Να πέσει αίμα στην αρένα...αυτό θέλει ο κόσμος.
Το ακούω μήνες,χρόνια τώρα.
Είμαστε μεγαλωμένοι σε παραμυθο'ι'στορίες- νομίζουμε όλα στη ζωή είναι όπως στις ταινίες-
εύκολα,σταμπαρισμένα....ο καλός και ο κακός - το καλό παιδί,ο ήρωας,ο υπέροχος,ο απίθανος / κι απέναντί του ο κακός,ο μοχθηρός,το κάθαρμα...και πάντα στο τέλος ο κακός πληρώνει,χάνει,καταστρέφεται,πεθαίνει...τί καλά!...επήλθε κάθαρση,ο ήρωας αγκαλιάζει την αγαπημένη του και συνεχίζει την καλή ζωή και ρίχνει ένα τελευταίο βλέμμα στις στάχτες τού καθάρματος...τίτλοι τέλους/αυλαία.
Ψάχνουμε λοιπόν,έτσι γίνεται πάντα,τον Αρτέμη Μάτσα,τον Σπύρο Καλογήρου,την Τασσώ Καβαδία παντού,στην πολιτική,την τηλεόραση,τον αθλητισμό,τις τέχνες,στην παρέα μας,στη δουλειά μας ή και στην οικογένειά μας - όπου σκάει σκάνδαλο,σήψη,λαμογιά,να τους αποκαλύψουμε,να τους καταδικάσουμε και να πάμε μετά για ύπνο δικαιωμένοι κι ήσυχοι...
Κι αν δεν είναι ρόλος όλα στη ζωή,τί γίνεται;
Και πώς ξεχωρίζει το καλό απ' το κακό και πόσο κακό είναι τόσο κακό ώστε να τιμωρείται ανάλογα με τί;
Να στείλουμε στη φυλακή...οκ!...πόσους απ' τους βολευτές,με πόσα σπίτια,πόσα εξοχικά,πόσα κότερα,πόση αλαζονία...δοσομετρώντας βάσει ποιας συμφωνίας;
Με δικονομικό σύστημα συγκεκριμένο,με νομικές υπηρεσίες και ενστάσεις/αναβολές/ερμηνείες/παρελκυστικές τακτικές/αλληλοτροφοδοτούμενες καταγγελίες...πλέγμα σιωπής - στη Ζίμενς είχε δωράκια,ταξιδάκια,διακοπές,γεύματα εργασίας,ήξεραν πολλοί,σιώπησαν,έβλεπαν αλλά δεν καταλάβαιναν ή δεν νοιάζονταν ή αντάλασσαν τη συγκάλυψη με πακετοδιακοπές
-αν χτίζαμε φυλακή προθέσεων θα χώναμε χιλιάδες μέσα...κι ύστερα θ' ανοίγαμε τις πύλες και θα μπουκάραμε μέσα εμείς - τα θηριώδη λα'ι'κά τάγματα να πάρουμε εκδίκηση...
...για ποιό να εκδικηθούμε ακριβώς;...
για τί θα φάμε τις σάρκες τους τελικά;
...ο παπούλης θα πάρει τη σύνταξη τού 'Ακη Τσοχατζόπουλου,ο δημόσιος υπάλληλος το μισθουλάκο της Ντόρας,ο άνεργος θα πάει Ντουμπάι σε χλιδοριζόρτ με τον Άρη Σπηλιωτόπουλο,ο άστεγος θα διανυκτερεύσει με τον Πάγκαλο σε σουίτα...
Κι έτσι,αφού όλοι μαζί τους φάμε,ικανοποιημένοι,πλήρεις κι ευτυχείς,θα επιστρέψουμε στις δουλιές μας και στην καθημερινότητά μας,περιμένοντας τους επόμενους λιμασμένους να βουτήξουν στο βάζο με το μέλι και να τους κόψουμε το δαχτυλάκι τους,να το φχαριστιόμαστε..
Τί σας λέω κάποιες παραγράφους τώρα;
Πως δεν μ' ενδιαφέρουν οι ανθρωποθυσίες,αναρωτιέμαι αν μπορούμε να ζήσουμε την ο υ τ ο π ί α ,όπου ο ευγενής δεν θα ποδοπατείται απ' το γα'ι'δούρι,όπου ο φτωχός θ' απολαμβάνει κοινωνικές πρόνοιες μένοντας μ' αξιοπρέπεια στη φτώχεια του,όπου το μεγάλο ψάρι δεν θα καταβροχθίζει το μικρό...
...πως με νοιάζει να φτιάξουμε το κράτος,τους οργανισμούς,τη διοίκηση,τους θεσμούς,όλη τη δομή της κοινωνίας μας με κανόνες,δίκαιους κανόνες εξυπηρέτησης κοινού συμφέροντος,να μην μπορεί κανείς να κλέβει,να δωροδοκεί,να παρασιτεύει,να διευκολύνει την ανομία και την αναξιοκρατία.
Πώς θ' αλλάξει το σύστημα ψάχνω-και με ποιους.
Κι όταν κοιτάζω ποιους διαλέξαμε να το πετυχαίνουν (στο δόξα πατρί) απελπίζομαι...κοιτάζω το σήριαλ κάθασης,να μαλώνουν στα παράθυρα όσοι πηγαινοέρχονταν τζάμπα απ' τα σικ εστιατόρια στις πολυτελείς σουίτες πληρωμένοι εις υγείαν του ακροατηρίου τους...
αναζητώ ένα στήριγμα,μια φωνή λογικής,με ιδέες κι αξίες...οι άξιοι σιωπούν,ιδιωτεύουν,φεύγουν μακριά,δεν συμμετέχουν.
Η χρεωκοπία δεν είναι μόνο οικονομική,είναι συνολική καθίζηση,αφορά όσα ζούμε,όσα σήμερα λέμε "αξίες",ηθική,συλλογικότητα,συντροφικότητα...αντίθετα ξεπέφτουμε εγωιστικά,στην ηδονή τού φιλοτομαρισμού,μια κοινωνία νόμιμη και γι αυτό ηθική,όχι ένοχη-αφού τίποτα δεν αποδεικνύεται,όχι αθώα κι άδολη-αφού δεν την αντέχει...τίποτα δεν είναι άσπρο/μαύρο,κανείς δεν έχει μόνο την κατάλευκή του όψη.
Ζητάμε υπερανθρώπους και δεν αντέχουμε πληγές.
Εν τέλει το κακό δεν είναι πάντα απέναντι.
Ας μάθουμε να το αφήνουμε πίσω αλλάζοντας ζωή,να μείνουν οριστικά στην απ' έξω τα καθίκια,να μη βρουν χώρο ν' ανθίσουν,να νιώσουν παρείσακτοι δίπλα μας,ν' αποφασίσουμε πως θα ζούμε δίκαια,ανεκτικά,ειρηνικά,σωστά,επιλέγοντας απλά κι ειλικρινά τον αλληλοσεβασμό ως παράσημο κι ένσημό μας.
Δεν με φτιάχνει πια ο κανιβαλισμός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου