ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Το 1983 στο Γυμνάσιο,17 Νοέμβρη,ήταν μέρα με κανονικό μάθημα στο σχολείο - απλώς αντί για το 6άωρο,τις δυο τελευταίες ώρες γινόταν η "γιορτή"...δηλαδή χαζεύαμε εμείς τα μικρά τους μεγάλους τού Λυκείου που παίζαν ξύλο,Κνίτες κυνηγούσαν Οννεδίτες στο παρκάκι απέναντι απ' το σχολείο,νωρίτερα ο καυγάς είχε θέμα πόσοι είναι οι νεκροί,18 ή 58,εξαρτάται ποια γραμμή έδινε το κόμμα,ογυμνασιάρχης κράδαινε την ελληνική σημαία αρνούμενος στη μαθητική ορχήστρα να παίξει το "επέσατε θύματα" στο προσκλητήριο νεκρών,ήθελε εθνικό ύμνο,συμβιβαζόμασταν στο "Ακορντεόν" τού Λο'ί'ζου,για να μην περά...να μην περά...να μην περάσει ο φασισμοοοός!

'Ο,τι προβάλλεται ως "εθνική" γιορτή απομυζείται,φεύγουν οι χυμοί τού πάθους,ο καιρός περνάει και ξεθωριάζει τη μνήμη,το περιεχόμενο,το νόημα.

Η "εξέγερση" έγινε μόδα βορείων προαστείων κι αστείων VIP αναρχοτεμπέληδων - όλοι σήμερα αντιστέκονται στη "χούντα"...κάθε κυβέρνηση και χούντα...που αν ήταν χούντα θα είχε ξύλο στην "ταράτσα που χτυπούν το βράδυ τον Αντρέα,μετρώ τους χτύπους,το αίμα μετρώ"..

Κάθε 17 Νοέμβρη,πριν τη δουλειά,σταματώ στην Πατησίων.

'Οταν πρωτοήρθα στην Αθήνα κι είδα πρώτη φορά από κοντά το Πολυτεχνείο,ασυναίσθητα έβαλα τα κλάματα,αδυνατούσα να συγκρατηθώ...όχι γιατί κάτι έζησα τότε,δεν ήμουν ούτε πέντε χρόνων-αλλά εκεί ο τόπος φώναζε την Ιστορία,λες κι άκουγα το ραδιοσταθμό των φοιτητών,λες και κροτάλιζαν οι ερπύστριες,λες κι ο σπαραγμός ..."είμαστε άοπλοι!είμαστε άοπλοι!" σάρωνε την μικροκομματική πανηγυρτζίδικη ισοπέδωση τής νέας εποχής,την καπηλεία,την ημιμάθεια,τη φτηνή προπαγάνδα προσεταιρισμού που βεβήλωνε μπροστά μου των παιδιών το αίμα.

Δεν άκουγα τα τσιτάτα απ' τα μεγάφωνα,δεν μ' ένοιαζαν οι δηθενεπαναστάτες τής κομματοντουντούκας - αφήνω το κόκκινο γαρύφαλο και φεύγω βουβός για τη δουλειά.

Μετά,βιαστικός,γυρίζω σπίτι τ' απόγεμα,να (ξανα)δω το στημένο αγωνιστικό μπαχαλοτίποτα,το συντριπτικό κάταγμα αρρώστων μεταχειριστών τής βίας ως πρόφαση εξέλιξης,"η βία μαμή τής Ιστορίας" - το πρόσχημα για τα νεφελώματα επίθεσης σ' ένα σύστημα που,τόσο χυδαία και φανερά,στηρίζει η κατεστημένη λεηλασία τους.

Είμαι βέβαιος για τα παιχνίδια εξουσίας όλων.
Οι εξαργυρωτές τής νύχτας τού τανκ,οι πολιτικάντηδες που επένδυσαν στην ευαισθησία και σηκώσαν μεζονέτες,είναι το ίδιο κατάπτυστοι με όσους αμφισβητούν την αλήθεια,αρνούνται την έκρηξη τής νιότης,φοβούνται να βρουν "το νόημα που είχε κάτι απ' τις φωτιές".

'Ολοι λες και βιάζονται να σβήσουν οι προβολείς,να καταντήσουν και τη 17 Νοέμβρη κάτι μεταξύ 25ης Μαρτίου κι 28ης Οκτωβρίου,μια παράτα εθνικοπατριωτική,φουστανέλα-μολότωφ.

Κάθε 17 Νοέμβρη μ' αρέσει ν' ακούω τα τραγούδια τού Αγώνα...ο Μίκης,η Φαραντούρη...πάλης ξεκίνημα..η Μελίνα στ' ασπρόμαυρα φιλμάκια των διαδηλώσεων στην Ευρώπη...φοιτητές κι εργάτες στην Πατησίων μοιράζουν προκυρήξεις,τα παλιά τρόλει βιτρίνα αισθημάτων στα μποτιλιαρισμένα όνειρα...φαβορίτες...μαλλιάδες...Βιετνάμ γιε-γιε-...φοβισμένες νοικοκυρές κρύβονται πίσω από έναν κώτσο...Αμερικάνοι go home...βράδυ με σημαίες,οι πυροβολισμοί,το ξενοδοχείο Ακροπόλ απέναντι απ' την πύλη,το τεθωρακισμένο,καταγράφουν απ' την ταράτσα,δακρυγόνα,κραυγές,η πύλη συντρίμια,όλα συντρίμια.

Κοιτώντας το ξενοδοχείο- σταθείτε εκεί,απέναντι απ' την πύλη είναι πάντα,ερείπιο σήμερα,γκρεμισμένο,βρώμικο,λινάτσες,σοβάδες,δοκάρια χάσκουν...σαν την πορεία των γεγονότων και της πολιτικής ήττας όλων των χρόνων τής μεταπολίτευσης.

Πιτσιρικάς στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι τους αγαπημένους μου θείους και τα ξαδέρφια μου,νέα παιδιά,φοιτητές στο δικό τους Πολυτεχνείο,κι εκεί επεισόδια,συλλήψεις,φασαρίες,ο φόβος των γονιών μην πάθουν κάτι,το χαρούμενο βλέμμα τους,αναψοκοκκινισμένοι,χαρούμενοι πως κάτι θ' αλλάξει -αυτή την ελπίδα έχω μνήμη απ' το βλέμμα τους.

Αργότερα,μεγαλώνοντας τούς ζητούσα επιτακτικά να μου εξιστορήσουν όσα θυμόταν,όσα γινόταν στ' αμφιθέατρα,στους δρόμους,το φιλμ τής 7ετίας -εγώ την πέρασα παιδάκι χαζοχαρούμενο,αστική οικογένεια,θαλπωρή άγνοιας...τα μάθαινα αρχές τού '80 από πρώτο χέρι,αέρας αλλαγής,μού μετέδωσαν τη συγκίνηση,την αγωνία,την τρέλα,το πάθος,τη γελοιότητα ενός καθεστώτος,τους ασφαλίτες,τα παράνομα φυλλάδια,την διπλωμένη εφημερίδα,τον ευφησυχασμό τής πλειοψηφίας που τους έλεγε αλήτες,το πλήθος των "δεν βαριέσαι,καλά περνάμε"....κι άλλα να μάθω,κι άλλα ζητούσα,τις λεπτομέρειες,τις μουσικές τους,τις μυρωδιές,τα κλαμπ με τα βερμούτ και τα κουτούκια με τις ρετσίνες...να περπατήσω,να γνωρίσω,να καταλάβω.

Ζηλεύω την αλήθεια μιας κοινότητας νέων που ξεπερνάει το φόβο και φτιάχνει,ασυνείδητα,το μύθο της.

Η τύχη,σήμερα,μάς απέκοψε από συλλογικότητες κοινής ευθύνης και στόχευσης - η ζωή έχει παρελθόν,το προβάλλουν παραμορφωμένο,βγάζει τη γλώσσα του στο σήμερα και δεν αρκεί να δώσει ώθηση στο αύριο.

'Οσο απομακρυνόμαστε απ' την αφήγηση για τα γεγονότα τού '73,με τη συγκίνηση και την περηφάνεια των τότε παρόντων / σήμερα σιωπηλών απόντων -παγώνει ο καιρός τα αισθήματα,φτιάχνει ασημαντότητες και γραφικότητες - το Πολυτεχνείο ξεφτίζει ως παλμός καρδιάς και γίνεται κίτρινη σελίδα σκονισμένου βιβλίου - κανείς δεν διαβάζει πια,δεν ψάχνει,δεν ονειρεύεται άδολα εξεγέρσεις.

Αλλά κάθε 17 Νοέμβρη είμαι εκεί - δεν χαρίζω τα αισθήματά μου σε κανένα μπλοκ πορείας,δεν επιτρέπω στα κομματόσκυλα σύλληση τής μνήμης.

Λένε πως κανείς αγώνας δεν πάει χαμένος..."τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή"...μακάρι έτσι να είναι.

Φοβάμαι για το μάταιο τής προσδοκίας και την αδικία που έγινε γίγαντας και λιώνει κάθε τι καινούργιο που πάει να σηκωθεί λίγο ψηλότερα.

Για το μάταιο αίμα λυπάμαι βαθειά.