ΤΟ 616

Δωμάτιο 616.
Έξω απ' το παράθυρο η Αθήνα φαίνεται σχεδόν ειδυλλιακή.
Όμως δεν είναι Κυριακή διακοπών και το δωμάτιο δεν είναι ξενοδοχείου...
...Νοσοκομείο Ευαγγελισμός,το καλοκαίρι στέκεται έξω,μακρινό πια,απόμακρο.

Μέσα,φυσιογνωμίες σιωπηλές,οι άρρωστοι στο κρεβάτι,οξυγόνο,σωληνάκια,μετρήσεις,αίμα,ούρα,πίεση,θερμόμετρο.
Συγγενείς και φίλοι κάνουν ησυχία- στα ανήσυχα βλέμματα,φόβος.
Όλα ξαφνικά,αλλάζοντας σταθερές και προγράμματα,επείγοντα,εισαγωγή,γραφείο κίνησης ασθενών-κι όχι γραφείο ταξιδίων,ακτινογραφία,υπέρηχος,καρδιογράφημα,βελόνα.

Χτυπάει το κινητό,οι φίλοι είναι παραλία,όχι,δεν μπορώ να πάω,η θάλασσα ως μαγική εικόνα,όλα ξαφνικά λέω,όλα μένουν εκτός.

Κλείνω,κοιτάζω τριγύρω,αγωνία και καρτερικότητα,άλλος πιο σοβαρά,άλλος πόνος ελεγχόμενος,η ώρα περνάει,πότε θα έρθει ο γιατρός,δεν ήρθε νοσοκόμα,δεν είναι εντάξει το σωληνάκι,πέφτει σωστά το υγρό στο σωληνάκι,δεν ξέρω ποιο σωληνάκι μπαίνει πού,ψυχραιμία,υπομονή,όλα θα γίνουν...

Πάμε στο διάδρομο για κουβέντα.
Για τα νέα δεδομένα.Να οργανωθούμε.Ποιος θα λείψει απ' τη δουλειά.Ποιος θα ζητήσει ρεπό.Ποιος θαρθεί πρωί ν' αναζητήσει ενημέρωση,απόγεμα βρίσκουμε γιατρούς; - συνεννόηση για τη βδομάδα.Μετά βλέπουμε.Αρκεί; Θα μείνουμε κι άλλο;Θα βγούμε;
Πάλι απ' την αρχή.Υπομονή.Το μεγάλο νοσοκομείο,η συγκινητική προσπάθεια εφημερευόντων,βλέπεις πως χρειάζεται κι άλλο προσωπικό,ο γιατρός ευγενής κι ειλικρινής και πηγαίνει μόνος του την αιμοληψία στο εργαστήριο,μού λέει είναι μια νοσοκόμα για τέσσερα τμήματα,δεν πειράζει,λίγο αργούμε,θα βγει η βάρδια...

Κατεβαίνω στο κυλικείο,τιμές φαρμακείου,μετράει το ύφος μου για το αν θα κόψει απόδειξη,σε μένα κόβει,στην κοπέλα μετά,όχι.Δυνατή μουσική απ' το ράδιο,μετά τη σιωπή στο θάλαμο,εδώ ορχήστρα ρέγγε με τον Χατζηγιάννη να σαλιαρίζει "είσαι το καλοκαίρι μου",τώρα παραλία έχει,ακούω ρακέτες,παγάκια στον φρέντο,χάιδεψέ με,βάζω αντιηλιακό...

...Αλλά εδώ προστασία ξαφνικά χρειάζονται οι γονείς μας,μεγαλώσαμε και κουράστηκαν,έχουν ανάγκη - κι ας έχουμε την ανάγκη να είναι όπως παλιά,γελαστοί,υγιείς,δυνατοί,αλεξικέραυνοι,η σιγουριά μας ότι όλα θα πάνε καλά.

Ξέρουμε πως ό,τι είναι φθαρτό δεν μπορεί να είναι αιώνιο.
Νιώθουμε τα αισθήματα,η αγάπη,η αφοσίωση,δεν φθείρονται.
Είναι κι οι μνήμες.Θα μας κρατήσουν όρθιους,όσους "χειμώνες" κι αν διαχειριστούμε,ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι.