ΥΠΝΟΣ ΒΑΘΥΣ ΚΙ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ

Όσο εμείς κοιμόμασταν σήμερα όλη νύχτα στις Βρυξέλες αποφασίστηκε αυτό που ξέραμε - τα λεφτά για να'ρθούν θέλει εγγύηση πως δεν θα πεταχτούν στη μαύρη τρύπα των δημοσίων σχέσεων στο σύστημα κράτος/κολλητοί/παρελκόμενοι - μόνιμη η παρουσία εκατοντάδων ελεγκτών,να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία,ουσιαστικά είμαστε μια υπό παρακολούθηση χώρα - οι "πατριώτες" θα πουν για Κατοχή,επιβάλλεται  Συνταγματικά να δείξουμε πως παραδίδεται ο δημοσιονομικός έλεγχος - οι υποχρεώσεις φαντάζονται ασήκωτες,τα δικαιώματα μοιάζουν ασήμαντα και τα "κολασμένα" χρόνια όχι μόνο δε σταματούν,αλλά αιωρούνται επί των πάντων αναγκαστικά- κρατούν τα σωληνάκια,δεν έχουμε δύναμη να ζήσουμε χωρίς το δικό τους φάρμακο - κι οι παρενέργειες δυσβάσταχτες- κι οι εκλογές αργούν για να μπουν άλλοι νοσηλευτές που θα έπειθαν τους Μεγάλογιατρούς να χαλαρώσουν τη θεραπεία,καλόν Ιούνιο κάλπες παίδες!

Όσο εμείς κοιμόμασταν - κι αυτό κρατάει χρόνια,δεν έχουμε μέλλον γιατί ζήσαμε πάντα εκτός πραγματικότητας,το παρόν σκληρό στην πατρίδα με το ένδοξο παρελθόν σημαία και καμάρι μας.
Ταπεινωμένοι γιατί βολεύει τους καθοδηγητές,ανάδελφοι γιατί ηρεμεί τους φοβικούς της συνύπαρξης,μοναδικοί στο Σύμπαν που συνεχίζει να συνωμοτεί εναντίον μας
- είναι πάντα πιο εύκολο να κάνεις Πόλεμο,η Ειρήνη έχει σχέδιο,πρόγραμμα,πολιτική,οργανωτικότητα,αναπτυξιακή αντίληψη,συννενόηση με όλους,συμμετοχή και συναντίληψη και με συνεργασία σφαιρική,στα δυσνόητα των διαφορετικών δεδομένων που κουβαλούν διαφορετικοί συνομιλητές,να μάθουμε ν'ακούμε ξαφνικά,να θέλουμε να ανήκουμε όπου βοηθά την εξέλιξή μας
- είναι εύκολο να έχεις Εχθρούς,είναι δύσκολο να βρίσκεις Φίλους.

Όσο εμείς κοιμόμασταν.
Οι Λαοί παρακολουθούν από μακριά
 - κλεισμένοι στους πύργους των ασφαλών καλοπληρωμένων ζωών τους,τεχνοκράτες και τραπεζίτες και πολιτικοί υπερχρεωμένοι απαιτήσεων που τούς ξεπερνούν.
Θεωρητικά όλοι για μάς νοιάζονται - αλλά το χέρι παραμένει στο πορτοφόλι,αναδιατάσσεται ένα σκηνικό που γκριζάρει χωρίς την αναπνοή μας,γινόμαστε αριθμοί για να μην ακούγεται η κραυγή μας,το ζόρι μας,ο πανικός κι η απόγνωσή μας.
Διεθνιστική αλληλεγγύη - ένας ξεπεσμένος όρος,
δεν ξέρουμε γιατί στον καιρό τής απόλυτης Επικοινωνίας,με την τεχνολογία να μπαίνει κόσμος ολόκληρος στην οθόνη τού υπολογιστή δεν γίνεται ευκαιρία αλλαγής,αληθινής γνώσης και κοινής στάσης κοινών προβλημάτων,αληθινό κίνημα αλληλεγγύης... με "like" και "share"  δεν αλλάζει η κοινωνία
- να καταλάβουμε τί ενώνει,πώς να ενωθούν διαφορετικές κουλτούρες,ανάγκες,κοινωνική ευαισθησία για να  βγει πολιτική στήριξη,από ποια συμμετοχή θα δώσουν οι πολίτες τους δικούς τους όρους επιβίωσης,δημιουργίας,αξιοπρέπειας-μοιάζουμε πάντα απόντες αποφάσεων,ανίδεοι κι απολύτως απρόσωποι στατιστικών.

Όσο εμείς κοιμόμασταν - τίποτα δε μοιάζει ίδιο με Χθες
 - η αντίδραση των Υπερήφανων τής Φουστανέλας κόντρα στην αλήθεια και την ανάγκη των καιρών. Τις κραυγές των δρόμων τής Οργής για όσες ανατροπές ερήμην μας πώς θα τις προσμετρήσουν;

Όσα είναι μπροστά βουνό .
Κι η βέβαιη Αντίδραση,συντήρηση,το πλιάτσικο των κατεστημένων,τα λαμόγια,οι κλέφτες των δημόσιων ταμείων,οι συμμέτοχοι στα πάρτυ τής εύκολης ζωής,οι μέτριοι,φερέφωνοι,μικρόφωνα σάπιας καθοδήγησης.
Χωλαίνει η Ηγεσία των Ανίκανων κάθε Εξουσίας -
όλοι μιλούν για μας,τούς Ανώνυμους Ζαλισμένους κάθε Πακέτου Βοήθειας/Σωτηρίας/Προοπτικής/Ανατροπής...

...Γιατί δεν πιστεύω λέξη κανενός και καμιά Σιγουριά δε βρίσκω πουθενά;
Γιατί η Σιωπή παραμένει η Μεγάλη Πλειοψηφία;
Γιατί όσο πιο πολλές ερωτήσεις τόσο λιγότερες απαντήσεις;