ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΑΓΧΟΣ

'Αλλη μια Δευτέρα,
εγκλωβισμένοι Σπιναλογκίτες και Σπιναλογκίτισσές μου,
όλοι μας λεπρυπάλληλοι στο Σοσιαληστρείο,
βέβαιοι πλέον πως το σήριαλ "Νησί" είναι μια κυβερνητική προπαγανδιστική σειρά,για να προετοιμάσει τους υπηκόους της για μια ζωή/αρρώστεια,σε μια κοινωνία απελπιστικής οπισθοδρόμησης,πίσω στα βασικά της επιβίωσης,χαμένοι στις δεκαετίες τού '30 και τού '40,όσα ετοιμάζονται,μια σκοτεινιά,μια θύελλα,ένας χιονιάς -
και μη χειρότερα!

'Η μάλλον τα χειρότερα ψηφίζονται με τη διαδικασία τού κατεπείγοντος
- άλλη μια χαντακωμένη προεκλογική υπόσχεση η αντιδημοκρατικότητά τους που δεν θα την ακολουθούσε το ...σοσιαλΠασόκ-
...δηλαδή "μπαμ και κάτω" κι όποιος επιζήσει θα ζει πρόσφυγας στον τόπο του,ισοπεδωμένος,όλοι φτωχοί και τίμιοι να χαζεύουν τα φευγάτα εις εξωχώριους παραδείσους δισεκατομύρια των μυημένων,εδώ πίσω στον ξερόβραχο,με τον ιδρώτα τής πλήρους αβεβαιότητας.

Τα Χριστούγεννα φέτος είναι μια χίμαιρα-
σαν κάποιος να μας κάνει πλάκα και μάς μεταμόρφωσε σε τάρανδους να σέρνουμε το έλκηθρο φορτωμένοι χρέη είκοσι γενεών,αλυσοδεμένοι,νηστικοί και πουντιασμένοι -
και δεν έχει δώρα,έχει αντροπές και απολύσεις κι εργασιακές θυσίες και χειροτέρευση όλων των συνθηκών της ζωής μας...
...ούτως ή άλλως ο μισθός μας ίσα που έφτανε να πληρώνουμε λογαριασμούς...
...ούτως ή άλλως αλληλοδανειζόμασταν...
και τώρα οριστικά καμιά διασφάλιση για κανέναν,η απειλή της απόλυσης/αληθινή ή ψεύτικη δικαιολογία/,τρόμος πάνω απ' τα κεφάλια όλων,δικαίων κι αδίκων,ερημιά διεκδικήσεων,απουσία στήριξης ή αλληλεγγύης...κι όσο πιο βαθειά στην απόγνωση και την παθητικότητα βουλιάζουμε ξέροντας πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση,πως δεν υπάρχουν καλύτεροι-σοβαρότεροι-φερεγγυότεροι...ποιους να επαναφέρεις και ποιους,τσαρλατάνους/βολεμένους/ανίκανους/ψεύτες,να δοκιμάσεις..τόσο πια δεν εμπιστευόμαστε ούτε τη σκιά μας-
αδιέξοδο αδέρφια-το πλήρες κενό.

Ανταλλάσουμε ιστορίες και περιπτώσεις,
ποιος εκδιώχθηκε χωρίς αποζημίωση,
ποιον έκοψαν κι απ' το τεράααααστιο μισθό των 1000 παίρνει πλέον 800,
ποιος δουλεύει απλήρωτος δοκιμαστικά και ποιες υπερωρίες χάνονται στην ανέλεγκτη αυθαιρεσία,
ποιο δάνειο είναι απλήρωτο κανά 3μηνο και δεν σηκώνεις κανένα άγνωστο τηλέφωνο που ψάχνει,
ποιανού αυτοκίνητο κατασχέθηκε...
...μπέρδεμα,στεναχώρια,πανικός...αίσθηση και πνιγμός, Α Γ Χ Ο Σ !

Πώς ξεφεύγεις;
Βλέπεις μεσημεριανάδικα κι αποφεύγεις ειδήσεις,ετοιμάζεις βαλίτσες να γυρίσεις στο χωριό απ' όπου ξεκίνησες πιτσιρίκι ναρθείς στην πόλη με τις μεγάλες ευκαιρίες,χώνεσαι σε τριπλή κουβέρτα γιατί ποιος πληρώνει κοινόχρηστα να ανάψουν τα καλοριφέρ και περιμένεις το κακό να σού χτυπήσει την πόρτα.

Και πώς διακρίνεις ποιος στ' αλήθεια καίγεται και ποιος απλώς συμπαρίσταται και στη γενική κατάθλιψη προφασίζεται πόνο ο φαγανοπατέρας χρόνιος κλεπταποδόχος; Κανείς σίγουρος για κανέναν και τίποτα,αγρίμια και ψοφίμια...αυτή είναι η μοίρα που μας έταξαν οι μεγάλοι παλαιοί;

Παραζαλισμένοι λοιπόν,
αναζητώντας ήρεμες φωνές κι υπογραφές σε κείμενα εφημερίδων και μη κίτρινα ενημερωτικά σάιτ πέρα απ' τις κραυγές και τις συνωμοσίες...
σε γλυκές ταινίες ανθρωπιάς κι ευαισθησίας στο σινεμαδάκι,
μια-δυο εξόδους το μήνα ως εφόδους της καρδιάς για όποια αδυναμία πάει βόλτα,ένα ποτό,μια λιχουδιά,κουβέντα με ποδαρόδρομο στους πεζοδρόμους...
...δεν ξέρουμε τίποτα σίγουρο πια,μπορεί και κάποια στιγμή αυτό να το συνηθίσουμε και να χαιρόμαστε ό,τι ζούμε,να είναι μια καλημέρα αρκετή,να ξαναζωγραφίσουμε χαμόγελο για επικοινωνία...
...τόσα ερωτήματα κι έξω βροχή,χειμωνιάζει και θά'χει διάρκεια αιώνες...άγνωστο και πώς θα ξεμπερδευτεί το κουβάρι με τα προβλήματά μας-
ξανάρχεται η ρήση "ένα ξέρω πως τίποτα δεν ξέρω"...όχι για την επιθυμία της γνώσης που κυνηγάς να κατακτήσεις,αλλά εγκαταστημένη πια στη ζωή μας η επίγνωση για συνεχή ανασφάλεια.

Μακάρι να κρατηθούμε γεροί...
αφοσιωμένες μικρές εστίες φίλων/συγγενών/συνεργατών...ως αλεξικέραυνο να σωθούμε απ' τη μανιασμένη καταιγίδα...
αλλά ούτε τα ευχολόγια πληρώνουν φως-νερό-τηλέφωνο...
...ούτε μ' αισθήματα αγοράζεις ψωμί και γάλα απ' το σούπερμάρκετ...
...ξαναφτάνουμε λες και σε λαβύρινθο πίσω στην αφετηρία..
-κι έχει σιωπή,όταν δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις,σιωπή κι αναμονή-
μη ρωτάτε ποιον περιμένουμε,ποιος θα μας εμπνεύσει τη νέα ευημερία,πώς ...

Ξανά πίσω στα βασικά - ανάχωμα ζεστασιάς...
...ας μείνουμε αγκαλιά κι απόψε.
Δεν έχω τίποτ' άλλο απ' την αγάπη στα μάτια σου...
αντέχουμε ακόμη;