Το πρωί που πήγα στο μαγαζί για δουλειά είδα να λείπει η μισή κλειδαριά,έμεινα κόκαλο να χαζεύω το σπασμένο οφαλό της,αμήχανος έκανα και πως βάζω το κλειδί στη σχισμή μήπως κι είναι ιδέα μου - φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να αφήνει κανείς λεφτά μέσα,μια οθόνη τηλεόρασης μπήκαν κι έκλεψαν,άνω κάτω κάποια κουτιά και φάκελλοι...το αφεντικό που ειδοποίησα αμέσως είπε δεν χρειάζεται να ειδοποιήσω την αστυνομία,έστειλε ν' αλλάξουν κλειδαριά.
-η μέρα μου πέρασε μ' ένα ανάμεικτο συναίσθημα,νεύρα και λύπη κι η γρουσουζιά για τα κλεφτρόνια των 200 ευρώ για μια τηλεόραση κι η ρημάδα Αθήνα,το κέντρο άμυνας ενός εξασθενημένου οργανισμού...μαγαζιά που θωρακίζονται,τίγκα παστωμένα με σιδεριές - ήταν επιλογή μας να έχουμε ένα απλό τζάμι,να μην μπουν στόρια,μια φωταγωγημένη βιτρίνα,νά'χεις διάθεση να τριγυρίζεις και να χαζεύεις...όπως ξέραμε παλιά,αλλά σήμερα η βόλτα στοιχίζει πλέον,νύχτα έρημη,απειλητική,σκοτεινιά κι ομιχλώδης θλίψη για το χαμένο στοίχημα και τα χρόνια τής Παρακμής.
-τηλέφωνα απ' τους δικούς μου ανθρώπους που ανησύχησαν και τί θα κάνω αν μπουν κι είμαι μέσα, "κινδυνεύεις!"-φωνάζουν...στοπ στο φόβο,δε θέλω να ζω με τον τρόμο,ας έρθουν και βλέπουμε,δεν έχω δίπλα κατσαβίδι,μαχαίρι,βαρύ τασάκι να εκσφενδονίσω,φοβάμαι τα όπλα κι ας έπαιρνα στο στρατό άδεια τιμητική γι άριστες βολές,δεν μ' αρέσει το αίμα,σιχαίνομαι τη βία,δε θέλω προστάτες φασιστόμουτρα,λυπάμαι τον απελπισμένο που αποκτηνώνεται και σωριάζει μπαμ και κάτω στο πάτωμα όποιον βρει μπροστά του.
-ήταν παράξενη μέρα...στην τηλεόραση τ' απόγεμα ευτυχισμένες γραβάτες ορκίζονται να προστατεύουν τους νόμους και το Σύνταγμα - είναι αστείο,δε ζουν εδώ,άλλος κόσμος,κλειδαμπαρωμένοι κι ασφαλείς στα πολυτελή προάστεια,security victims,συναγερμοί,θυροτηλεόραση,κάμερες, κιγκλιδώματα,αυτόματοι μηχανισμοί ελέγχου εισόδου/εξόδου με δαχτυλικά αποτυπώματα,φωτοκύταρα,αποστειρωμένοι και μαθήματα αυτοάμυνας
- περπατώ το κέντρο,Πατησίων,3ης Σεπτεμβρίου,Αγίου Μελετίου,Δροσοπούλου,οι γειτονιές τής Κυψέλης...ήρθα το 2000 μόλις και δεν τις αναγνωρίζω πια,σκονισμένες και βρώμικες,άδειες βιτρίνες και λουκέτα,χαρτιά παρατημένα κι απλήρωτοι λογαριασμοί,σπασμένα τζάμια κι άναρχα κολημένες αφίσες,εγκατάλειψη σε τετράγωνα χωρίς φως κι ανθρώπους,πουθενά βουή γειτονιάς,κλεισμένοι όλοι μόλις νυχτώνει...
-κάποτε φαντάστηκα πολύχρωμο πλήθος πολυπολιτισμικότητας και κατάντησε απόλυτα μαύρο
- την κραυγή εννοώ,βλέμματα σκιασμένα,φτύνουν/βρίζουν/μαλώνουν/απειλούν/γκρεμίζουν/καυγαδίζουν/τσιροκοπούν/μπουνιοκλωτσίδι/φθόνος κι οργή στα μάτια - δεν έχουν χαρά,καμιά διάθεση να γνωρίζουν,να εξοικειωθούν,να μοιραστούν,να ενταχθούν,να προκόψουν
- κανένα μέλλον στην πόλη,η ρωγμή φέρνει την τελική καθίζηση.
- τό'χω ξαναγράψει νομίζω...έχω μνήμες ηλιόλουστης παιδικότητας,μέσα τού '70,στο πατρικό,πολυκατοικία στη Σαλονίκη,πάντα Κυριακή η εικόνα,όλα στο φως,γλύκα μεσημεριού,πριν και μετά το παιχνίδι στο πάρκο,με τα χώματα,τ' αυτοκινητάκια,τις μπίλιες,τις κούνιες,σκαρφάλωμα στα δέντρα,μπάλα και μαλί τής γριάς και κοκοράκι γλειφιτζούρι και παγωτό σοκολάτα...μετά όλες οι πόρτες των διαμερισμάτων ανοιχτές,το κλειδί απ' έξω να τρέχουν τα παιδιά κι οι μαμάδες καφεδάκι στο διάδρομο για τα νέα τής γειτονιάς,τροχάδην ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες,μπαινοβγαίνουμε στα σπίτια των φίλων,γέλια,παιχνίδι,ζωή.άνοιξε,μην χτυπάς κουδούνι,πες απλά καλημέρα.
Δεν αποζητώ μια ουτοπία,τα προστατευμένα μυθικά χρόνια περάσαν
- λίγη έγνοια για το διπλανό,δουλειά,φροντίδα,κοινότητες ανθρώπων που θα ζούμε ήσυχα με τα στοιχειώδη ασφάλειας κι ευημερίας...
και μ΄ έναν Δήμαρχο που δε θα στέλνει μόνο για κλήσεις κι είσπραξη προστίμων ένα αργόσχολο προσωπικό,άφαντο στη δημιουργική ενασχόληση κι επίλυση προβλημάτων...(η μεγάλη φούσκα τού υπερτιμημένου κυρίου Καμίνη)
-τόσα απλά που γιγαντώνονται αδύνατα
...αγόρασα υπερενισχυμένη κλειδαριά ασφαλείας,σίγουρη κι απαραβίαστη.
Αθήνα - κενό στο μυαλό,πανικός και διάτρηση στομάχου.
Η πόλη σβήνει απ' το χάρτη,δεν υπάρχει πια ανάσα στο κέντρο,μόνο μυρωδιά κάτουρου,μια σαπίλα στο πληγιασμένο τέλμα της.
-η μέρα μου πέρασε μ' ένα ανάμεικτο συναίσθημα,νεύρα και λύπη κι η γρουσουζιά για τα κλεφτρόνια των 200 ευρώ για μια τηλεόραση κι η ρημάδα Αθήνα,το κέντρο άμυνας ενός εξασθενημένου οργανισμού...μαγαζιά που θωρακίζονται,τίγκα παστωμένα με σιδεριές - ήταν επιλογή μας να έχουμε ένα απλό τζάμι,να μην μπουν στόρια,μια φωταγωγημένη βιτρίνα,νά'χεις διάθεση να τριγυρίζεις και να χαζεύεις...όπως ξέραμε παλιά,αλλά σήμερα η βόλτα στοιχίζει πλέον,νύχτα έρημη,απειλητική,σκοτεινιά κι ομιχλώδης θλίψη για το χαμένο στοίχημα και τα χρόνια τής Παρακμής.
-τηλέφωνα απ' τους δικούς μου ανθρώπους που ανησύχησαν και τί θα κάνω αν μπουν κι είμαι μέσα, "κινδυνεύεις!"-φωνάζουν...στοπ στο φόβο,δε θέλω να ζω με τον τρόμο,ας έρθουν και βλέπουμε,δεν έχω δίπλα κατσαβίδι,μαχαίρι,βαρύ τασάκι να εκσφενδονίσω,φοβάμαι τα όπλα κι ας έπαιρνα στο στρατό άδεια τιμητική γι άριστες βολές,δεν μ' αρέσει το αίμα,σιχαίνομαι τη βία,δε θέλω προστάτες φασιστόμουτρα,λυπάμαι τον απελπισμένο που αποκτηνώνεται και σωριάζει μπαμ και κάτω στο πάτωμα όποιον βρει μπροστά του.
-ήταν παράξενη μέρα...στην τηλεόραση τ' απόγεμα ευτυχισμένες γραβάτες ορκίζονται να προστατεύουν τους νόμους και το Σύνταγμα - είναι αστείο,δε ζουν εδώ,άλλος κόσμος,κλειδαμπαρωμένοι κι ασφαλείς στα πολυτελή προάστεια,security victims,συναγερμοί,θυροτηλεόραση,κάμερες, κιγκλιδώματα,αυτόματοι μηχανισμοί ελέγχου εισόδου/εξόδου με δαχτυλικά αποτυπώματα,φωτοκύταρα,αποστειρωμένοι και μαθήματα αυτοάμυνας
- περπατώ το κέντρο,Πατησίων,3ης Σεπτεμβρίου,Αγίου Μελετίου,Δροσοπούλου,οι γειτονιές τής Κυψέλης...ήρθα το 2000 μόλις και δεν τις αναγνωρίζω πια,σκονισμένες και βρώμικες,άδειες βιτρίνες και λουκέτα,χαρτιά παρατημένα κι απλήρωτοι λογαριασμοί,σπασμένα τζάμια κι άναρχα κολημένες αφίσες,εγκατάλειψη σε τετράγωνα χωρίς φως κι ανθρώπους,πουθενά βουή γειτονιάς,κλεισμένοι όλοι μόλις νυχτώνει...
-κάποτε φαντάστηκα πολύχρωμο πλήθος πολυπολιτισμικότητας και κατάντησε απόλυτα μαύρο
- την κραυγή εννοώ,βλέμματα σκιασμένα,φτύνουν/βρίζουν/μαλώνουν/απειλούν/γκρεμίζουν/καυγαδίζουν/τσιροκοπούν/μπουνιοκλωτσίδι/φθόνος κι οργή στα μάτια - δεν έχουν χαρά,καμιά διάθεση να γνωρίζουν,να εξοικειωθούν,να μοιραστούν,να ενταχθούν,να προκόψουν
- κανένα μέλλον στην πόλη,η ρωγμή φέρνει την τελική καθίζηση.
- τό'χω ξαναγράψει νομίζω...έχω μνήμες ηλιόλουστης παιδικότητας,μέσα τού '70,στο πατρικό,πολυκατοικία στη Σαλονίκη,πάντα Κυριακή η εικόνα,όλα στο φως,γλύκα μεσημεριού,πριν και μετά το παιχνίδι στο πάρκο,με τα χώματα,τ' αυτοκινητάκια,τις μπίλιες,τις κούνιες,σκαρφάλωμα στα δέντρα,μπάλα και μαλί τής γριάς και κοκοράκι γλειφιτζούρι και παγωτό σοκολάτα...μετά όλες οι πόρτες των διαμερισμάτων ανοιχτές,το κλειδί απ' έξω να τρέχουν τα παιδιά κι οι μαμάδες καφεδάκι στο διάδρομο για τα νέα τής γειτονιάς,τροχάδην ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες,μπαινοβγαίνουμε στα σπίτια των φίλων,γέλια,παιχνίδι,ζωή.άνοιξε,μην χτυπάς κουδούνι,πες απλά καλημέρα.
Δεν αποζητώ μια ουτοπία,τα προστατευμένα μυθικά χρόνια περάσαν
- λίγη έγνοια για το διπλανό,δουλειά,φροντίδα,κοινότητες ανθρώπων που θα ζούμε ήσυχα με τα στοιχειώδη ασφάλειας κι ευημερίας...
και μ΄ έναν Δήμαρχο που δε θα στέλνει μόνο για κλήσεις κι είσπραξη προστίμων ένα αργόσχολο προσωπικό,άφαντο στη δημιουργική ενασχόληση κι επίλυση προβλημάτων...(η μεγάλη φούσκα τού υπερτιμημένου κυρίου Καμίνη)
-τόσα απλά που γιγαντώνονται αδύνατα
...αγόρασα υπερενισχυμένη κλειδαριά ασφαλείας,σίγουρη κι απαραβίαστη.
Αθήνα - κενό στο μυαλό,πανικός και διάτρηση στομάχου.
Η πόλη σβήνει απ' το χάρτη,δεν υπάρχει πια ανάσα στο κέντρο,μόνο μυρωδιά κάτουρου,μια σαπίλα στο πληγιασμένο τέλμα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου