Το απόγεμα τού Σαββάτου πηγαίνοντας με το λεωφορείο στο αεροδρόμιο για ν' ανέβω ΣαλοΝίκη έκανα κι εγώ τον αντιμνημονιακό μου αγώνα - καυγάδισα με χαρούμενη παρέα Γερμανών,που τρώγοντας και πίνοντας μπίρες,άνοιξαν το παράθυρο και πέταξαν,στην ψύχρα,χαρτιά έξω...χαλαρά κι ελληνικότατα!
Αυτό βρήκαν να ζηλέψουν και να κρατήσουν ως αντιγράψιμη συμπεριφορά στις διακοπές τους,άλλη μιαν απόδειξη πόσο εύκολα μεταμορφώνεσαι χωρίς κανόνες σε γουρούνι.
Ας τολμούσαν την ίδια τακτική και στην πατρίδα τους - αλλά εδώ γρήγορα κατάλαβαν πως ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει και δεν πληρώνει το κόστος τής μαγκιάς του.
Κυριακή πρωί,πιο πρωί δεν γινόταν,7.20',ψήφισα τέταρτος στο εκλογικό τμήμα μου,στην Ικτίνου,στην αγουροξυπνημένη ΘεσσαλοΝίκη.
Στην Αθήνα γύρισα στις 2,με ήρεμη συνείδηση,αλλά τ' ομολογώ,και τη βεβαιότητα ότι η θρησκόληπτή μου πατρίδα θα επιβαλλόταν τής προσμονής μου και στο προφανούς απάντησης δίλημμα,σκοταδισμός ή ελπίδα,η αντιπολιτευόμενη μανιακή αντιπασοκίαση δεν θα έφτανε στην αριστερή της υπέρβαση...
...Αλλά,τελικά,δύναμη είναι πάντα οι άνθρωποι - μακριά απ' τις υποχρεωτικές γραμμές αρτηριοσκληρωτικών και σκουριασμένων κομμάτων...
Κι αργά τη νύχτα βούρκωνα ακούγοντας κλαμμένη να πανηγυρίζει η φίλη μου Ρ.Χ.απ' το εκλογικό κέντρο τού νέου Δημάρχου (μ' αρέσει να το γράφω!)..."έχουμε το 100% των αποτελεσμάτων,κερδίσαμε σε λέω!"...ο ενθουσιασμός της μια νέα σελίδα για την πόλη μου.
Για τον Γκιουλέκα,η άρνηση αποδοχής της ήττας,τον μετατρέπει σε θλιβερή καρικατούρα.
Κουβαλώντας τη μούχλα πατριδοχριστιανικής καπηλείας κι έχοντας την τελευταία εβδομάδα τη λυσσώδη στήριξη τού ελεεινού Καρατζαφύρερ,δεν πήρε χαμπάρι πως τα τσαρούχια κι οι ανεμίζουσες πλαστικές ελληνικές σημαιούλες με την βρώμικη αμφισβήτηση τής εθνικής συνείδησης τού κυρίου Γιάννη Μπουτάρη και προσέλαβαν τους σκεπτόμενους αστούς της πόλης και συσπείρωσαν πεισμωμένους όσους ήθελαν ν' απέχουν τιμωρώντας την κυβέρνηση.
Και δεν αναγνώρισε το αποτέλεσμα και ζήτησε επανακαταμέτρηση!
Η ήττα πίκρα,κακός σύμβουλος,αν είσαι λίγος, η έλλειψη ανωτερότητας αναδεικνύει τη μετριότητά σου,την κακία,την μικροπρέπεια - κι η πιο καλή αντίδρασή μας σ' αυτό είναι η συγκατάβαση κι η ειρωνεία για το πολύ της θλίψεως που γεννά παραφροσύνη.
Για τον 'Ανθιμο δεν έχω γέλια.
Αν και ο Μπουτάρης που έχει χιούμορ θα μπορούσε να τον κατοχυρώσει ως μασκότ της δημοτικής κίνησης - μη σας πω να τον ανακηρύξει Επίτιμο Δήμαρχο...
'Αλλη μια φορά να θυμίσω την κατάπτυστη δήλωσή του..."όσο ζω εγώ,ο Μπουτάρης δεν θα δει δημαρχεία"...πνίγηκε στο δηλητήριό του...κι ας ευχηθώ να εκπληρωθεί γρήγορα έστω το ένα σκέλος της προφητείας του,να συναντήσει τον δημιουργό του και να βράσει στην Κόλαση ο αθλιόπαπας.
Η χαρά μου θα είχε τη μέγιστή της ένταση αν δεν υπήρχε η επικράτηση τού Ψωμιάδη - το οριακό της ποσοστό φανέρωσε πόσο εύκολη θα ήταν η απαλλαγή μας απ' τον Καραγκιόζη αν υπήρχε σοβαρή εκπροσώπηση κι αντιμετώπιση από μια δυνατή,αυτόνομη,αυτόφωτη κι ηγετική παρουσία - κι ακόμη ευκολότερη η κατάρρευσή του αν δεν κρατούσε γερά η ίωση της αντικυβερνητικής ψήφου,η φοβική αριστερά από έναν εκπρόσωπο τού κομματικού σωλήνα όπως τον άχρωμο κι άοσμο Μπόλαρη προτίμησε,διά της αποχής της ,τη "δικαίωση" τού τηλετσαρλατάνου.
Εδώ Αθήνα,απίστευτη ανατροπή,συγκλονιστική η ανάγκη να εκδιωχθεί ο διχαστικός εργολάβος τής συντήρησης,ο αλαλάζων αλαζών βασιλιάς Νικήτας είναι γυμνός,σάπισε στα σκουπίδια τής νοοτροπίας του- ας τον ξεβράσει η ιστορία.
Παρ' όλα αυτά,η δήλωση αποδοχής τής αποτυχίας του ήταν απρόσμενα σοβαρή και μετρημένη,η μόνη αναλαμπή αξιοπρέπειας σε τέσσερα χαμένα χρόνια...άντε τώρα τα Χριστούγεννα,αντί ν' ανάψει το δέντρο,να οργανώσει μια τελετή αυτοκάθαρσης μαζεύοντας κλαδιά απ' τα κομμένα δέντρα των πάρκων τής Δημαρχίας του κι ας αυτοαναφλεχθεί στο Σύνταγμα.
Λιγότερο στη ΣαλοΝίκη και ίσως περισσότερο στην Αθήνα,τα δύσκολα είναι μπροστά.
Το μεγάλο στοίχημα είναι η αναγέννηση των πόλεων,για να ξαναγυρίσουνκι οι απέχοντες πολίτες τους,να νοιαστούν πάλι,να εμπιστευτούν και να συμμετέχουν στην καθημερινή ανάπλασή τους.
Αλλιώς , αν παραμείνουν, ή καταντήσουν κι αυτοί κομματικοί στρατοί δολίων κι αχρείων,θα ξεφουσκώσουν πιο γρήγορα με πάταγο άρνησης κι οργής και θ' αποτελούν την τελευταία ανάσα στον διαλυμένο κοινωνικό ιστό τού πολιτικού συστήματος.
Γιατί τα κόμματα,αυτάρεσκα βγάζουν εύκολα συμπεράσματα,έτρεξαν να φωτογραφήσουν άλλη μια χειραψία τους,μη χάσουν τη στιγμή τού θριάμβου και μην τους καπελώσουν - δεν κατάλαβαν πως τα σιχαθήκαμε όλα,τα θεωρούμε διαβρωμένα και ξεπερασμένα,με μόνη τους αγωνία τη διατήρηση των στεγανών κεκτημένων προσοδοφόρων τακτικών τους,πολιτικάντικα τερτίπια κι επικοινωνιακές κραυγές- να μην τολμούν άδολη προσφορά κι ανιδιοτελή αγώνα,μόνο οφέλη να κερδίσουν
και να μην μπορούν να σκύψουν σε ό,τι ξεπερνάει το τέλμα τους.
Για Καμίνη και Μπουτάρη αρχίζει δύσβατος χειμώνας τετραετίας.
Θα έχουν ν' αντιμετωπίσουν την απουσία τής πλειοψηφίας των συμπολιτών τους,τη διχασμένη κοινωνία με τις γιγαντιαίες ανισότητες τρόπου διαβίωσης,την αντίδραση των ακραίων,τους μπετοναρισμένους στα χρόνια της ακαμψίας τους μηχανισμούς στελεχών κι εργαζομένων στους καταχρεωμένους δήμους τους,το εκρηκτικό μείγμα ανεργία-εγκληματικότητα-ανεξέλεγκτη μετανάστευση.
(Για τον Καμίνη,στο πολύπαθο κέντρο τής πρωτεύουσας,είναι κι η συνήθεια των "αγωνιστών τού ανιμνημονιακού πολέμου" και των "αντιεξουσιαστών τής εξέγερσης" να το ρημαζοκλείνουν για το ανέβασμα των θεατράλε ανέξοδων παραστάσεών τους...)
'Εχουν εφαρμόσιμο σχέδιο;
Εκτός απ' τις ιδέες,υπάρχουν πρακτικές λύσεις;
Μακάρι να μην μας απογοητεύσουν,αν τα καταφέρουν ίσως γεννηθεί ένα πραγματικό κίνημα πολιτών - πέρα απ' τα μηντιακά κατασκευάσματα των γραφικών,αργόσχολων,εισοδηματιών και των ρομαντικών μειοψηφιών - ίσως τότε να πάψει η πολιτική να δίνει συνεχώς αφορμές και κίνητρο για απουσία,λιθοβολισμό κι άρνηση,τη γιγαντωμένη αποχή,αυτή τη βόμβα που θα διαλύσει μια-ήδη -τραυματισμένη πατρίδα
Εκλογές τέλος (;) λοιπόν.
Δεν γίναμε Αντωνάκηδες ΝατοσοΔούληδες την πρώτη Κυριακή,ούτε τη δεύτερη σοσιαλκοσμοπολίτες Παπανδρε'ι'κοί.
Τίποτα δεν κατάλαβαν τα κόμματα προσπαθώντας να ποδηγετήσουν και να εκμεταλλευτούν τη δυσφορία και την απόγνωσή μας,να προσεταιριστούν το μήνυμα των επιλογών μας.
Ζαλισμένοι είμαστε,όχι ηλίθιοι.
Επιστρέψαμε σήμερα στην κανονική ζωή μας,με τις στενοχώριες,τις αγωνίες,τις φοβίες μας.
Ο αέρας εδώ έξω είναι βαρύς...δεν βρίσκουμε φίλτρο καθαρισμού κανενός και καμιά ελπίδα.
Χωρίς οξυγόνο,περιμένουμε.
Σιωπή κι αμηχανία.
Και βλέπουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου