ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΖΟΝΑ;

'Αλλαξε η χρονιά - οι στρατοί ξεκουράστηκαν και ξαναβγαίνουν αρματωμένοι στα μέτωπα.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα-σαν να μην ένιωσε κανείς την ανάγκη για μια δεύτερη σκέψη,μια αυτοκριτική,ένα βήμα καρδιάς και συνειδητοποίησης τί γίνεται,πώς θα ζήσουμε,πώς θα τα βγάλουμε πέρα,μια αφορμή ανασυγκρότησης,αναθεώρησης πλάνων και σχεδίων.

'Αγνωστες λέξεις η εμπιστοσύνη,οι νέες συλλογικότητες,η αλληλοβοήθεια,η αλληλο'υ'ποστήριξη με κοινό παρανομαστή την κοινωνική ειρήνη για συμβίωση κι επιβίωση,χωρίς νέες ιδέες προστασίας,κανένα μήνυμα πως οι νέοι καιροί έφεραν εντός μας γαλήνη-
-
-και ξαναρχίζουμε στις θύελλες των σπρεντς να καλύπτουμε τα παράθυρα με χαρτόκουτα Κατοχής...

'Ολοι εναντίον όλων,
πάλι.

Πάντα εχθροί.
Μισητοί αντίπαλοι.
Στόχοι έτοιμοι προς κατατρόπωση...
..ο Πάγκαλος κι οι δημόσιοι κοπρίτες...
...ο Ρέππας κι ο Κουλουμπαρίτσης...
...η Κανέλη κι ο Δρούτσας...ούλτρα πατριώτες και γερμανοτσολιάδες...
...ο 'Ανθιμος κι οι γυφτοΣκοπιανοί του...
...οι μπάτσοι και τα Εξάρχεια...
...ο Γκλέτσος κι η Ολυμπία Οδός...
...ο Λαφαζάνης κι ο 'Αδωνις...
...το ΠΑΜΕ κι η ΓΣΕΕ...
...ο Θέμος κι ο Μάκης κι ο Πρετεντέρης...
...η Χρυσή Αυγή κι οι μετανάστες...

Ο θάνατός σου η ζωή μου..
...στ ' αλήθεια!-
-κι η είδηση που έσκασε - κυριολεκτικά! - στη μούρη μας,απ'την αγαπημένη μας να τη μισούμε Αμερική..
..ένας ψυχικά διαταραγμένος οπαδός των Ρεπουμπλικάνων πυροβόλησε βουλευτίνα τού Ομπάμα και σκότωσε καμιάν εικοσαριά θεατές της ομιλίας της σε στάδιο της Αριζόνας...
- κι ο λόγος;
έ τ σ ι !
έτσι,γιατί μισούσε τον "εχθρό",το λόγο του,τη σκέψη του,τις ιδέες του,απλώς διαφωνούσε κι άρπαξε το όπλο κι άρχισε το μακελιό,δεν είχε προσωπική σχέση,είχε παθιαστεί με την οξεία κριτική,την ισοπεδωτική τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου που τον βομβάρδισε με τον "κακό" αντίπαλο..

Πόσο απέχουμε απ' αυτήν την τρέλα;
Πόσο εύκολο είναι να γίνει το "κλικ",να διαβούμε το ποτάμι λεκτικού μίσους και να πνίξουμε κάθε αξία θεσμών κι αξιών μ' ένα "μπαμ και κάτω" κι όποιον δεν γουστάρουμε ν' ακούμε να τον φυτεύουμε;

Η οργή,η αντιπάθεια,η αντιπαλότητα,η βιαιότητα επαγγελματικών αλλαγών,η πνιγηρή αίσθηση αδικίας,η ανατροπή της καθημερινότητας...
-μπορούν όλα τούτα να γίνουν βατήρας κι ώθηση να επιβληθούμε με α ί μ α ;

Είδαμε λυντσάρισμα στην Πανεπιστημίου,παίζουμε ξύλο στο δρόμο για ένα παρκάρισμα,μια προσπέραση στο φανάρι,μια λοξή ματιά στο λεωφορείο,μιαν αντιπαράθεση σε τηλεοπτικό παράθυρο,απειλούμε να μπούμε μέσα και να κάψουμε το μπουρδέλο τη Βουλή,να πετάξουμε στη θάλασσα όποιον δεν χωρά στη γειτονιά μας...

...Θα φτάσουμε πίσω στον Μεσαίωνα;
Πιο πίσω;...οφθαλμόν αντί οφθαλμού;
Στην ισοπέδωση της αξίας τής ανθρώπινης ζωής,στην επιβεβαίωση της απειλής..."μόνο πάνω απ' το πτώμα μου θα περάσεις!"...
-ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο,που ξαναγίνεται ζώο-
-ένα μεγάλο βήμα στο κενό τής οπισθοδρόμησης,στη ζούγκλα με τις λυσσασμένες αγέλες.

Φοβάμαι είμαστε μια στιγμή πριν το τέλος τού πολιτισμού.
-κοιτάξτε,ακούστε,νιώστε την απύθμενη ένταση σε κάθε επαφή έστω δυο ανθρώπων σε κοινή θέα,στο σπίτι,στο δρόμο,στην τηλεόραση,στη δουλειά,στο μπαρ,στη δημόσια υπηρεσία,στην κομματική μας εμπάθεια,στην απολιτίκ μας ειρωνεία,στην ευκολία των αφορισμών μας-
-αγρίμια,σκυθρωποί,επιθετικοί,αλλόκοτα μοχθηροί,εκβιαστικοί,απότομοι,απόλυτοι,εριστικοί,αφασιακοί κι έτοιμοι για όλα!

Τόσο σπαρμένο μίσος - στο θερισμό θα πέσουν κορμιά,μυρωδιά πτώματος,αληθινή ηδονή για το θάνατο τού άλλου.

Σκεφτείτε το...
θα μας πειράξει αλήθεια αν δούμε να πέφτει νεκρός ο "άλλος",ο δικός μας εχθρός;
Μήπως κυνικά αναφωνήσουμε "καλά να πάθει το κάθαρμα;"...και πόσες φορές το φχαριστιόμαστε,το θελήσαμε και το νιώσαμε λυτρωτικό αυτό το "καλά να πάθει";

Μαύρο - κατάμαυρο το μέλλον.
Οι Σάρες Πέιλιν επελαύνουν.