Οι Κυριακές είναι οι ενέσεις μας - ισχυρή δόση ζωής,ανάσας,μνήμης κι αγκαλιάς.
Δεν γίνεται να τη βγάλεις καθαρή χωρίς αυτές.
Δεν αντέχονται...η επικαιρότητα,το άγχος,το κυνήγι επιβίωσης,τα νέα των γκρίζων καιρών.
Οι Κυριακές έχουν σημαία και τραγούδι τους Ανθρώπους που αγαπάς - ακόμα κι αν δε συναντήσεις ψυχή,έρχονται προσκεκλημένοι απ' το νου - η Σκέψη είναι το καλύτερο Ταξίδι...
....πολλλές φορές αγγίζεις με θλίψη τους Απόντες...ο μπαμπάς,ο παπούς,η γιαγιά,οι θειοι,ο πεθερός...τα χρόνια περνούν κι ο θάνατός τους χωρίς χαραμάδα για φωτεινή προσέγγιση...αλλά έμαθες να τους θυμάσαι με τη γλυκόπικρη αίσθηση πως έφυγαν για να μείνουν εντός,χαράκτες διαδρομής - της ύπαρξής σου ώθηση να πας μπροστά...γυρνώντας πίσω,στις ωραίες Κυριακές μαζί τους,στις εκδρομές,στα γλέντια,τις χαρές,τις κουβέντες στο σπίτι,τις γιορτές,τις διακοπές- η αύρα κι η δύναμή τους.
Τις Κυριακές βγαίνω για έναν καφέ και βλέπω θάλασσα - ό,τι μου λείπει στην Αθήνα,το νερό να κυματίζει στον ορίζοντα που χάνεται,η βουτιά στα στραφταλίσματα τού ήλιου να φέρνει την ξεγνοιασιά των αθώων εποχών,τότε που τα θέλαμε και τα ονειρευόμασταν όλα πως θά'ρθουν εξαίρετα.
Οι Κυριακές έχουν τα γάργαρα γέλια απ' τα πιτσιρίκια που όλα παιχνίδι τα ζουν,ανέμελα,τρέχουν,φωνάζουν,είναι μικρά παιδιά και βιάζονται να μεγαλώσουν και μπερδεύουν τις λέξεις που μπουρδουκλώνονται να μάς πουν και γελάμε πάλι και χαχανίζουν και ξανατρέχουν,μια παιδική χαρά
- κι οι γονείς,οι φίλοι τελευταία παρατηρούν με βλέμμα σκοτεινό τα παιδιά τους,ψιθυριστά μην τα τρομάξουν,τρομοκρατημένοι,με πανικό,σε ποιο μέλλον τα μεγαλώνουν,ποιο χαμόγελο θα μείνει και μετά.
-αλλά είναι Κυριακή και θα σβήσει η αγωνία με κρασί και μεζέδες κι ευχές που αντέχουν χρόνια,είναι και πάντα τζάμπα να ονειρεύεσαι,ας το ξαναθυμηθούμε ως άσκηση ανάρρωσης απ' τη θλιβερή εποχή μας,ένα όνειρο τη μέρα το γιατρό τον κάνει πέρα...
Οι παλιές Κυριακές είχαν πρωινό σινεμά,στην παιδική παράσταση 9-11,βόλτα στην παραλία και μαλλί τής γριάς και λούνα παρκ στη Σαλαμίνα,περπάτημα ή ποδήλατο και το μεσημέρι στη γιαγιά για κεφτεδάκια και πατατούλες τηγανητές και στο πικάπ να παίζουν τα 45άρια,να στρώνουν κι άλλα πιάτα στο τραπέζι,οικογένεια και η γλυκιά φασαρία των πολύβουων ειδώλων μας,των "μεγάλων' λατρεμένων,λευκό τραπεζομάντηλο και συζητήσεις και γέλια πάλι και μένουν εφόδια ζωής η έγνοια,η ζωηράδα,το χάδι κι η πανταχού παρούσα αγάπη
- η μνήμη φουσκωμένη τρυφερότητα.
Οι Κυριακές.
Χρόνια τις χάναμε με τ'άσκοπα ξενύχτια,από ανατροπές ωραρίων εργασίας πιο πρόσφατα,από αναγκαστικές μοναξιές που γίνανε τραγούδια μελαγχολίας,από δουλειές που ποτέ δεν τελειώνανε,απ' το χρόνο που δεν προλαβαίνουμε ν' απλώσουμε ανάσα.
Ξεχνάμε να στείλουμε μήνυμα,να ψάξουμε τους φίλους,ν' αγκαλιαστούμε,να βγούμε βόλτα χωρίς το μάτι στο ρολόι και βιαστικά βήματα με σκυφτό κεφάλι,παρατηρώντας την πόλη,το δρόμο,τους ανθρώπους,ήσυχα,να δούμε ποιος λείπει καιρό και γιατί,να τους τηλεφωνήσουμε και να βρεθούμε,να διαβάσουμε και κάτι άλλο απ' τους (καλήν ώρα) ξαναμένους μπλόγκερ και τα φτηνοφίμωτρα σάιτ ενημερωτικής φρενίτιδας,ένα βιβλίο χωρίς τέλος...
-να νοιαστούμε....γιατί,αυτό είναι η Κυριακή - το νοιάξιμο...
...να ψάχνεις - τον εαυτό σου,τον άλλο,τον αέρα να μυρίζεις,τον καιρό,τον ήλιο και τη βροχή να μαζεύεις,το μέλλον να ζωγραφίζεις,να έχεις ελεύθερο χρόνο να "φεύγεις" και δύναμη ν' αντέχεις,
Κυριακή φορτιστής στη μπαταρία τής καρδιάς,
Κυριακή χωρίς ζωή καίγεσαι,
σήμερα μαζί γιορτή,φίλα με πάλι.
Αύριο πάλι πίσω στα ζόρικα.
Δεν γίνεται να τη βγάλεις καθαρή χωρίς αυτές.
Δεν αντέχονται...η επικαιρότητα,το άγχος,το κυνήγι επιβίωσης,τα νέα των γκρίζων καιρών.
Οι Κυριακές έχουν σημαία και τραγούδι τους Ανθρώπους που αγαπάς - ακόμα κι αν δε συναντήσεις ψυχή,έρχονται προσκεκλημένοι απ' το νου - η Σκέψη είναι το καλύτερο Ταξίδι...
....πολλλές φορές αγγίζεις με θλίψη τους Απόντες...ο μπαμπάς,ο παπούς,η γιαγιά,οι θειοι,ο πεθερός...τα χρόνια περνούν κι ο θάνατός τους χωρίς χαραμάδα για φωτεινή προσέγγιση...αλλά έμαθες να τους θυμάσαι με τη γλυκόπικρη αίσθηση πως έφυγαν για να μείνουν εντός,χαράκτες διαδρομής - της ύπαρξής σου ώθηση να πας μπροστά...γυρνώντας πίσω,στις ωραίες Κυριακές μαζί τους,στις εκδρομές,στα γλέντια,τις χαρές,τις κουβέντες στο σπίτι,τις γιορτές,τις διακοπές- η αύρα κι η δύναμή τους.
Τις Κυριακές βγαίνω για έναν καφέ και βλέπω θάλασσα - ό,τι μου λείπει στην Αθήνα,το νερό να κυματίζει στον ορίζοντα που χάνεται,η βουτιά στα στραφταλίσματα τού ήλιου να φέρνει την ξεγνοιασιά των αθώων εποχών,τότε που τα θέλαμε και τα ονειρευόμασταν όλα πως θά'ρθουν εξαίρετα.
Οι Κυριακές έχουν τα γάργαρα γέλια απ' τα πιτσιρίκια που όλα παιχνίδι τα ζουν,ανέμελα,τρέχουν,φωνάζουν,είναι μικρά παιδιά και βιάζονται να μεγαλώσουν και μπερδεύουν τις λέξεις που μπουρδουκλώνονται να μάς πουν και γελάμε πάλι και χαχανίζουν και ξανατρέχουν,μια παιδική χαρά
- κι οι γονείς,οι φίλοι τελευταία παρατηρούν με βλέμμα σκοτεινό τα παιδιά τους,ψιθυριστά μην τα τρομάξουν,τρομοκρατημένοι,με πανικό,σε ποιο μέλλον τα μεγαλώνουν,ποιο χαμόγελο θα μείνει και μετά.
-αλλά είναι Κυριακή και θα σβήσει η αγωνία με κρασί και μεζέδες κι ευχές που αντέχουν χρόνια,είναι και πάντα τζάμπα να ονειρεύεσαι,ας το ξαναθυμηθούμε ως άσκηση ανάρρωσης απ' τη θλιβερή εποχή μας,ένα όνειρο τη μέρα το γιατρό τον κάνει πέρα...
Οι παλιές Κυριακές είχαν πρωινό σινεμά,στην παιδική παράσταση 9-11,βόλτα στην παραλία και μαλλί τής γριάς και λούνα παρκ στη Σαλαμίνα,περπάτημα ή ποδήλατο και το μεσημέρι στη γιαγιά για κεφτεδάκια και πατατούλες τηγανητές και στο πικάπ να παίζουν τα 45άρια,να στρώνουν κι άλλα πιάτα στο τραπέζι,οικογένεια και η γλυκιά φασαρία των πολύβουων ειδώλων μας,των "μεγάλων' λατρεμένων,λευκό τραπεζομάντηλο και συζητήσεις και γέλια πάλι και μένουν εφόδια ζωής η έγνοια,η ζωηράδα,το χάδι κι η πανταχού παρούσα αγάπη
- η μνήμη φουσκωμένη τρυφερότητα.
Οι Κυριακές.
Χρόνια τις χάναμε με τ'άσκοπα ξενύχτια,από ανατροπές ωραρίων εργασίας πιο πρόσφατα,από αναγκαστικές μοναξιές που γίνανε τραγούδια μελαγχολίας,από δουλειές που ποτέ δεν τελειώνανε,απ' το χρόνο που δεν προλαβαίνουμε ν' απλώσουμε ανάσα.
Ξεχνάμε να στείλουμε μήνυμα,να ψάξουμε τους φίλους,ν' αγκαλιαστούμε,να βγούμε βόλτα χωρίς το μάτι στο ρολόι και βιαστικά βήματα με σκυφτό κεφάλι,παρατηρώντας την πόλη,το δρόμο,τους ανθρώπους,ήσυχα,να δούμε ποιος λείπει καιρό και γιατί,να τους τηλεφωνήσουμε και να βρεθούμε,να διαβάσουμε και κάτι άλλο απ' τους (καλήν ώρα) ξαναμένους μπλόγκερ και τα φτηνοφίμωτρα σάιτ ενημερωτικής φρενίτιδας,ένα βιβλίο χωρίς τέλος...
-να νοιαστούμε....γιατί,αυτό είναι η Κυριακή - το νοιάξιμο...
...να ψάχνεις - τον εαυτό σου,τον άλλο,τον αέρα να μυρίζεις,τον καιρό,τον ήλιο και τη βροχή να μαζεύεις,το μέλλον να ζωγραφίζεις,να έχεις ελεύθερο χρόνο να "φεύγεις" και δύναμη ν' αντέχεις,
Κυριακή φορτιστής στη μπαταρία τής καρδιάς,
Κυριακή χωρίς ζωή καίγεσαι,
σήμερα μαζί γιορτή,φίλα με πάλι.
Αύριο πάλι πίσω στα ζόρικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου