Περιμένοντας τις διακοπές να'ρθούν...
-η πόλη αδειάζει.
-οι Κυριακές ερημιές.
-οι παραλίες πνιγηρές πολύβουες.
...κι αντί για δροσιά πλατάνου,σπίτι,φουλ ερκοντίσιον,παγωμένοι καφέδες,μπριάμ στην κατσαρόλα,παίζει ρέγγε το ραδιοφωνάκι και τα στόρια μισόκλειστα.
Καλοκαίρι πυρκαγιά,εν Αθήναις καιόμενοι βάτοι τα παραζαλισμένα μας όνειρα,στην πηχτή ζέστη,βγαίνεις για εφημερίδες,η άσφαλτος γι αναστενάρηδες τσουρουφλίζει τα πέλματα,κλειστά μαγαζιά,δε θυμάσαι αν η Κρίση θέριεψε κι άλλα λουκέτα στη γειτονιά ή την κοπάνησαν λόγω ζέστης για μέρη δροσερά
-έτσι δε λέγαμε παλιά;..."φεύγω για το Νησί" και βλέμμα ευτυχούς ναυαγού,διάθεση να ζήσεις να προλάβεις λες κι είναι η τελευταία μέρα τού κόσμου πριν την καταστροφή...
Η καταστροφή ήρθε κι έμεινε και κρατάει τρία χρόνια ήδη χωρίς φως στο τούνελ και τα Νησιά κιτρινισμένες φωτογραφίες στα παλιά φώτο-άλμπουμ με τα 36άρια φιλμ ΚODAC...στη ζωή πριν τις ψηφιακές κάρτες μνήμης,τότε που αδημονούσαμε 24 ώρες να εμφανιστούν,μετά την επιστροφή,με απορία αν βγήκε καλά το τοπίο ή κουνήθηκε και θόλωσε κι αν ρούφηξες τη σωστή στιγμή τού "κλικ" την κοιλιά να κρύψεις μπίρες...
Ακούς συχνά,κάθε καλοκαίρι την έκφραση..."δε νοσταλγώ τίποτα-κοιτάζω το μέλλον"...αλλά τί γίνεται όταν νιώθεις ανήμπορος να δεις μιά μέρα μπροστά;
...άσε που δε φοβάσαι να γυρνάς τη σκέψη παλιά και με με ιδιαίτερη θέρμη νοσταλγείς και πολύ το φχαριστιέσαι!...μέχρι που ρίχνεις κι ένα ωραιότατο κλάμα που θυμάσαι καλά,που δεν έχεις ξεχάσει την ευτυχία,την ανεμελιά,την αμεριμνησία,τις αγκαλιές,τα φιλιά,τους όρκους στις παρέες,τους φίλους
-που χάθηκαν,που σκόρπισαν,που δε σε γουστάρουν,που δεν έχεις τίποτα κοινό να μοιραστείτε,που δε θες τίποτα να τούς πεις και τίποτα ν'ακούσεις πια...
Αλλά στο ξεσκαρτάρισμα τής μνήμης γίνεται delete από κάθε αναποδιά,ένταση,θυμό,καυγάδες,διαφωνίες,εγωισμούς
-για να προβάλει ένα Ατέλειωτο Όμορφο Ολόλαμπρο Καλοκαίρι που έχει μόνο βουτιές σε μαγικές ακρογιαλιές,καρτ ποστάλ χρώματα στα ηλιοβασιλέματα,χαμόγελα ώς τ'αυτιά,πάθος,έγνοια,γλέντι,ευχές,όνειρα
-όλα έξτρα λαρτζ,όλα αποενοχοποιημένα,καμιά θλίψη,καμιά μιζέρια,μοναδικά,εξαίσια,αψεγάδιαστα,ελεύθερα σα μακροβούτι διαρκείας στην Ουτοπία Νησί/Διακοπές/Έφυγες...Αιγαίο...Ιόνιο...ξαστεριές στις καρδιές που ο χτύπος τους χτυπά στ'αυτιά ακόμα!
Οι φίλοι δεν είναι εδώ,θυμάσαι ονόματα,διαθέσεις,τα λόγια,τα μάτια,τα γλέντια,χαρούμενοι,άφθαρτοι,ενθουσιασμένοι,στο κατάστρωμα με σλήπινγκ μπαγκ και σκηνή,στη θάλασσσα,τεκίλα,μπίρες,τσιγάρα,κιθάρες,φωτιές στις αμμουδιές,μεθυσμένες βουτιές στης νύχτας τα φεγγαρόφωτα,εξομολογήσεις,σκιρτήματα,ερωτοδαρμένοι φόβοι,όλοι μαζί τρελοί,όλοι μαζί,για πάντα!
Κράτησε λίγο
-κάθε καλοκαίρι κρατά όσο οι διακοπές,το ξέρεις αλλά ξεκινάς σα να μην έχει γυρισμό,αέρας και χάνεται σ'εναλλασόμενους χειμώνες κι εκείνο που μένει και τούς συντρίβει τούς παγωμένους καιρούς είναι το Συναίσθημα,αυτό κρατάς,Για Πάντα κι ας μη μένει εδώ πια (σχεδόν) κανείς.
Γι αυτό Νοσταλγείς
-για να μείνεις πάντα εκεί,νέος,στην παραλία γυμνός ορίων,δεσμεύσεων,αναβλητικοτήτων,φόβων,συνηθειών,ευκολιών...
ευτυχισμένος που έζησες τόση χαρά,παραδομένος στο Καλοκαίρι με μόνη πυξίδα Αγάπη και δοτικότητα,στην παρέα που γράφει την ιστορία των αντοχών και πλημμυρίζει με θάλασσα τη μνήμη για ανάσα,δροσιά κι αλμύρα στα δύσκολα ν'αντέχεις...
...Για Πάντα!
-η πόλη αδειάζει.
-οι Κυριακές ερημιές.
-οι παραλίες πνιγηρές πολύβουες.
...κι αντί για δροσιά πλατάνου,σπίτι,φουλ ερκοντίσιον,παγωμένοι καφέδες,μπριάμ στην κατσαρόλα,παίζει ρέγγε το ραδιοφωνάκι και τα στόρια μισόκλειστα.
Καλοκαίρι πυρκαγιά,εν Αθήναις καιόμενοι βάτοι τα παραζαλισμένα μας όνειρα,στην πηχτή ζέστη,βγαίνεις για εφημερίδες,η άσφαλτος γι αναστενάρηδες τσουρουφλίζει τα πέλματα,κλειστά μαγαζιά,δε θυμάσαι αν η Κρίση θέριεψε κι άλλα λουκέτα στη γειτονιά ή την κοπάνησαν λόγω ζέστης για μέρη δροσερά
-έτσι δε λέγαμε παλιά;..."φεύγω για το Νησί" και βλέμμα ευτυχούς ναυαγού,διάθεση να ζήσεις να προλάβεις λες κι είναι η τελευταία μέρα τού κόσμου πριν την καταστροφή...
Η καταστροφή ήρθε κι έμεινε και κρατάει τρία χρόνια ήδη χωρίς φως στο τούνελ και τα Νησιά κιτρινισμένες φωτογραφίες στα παλιά φώτο-άλμπουμ με τα 36άρια φιλμ ΚODAC...στη ζωή πριν τις ψηφιακές κάρτες μνήμης,τότε που αδημονούσαμε 24 ώρες να εμφανιστούν,μετά την επιστροφή,με απορία αν βγήκε καλά το τοπίο ή κουνήθηκε και θόλωσε κι αν ρούφηξες τη σωστή στιγμή τού "κλικ" την κοιλιά να κρύψεις μπίρες...
Ακούς συχνά,κάθε καλοκαίρι την έκφραση..."δε νοσταλγώ τίποτα-κοιτάζω το μέλλον"...αλλά τί γίνεται όταν νιώθεις ανήμπορος να δεις μιά μέρα μπροστά;
...άσε που δε φοβάσαι να γυρνάς τη σκέψη παλιά και με με ιδιαίτερη θέρμη νοσταλγείς και πολύ το φχαριστιέσαι!...μέχρι που ρίχνεις κι ένα ωραιότατο κλάμα που θυμάσαι καλά,που δεν έχεις ξεχάσει την ευτυχία,την ανεμελιά,την αμεριμνησία,τις αγκαλιές,τα φιλιά,τους όρκους στις παρέες,τους φίλους
-που χάθηκαν,που σκόρπισαν,που δε σε γουστάρουν,που δεν έχεις τίποτα κοινό να μοιραστείτε,που δε θες τίποτα να τούς πεις και τίποτα ν'ακούσεις πια...
Αλλά στο ξεσκαρτάρισμα τής μνήμης γίνεται delete από κάθε αναποδιά,ένταση,θυμό,καυγάδες,διαφωνίες,εγωισμούς
-για να προβάλει ένα Ατέλειωτο Όμορφο Ολόλαμπρο Καλοκαίρι που έχει μόνο βουτιές σε μαγικές ακρογιαλιές,καρτ ποστάλ χρώματα στα ηλιοβασιλέματα,χαμόγελα ώς τ'αυτιά,πάθος,έγνοια,γλέντι,ευχές,όνειρα
-όλα έξτρα λαρτζ,όλα αποενοχοποιημένα,καμιά θλίψη,καμιά μιζέρια,μοναδικά,εξαίσια,αψεγάδιαστα,ελεύθερα σα μακροβούτι διαρκείας στην Ουτοπία Νησί/Διακοπές/Έφυγες...Αιγαίο...Ιόνιο...ξαστεριές στις καρδιές που ο χτύπος τους χτυπά στ'αυτιά ακόμα!
Οι φίλοι δεν είναι εδώ,θυμάσαι ονόματα,διαθέσεις,τα λόγια,τα μάτια,τα γλέντια,χαρούμενοι,άφθαρτοι,ενθουσιασμένοι,στο κατάστρωμα με σλήπινγκ μπαγκ και σκηνή,στη θάλασσσα,τεκίλα,μπίρες,τσιγάρα,κιθάρες,φωτιές στις αμμουδιές,μεθυσμένες βουτιές στης νύχτας τα φεγγαρόφωτα,εξομολογήσεις,σκιρτήματα,ερωτοδαρμένοι φόβοι,όλοι μαζί τρελοί,όλοι μαζί,για πάντα!
Κράτησε λίγο
-κάθε καλοκαίρι κρατά όσο οι διακοπές,το ξέρεις αλλά ξεκινάς σα να μην έχει γυρισμό,αέρας και χάνεται σ'εναλλασόμενους χειμώνες κι εκείνο που μένει και τούς συντρίβει τούς παγωμένους καιρούς είναι το Συναίσθημα,αυτό κρατάς,Για Πάντα κι ας μη μένει εδώ πια (σχεδόν) κανείς.
Γι αυτό Νοσταλγείς
-για να μείνεις πάντα εκεί,νέος,στην παραλία γυμνός ορίων,δεσμεύσεων,αναβλητικοτήτων,φόβων,συνηθειών,ευκολιών...
ευτυχισμένος που έζησες τόση χαρά,παραδομένος στο Καλοκαίρι με μόνη πυξίδα Αγάπη και δοτικότητα,στην παρέα που γράφει την ιστορία των αντοχών και πλημμυρίζει με θάλασσα τη μνήμη για ανάσα,δροσιά κι αλμύρα στα δύσκολα ν'αντέχεις...
...Για Πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου