ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΑΕΡΑΣ ΚΑΙ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΣΗΜΑΙΕΣ

Μ' αρέσουν οι εικόνες απ' το Σύνταγμα-
κι ας μ' ενοχλεί η πρωινή σπέκουλα των λα'ι'κιστικογλειφτών των μήντια,οι θούριοι τού Τράγκα,οι ύμνοι των μεγαλοδημοσιογράφων που βρήκαν φως και μπήκαν,να ξαναμπούν στο παιχνιδάκι των συνοδοιπόρων,να καθαγιαστούν τα βρώμικα κόλπα των αφεντικών τους και να κατευθύνουν την οργή και τη σιωπή μας
- αύριο είναι το στοίχημα,αύριο θα επενδυθεί η δική μας αλήθεια με τη μηντιακή της έκθεση συμφερόντων
-και βάζω στοίχημα,θ' ακουστούν  στημένα συμπεράσματα  για την αυθόρμητη κι ακομμάτιστη ονειροπόληση του κόσμου...απ' την επανάσταση ώς την εξέγερση και απ' το χαβαλέ ώς την ηρωική δύναμη των social media...

Για την επόμενη μέρα μιλώ καιρό τώρα κι αυτό δεν ξέρω τί θα συναποφασίσουμε ρε παιδιά..
...μαγεμένοι στην αδρεναλίνη μιας συντροφικότητας αυτή την έκρηξη πώς θα τη διοχετεύσουμε να γίνει πολιτική,με ποιους μπροστά,με ποιο στόχο,ποια μέτρα,ποια ψήφο τελικά
- στην αποχή και το μαύρο της κάλπης είδαμε πως δεν ίδρωσε κανενός αυτί
- και τί θα γίνει Μετά,
νομίζω ξεπερνά τις σημερινές συγκεντρώσεις -
γιατί απόψε δεν έχει κοινή πορεία πέρα της αντίδρασης για την τρελή κούρσα με τ' απάνθρωπα μέτρα για τους αληθινά φτωχούς -
και ξέρω κατέβηκαν λεφτάδες με λογαριασμούς και κακομαθημένοι άνεργοι εισοδηματίες - και καλά έκαναν,αλλά πώς θα προσφέρουν και συνεισφέρουν βοήθεια στους αποκλεισμένους,τους πνιγμένους χρεών - τί θ' αποφασίσουν οι μπλόγκερς για τα δάνεια και τις συντάξεις,από πού θα'ρθουν λεφτά,πώς αντιμετωπίζεται η υστερία των Αγορών,πώς καταλαγιάζει η επέλαση των στοιχημάτων χρεωκοπίας,τί έχουμε αποφανθεί πως πρέπει ν' αλλάξει σε ποιο δημόσιο,τί θέλουν οι Φωτόπουλοι απ' τα φώτα μας και ποιο κίνημα θα ηγηθεί ο Αλαβάνος με το μίσος σημαία και τους προδότες που ποθεί ο  Τσίπρας να βλέπει τα ελικόπτερα να πετούν απ' του Μαξίμου...

Βέβαια τώρα μην γκρινιάζω
- δεν είναι κι άσχημη μια ανένταχτη ελεύθερη κι αυθόρμητη διαδήλωση -
τη δεδομένη μας συμφωνία δεν την έχει κανείς
- το τέλος της Αλαζονίας φωνάζουν όλοι -
από διαφορετική αφετηρία όλοι νιώθουν πως τίποτα δεν είναι όπως πριν -
σίγουρος είμαι πάντως πως δεν ξέρει κανείς τί ρίσκο έχει η απομόνωση και η γενικευμένη απόγνωση ποιες ατραπούς θα ελευθερώσει στις ανεξέλεγκτες ιδεαλιστικές αβεβαιότητες -


οι πλατείες γεμάτες και ο φόβος μπορεί άραγε να γίνει η νέα μας ελπίδα;

...για να δούμε...