ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ

Πιτσιρίκος παλάβωνα να κοιτώ την Υδρόγειο
-να διαβάζω πόλεις και χώρες,να κοιτάζω πέλαγα,ποτάμια κι οροσειρές,τα νησιά τού Ατλαντικού και ποιος είναι Ειρηνικός σε τόση επιφάνεια αχανή,το Κέηπ Τάουν και την Ανταρκτική

Τη νύχτα φώτιζε για να φτιάχνουν όνειρα/ταξίδια μ'αεροπλάνα και βαπόρια
-από τότε λοιπόν τ'απωθημένο φαίνεται...-
...κι όνειρο θα μείνει να περπατήσω απ'την Αβάνα ώς το Ρέικγιαβικ,ν'ανέβω στο Μάνου Πίτσου και στο Θιβέτ ν'ατενίζω,να βουτήξω στην Καρα'ι'βική και να μετρώ τα φιορδ στη Νορβηγία,τεκίλα στο Μέξικο κι αέρα πνευστό στις Άνδεις
-στο δρόμο του μεταξιού και στον υπερσιβηρικό χωρίς προορισμό και χαλασμένη πυξίδα...

Φτιάχνω ψέματα ακόμα και τώρα που πενηνταρίζω
-είναι καλό αυτό γιατρέ μου ή τα χάνω σιγά σιγά δεν ξέρω-
είναι φυσιολογικό να έχω τάσεις φυγής πια ή την κατάθλιψή μου ξορκίζω αγναντεύοντας παραλίες,κοκοφοίνικες κι αμαζονίους σ'ό,τι κυκλοφορεί traveller παντού  να φορτώνομαι αποσκευές στο μαύρο μου το χάλι συνέχεια;

Παλιότερα ήθελα παρέα πολύβουη
-να φύγουμε μπουλούκι,πολυκοσμία,να ρουφάμε χρώματα κι αρώματα,να τα φωνάζουμε,να τα μπλέκουμε,να τα σημειολογούμε,να τα γιορτάζουμε γλέντια αχαλίνωτα πάθη,ξενύχτια κι ακρότητες
...τώρα θέλω το κορίτσι μου μόνο και κλειστά τηλέφωνα κι ημερολόγιο καταστρώματος  one way ticket το γύρο τού κόσμου
-και την τελευταία μέρα τού ταξιδιού να είναι κι η τελυταία μας επί γης
-χορτασμένοι κι ευτυχισμένοι ν'ανακράξουμε "ώς ε δ ώ ! " και να χαθούμε για πάντα αγκαλιασμένοι...

Μπούρδες
-το πορτοφόλι μας δεν φτάνει ούτε για μια βουτιά ώς την Κινέτα
//αν και ποτέ νομίζω δεν ήταν θέμα χρημάτων...η πλούσια διάθεσή μας οργάνωνε σαφάρι και διάπλους,διανυκτερεύσεις σε καλαμοκαλύβες κι αντίσκηνα και ξεκουραζόμαστε σε χαμάμ και θερμοπίδακες και γλυστράμε σε καμπίνες και κουκέτες με κουνουπιέρες και ξοδεύουμε αποθέματα ενέργειας και ανάγκη να γνωρίσουμε,να μοιραστούμε,ν'ακούμε,να χαζεύουμε,να καταλαβαίνουμε,να εμπλουτίζεται η ψυχή με άγνωστους μύθους κι ιστορίες κι ήθη κι έθιμα και προσδοκία να χανόμαστε για να μεγαλώσει η καρδιά κι όλοι να χωρέσουν σ'ένα χαμόγελο
-η ευτυχία είναι  α υ τ ό ...

Παρηγοριά κι ελπίδα που πάντα πεθαίνει τελευταία
-αν φτάσουμε  μέχρι την Αιδηψό κοψομεσιασμένοι για θεραπεία αρθριτικών,αυτό βλέπω το μόνο της ζωής μου ταξίδιον σιγουράκι εις το κατάπικρόν μας μέλλον...

...αλλά η Υδρόγειος είναι ακόμα πιο αποστράπτουσα τώρα που ξέρω είναι καταχωνιασμένη βαθειά στο πατάρι τής Μνήμης
-που συνεχίζει να καρφιτσώνει σχέδια αχαρτογράφητα,να επιλέγει καταφύγια και προορισμούς, ν'απλώνει την Αλήθεια τού κόσμου όλου και να χωρέσει όλα τα παραμύθια των λαών ώς το μεδούλι των παθών μας!

...πόση ανάγκη να συνεχίσω να πιστεύω πως θα μπορέσουμε να κλείσουμε μια βαλίτσα,να μπούμε στο αερόστατο της άγριας φαντασίας και να δραπετεύσουμε ρίχνοντας την άσπρη πέτρα πίσω μας,της αγνής αναζήτησης χωρίς επιστρεφόμενα κέρδη, παρά την περιπέτεια ώς την αυγή τής καινούργιας Ζωής

Φυλακή η καθημερινότητα
-που ολοένα θρυμματίζει κάθε παλάτι μου στην άμμο κακών καιρών κι αμέτρητων λαθών,επιλογών που μετανιώνω,βημάτων που δεν τόλμησα,αλμάτων που δεν επιχείρησα,ανθρώπων που δεν ανοίχτηκα,τελμάτων που δεν υπερπήδησα,κουράγιων που δεν δοκίμασα,φόβων που δεν αντιμετώπισα.

Κι όταν όλα τα γεφύρια γύρω καίγονται κι όταν όλα φαίνονται να έχουν κριθεί εναντίον μας κι απολύτως ηττημένοι κι άδειοι κάθε αισθήματος αξιοπρέπειας
-τώρα είναι πάλι η ευκαιρία να διώξουμε τη σκόνη,τη λάσπη και τη  βορβορώδη αδυναμία μιας καταστροφής παραλυτικής των παθιασμένων μας όρκων
-να ξαναμπεί στην πρίζα η παιδική εμμονή-
να στριφογυρίσουν ήπειροι κι ωκεανοί στο φωτισμένο Σύμπαν καθάριας σκέψης
-να δοκιμάσουμε πάλι να υψώσουμε ανάστημα,να ρισκάρουμε,να νιώσουμε ταπεινά Σημαντικοί και να φύγουμε Πάντα Αλλού Για Να Σωθούμε...

Μόνος δεν αντέχεται τίποτα
-έλα μαζί μου!