Γεννήθηκα το 1969
- παραφράζοντας ένα τραγουδάκι...χούντα δε θυμάμαι,μονάχα ελευθερία και το Πολυτεχνείο ήταν ο αγαπημένος μου Μύθος...
...μέχρι πέρσι,στο τηλεκίνημα των "αγανακτισμένων" που πετάχτηκε το σύνθημα
"η Χούντα δεν τελείωσε το '73"
και ντράπηκα και μού 'ρθε αποπληξία για το περίσσιο θράσος,την ιστορική ανακρίβεια,την αλαζονία των δήθεν...αν ισχύει ρε μάγκες το ρητό σας,σε πόσα δευτερόλεπτα έπρεπε να σας είχαν μπουζουριάσει αν τολμούσατε σε πραγματικές συνθήκες δικτατορίας να τούς το πείτε, αντιστασιακοί του τζάμπα;
Ο ευτελισμός μιας ημερομηνίας πού'θελε νά'ναι Γιορτή
- οι σημερινοί νέοι έχουν ζήσει μόνο το αποκλεισμένο κέντρο,με τους χιλιάδες μπάτσους,τα ΜΑΤ και την προληπτική απαγόρευση στάθμευσης και κυκλοφορίας,τις μολότωφ,τους καμένους δρόμους στη Στουρνάρα και την Τοσίτσα απ' τη μανιακή βία των κουκουλοφόρων - στα όρια ανοχής μιας πληγωμένης (αν)ελευθερίας.
Στο Πολυτεχνείο σήμερα έχουν πρωτοκαθεδρία όσοι τότε απείχαν,έβλεπαν προβοκάτορες,αρνούνταν την εξέγερση,ήθελαν ελεγχόμενη μετρημένη διαμαρτυρία
- τώρα υψώνουν τη γροθιά,κοκκινίζουν τη μνήμη χωρίς ντροπή κι εκστασιάζονται για μια περπατάδα ώς την πρεσβεία των φονιάδων των λαών Αμερικάνων (το ένα χέρι υψωμένη γροθιά και στο άλλο κουτάκι κόκα κόλα).
Και πριν την (πααάαντα) "μεγαλειώδη" πορεία,τριήμερο ξύλο στο προάυλιο της Πατησίων ποιος θα κάτσει στο κεντρικό τραπεζάκι με τις οργανώσεις/σφραγίδες των Τίποτα και τριγύρω τους το κτήριο ζέχνει,βρωμιά,εγκατάλειψη,ξερόχορτα βουνό,παρατημένο στα πρεζόνια,πεταμένα λεφτά γι άχρηστο χαρτομάνι συνθημάτων κι αποκλεισμός διά ροπάλου-κυριολεκτικά- σ' όποιον τολμήσει να εκφωνήσει λόγο αντίθετο στο Ιερατείο,ισοπέδωση των νοημάτων στην κοματική γραφειοκρατία,δογματισμός,φανφαρονισμός κι η κακοήθεια εξίσωσης των τανκς με τις κλούβες τής δημοκρατίας και παντελής άρνηση καταγγελίας τής αλητείας των μπαχαλάκηδων (αντιθέτως,τούς θεωρούν "υγιή αντίδραση καταφρονεμένων").
Διώχνουν τον κόσμο γιατί τον φοβούνται,η τελευταία προσφορά τού...κινήματος,μάθημα στα πιτσιρίκια πώς να μουτζώνουν,αγκυλωμένοι σε περισπούδαστες ανοησίες και γενικόλογες αοριστολογίες "αγώνα",μια παρωδία συμμετοχικότητας.
Τα λουλούδια στα σπασμένα κάγκελα γεμίσανε αγκάθια
-μάταιες ελπίδες που καπελώνονται απ' τα στρατεύματα μονολιθικότητας, ό,τι δεν ελέγχει το κόμμα το απορρίπτει ως "αστική" συνήθεια και παράδοση στο κατεστημένο,μια ζωή θυμός κι απέναντί τους η κατανόηση,η κοινωνική γαλήνη,η αλληλεγγύη με μοναδικό όπλο το μυαλό...αλλά τί γράφω τώρα;...ο "προδομένος λαός" θέλει πόλεμο,κραυγή,ντουντούκα,τα ντεσιμπέλ τού σπαραξικάρδιου "ξεσηκωμού",την καθοδήγηση τού ξερόλα,την αερολογία,τη μπαρούφα τού "όλοι στους δρόμους" - πότε τα μηδέν τοις εκατό θα σεβαστούν την πλειοψηφία που τούς αρνείται,τούς βαριέται,τούς αποφεύγει,τούς χλευάζει;
Μέρες Νοέμβρη - η πόλη Απούσα.
Τέσσερα εκατομύρια ψάχνουν δρόμο να φτάσουν στη δουλειά,να γυρίσουν γρήγορα σπίτι,να κλειδωθούν,θεωρώντας τη 17η αγγαρία,πρόβλημα,κακό σπυρί,άχρηστο μποτιλιάρισμα,νεκρό απόγεμα και θυμωμένοι,εκνευρισμένοι να παρακολουθούν τα δεδομένα επεισόδια και την ψευτοδιάλυση ενός προγραμματισμένου "χάους",έτοιμοι ν' αποδεχτούν ως ιδανική λύση τη μαζική καταστολή και χαρακτηριζόμενοι απολιτίκ ή αντιδραστικοί επιδή θέλουν μια ήσυχη ζωή μακριά τής υποχρεωτικής "νεολαιίστικης Ανάτασης" και τα κουρελο'ι'δεολογήματα,μανιφέστα των παρωχημένων βεβαιοτήτων.
Κατάντια να φτιάχνεις μια Γιορτή σε κρόσια Φουστανέλας - το 1973 να το ξεφτίζεις αδιάφορη,άδεια,κενή περιεχομένου ημερομηνία,σκισμένη σελίδα στην αναζήτηση παραδείγματος και στάσης ζωής πρότυπο...
...Απολαύστε την καταστροφή σημαιοφόροι,έμποροι τού αίματος.
Τα κρατικά δακρυγόνα στα κροκοδίλεια καταγγελτικά φληναφλήματα με τους αγνώστους παρακρατικούς αναγκαίους σας συμμάχους στο μάθημα αφασίας κι αυτού τού Νοέμβρη.
Σε ζωντανή σύνδεση,οι χορτασμένοι ψωμί,παιδεία,ελευθερία ν' ασελγούν στους νεκρούς
- ευτυχώς δεν τούς βλέπουν,δεν είναι εδώ να τούς βάλουν στη θέση τους...
Δε θέλω να θυμάμαι,δε θέλω να ξεχνώ.
Το τέλος τής αντοχής μας.
Θέλει περισυλλογή,ν' ανατρέξουμε τις σελίδες με την αληθινή Ιστορία,να καταλάβουμε γιατί χαντακώθηκαν τριανταοχτώ χρόνια,γιατί φέτος ειδικά, έπρεπε Σιωπή.
Το Πολυτεχνείο δ ε ν ζει.
"Σκασμός οι ρήτορες,πολύ μιλήσατε"...
...Σιωπή και Πλήξη.
- παραφράζοντας ένα τραγουδάκι...χούντα δε θυμάμαι,μονάχα ελευθερία και το Πολυτεχνείο ήταν ο αγαπημένος μου Μύθος...
...μέχρι πέρσι,στο τηλεκίνημα των "αγανακτισμένων" που πετάχτηκε το σύνθημα
"η Χούντα δεν τελείωσε το '73"
και ντράπηκα και μού 'ρθε αποπληξία για το περίσσιο θράσος,την ιστορική ανακρίβεια,την αλαζονία των δήθεν...αν ισχύει ρε μάγκες το ρητό σας,σε πόσα δευτερόλεπτα έπρεπε να σας είχαν μπουζουριάσει αν τολμούσατε σε πραγματικές συνθήκες δικτατορίας να τούς το πείτε, αντιστασιακοί του τζάμπα;
Ο ευτελισμός μιας ημερομηνίας πού'θελε νά'ναι Γιορτή
- οι σημερινοί νέοι έχουν ζήσει μόνο το αποκλεισμένο κέντρο,με τους χιλιάδες μπάτσους,τα ΜΑΤ και την προληπτική απαγόρευση στάθμευσης και κυκλοφορίας,τις μολότωφ,τους καμένους δρόμους στη Στουρνάρα και την Τοσίτσα απ' τη μανιακή βία των κουκουλοφόρων - στα όρια ανοχής μιας πληγωμένης (αν)ελευθερίας.
Στο Πολυτεχνείο σήμερα έχουν πρωτοκαθεδρία όσοι τότε απείχαν,έβλεπαν προβοκάτορες,αρνούνταν την εξέγερση,ήθελαν ελεγχόμενη μετρημένη διαμαρτυρία
- τώρα υψώνουν τη γροθιά,κοκκινίζουν τη μνήμη χωρίς ντροπή κι εκστασιάζονται για μια περπατάδα ώς την πρεσβεία των φονιάδων των λαών Αμερικάνων (το ένα χέρι υψωμένη γροθιά και στο άλλο κουτάκι κόκα κόλα).
Και πριν την (πααάαντα) "μεγαλειώδη" πορεία,τριήμερο ξύλο στο προάυλιο της Πατησίων ποιος θα κάτσει στο κεντρικό τραπεζάκι με τις οργανώσεις/σφραγίδες των Τίποτα και τριγύρω τους το κτήριο ζέχνει,βρωμιά,εγκατάλειψη,ξερόχορτα βουνό,παρατημένο στα πρεζόνια,πεταμένα λεφτά γι άχρηστο χαρτομάνι συνθημάτων κι αποκλεισμός διά ροπάλου-κυριολεκτικά- σ' όποιον τολμήσει να εκφωνήσει λόγο αντίθετο στο Ιερατείο,ισοπέδωση των νοημάτων στην κοματική γραφειοκρατία,δογματισμός,φανφαρονισμός κι η κακοήθεια εξίσωσης των τανκς με τις κλούβες τής δημοκρατίας και παντελής άρνηση καταγγελίας τής αλητείας των μπαχαλάκηδων (αντιθέτως,τούς θεωρούν "υγιή αντίδραση καταφρονεμένων").
Διώχνουν τον κόσμο γιατί τον φοβούνται,η τελευταία προσφορά τού...κινήματος,μάθημα στα πιτσιρίκια πώς να μουτζώνουν,αγκυλωμένοι σε περισπούδαστες ανοησίες και γενικόλογες αοριστολογίες "αγώνα",μια παρωδία συμμετοχικότητας.
Τα λουλούδια στα σπασμένα κάγκελα γεμίσανε αγκάθια
-μάταιες ελπίδες που καπελώνονται απ' τα στρατεύματα μονολιθικότητας, ό,τι δεν ελέγχει το κόμμα το απορρίπτει ως "αστική" συνήθεια και παράδοση στο κατεστημένο,μια ζωή θυμός κι απέναντί τους η κατανόηση,η κοινωνική γαλήνη,η αλληλεγγύη με μοναδικό όπλο το μυαλό...αλλά τί γράφω τώρα;...ο "προδομένος λαός" θέλει πόλεμο,κραυγή,ντουντούκα,τα ντεσιμπέλ τού σπαραξικάρδιου "ξεσηκωμού",την καθοδήγηση τού ξερόλα,την αερολογία,τη μπαρούφα τού "όλοι στους δρόμους" - πότε τα μηδέν τοις εκατό θα σεβαστούν την πλειοψηφία που τούς αρνείται,τούς βαριέται,τούς αποφεύγει,τούς χλευάζει;
Μέρες Νοέμβρη - η πόλη Απούσα.
Τέσσερα εκατομύρια ψάχνουν δρόμο να φτάσουν στη δουλειά,να γυρίσουν γρήγορα σπίτι,να κλειδωθούν,θεωρώντας τη 17η αγγαρία,πρόβλημα,κακό σπυρί,άχρηστο μποτιλιάρισμα,νεκρό απόγεμα και θυμωμένοι,εκνευρισμένοι να παρακολουθούν τα δεδομένα επεισόδια και την ψευτοδιάλυση ενός προγραμματισμένου "χάους",έτοιμοι ν' αποδεχτούν ως ιδανική λύση τη μαζική καταστολή και χαρακτηριζόμενοι απολιτίκ ή αντιδραστικοί επιδή θέλουν μια ήσυχη ζωή μακριά τής υποχρεωτικής "νεολαιίστικης Ανάτασης" και τα κουρελο'ι'δεολογήματα,μανιφέστα των παρωχημένων βεβαιοτήτων.
Κατάντια να φτιάχνεις μια Γιορτή σε κρόσια Φουστανέλας - το 1973 να το ξεφτίζεις αδιάφορη,άδεια,κενή περιεχομένου ημερομηνία,σκισμένη σελίδα στην αναζήτηση παραδείγματος και στάσης ζωής πρότυπο...
...Απολαύστε την καταστροφή σημαιοφόροι,έμποροι τού αίματος.
Τα κρατικά δακρυγόνα στα κροκοδίλεια καταγγελτικά φληναφλήματα με τους αγνώστους παρακρατικούς αναγκαίους σας συμμάχους στο μάθημα αφασίας κι αυτού τού Νοέμβρη.
Σε ζωντανή σύνδεση,οι χορτασμένοι ψωμί,παιδεία,ελευθερία ν' ασελγούν στους νεκρούς
- ευτυχώς δεν τούς βλέπουν,δεν είναι εδώ να τούς βάλουν στη θέση τους...
Δε θέλω να θυμάμαι,δε θέλω να ξεχνώ.
Το τέλος τής αντοχής μας.
Θέλει περισυλλογή,ν' ανατρέξουμε τις σελίδες με την αληθινή Ιστορία,να καταλάβουμε γιατί χαντακώθηκαν τριανταοχτώ χρόνια,γιατί φέτος ειδικά, έπρεπε Σιωπή.
Το Πολυτεχνείο δ ε ν ζει.
"Σκασμός οι ρήτορες,πολύ μιλήσατε"...
...Σιωπή και Πλήξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου