ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΙΚΙΟ - ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΚΟΜΑ

Κάθε μέρα πηγαίνοντας και γυρνώντας στη δουλειά ανεβοκατεβαίνω τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Το τρόλει κάνει πάντα στάση στο τουριστικό γραφείο - μια πληγή για ένα χαμένο ταξίδι που έμεινε όνειρο...


...Την πραμονή της πρωτοχρονιάς τού 2004 σχόλασα 10 και μισή το βράδυ,με το ζόρι "έβγαλα" κυριολεκτικά απ' το ζαχαροπλαστείο τους τελευταίους πελάτες,να προλάβω να γυρίσω σπίτι πριν αλλάξει ο χρόνος..4 χρόνια στην Αθήνα,έστησα τρία μαγαζιά,πέρασε απίστευτη κούραση πάνω στο κορμί μου,άγχος 15ωρα ωράρια εξόντωσης,σκληρή δουλειά,όλα από μένα,οργάνωση,διοίκηση,εξυπηρέτηση,χαμαλίκι,χωρίς αργίες και σαββατοκύριακα,οι αναπνοές ελάχιστες.

Ευτυχώς στη δουλειά γνώρισα κι αγάπησα το κοριτσάκι μου,η ξεκούραση στα μάτια της,η αντοχή μου τα φιλιά της..έτσι όπως κυλούσε όμορφα μαζί της ο χρόνος είπαμε να παντρευτούμε.

Οι εργοδότες μου επέβαλαν κανόνες στη δουλειά,σε συνθήκες δουλεμπορικού,με υπερεργασία χωρίς πληρωμή υπερωριών-στη λογική "ευτυχώς που έχετε δουλειά",κακοπληρωμένα μ' επαναλαμβανόμενη καθυστέρηση μισθοδοσίας ένα και δυο μήνες πίσω,οι γυναίκες να ξεφορτώνουν νταλίκες με σαραντάκιλα κιβώτια και να μπαινοβγαίνουν σε καταψύξεις,όποτε κατέβαιναν Αθήνα ύφος αυταρχικό και συνεχείς προσβολές και ψυχολογικό πόλεμο - κι όσο κι αν προσπαθούσα να κρατώ ένα κλίμα συνεργασίας κι ηρεμίας,επένδυαν στο φόβο και την ανασφάλεια της ανάγκης...και βασικός άγραφος κανόνας...όχι παντρειές!...διαταγή σε μένα,μόλις μαθαίνω αν κάποια κοπέλα ετοιμάζεται,να τη διώχνουμε πριν μπερδευτούμε με επιδόματα κι εγκυμοσύνες κι απουσίες και τρεχάματα-
καθάρματα κοινώς,μόνο το ταμείο ο θεός τους,απάνθρωπη συμπεριφορά,τυπικά χαμόγελα κι ειρωνία,αγύρτες βλαχοπλούσιοι επί πτωμάτων-
έτσι κράτησα μακρυά τους τη σχέση μου,μάταια προσπαθούσαν ρωτώντας τάχα μου μ' ενδιαφέρον "πώς πάει η εργένικη ζωή σου"...αν και θεωρούσα πως αλλιώς θα συμπεριφέρονταν σε μένα,τον άνθρωπό τους που μετακόμισε απ' τη Θεσσαλονίκη για να στήσει την επιχείρησή τους,τί διάολο,δούλευα νυχθημερόν εκεί,πού θα γνώριζα τη γυναίκα της ζωής μου...

Την πρωτοχρονιά λοιπόν,οργανώναμε το γάμο μας για το Μάιο,οι γονείς σ' αναβρασμό να είναι όλα έτοιμα,εμείς μια διάθεση να είναι γιορτή,η χαρά κι η ευχαρίστηση των δικών μας πρώτος λόγος,οι λεπτομέρειες,τα σχέδια,οι καλεσμένοι,οι προσκλήσεις,τα χαρτιά...αλλά κι οι μέρες αμέσως μετά...πού θα πάνε οι νεόνυμφοι;

Κουβεντιάζαμε για το "ταξίδι",ταλαιπωρημένοι και κατάκοποι κι οι δυο,εκείνο που θα μας χαλάρωνε ήταν μια βδομάδα ανάσκελα,ξάπλα κι αραχτοί σε μια παραλία,αν γινόταν να πέφταμε απ' το κρεβάτι κατευθείαν στη θάλασσα...έτσι μπήκαμε το πρώτο απόγεμα που κλέψαμε μιαν ώρα απ' τη δουλειά,στο τουριστικό γραφείο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας να δούμε προσπέκτους κι ιδέες για ακούνητες μέρες στην ακροθαλασσιά,έτσι κοιτάζαμε υλικό,φωτογραφίες και πληροφορίες κι ήρθε μια αφίσα στον τοίχο και μας κόλλησε νοτίως της Νοτίου Αφρικής... ο Μαυρίκιος,ο παράδεισός μας επί της γης,διαλέξαμε πρόγραμμα,ξενοδοχείο και πολύωρο μασάζ υποδοχής με χαλάρωση δώρο αιθέριων ελαίων και θέα την ακύμαντη θάλασσα -το ταξίδι της ζωής μας!

Την προκαταβολή για να κρατήσουμε θέσεις στο αεροπλάνο έπρεπε να τη δώσουμε μια Παρασκευή πρωί,ένα μήνα πριν το γάμο.
Το Σάββατο μια βδομάδα πριν,με το αυτοκίνητο που έφερνε τα υλικά απ' τη Σαλονίκη στην Αθήνα έστειλα τα προσκλητήρια γάμου για τ' αφεντικά,το λογιστήριο,τους συνεργάτες μου πάνω,ήταν καιρός να μοιραστώ τη χαρά μου...τα παρέλαβαν τ' απόγεμα,τηλεφώνησαν έκπληκτοι,με γλυκόλογα κι ευχές για κάθε ευτυχία και "βρε μπαγάσα,μας έκρυβες παλιόπαιδο τέτοιο θέμα!",συγχαρίκια ώρα καλή και σιρόπια για την ευτυχία που μού αξίζει-
Δευτέρα πρωί,ο γιος της οικογένειας έρχεται αιφνιδιαστικά Αθήνα κι απολύει τη γυναίκα μου,το μαθαίνω απ' το τηλέφωνο,εκείνη δουλεύει Σύνταγμα κι εγώ Μαρούσι,έρχεται στο μαγαζί λέγοντάς μου κατάματα "είπαμε όχι γάμοι εδώ μέσα,όποιος παντρεύεται φεύγει,δεν θα μας κορο'ι'δέψεις εσύ"...ουσιαστικά περιμένουν να παραιτηθώ,μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια-
κάνω υπομονή ώς το βράδυ .

...Στο σπίτι κουβεντιάζουμε σοκαρισμένοι την αλητεία,αποφασίζουμε να μείνω για να μην χαθεί η αποζημίωση,αν θέλουν ας με διώξουν...Τετάρτη απόγεμα κι αφού βλέπουν πως δεν αντιδρώ,μού ανακοινώνει μείωση μισθού 30%,το δέχομαι...με το κοριτσάκι μου καταλαβαίνω πως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση...δεν λέμε κάτι στους γονείς να μην τους τρελλάνουμε λίγες μέρες πριν το γάμο,θα ψάξει για δουλειά αμέσως μετά,τώρα θα πούμε είναι σε άδεια για τις ετοιμασίες,τα βάζουμε κάτω,νέα δεδομένα,ο δικός μου καλός μισθός κόπηε,ο δικός της ταμείο ανεργίας,πρέπει να μετακομίσουμε σε μικρότερο σπίτι,φτηνότερη περιοχή,τί θα κόψουμε,τί θα περιορίσουμε,τί θ' αλλάξουμε...-
το ταξίδι;
...τί θα κάνουμε αγάπη μου με το ταξίδι;
...εντάξει,χρήματα μαζέψαμε...αλλά 2500 ευρώ και ό,τι ξοδέψουμε εκεί...δεν θα τα χρειαστούμε τώρα που τα δεδομένα είναι άλλα;...αν ξημερώσουν και πιο δύσκολες μέρες δεν θα μας λείψουν;..
...έτσι πηγαίνω πάλι Λεωφόρο Αλεξάνδρας...χαζεύω για τελευταία φορά την αφίσα με την παραδεισένια παραλία,εξηγώ στην υπεύθυνη τού γραφείου τα νέα δεδομένα...ακυρώνω μια κράτηση που δεν έγινε και ποτέ -και φεύγω.

30 μέρες μετά,παντρευόμαστε,στο γάμο έρχεται ο πατέρας-αφεντικό της αγίας οικογένειας,φιλιά και χαμόγελα κι ευχές για καλή ζωή και τύχη κι ένα ασημένιο λαμπατέρ δώρο...την επόμενη μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε 'Αγιο Κωνσταντίνο να πάρουμε το φέρυ για Σκόπελο...τρίτη μέρα της άδειας γάμου χτυπάει το κινητό μου..."δεν χρειάζεται να γυρίσεις στη δουλειά"...απολύομαι τηλεφωνικά -ο κύκλος της ελεινής τους αυθαιρεσίας κλείνει.


Κάθε μέρα πηγαίνοντας και γυρνώντας στην σημερινή μου δουλειά,το τρόλει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας σταματάει έξω απ' το τουριστικό γραφείο..
Είναι όλα εκεί,το αφισάκι "Μαυρίκιος-ένας παράδεισος σε περιμένει!"...το δωμάτιο πάνω στην αμμουδιά,η ξαπλώστρα στον κοκοφοίνικα με θέα την κοραλένια θάλασσα,οι μουσικές απ' το μπαράκι με τους εξωτικούς χυμούς,η θεραπεία χαλάρωσης και το δείπνο για τους νεόνυμφους με τα κεριά στο κύμα...

Με το κοριτσάκι μου είμαστε πιο ευτυχισμένοι κι ερωτευμένοι κάθε χρόνο και πιο πολύ..ήρεμοι σ' αναποδιές καιρών,δύσκολα τα βγάζουμε,αλλά μαθημένα τα βουνά στα χιόνια,πάντα έτσι ζήσαμε,ό,τι μας στεναχωρεί,η απουσία των ανθρώπων μας που μεγαλώνουν και φεύγουν...όλα τ' άλλα μαζί τα παλεύουμε,μια γροθιά όλα,αντιμετωπίζονται με την καρδιά δυνατή-ψυχή βαθειά!

Τα παλιά μου αφεντικά-καθάρματα,που επέβαλαν όρους κινέζικης/αφρικάνκης ζούγκλας πέρα από κάθε κανόνα εργασιακής νομιμότητας ...χρόνια πριν η Κατσέλη και η τρόικα εφευρεθούν για αυτό...
...μαθαίνω πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο...κλείνουν τα μαγαζιά που άνοιξαν κακοφροντισμένα,κακοσυντηρημένα,ο ανταγωνισμός ανέδειξε τη φτήνεια,τις κατεψυγμένες τούρτες και τα μπαγιάτικά τους γλυκά...ρημάζουν...και η διχόνοια φέρνει προστριβές,διαλύσαν την κοινή τους εταιρεία,τα δυο αδέλφια χωριστά και δεν μιλιούνται...χρωστούν λεφτά σ' όποιον μιλάει ελληνικά...βοά η Θεσσαλονίκη για δανεικά κι ακάλυπτες επιταγές και φορολογικές αλχημείες και διεφθαρμένους εφοριακούς που θα πουν διάφορα...μα το πιο βασικό,άνθρωποι χωρίς αισθήματα,που δεν εμπιστεύονται ούτε τη σκιά τους,γεμάτοι μίσος και κακία,εχθροί ακόμα και τ' αδέλφια τους...δυστυχισμένοι χωρίς στάλα αγάπη.


Δεν πήγαμε Μαυρίκιο-
και δεν νομίζω να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή τ' όνειρο αυτής της απόδρασης...

...Το τρόλει κλείνει τις πόρτες,ρίχνω ένα φευγαλέο βλέμμα στο τουριστικό γραφείο...τόσα χρόνια μετά...ο παράδεισος μπορεί να περιμένει...
...άλλωστε γυρνώ σπίτι και θα χωθώ στην αγκαλιά σου...
...το καλύτερό μας ταξίδι - οι δυο μας ένα!