Κοιτάζω τα δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα τού νέου Εμφυλίου στο Σύνταγμα...
...Ξαναβγήκαν οι κρεμάλες,οι φουστανέλες,τα ρασοφόρα εκχριστιανικά ελέη κι οι αφορισμοί των διαβολικών Βαρβάρων και τής ελληνοκαθάριας περήφανης αδούλωτης ψυχασθένειας...Χρυσαυγίτες κι αμπέχωνοι αντάρτες (τής πορδής με τα λεφτά τού μπαμπά)...
/...Ποιοι σέρνουν τον Μίκη και το Γλέζο ως Ηγέτες τής Επανάστασης;...δεν τους λυπούνται;...δεν τους αγαπούν σίγουρα!..τους επιδεικνύουν ως Σύμβολα μιας εποχής που απλά δεν υπάρχει πια,δεν μπορεί να είναι μπροστάρηδες για τη ζωή τού 2020 90χρονοι,είναι ανικανότητα για τους "νέους"- παλαιολιθικούς αρχηγούς που τούς χρησιμοποιούν κατά το τηλεοπτικό δοκούν,δεν είναι ρατσισμός,είναι η φυσική ε ξ έ λ ι ξ η ...είναι θλιβερό να τούς θολώνει ο νους και να ξαναζεί ο Θεοδωράκης τα Δεκεμβριανά τής νιότης του στα...Φεβρουριανά τής Τρόικας...προστατέψτε τον!
/ Στο βήμα ο βουλευτής Καραθανασόπουλος εκφωνεί ένα ξεχασμένο σύνθημα..."φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!"...ενώ οι απ'έξω σύντροφοι διαλαλούν..."Κά-τω-η-κυ-βέ-ρνη-ση-των-πλου-το-κρα-τών-ζή-τω-η-ε-ξου-σί-α-των-ε-ργα-τών!"...βαρεμένοι όλων των εθνών ενωθείτε...σίγουρα ζούμε μαγικές στιγμές!
Κάθιδροι,κλειδαμπαρωμένοι κι απέναντι στη ζωή που τσακίζεται,μέσα,οι κοστουμαρισμένοι τής Βουλής των Αριθμολάγνων...προσπαθούν να πείσουν τους τηλεθεατές ανά την επικράτεια πως -κι εκείνοι...- "έχουμε πόλεμο!"...και ,προς Θεού!,μην χρεωκοπήσουμε...εκλιπαρούν στους φοροτσακισμένους κι ήδη προ πολλού χρεωκοπημένους οικογενειακούς προ'υ'πολογισμούς,στους στυμένους παραζαλισμένους υπηκόους τους,που οι ίδιοι ξεζούμισαν κι οι ίδιοι αγνόησαν...μη χρεωκοπήσουμε...στο Κράτος που μάς χάρισαν αποκλεισμό κι αρπαχτικά κηλίδωσαν κάθε έννοια σύγχρονης διοίκησης και κοινωνικής δικαιοσύνης,οι Τιμωροί κάθε αλληλεγγύης γενεών,οι φαταούλες έτοιμων,δανεικών και κλεμένων με τα θηριώδη τζιπ κορνάρουν ασφαλίτες να προλάβουν να μπουν στο ασφαλές πάρκινγκ τού κοινοβουλίου...των Βορείων Προαστείων...τής χλιδεξουσία στα κεκτημένα καθημερινά...Μύκονος/Μαλδίβες/Βρυξέλες...ο τρόμος τους πως θα τούς πάρουμε μαζί μας,ο όχλος θα σβήσει τις καταθέσεις και τού καθοδηγηταστικού τους Μύθου..
Δεν ανήκω πουθενά - δεν θέλω να πολεμήσω - δε διαλέγω μεριά και μάχη δε θα δώσω - δε θα μισήσω κανέναν - δε θέλω να βγάλω τα μάτια κανενός - δε γουστάρω να πιω το αίμα κανενός - δε βρίσκω αντίπαλο - δεν απεχθάνομαι τον διπλανό μου γιατί περνά καλύτερα - δεν έχω έχθρα - δε ζηλεύω - δεν έχω λόγο να πατήσω επί πτωμάτων - δε θέλω να πεθάνω στο χαράκωμα κραυγάζοντας θρήνο κι απώλειες αμάχων - δεν θα πυροβολήσω όποιον δε γουστάρω τη γνώμη του - δε σιχαίνομαι ό,τι δεν καταλαβαίνω - δεν τα ξέρω όλα -δεν κατάλαβα παρά το ότι η καταστροφή κι η επανάσταση είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και γιατί να τις προσκυνήσω - δεν είμαι ραγιάς και δεν θέλω να γίνω κατακτητής κανενός -δεν είμαι πιόνι και μαριονέτα -δεν είμαι άβουλος και φαντασιόπληκτος - δεν θέλω να παρασυρθώ στο ανεξέλεγκτο μιας εκτόνωσης - δεν αντέχω τη μιζέρια και στη δυστυχία παραλύω - στις φωτιές πρώτος καίγομαι
Τεντωμένα νεύρα.
Λαιμός παραμορφωμένος απ' τα τσιτάτα στις ντουντούκες.
Κλωτσιές,καδρόνια,φτύσιμο,ουρλιαχτό,απέχθεια,καταγγελία,προδοσία,δικαστήρια μικροφώνων και πεζοδρομίων.
Μίσος στον αέρα - εκατέρωθεν...
....πώς θα συνεννοηθούμε,πώς θα μονιάσουμε,πώς θ' αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο,πώς θα φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή...έτσι όπως κοιτάζουμε να κατασπαράξουμε όποιον τολμά και δεν αποδέχεται μια λέξη μας αμφιβολίας,ξεσκίζουμε τη ζωή αφανίζοντάς την με Εχθρούς κι Αγχόνες και Προσκυνημένους και Ξεπουλημένους...
ένας Γκρεμός...τα παιδιά χάθηκαν,οι γέροντες έπεσαν,μαύρισαν τα χρώματα,ο ήλιος χάθηκε - Σκοτάδι,τα πολλά πρόσωπα τού Φασισμού όλα εδώ απόψε,πλατεία Συντάγματος μέσα κι έξω στη Βουλή...η εξέγερση κι οι ανίδεοι...βολεμένοι και λαμόγια...φόβος και θυμός...η αναίδεια "πολιτισμένων" κυνικών καβατζωμένων κι η σηψαιμία των καταστροφών- τελειώσαμε.
Ζω στην Αθήνα.
Στο κέντρο της,που διαλύθηκε τρία χρόνια πυρκαγιά,άλλη μια νύχτα καταστροφής,τόσο εύκολα προβλέψιμη που μυρίζει εμπρησμό από πρόθεση - πώς κερδίζεται μια εξέγερση με καμένα σινεμά και βιβλιοπωλεία,κρετίνοι,κάφροι και κωλόπαιδα-
κι εγκατάλειψη και κλειστόν λόγω χρεών κι αποφασισμένων διεκδικητών,διαχειριστές τού κουφαριού που δεν έχει πνοή καμία.
Αναρωτιέμαι τί βλέπουν και πώς σκέφτονται για όλα αυτά , στη υπόλοιπη πατρίδα,των καλοκαιριών και των ταξιδιών μου, τί νιώθουν κι αισθάνονται κι αλήθεια ποιων προκρίνουν ζωτική και σε ποιο Μπάχαλο επενδύουν...
...η κυρία Ευαγγελία στη Χώρα της Αμοργού κι ο Μιχάλης στο ενετικό λιμάνι των Χανίων κι η Αγγελική στη λίμνη της Καστοριάς κι ο Γιώργης στο Μυλοπόταμο κι ο Αλέξανδρος στον Καστό Λευκάδας κι ο κυρ Θάνος με το ταβερνάκι με τα τσιπουρομεζεκλίκια στα Ζαγοροχώρια κι η Καίτη που παίζει βιολί κάθε ηλιοβασίλεμα στην Οία...
- όταν δύει ο ίδιος καιρός σ' άλλης καθημερινότητας έγνοια κι άλλης επίπτωσης οι ίδιες αποφάσεις...πώς θα είναι ίδιες οι αγωνίες,ενιαίος ο θυμός κι η επίμονη οργή γιατί να είναι μία ψήφος,μια απόφαση,ένα ποτάμι να τα παρασύρει όλα κι όλους...πόσο δίκαιο είναι,μία κοινά αποδεκτή μοίρα...πώς;
Μακάρι να ήμουν τόσο βέβαιος πως έχω το Μεγάλο Αλάθητο Δίκιο,να ήξερα τα πάντα Εγώ κι άλλος κανείς και νά'παιρνα τη Μεγάλη Πλειοψηφία πάνω μου (και στο λαιμό μου)...
- γι αυτό δεν αντέχω ούτε τους Ιεροκήρυκες των τελεσίγραφων Μνημόνιων τής Συλλογικής ευθύνης (και τιμωρίας),ούτε τους Παλαιστές των Ανεύθυνων Αγκυλωμένων Τίποτα νεοΑντιστασικούς
- τρομάζω με το Ύφος τους, όλων , Στεγνοί Ηγήτορες Ατρόμητης Σιγουριάς,κανείς τους δεν αφουγκράζεται το πολλαπλό μας είδωλο,δεν νοιάζεται να συνθέσει το παζλ χιλιάδων μικρών Πατρίδων και να εκφράσει ένα νέο συλλογικό Σύνολο κι αέρα καθάριο...
- και δεν μάς δίνουν Χρόνο οι Σίγουροι Δυνατοί "Φίλοι" (των γραφειοκρατών η φάρα)
και ήθελαν τόσο πολύ καιρό Σιωπής και Περισυλλογής οι Εθνικές μας Αλαζονίες για να σβήσουν,ν' αλλαχτούν,να μετριαστούν και να ξεφτίσουν των ατομικών συμφερόντων οι βεβαιότητές μας...
...δεν θέλαμε κιόλας να καταλάβουμε πώς χαθήκαμε και καταντήσαμε περίγελος τού σύμπαντος...εμείς,οι μυθομανείς δημιουργοί του.
Πίσω στην καμένη Αθήνα.
Μυρίζει μπαρούτι.
Οργή και Θλίψη.
Στάχτη στα όνειρα - κι αυτό που ζούμε χαλασμός και δεν έχω ιδέα κι ούτε πια μπορώ να φτάσω το νου μου ούτε καν ώς αύριο...
...αγκάλιασέ με σήμερα μήπως και γλιτώσουμε τη μέρα.
...Ξαναβγήκαν οι κρεμάλες,οι φουστανέλες,τα ρασοφόρα εκχριστιανικά ελέη κι οι αφορισμοί των διαβολικών Βαρβάρων και τής ελληνοκαθάριας περήφανης αδούλωτης ψυχασθένειας...Χρυσαυγίτες κι αμπέχωνοι αντάρτες (τής πορδής με τα λεφτά τού μπαμπά)...
/...Ποιοι σέρνουν τον Μίκη και το Γλέζο ως Ηγέτες τής Επανάστασης;...δεν τους λυπούνται;...δεν τους αγαπούν σίγουρα!..τους επιδεικνύουν ως Σύμβολα μιας εποχής που απλά δεν υπάρχει πια,δεν μπορεί να είναι μπροστάρηδες για τη ζωή τού 2020 90χρονοι,είναι ανικανότητα για τους "νέους"- παλαιολιθικούς αρχηγούς που τούς χρησιμοποιούν κατά το τηλεοπτικό δοκούν,δεν είναι ρατσισμός,είναι η φυσική ε ξ έ λ ι ξ η ...είναι θλιβερό να τούς θολώνει ο νους και να ξαναζεί ο Θεοδωράκης τα Δεκεμβριανά τής νιότης του στα...Φεβρουριανά τής Τρόικας...προστατέψτε τον!
/ Στο βήμα ο βουλευτής Καραθανασόπουλος εκφωνεί ένα ξεχασμένο σύνθημα..."φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!"...ενώ οι απ'έξω σύντροφοι διαλαλούν..."Κά-τω-η-κυ-βέ-ρνη-ση-των-πλου-το-κρα-τών-ζή-τω-η-ε-ξου-σί-α-των-ε-ργα-τών!"...βαρεμένοι όλων των εθνών ενωθείτε...σίγουρα ζούμε μαγικές στιγμές!
Κάθιδροι,κλειδαμπαρωμένοι κι απέναντι στη ζωή που τσακίζεται,μέσα,οι κοστουμαρισμένοι τής Βουλής των Αριθμολάγνων...προσπαθούν να πείσουν τους τηλεθεατές ανά την επικράτεια πως -κι εκείνοι...- "έχουμε πόλεμο!"...και ,προς Θεού!,μην χρεωκοπήσουμε...εκλιπαρούν στους φοροτσακισμένους κι ήδη προ πολλού χρεωκοπημένους οικογενειακούς προ'υ'πολογισμούς,στους στυμένους παραζαλισμένους υπηκόους τους,που οι ίδιοι ξεζούμισαν κι οι ίδιοι αγνόησαν...μη χρεωκοπήσουμε...στο Κράτος που μάς χάρισαν αποκλεισμό κι αρπαχτικά κηλίδωσαν κάθε έννοια σύγχρονης διοίκησης και κοινωνικής δικαιοσύνης,οι Τιμωροί κάθε αλληλεγγύης γενεών,οι φαταούλες έτοιμων,δανεικών και κλεμένων με τα θηριώδη τζιπ κορνάρουν ασφαλίτες να προλάβουν να μπουν στο ασφαλές πάρκινγκ τού κοινοβουλίου...των Βορείων Προαστείων...τής χλιδεξουσία στα κεκτημένα καθημερινά...Μύκονος/Μαλδίβες/Βρυξέλες...ο τρόμος τους πως θα τούς πάρουμε μαζί μας,ο όχλος θα σβήσει τις καταθέσεις και τού καθοδηγηταστικού τους Μύθου..
Δεν ανήκω πουθενά - δεν θέλω να πολεμήσω - δε διαλέγω μεριά και μάχη δε θα δώσω - δε θα μισήσω κανέναν - δε θέλω να βγάλω τα μάτια κανενός - δε γουστάρω να πιω το αίμα κανενός - δε βρίσκω αντίπαλο - δεν απεχθάνομαι τον διπλανό μου γιατί περνά καλύτερα - δεν έχω έχθρα - δε ζηλεύω - δεν έχω λόγο να πατήσω επί πτωμάτων - δε θέλω να πεθάνω στο χαράκωμα κραυγάζοντας θρήνο κι απώλειες αμάχων - δεν θα πυροβολήσω όποιον δε γουστάρω τη γνώμη του - δε σιχαίνομαι ό,τι δεν καταλαβαίνω - δεν τα ξέρω όλα -δεν κατάλαβα παρά το ότι η καταστροφή κι η επανάσταση είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος και γιατί να τις προσκυνήσω - δεν είμαι ραγιάς και δεν θέλω να γίνω κατακτητής κανενός -δεν είμαι πιόνι και μαριονέτα -δεν είμαι άβουλος και φαντασιόπληκτος - δεν θέλω να παρασυρθώ στο ανεξέλεγκτο μιας εκτόνωσης - δεν αντέχω τη μιζέρια και στη δυστυχία παραλύω - στις φωτιές πρώτος καίγομαι
Τεντωμένα νεύρα.
Λαιμός παραμορφωμένος απ' τα τσιτάτα στις ντουντούκες.
Κλωτσιές,καδρόνια,φτύσιμο,ουρλιαχτό,απέχθεια,καταγγελία,προδοσία,δικαστήρια μικροφώνων και πεζοδρομίων.
Μίσος στον αέρα - εκατέρωθεν...
....πώς θα συνεννοηθούμε,πώς θα μονιάσουμε,πώς θ' αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο,πώς θα φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή...έτσι όπως κοιτάζουμε να κατασπαράξουμε όποιον τολμά και δεν αποδέχεται μια λέξη μας αμφιβολίας,ξεσκίζουμε τη ζωή αφανίζοντάς την με Εχθρούς κι Αγχόνες και Προσκυνημένους και Ξεπουλημένους...
ένας Γκρεμός...τα παιδιά χάθηκαν,οι γέροντες έπεσαν,μαύρισαν τα χρώματα,ο ήλιος χάθηκε - Σκοτάδι,τα πολλά πρόσωπα τού Φασισμού όλα εδώ απόψε,πλατεία Συντάγματος μέσα κι έξω στη Βουλή...η εξέγερση κι οι ανίδεοι...βολεμένοι και λαμόγια...φόβος και θυμός...η αναίδεια "πολιτισμένων" κυνικών καβατζωμένων κι η σηψαιμία των καταστροφών- τελειώσαμε.
Ζω στην Αθήνα.
Στο κέντρο της,που διαλύθηκε τρία χρόνια πυρκαγιά,άλλη μια νύχτα καταστροφής,τόσο εύκολα προβλέψιμη που μυρίζει εμπρησμό από πρόθεση - πώς κερδίζεται μια εξέγερση με καμένα σινεμά και βιβλιοπωλεία,κρετίνοι,κάφροι και κωλόπαιδα-
κι εγκατάλειψη και κλειστόν λόγω χρεών κι αποφασισμένων διεκδικητών,διαχειριστές τού κουφαριού που δεν έχει πνοή καμία.
Αναρωτιέμαι τί βλέπουν και πώς σκέφτονται για όλα αυτά , στη υπόλοιπη πατρίδα,των καλοκαιριών και των ταξιδιών μου, τί νιώθουν κι αισθάνονται κι αλήθεια ποιων προκρίνουν ζωτική και σε ποιο Μπάχαλο επενδύουν...
...η κυρία Ευαγγελία στη Χώρα της Αμοργού κι ο Μιχάλης στο ενετικό λιμάνι των Χανίων κι η Αγγελική στη λίμνη της Καστοριάς κι ο Γιώργης στο Μυλοπόταμο κι ο Αλέξανδρος στον Καστό Λευκάδας κι ο κυρ Θάνος με το ταβερνάκι με τα τσιπουρομεζεκλίκια στα Ζαγοροχώρια κι η Καίτη που παίζει βιολί κάθε ηλιοβασίλεμα στην Οία...
- όταν δύει ο ίδιος καιρός σ' άλλης καθημερινότητας έγνοια κι άλλης επίπτωσης οι ίδιες αποφάσεις...πώς θα είναι ίδιες οι αγωνίες,ενιαίος ο θυμός κι η επίμονη οργή γιατί να είναι μία ψήφος,μια απόφαση,ένα ποτάμι να τα παρασύρει όλα κι όλους...πόσο δίκαιο είναι,μία κοινά αποδεκτή μοίρα...πώς;
Μακάρι να ήμουν τόσο βέβαιος πως έχω το Μεγάλο Αλάθητο Δίκιο,να ήξερα τα πάντα Εγώ κι άλλος κανείς και νά'παιρνα τη Μεγάλη Πλειοψηφία πάνω μου (και στο λαιμό μου)...
- γι αυτό δεν αντέχω ούτε τους Ιεροκήρυκες των τελεσίγραφων Μνημόνιων τής Συλλογικής ευθύνης (και τιμωρίας),ούτε τους Παλαιστές των Ανεύθυνων Αγκυλωμένων Τίποτα νεοΑντιστασικούς
- τρομάζω με το Ύφος τους, όλων , Στεγνοί Ηγήτορες Ατρόμητης Σιγουριάς,κανείς τους δεν αφουγκράζεται το πολλαπλό μας είδωλο,δεν νοιάζεται να συνθέσει το παζλ χιλιάδων μικρών Πατρίδων και να εκφράσει ένα νέο συλλογικό Σύνολο κι αέρα καθάριο...
- και δεν μάς δίνουν Χρόνο οι Σίγουροι Δυνατοί "Φίλοι" (των γραφειοκρατών η φάρα)
και ήθελαν τόσο πολύ καιρό Σιωπής και Περισυλλογής οι Εθνικές μας Αλαζονίες για να σβήσουν,ν' αλλαχτούν,να μετριαστούν και να ξεφτίσουν των ατομικών συμφερόντων οι βεβαιότητές μας...
...δεν θέλαμε κιόλας να καταλάβουμε πώς χαθήκαμε και καταντήσαμε περίγελος τού σύμπαντος...εμείς,οι μυθομανείς δημιουργοί του.
Πίσω στην καμένη Αθήνα.
Μυρίζει μπαρούτι.
Οργή και Θλίψη.
Στάχτη στα όνειρα - κι αυτό που ζούμε χαλασμός και δεν έχω ιδέα κι ούτε πια μπορώ να φτάσω το νου μου ούτε καν ώς αύριο...
...αγκάλιασέ με σήμερα μήπως και γλιτώσουμε τη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου