιλάμε γι αυτόν που χάρισε την Ολυμπιακή στον επιχειρηματία Βγενόπουλο και τα χρέη της σε μας και τα παιδιά μας.
Κι ακόμα πιο εύκολη αντίδραση να δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε κάθε μορφή βίας ή στο λυντσάρισμα όποιου βρίσκεται τη λάθος ώρα στο λάθος δρόμο.
Πάντως,το πιο σημαντικό θαρρώ είναι που η γενικευμένη διάθεση φτάνει να ανέχεται,να αντέχει,ώς και να διασκεδάζει χαιρέκακα στη θέα "μπουκέτων" αγάπης και τρυφερότητας.

Και τότε δεν είναι απαραίτητα αποκλειστικό μας θέμα η προβληματική ηθική.
Οι έχοντες ισχύ,εξουσία και νόμους,είναι ώρα να δουν κατάφατσα και να κατανοήσουν πως έχουν 100% δική τους την ευθύνη που η κοινωνία ξεπερνάει τα όρια ειρηνικής συνύπαρξης και χάνεται στη ζούγκλα.

Δικό τους το φορτίο μας με τα υλικά τής καταστροφής.
Αυτοί ανάλγητοι,άδικοι,βίαιοι στην κοινωνική ισοπέδωση,ντροπιαστικά προκλητικής συμπεριφοράς κι αλαζονίας,αχόρταγοι και διεφθαρμένοι - ω! τί έκπληξη;-
...οι βουλευτές,οι δικαστές,οι μεγιστάνες,επιχειρηματίες των έργων,τού τύπου,βιομήχανοι...
η κάστα Αρχόντων σ' αυτόν τον τόπο είναι τόσο μοχθηρά απέναντι στους ανίσχυρους πολίτες,που η συντριπτική αίσθηση όλων μας,είναι να νιώθουμε σαν τα μυρμήγκια που πάνω τους πατούν κι αφοδεύουν ελέφαντες.

Γι αυτό...
...λυπάμαι που δεν λυπάμαι για το ξύλο στον,ασήμαντο,ανίκανο κι άχρηστο πρώην αστερία στον Γαλάζιο Γαλαξία των Φαταούληδων.

'Εσπειραν ό,τι θερίζουν.

Δυστυχώς το μίσος θα κερδίσει.

Τα επόμενα χρόνια η απόγνωση θα γίνεται εκτόνωση με χειροδικία,τυφλές επιθέσεις κι αίμα...ένα μαύρο τοπίο - ξέρουμε,νιώθουμε,πως τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Βέβαια οι δυνατοί,οι πλούσιοι,οι εξουσιαστές..
.απλώς θ' αλλάξουν συνήθειες,θα θωρακίζονται σε ασφαλείς χώρους και φρουρούμενες διαδρομές μακριά απ' τα θερμά σοκάκια,με τη δύναμη της χλιδής τους αδιάφοροι των εξεγέρσεων -
κι ακόμα κι αν δουν πως τα πράγματα ζορίζουν ...
θα μπουν στο λίαρ τζετ και θα την κοπανήσουν σ' εξωτικούς παραδείσους με τα κλεμένα,ζώντας χαλαρωμένοι αυτοί και δέκα γενιές συγγενών τους.

Και θα μας αφήσουν πίσω,ελεύθερους κι ωραίους,να τρώμε τις σάρκες μας,να διαδηλώνουμε μπαίνοντας επιτέλους και σίγουροι στη Νέα Τρούμπα,τη Βουλή,έτοιμοι αλαλάζοντας "να καεί! να καεί!"...
...αλλά κανείς δεν θα είναι πια εκεί μέσα-
ούτε εμείς πια θ' αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας-
αφού χάσαμε και την τελευταία στάλα ανθρωπιάς,τίποτα δεν θα μας δίνει χαρά,ούτε οι φωτιές,ούτε οι γροθιές,ούτε οι κραυγές-
όλα μάταια και χαμένα.

Πόσο λυπάμαι που δεν λυπάμαι.